KERSVERS


* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

VAN MAANDAG 28 APRIL T/M DONDERDAG 8 MEI ZIJN WIJ IN HET BUITENLAND.
DAARNA DEO VOLENTE, INCH 'ALLAH & IJS EN WEDER DIENENDE
TERUG IN AM*DAM (MAD MASTER) MET 'KERSVERS'.
ONDERTUSSEN IEDEREEN VANAF HIER ELKE DAG EEN FEESTDAG TOEGEWENST.
DE MAZZEL, MEDEREIZIGER!
SIMON VINKENOOG & EDITH RINGNALDA

•          •              •             •           •           •           •             •          •            •          •           •  

Zondag 27 april 2008

Het café waar de tijdgeest dagelijks uitkristalliseerde, een dubbele pagina in Het Parool van gisteren van de hand van Paul Arnoldussen.
'Maandag bestaat café A.P.Scheltema honderd jaar. Geen feestje aan de Nieuwezijds Voorburgwal, want de exploitanten, vader en zoon De Lange, hebben de gebeurtenis over het hoofd gezien. Desondanks: een terugblik.'
Drie illustraties: de prijslijst uit de jaren zestig (Pilsner bier 0.70, koffie 0.60, jonge jenever 0.70), vier heren in café Scheltema nu, en een foto van Cor Jaring uit die tijd die wordt toegelachen door Wim T. Schippers, Remco Campert, Henk Hofland, Marlies Scholtes en uiterst links/rechts Jacques Gans voor zich uit starend.
De namen van frequente bezoekers vallen, uit de tijd dat de Nieuwezijds wel de Fleet Street van Nederland werd genoemd. Binnen loopafstand de dagbladen Het (Vrije) Volk, De Standaard, De Tijd, het Algemeen Handelsblad, De Telegraaf, na WW 2 uitgebreid met de Volkskrant, Trouw en Het Parool. Literatoren, schrijvers, dichters, weekbladredacteuren. t.v.-medewerkers, mensen uit de entertainmentwereld en de showbusiness.
Anecdotes en herinneringen: Henk Hofland sinds 1954, Bert Klei, Reinold Kuipers, Simon Carmiggelt, Annie Schmidt, Gerard van het Reve en zijn vader Gerard Vanter, Bob Steinmetz, Frans Peeters, Simon Vinkenoog: "Voorjaar 1951 ontmoette Simon Vinkenoog er toevallig uitgever Alexander Stols. Vinkenoog in een brief aan een vriend: 'Na vijf minuten (of minder) vroeg hij me een bloemlezing te maken. Ik dacht na, vroeg hem waarom hij mij koos, 'omdat ik denk dat u het kunt', en zei daarop: Ja." Het gevolg was de geruchtmakende bundel experimentele poëzie Atonaal."
Emily en Max Nord, Jacques Gans, Johnny van Doorn, Rijk de Gooijer, Herman Pieter de Boer, Peter van Straaten, Rinus Ferdinandusse, Wim T. Schippers, majoor Bosshardt ("Riep ze: 'Wilt u een Strijdkreet,' zei Schippers: 'Ja, laat maar horen.'").
"Schippers en Vinkenoog komen er nog wel trouwens. Vinkenoog heeft niet alleen Atonaal aan Scheltema te danken, maar ook, in 1987, zijn vrouw Edith Ringnalda." (verkeerd gespeld, Paul A, maar ala. Wim de Lange (ex-Mr. Holland, La Costa Brava, en de sportschool op de eerste verdieping, Van Mierlo, Bolkestein. "De dagelijkse leiding heeft Wim de Lange inmiddels overgedragen aan Wim Jr. Sr. zit er nog dagelijks. Een tevreden man, goed leven, mooie zaak. Smakelijk, simpel eten. En het blijft zo. Met de leestafel, het bruine hout, mooi werk van Rupert van der Linden aan de wand. Zonder gokkast, zonder pokkenmuziek.
"Golvende herinneringen; Arnoldussen - hoe kan hij ALLES weten - vermeldt niet dat ik ook mijn redacteurschap van de Haagse Post aan het toeval en/of Scheltema te danken heb. Na mijn terugkeer uit Parijs, begin 1957, kwam ik bij Scheltema in gesprek met Hans Gabriëls (Leidsepleinvriend uit de jaren veertig) en vroeg hem of er bij de Haagse Post, waar hij redacteur was, niets voor mij te doen viel. Hij dacht van niet, maar een paar dagen later zei hij me, weer bij Scheltema, dat Sylvia Brandts Buys, echtgenote van mr. G.B.J.Hiltermann, de facto hoofdredactrice, mij wel wilde ontmoeten. Ik zou van medewerker tot halve hele dagen weken maanden seizoenen jaren tot eind 1961 aan het weekblad verbonden blijven, een wel zeer bijzondere tijd met zeer interessante mensen rondom.
Maar ook hier wilde ik niet, als eerder bij de UNESCO in Parijs, in andermans routine verzeild raken. Als je in de WIJ-vorm over het bedrijf waarvoor je werkt, gaat praten, weird bij Jung heet het individuatie.

In feite nam ik het besluit mij als onafhankelijk schrijver, een vrij beroep, te vestigen - met al wat dat inhoudt en dat was tot op de dag van vandaag, heel veel. Hoeveel pagina's, Derrick?
Drie keer sloeg het toeval dus toe bij café Scheltema: Happy Karma, heavy Dharma!!
Proficiat, 100-jarige: we komen er eens een glaasje op heffen!

The world has a natural beauty that is ours to discover and rediscover.
Een cd met liedjes van Raffi, uitgebracht door Maarten Vrolijk (what's in a name?) heeft als thema: Verwondering. 'Alles draait om verwondering' meldt Marieke Monden in PS van het Parool afgelopen donderdag.
De succesvolle ontwerper, die een ommekeer in zijn leven meemaakte verklaart: "Ik ben gaan graven in mijn verleden en ik ben vanuit mijn diepste kern dingen gaan maken. Daar kwamen eigenlijk de eerste schetsen uit voor kinderen.(...) Ineens was daar dat kleine jongetje. Ik kon me plotseling herinneren dat ik vroeger bij mijn vader en moeder in de tuin op mijn hurken zat te kijken naar die tulp die uitkwam. Of de kersenboom waar ik elk jaar in klom en die elk voorjaar knalroze werd en waar je in de zomer rode vruchten van kon plukken - nou, ik vond het wat. Aan die herinneringen hecht ik waarde.
Ik stond vrij alleen in die verwondering. Het klinkt zwaar om te zeggen dat we dat mensen willen bijbrengen, maar al mijn werk heeft daar mee te maken."
Verwezen wordt naar www.raffi.com. Er is heel wat 'verwondering' op komst!

Zo lees ik (achterpagina NRC Handelsblad 24.04.08) beschreven door Herbert Blankesteijn: Wat gaaf, mijn brerin valt uit. 'Neuroanatoom Jill Bolte Taylor kreeg ruim tien jaar geleden een hersenbloeding. Na een hersenoperatie slaagde ze erin haar verloren taalvermogen in acht jaar tijd weer op te bouwen.' Fascinerend. Enigszins resumerend:
Tijdens een hersenbloeding viel haar linker hersenhelft volledig uit; als neuroanatoom kon ze het uitvallen van haar eigen brein bewust volgen, riep hulp in en overleefde een hersenoperatie waarbij een bloedprop ter grootte van een pingpongbal verwijderd werd.
Zij vertelt wat haar gebeurde toen het linkerdeel van haar hersenen op non-actief stond, het deel dat zich met verleden en toekomst, met logica en verplichtingen bezighoudt:
'Ik stond versteld van de grootsheid van de energie om me heen. Ik voelde me uitgestrekt, en één met alle energie, en het was prachtig. Mijn baan en alle spanningen eromheen waren weg. Ik voelde me licht en vredig.'
Zij schreef een boek over haar ervaringen My Stroke of Insight, bij www.Lulu.com te bestellen E 16.09 als boek en E 8.04 als download.
'Mijn geest zweefde vrij en gleed als een walvis door een zee van stille euforie. Ik had het Nirvana gevonden. En als ik het kon vinden, kon iedereen het. Ik zag een wereld voor me vol prachtige, vredige, liefhebbende mensen, die wisten dat ze te allen tijde naar deze wereld konden komen en dat ze ervoor konden kiezen hun rechter hersenhelft binnen te stappen om vrede te vinden. En ik realiseerde me wat een geschenk deze ervaring zou kunnen zijn. En dat motiveerde me om te herstellen. Wij zijn de life force power of the universe. Hier en nu kan ik in het bewustzijn van mijn rechter hersenhelft stappen waar ik the life force power of the universe ben, één met alles wat is. Ik geloof dat we hoe vaker we kiezen voor onze rechter hersenhelft, hoe meer vrede we de wereld brengen.'
'De krantenman voegt daar nuchter aan toe: 'Alleen telefoonnummers kiezen wordt wat moeilijker.'
Hij heeft blijkbaar niet door, waar het in de yoga-beoefgening om gaat, wat de Advaita Vedanta inhoudt; zijn Westen heeft ons aller Oosten (het Morgenland, de Zon, de rechter hersenhelft) nog niet ontmoet. Quantumsprongen werkelijkheid, te kust en te keur. Digitaal en analoog.

Dit waren mijn laatste Kersvers-grepen alvorens morgen vroeg naar Florence te vliegen met Edith en haar Moeder die vanavond al bij ons logeert, haar zusters, zwagers en neefjes en nichtjes.
Zij zijn vanuit Den Haag onderweg, wordt mij zojuist telefonisch gemeld - wij gaan voor het laatst de tuin weer in: vol blijdschap en verwondering.
En ontroering: zo stapte ik gisteren met de camera in de aanslag Timmy's vijfde verjaardag binnen. Hij kreeg van ons een voetbalshirtje, door mijn zoon Arthur op de Albert Cuypmarkt aangeschaft. Kijk eens toe, niet de mooiste foto's van de wereld, maar hoe intiem en vredig het er was: en O wat waren we blij, want er waren geen stoute kinderen bij! Daar gaan we, zonder commentaar maar. Even afrollen; hier zijn ze de lieve mensen, onze buren op de tuin en vrienden, gastvrouw Susan (met behulp van haar Mama en enkele medewerk(st)ers) en haar man René, met hun twee lieve kinderen, Jeanine 7 en Timmy nu 5 dus en als gasten ouders en kinderen, mede-tuinders, mensen uit buurt, straat en klas. Voor 100 mensen te eten (roti) en te drinken! WOW! Petje-hoedje af! Het Noordgevoel. Kleinschalig. I love it. Simon Vinkenoog, zich voelende Zondagskind.

 

 

 

 

 

 

Terug in eigen tuin. Cela est bien dit, mail il faut cultiver son jardin. Candide, Voltaire.

Non-Work in Progress: de Totem der Nutteloze Dingen. Eind april 2008.

 

En een deel van Little Keukenhof: een aantal kuipen in het najaar met bloembollen gevuld door Madame Abondance, die nog even deze drie laatste foto's nam. Tot ziens, digitaal of analoog.

 


 

 

Zaterdag 26 april 2008

Scherp de herinneringen, onscherp de foto die ik van de tafel in Au Coin des Bons Enfants van enkele Dis-genoten nam - ik beweeg, druk te snel af, wil mensen fotograferen zoals ze zijn, niet geposeerd, maar ik ben geen statief, merk ik.
Vlotte regie en presentatie, diepergaande gesprekken op het podium, aandachtige volle zaal in het Theater aan het Vrijthof in Maastricht.
Ongedwongen sfeer ook achter de coulissen, backstage in de artistenfoyer, van de deelnemers aan De avond van het gesproken woord, voor de vierde keer gehouden door het Studium Generale van de Universiteit van Maastricht, dit keer rond het thema EMOTIE.
Emoties vlamden slechts één keer hoog op, toen het tafelgesprek op Chris van der Heijden kwam, die de avond tevoren bij Pauw & Witteman zijn boek over de ontstaansgeschiedenis van de staat Israël had gepresenteerd . Evelien Gans, schrijfster van de dubbelbiografie van Jaap & Ischa Meijer, verweet hem een dubbele agenda. Er werd in de 7 à 10 minuten durende presentaties voor het publiek meer over emoties gesproken, dan dat die getoond werden.
Uiteraard zorgde de als altijd brutale-op-het-kantje-af Loes Luca voor menige lach in de zaal, haalde Peter Hilhorst een audience participation-stunt uit en maakte burgemeester Leers indruk met zijn politieke geloofsbelijdenis, en de conclusie dat emoties wel degelijk hoog meespelen in elke gedachtenwisseling. .
Ook strafadvocate Inez Weski wist duidelijk het verschil tussen justitiële en feitelijke werkelijkheid aan te geven, las Adriaan van Dis uit zijn nieuwe boek met gebundelde stukken een ontroerend verhaal over een ontmoeting met Zuid-Afrikaanse township-scholieren.
En verder is me het een en ander ontgaan - mij voorbereidende op de eigen 10 minuten spotlicht, voor-, zij- en achteraanzicht.
De Vlaamse troubadour, kleinkunstenaar, schilder, dichter en beeldhouwer Willem Vermandere zorgde entre-acts met zijn vaste kompanen Freddy Desmedt en Pol de Poorter voor muzikaal beleg op de woordbroodjes; hij gaf mijn slotgedicht It don't mean a thing if it ain' t got that swing het passende antwoord op de eindregel: Please Maestro, Strike Up the Band.
Eerder las ik Wie, wat, waar? uit Het hoogste woord (Holmsterland, 1996), de Koraalzang uit Dichters van Nu 4 (Poëziecentrum Gent 1994) en op verzoek van de organisatie, als hommage aan de onlangs overleden dichter een gedicht van Hugo Claus.
Ik koos voor het gedicht Vijftiger, voor mij om meerdere redenen emotioneel. Pagina 1039 van Hugo Claus Gedichten 1948-1993 (De Bezige Bij 1994), eerder in de bundel Sporen.

Egbert Tellegen's boek Het utopisme van de drugsbestrijding had ik meegenomen om de burgemeester van die stad te laten zien; hij kende het boek, was het er volkomen mee eens, en wees me op twee genoemde bijdragen van zijn hand in de lijst Geraadpleegde literatuur:
Leer, G. - 'Stop de hypocrisie rond de drugshandel in de grensregio's.' In: NRC Handelsblad, 16 maart 2005
Leers, G. - 'Haal teelt van cannabis uit de criminaliteit'. In: NRC Handelsblad, 10 april 2007.

Loud and clear. Zo, de laatste Klus achter de rug, wij kregen files op heen-en terugweg (vakantietijd); gisteren kostte het ons 4 en vandaag 3 uur om Amsterdam-Maastricht per VOLVO 460 af te leggen. We sliepen voortreffelijk en wij kregen een heerlijk gekookt eitje bij het ontbijt in Hotel Les Charmes aan de Lenculenstraat 18, 6211 KR Maastricht. Très charmant, en effet! www.lescharmes.nl.
Genoeg huiswerk gedaan; na de ruim 400 kilometers A-M. v.v. nog even een tiental kilometers naar de tuin om Timmy's vijfde verjaardag te vieren, voor ons allen DE opening van het tuinseizoen, omdat zijn moeder voor iedereen een verrukkelijke Surinaamse maaltijd heeft klaarstaan. Vrede zij met u, en veel zon! Simon Vinkenoog, baliekluiver.


 

Vrijdag 25 april 2008

Ongeschoren. Morning Glory: straks rustig en vroeg naar Maastricht, waar wij onze intrek in een hotel nemen, om half zes te eten verwacht en dan ontrolt de avond zich vanzelf, en morgen vroeg weer terug naar huis om kranten te halen, boodschappen te doen en vervolgens weer naar de tuin. Hoe de tuinier in mij is ontwaakt. Hoe de paardenbloem een stralende zon wordt, al zijn er nog groententuinders op Buitenzorg die de zonneplant als onkruid zien.
Mijn onkruid vergaat niet, met Ralph Waldo Emerson in zijn Poem for Bacchus roep ik, fluister, hoor ik:

That I, drinking this,
Shall hear far Chaos talk with me;
Kings unborn shall walk with me;
And the poor grass shall plot and plan
What it will do when it is man.
Quickened so, will I unlock
Every crypt of every rock.

R A L P H  W A L D O   E M E R S O N

En welk ander gedicht komt te voorschijn uit dat pak papier met Andermans Gedichten, dat ik nog eens te lijf wil om er een levend boek van te maken?
Opnieuw een Amerikaan, Carl Sandburg, die negentig jaar geleden, in het laatste jaar van de Eerste Wereldoorlop het volgende gedicht schreef:

G R A S S

Pile the bodies high at Austerlitz and Waterloo.
Shovel them under and let me work -
      I am the grass; I cover all.

And pile them high at Gettysburg
And pile them high at Ypres and Verdun.
Shovel them under and let me work.
Two years, ten years, and passengers
ask the conductor:

      What place is this?
      What are we now?
      I am the grass.
      Let me work.

C A R L   S A N D B U R G

Zo de ouden zongen, piepen de jongen allang niet meer. Elke generatie opnieuw alles weer zelf te ontdekken, more with less, er toe doen en er aan af doen.
Af laten weten, waar het dingen betreft die je niet kunt veranderen en bij jezelf beginnend om je heen kijken. Whose side are you on? Die van de Verandering (Yes, We Can!), of die van de Bewegingloosheid, de indroevige Status Quo, de illusies van Hebzucht en Macht die als een dreiging boven elke tijdgenoot hangen.USURY: Pound. MOLOCH: Ginsberg. The Root of all Evil. Geld, middel dat doel werd. En het gras bedekt alles. Madeliefjes knipogen. Hondsdraf verschuilt zich. Aphrodite schittert.

Cicero, de boekenbijlage van de Volkskrant, brengt o.v.m. (onder veel meer)de lezer behalve een opgetogen verslag over de Koran-versie van Kader Abdollah en diens levensbeschrijving van de Mens Mohammad, een pissig verslag over de Opening van Amsterdam Wereldboekenstad 2008 in de Westerkerk (vaak terecht bozig pennetje, Arjan Peters), en een bespreking door Bert Vuijsje van het boek De zin van het leven van Terry Eagleton, docent Engelse literatuur aan de universiteit van Manchester, een Atlas-uitgave.
Ik citeer, met instemming en graagte:
"Uiteindelijk zoekt Terry Eagleton de zin van het leven in de begrippen 'liefde' en 'geluk'. En waar is die combinatie volgens hem het beste te vinden? Zijn verrassende antwoord: in een improviserende jazzgroep.
'Naarmate de muzikale welsprekendheid van elke speler toeneemt, raken de anderen meer geïnspireerd en worden ze aangespoord nog grotere hoogten te bereiken. (...) Er is zelfverwerkelijking, maar alleen doordat iedereen zich verliest in de muziek als geheel. Iedereen presteert, maar het is geen kwestie van zelfverheerlijkend succes. Integendeel, het presteren - de muziek zelf - werkt als middel om de spelers met elkaar te verbinden. (...) Omdat deze ontplooiing wederkerig is, kunnen we in een afgeleide, analoge zin zelfs spreken van liefde.'"

De derde keer dat ik zoiets lees; de eerste keer in een verhandeling over de filosofie van Pierre Teilhard de Chardin, waarin jazz-improvisatie werd beschouwd als voorbeeld van evolutionaire ontwikkeling, de tweede ben ik vergeten, maar de derde trof mij weer! Het geeft ook aan hoezeer ik mij verheug op het optreden in het BIMhuis, met mijn gewaardeerde vrienden: zie mijn Publi City! Komt allen, overtuigt U!
En welk een wonder staat ons als eerste daarna nog te wachten? Huiver en luister! RITMEBOX, een kaleidoscopische collage, verstrengeling van poëzie, getuigenis en publiek, opgeluisterd met de stemmen van Artaud, Burroughs, Ted Joans, Billy Holiday en Hans Mol, plus een huiskoortje: o, wat zijn wij heden blij - en er zijn geen stoute kinderen bij. Simon Vinkenoog, in een jolige bui.

            


 

Donderdag 24 april 2008

Morgen gaat ons achttiende zomerseizoen in ons tuinpark Buitenzorg in Stadsdeel Amsterdam-Noord van start: het is dan precies zeventien jaar geleden, 25.04.1991, dat wij daar binnen liepen en ons vergewisten van de tot dusverre ongekende gedachte, die een mogelijkheid werd, er een tweede huis op na te houden.
Welnu, fris en klaar voor de komende zomer ligt de tuin inclusief het 5 x 3,30 m2 houten tuinhuisje (ooit maximale omvang: 16 m2; sindsdien verruimd) er weer stralend bij: vanmiddag weer een viertal uren. Ook achter het huis heerst nu orde; twee zakken vol humus waren weg te brengen nadat ik de overdaad van de uitlopende klimoprank die ons achterhek van het W.H.Vliegenbos scheidt had bijgeknipt met de snoeischaar. Het idee om foto's hier achter te laten van de tuin als wij maandag aanstaande naar Italië vertrekken kwam in mij op toen ik binnenliep: ik zag al vijf tafereeltjes voor me; snapsnapshots op een zonnig moment betrapt.

Nadat vorig jaar uitgever Anton Scheepstra (Passage, Groningen) mij een boekje voor mijn 80e verjaardag in het vooruitzicht stelde, stelde ik Am*dam voor - te kiezen uit datgene, wat ik in de loop der jaren, wat zeg ik: decennia over mijn geboortestad geschreven had.
Coen de Jonge, die voor uitgeverij Holmsterland, het Poëziecentrum in Gent en uitgeverij Passage meerdere van mijn bundels had gebloemleesd, samengesteld en in- en uitgeleid, maakte oktober vorig jaar een eerste opzet, waarna de mij ondertussen te hulp geschoten, uit de hemel gevallen Joep Bremmers, die ook al mijn Verzamelde Gedichten had gedigitaliseerd, dit technische aspect van mij overnam, met mij verder zocht en mij inspireerde tot het schrijven van een aantal retrospectieve inleidingen bij de beschreven decennia.
Het manuscript (ik blijf het zo maar noemen) is nu onderweg naar de uitgever, die er verder tijd en aandacht aan gaat besteden zodat het op 18 juli in de OBA aan den volke kan worden aangeboden op mijn 80e verjaardag.
Uiteraard kan ik er hier niet genoeg dankbare woorden voor vinden: hoe bijzonder het voor mij is dat op dit moment enkele creatieve geesten zich met mij over komende projecten hebben gebogen, de een nog interessanter - voor mij dan - dan de ander.
Puntje puntje puntje glimlach & ontroering. Joep B. (sinds kort mijn literair agent dus: bremmers@zeelandnet.nl) Derrick B., Hans van V., Erik de J. , Ferry R. , Saartje van C. , Bo van de G., Fred van D., Michiel B., Theo L. , Steven H., Hans van de W., Almar S., Ronald T., René F., Vick van de R. et j'en passe...

Augustus 1638 schreef René Descartes (1596-1650) in een vaker geciteerde brief wat hem beviel in de Nederlanden. Hij had in 1618 een jaar in het leger van Prins Maurits gediend en vestigde zich tien jaar later in de Republiek der Nederlanden, de eerste in Europa. Hij woonde achtereenvolgens in Franeker, Amsterdam, Deventer, Utrecht, Leiden en Egmond - bijna al zijn belangrijke filosofische geschriften zijn hier ontstaan (gedrukt, uitgegeven en verspreid - vaak clandestien), maar over Nederland schreef hij zo goed als niets. Voor hem was de hoofdzaak dat hij hier ongestoord kon werken.
"Behalve ikzelf is er in die grote stad waar ik verblijf niemand die geen handel drijft en iedereen is er zo druk bezig met winst maken, dat ik er mijn hele leven zou kunnen wonen zonder ooit door iemand te worden opgemerkt.
Op mijn dagelijkse wandeling dwars door het gekrioel van een grote menigte, heb ik evenveel vrijheid en rust als jullie in de lanen van een park en de mensen die ik hier zie, bekijk ik niet anders dan de bomen die je bij jullie tegenkomt in het bos, of als de dieren die er grazen. Het rumoer van hun beslommeringen onderbreekt mijn dromerijen netzomin als het stromen van een beek dat zou doen.
En als ik af en toe nadenk over hun bezigheden, verschaft mij dat evenveel plezier als jullie, wanneer je de boeren het land ziet bewerken; want ik zie dat al hun werk dient om mijn woonplaats te verfraaien en om er voor te zorgen dat het mij hier aan niets onbtbreekt.
Zo plezierig als het bij jullie is om het fruit te zien wassen in de boomgaarden en onder de overvloed ervan bedolven te worden, zo kun je je misschien voorstellen dat het net zo' n genoegen is om hier de schepen te zien aankomen die ons een overvloed brengen van alles dat Indië produceert en dat in Europa zeldzaam is.
Waar anders ter wereld kun je een plek vinden, waar alle dingen die het leven veraangenamen en alle curiositeiten die men zich kan wensen, zo gemakkelijk verkrijgbaar zijn als hier?
In welk ander land kun je genieten van een zo volkomen vrijheid, waar kun je slapen met een meer gerust gemoed, waar anders is er altijd een leger op de been speciaal om ons te beschermen, waar wordt er minder vergiftigd, verraad gepleegd en kwaadgesproken, en waar is nog zoveel bewaard gebleven van de onschuld onzer voorouders? "
Zo was het, zo is het, zo kan het weer zijn. Zo moet het voortdurend weer individueel worden bestendigd, zeker in een Wereldboekenstad met zijn open geesten. Het dient tot ieders academisch of analfabetisch besef door te dringen dat je ieder zijn eigen Ding moet laten doen, mits hij daar anderen geen schade mee berokkent.
En de kinderen van de revolutie, onbloedig doch radicaal (Rodenko over de 50ers) hebben de boodschap van Bob Dylan meegekregen: To live outside the law, you have to be honest..

Ondertussen hebben de inzenders van de raprace, naar wie ik diende te luisteren - een van de laatste af te ronden klussen alvorens op reis naar Italië te gaan - voor de nodige beroering in onze geest gezorgd. Vorig jaar april stemde ik erin toe te jureren (via e-mail) bij een rap-wedstrijd; een jaar later werd ik aan mijn toezegging herinnerd en kreeg ik een lijst met 26 tracks te beluisteren. Er stond al een score van de bezoekers en de jury van de raprace vermeld, en of ik maar mijn punten wilde uitdelen, van 1 tot 5.
No way: na het beluisteren van het merendeel der tracks maakte zich even een diepe tristezza van ons meester.
Zelf werd ik herinnerd ( l'histoire se répète) aan het midden van de jaren vijftig. Zoveel epigonen bleken de experimentele dichters plotseling te hebben bewerkstelligd, toen hun naam en faam wijder bekend werd...
Zoveel navolgers krijgen nu de Amerikaanse rappers, die uit hun gangbangwereld de grenzen van continenten overschreden: wat een belachelijke namaak van de grote voorbeelden, rolmodellen, zoveel onechts onder de hood of het petje achterstevoren, zoveel attitudes van een macho-mentaliteit die nergens op slaat...Ik gaf de opdracht terug - hoefde geen contract, geen honorarium.
Ik weet niets van de rap-wereld, heb genoeg van die quasi-primitieve, verongelijkte en verkeerd gelegde klemtònen in de leesplankrijmpjes. Het zelfverzekerde meisje dat zich jewell noemt, verkreeg met 'ik laat je' de hoogste publieks- en juryscore: zonder alles te hebben beluisterd kon ik daarmee instemmen. www.raprace.nl/forums/showthread.php?t=399. Er zijn ook nog 636, 642, 640, 625, 622, 677, 676, 675, 538, 525, 520, 484, 467, 463, 445, 444, 415, 361, 358, 357, 356, 354,353,322 en 304 te beluisteren, maar dat is gekkenwerk, of iets voor horror-liefhebbers.
Ik weet in feit niets van de rap-wereld, de helden en schurken, de pecking order, zijn dit debutanten die 'het' willen maken? Ik had meer moeten weten, maar onze oren (Edith luisterde uiteraard mee) wisten het al gauw: dit zijn geen klanken voor ons gehoororgaan.
Bedankt voor de eer en de aandacht anyway; enthousiasme kan niet altijd onverdeeld zijn en teleurstelling moet ook kunnen blijken. Gegroet, voor vandaag - het ging regenen: lentebuitje, goed voor de groei.
Happy days are here again, laat je door niets of niemand in de luren leggen: je kunt een wijs en prettig, verstandig en gelukkig leven leiden als je daar zelf de voorwaarden voor schept. Vallen en opstaan, leren en afleren. Don't worry! Simon Vinkenoog, open geest open boek.


Woensdag 23 april 2008

Met Joep Bremmers nam ik op afspraak in onze tuin het Handboek voor de Editiewetenschap door, een nieuwe leergang waarmee hij geconfronteerd werd op de weg naar de uitvoering van mijn Vinkenoog Verzameld-gedichten 1948-2008.
Ik dien terug te gaan en me af te vragen waarom ik bij een herdruk in 1978 van mijn debuutbundel Wondkoorts uit 1950 de volgorde van de gedichten veranderde. Wat heb ik al niet meer veranderd, en waarom? Zoveel is het niet, maar het dient vermeld, om het wetenschappelijk verantwoord te doen zijn en een nihil obstat te krijgen van subsidiërende instanties.
Ik moest onwillekeurig denken aan Lucebert's gedicht uit 1951: Verdediging van de vijftigers, met onder meer de volgende roemruchte strofe:
"gij letterdames en gij letterheren,
gij die in herenhuizen diep zit uit te pluizen daden,
ik zeg Dada van genot en van ontberen,
wanneer gij blake, rimbaud of baudelaire leest;
hoort, door onze verzen jaagt hun heilige geest:
de blote kont der kunst te kussen onder uw sonnetten en balladen."

Ook AmsterdamMadmaster, waarvan ik dezer dagen de verbindende teksten schreef tussen de decennia met gedichten, reportages en artikelen over mijn geboortestad, wordt nu verder door Joep persklaar gemaakt voor mijn uitgever Anton Scheepstra; hij zal mede beslissen over een ondertitel - zo nodig.
Wij hebben even afgezien van de officiële opening van Amsterdam Wereldboekenstad in de Westerkerk vanavond: de accoustiek is erbarmelijk en om zo 'n uur of twee naar speeches te luisteren: het zou even te veel voor mij zijn en de essentie ervan zal ik heus wel te lezen krijgen.
Hoeveel stappen heb ik al niet in deze wereldboekenstad gezet, door de jaren heen, lange afstanden zonder fiets afgelegd in mijn jeugd - hoe vaak al zal ik het ene been voor het andere hebben gezet? Ook dit seizoen nog nieuwe in- en uitzichten. En of die van buiten of van binnen komen, of uit een fortuinlijk samengaan van de twee, ik zal er over blijven schrijven hoe dan ook, als de Ich-Erzähler die ik blijk te zijn. Het gaat trouwens niet om MIJ, maar om wat je er mee kunt doen, de free flow of information die deel van mijn leven is.
Dat je er zo nu en dan totaal UIT moet om je zinnen te verzetten, het spreekt vanzelf. Vanaf 28 april hangt er een bordje tot 9 mei gesloten op de kersvers-ingang; op mijn website zelf is nog genoeg te beleven - heb je al eens een uurtje met me meegesurfd? Zie link: simon surft. En op de link see me! hear me! kun je me in een prettig gesprek met Theo van Gogh zien, over leven en dood. Om maar 'iets ' te noemen.
Waar zou het anders om gaan? hHet yoniversum opnieuw ontdekt. Free Tibet!
Of ik met mijn geschrijf en publieke optredens de wereld kan redden, weet ik niet & hoef ik niet te weten; het is me al goed genoeg als onbekenden mij op straat vriendelijk groeten. Misschien is vriendelijkheid wel het begin van een grote wereldreligie; die vriendelijke roodharige jongeman links op de foto is mijn zoon Arthur, die in de buurt was en even langskwam: de eerste bezoekers van het jaar. Alles klaar voor de zomertijd. En dit even een daggroet; Simon Vinkenoog - ontembaar.


                                       Uit het Mei-programma van het BIMHUIS


 

Dinsdag 22 april 2008

Stralende lentedag; Edith heeft in de tuin het huis voor de zomer bewoonbaar gemaakt, een paar spinnen voorzichtig buitengezet - morgen gaan wij er weer samen heen. Ik bracht de dag door met het definitief klaarmaken van teksten voor de uitgave AmsterdamMadmaster die in juli gaat verschijnen op mijn verjaardag; nu nog overleg met uitgever, ontwerper en fotograaf.
Rond vijf uur begaven wij ons naar de Openbare bibliotheek op het Oosterdokseiland; voor het eerst maakten wij kennis met de parkeergarage. Komt niet in de bibliotheek uit, maar op het voorplein waar tientallen jonge mensen - ik neem aan voor het merendeel studenten van het naburige Sweelinck - zich al dan niet met bladmuziek, muziekinstrument of mobieltje in de ZON koesterden, met uitzicht op de binnenstad. Een mooie, nieuw-geschapen lieu de rencontre.
Burgemeester Job Cohen opende in de OBA de tentoonstelling Amsterdam in Woorden: zestig schrijversportretten aan de wanden van de expositieruimte, met daaronder een vijf-, zesregelige tekst over een straat, plek of buurt in Amsterdam: een vijfregelige tekst onder de foto. De foto's komen ook twee maanden in honderd MUPI's door heel Amsterdam te hangen op de plek waarover de tekst handelt.
Burgemeester Cohen nam het eerste exemplaar van het begeleidende fotoboek (een productie, evenals de expo van De Familie, een uitgave van Athenaeum-Polak & van Gennep) in ontvangst, sprak een korte rake speech uit en assisteerde vervolgens, door het vasthouden van een keukentrap, stadsdichter Robert Anker en mij bij het zetten van onze handtekening onder onze foto. Later zag ik dat Herman Henning Monkau (oude Leidsepleinvriend!) en Mischa de Vreede (Een Hollands meisje in Parijs, haar debuut in het tijdschrift Podium) het op eigen houtje deden, zonder burgemeester..
Vrij Nederland van 18 april wijdde vier pagina's aan Amsterdam Wereldboekenstad; Ewald Vanvugt aanstekelijk: Geef mij maar de vlooienmarkt, met negen bij naam en plek genoemde antiquariaten en tweedehandsboekhandels, plus Oudemanhuispoort en Waterlooplein, die in de binnenstad onbekende geschriften kunnen openbaren.
Het Parool brengt vandaag, tussen haakjes, een dubbele pagina Een onvoorstelbare boekenschat over het brandpunt op en rond het Spui: de vrijdagmarkt, Athenaeum, American BookCenter, Waterstone's, Selexyz Scheltema (Koningsplein).
LATE NITE SPECIAL.
Uitgenodigd door Diana Ozon liet ik mij graag in de kelderbar van Paradiso, tussen vier gewelfbogen, het eerste exemplaar overhandigen van de cd van De Drie Boeddha's, getiteldVoorbindbuik. Het kwintet, drummer Lielian Tan en gitariste-componiste Wil Schmal, plus toetsenist en trombonist Obed Brinkman, alsmede de dichters Bart F.M.Droog en |Diana) liet voor een klein aandachtig gezelschap een swingende set van een zestal nummers van de cd horen, en uiteraard bleven wij nog even hangen. Info en boekingen: www.dedrieboeddhas.nl.
Even thuis bekomen van een en ander; de lieve Edith maakt mijn droomweven openbaar. Nighty, nighty, Simon Vinkenoog - naamloos verder. De foto is van Mathilde µP.


 

Maandag 21 april 2008

Hallo, happy few!
Ik heb het hier gisteren laten afweten: de hele dag gesleuteld aan teksten die ik voor het einde van de week dien in te leveren.
Vandaag begeleidde ik Edith maar al te graag naar de tuin, waar ik wat verder sleutelde en de teksten nu voor druk kan uittikken Ik heb uiteraard ook weer de nodige kranten van de afgelopen dagen doorgenomen, pasklare citaten heb ik niet bij de hand, maar ik open mijn tas haal er twee tevoorschijn, bewaard in Hans Mol's De spiegelkoning dat ik aan het lezen ben.
Er wordt trouwens heel wat verstandigs gezegd. Louise Fresco: in elk interview met haar opent zij hopelijk niet alleen mijn ogen. Ik zou haar drie romans willen lezen. De utopisten, heet haar laatste boek. Ik stel haar hierbij kandidaat voor de post van President van Europa; is daarover te denktanken, vanaf Nu & Hier? Wil ze zelf wel?
Rubriekschrijfster Mazmiye Oral noemt haar bijdrage in de Volkskrant vanochtend: Ik zal blijven geven. Zij citeert uit De Zahir van Paulo Coelho:
"De geschiedenis zal niet veranderen door theorieën, door de politiek, door veroveringen of door oorlog - dat alles is niets nieuws, het is slechts iets wat wij al kennen van het begin der tijden. De geschiedenis zal veranderen als wij de energie van de liefde kunnen benutten, net zoals we de energie van de wind benutten, van de zee, van het atoom."

"Wat moet je in vredesnaam met Hyves, Facebook, MySpace, LinkedIn, Plaxo, Jaiku, Twitter, Second Life, Wikio, Google News, CNN, Nu.nl, Telegraaf.nl, DePers.nl, Dag.nl, NRC.nl, WSJ.com, FT-com, het Geschiedenis-kanaal van de VPRO en alle interessante docu's en filmpjes op YouTube? Terwijl je ook nog een paar interessante weblogs wilt bijhouden, bovendien gewoon je werk moet doen, af en toe wat mensen wilt zien in de gewone wereld - bijvoorbeeld je familie - wat vaker wilt bewegen en van lekker langzaam kokkerellen houdt met fijne muziek op de achtergrond."
"Het Continuous Partial Attention syndroom leidt ertoe dat er geen echte aandacht meer is. We kunnen ook niet zomaar de pc of het mobieltje uitzetten want succes is afhankelijk geworden van informatie. De informatie die je zondagavond binnenkrijgt kan erg belangrijk zijn voor je werk maandag. We kunnen het ons eigenlijk niet meer permitteren om een dagje rust te nemen van de mediamassa. Onze wereld kent steeds minder rustmomenten. Dat is onze tragiek."

Marie-José Klaver in gesprek met de auteurs van Me the Media, Jaap Bloem, Manno van Doorn en Sander Duivestein. ISBN 978888907514219. "Op www.methemedia.com zijn enkele hoofdstukken gratis te downloaden." meldt NRC Handelsblad 17 april 2008.

Ik laat het hierbij. 'Onze tragiek.' Speak for yourself, pse, Menno!.
Eigen woorden hebben, elders, voorrang. LOVE YOU: Simon Vinkenoog, spuitgast.

Tast toe!


 

Zaterdag 19 april 2008

The Day of Solid Control, sla ik weer eens op wat deze dag betreft, in de Personality Profiles van het oude wijze wonderkind Gary Goldschneider.
Amsterdam - althans een segment van de Amsterdamse gemeenschap - maakt zich op voor de aftrap volgende week van Amsterdam Wereldboekenstad 2008; voor een up-to-date overzicht raadpleegt de belangstellende www.amsterdamwereldboekenstad.nl en ziet dan de drie B.N. ers die de Stad dragen: de filosoof Spinoza, de dagboekschrijfster Anne Frank en de de voor mij ondefinieerbare Annie M.G.Schmidt.
De Nieuwsbrief van de www.ritmanlibrary.nl kondigt een Spinozadag aan in de Westerkerk op 27 juni, thema - en titel van te verschijnen boek is Libertas philosophandi. Spinoza als gids voor een vrije wereld.
Uit deze Nieuwsbrief verneem ik tevens (zei hij parmantig) dat op 3 mei een Symposium over Gustav Meijrink (1868-1932) wordt gehouden door het Lectorium Rosicrucianum in Bilthoven. Meer informatie hieromtrent (gaat-ie weer): www.rozenkruis.nl. De Ritmanbibliotheek draagt 40 exponaten aan ter bezichtiging: het gehele archief rond de schrijver is in haar bezit gekomen. Bravo: Meijrink, tijdgenoot en vriend van Hermann Hesse: zij behoren beiden tot mijn favoriete auteurs. Het groene gezicht nota bene het vergaan van de wereld in Amsterdam!), De golem, De witte Dominicaan - een wereld waarvan je soms weet: Nur für Verrückte, en je durft binnen te stappen. En de consequenties aanvaarden, in het licht durven staan, met open vizier.
En dan het besef dat je sterke benen moet hebben om welke weelde, welke ego-gratification dan ook, te kunnen (ver)dragen. Zovelen blijven steken in verblinding, verdwazing, een vertekend zelfbeeld, betrekkingswanen - blijkbaar niemand in de buurt om ze op weg te helpen, uit de angsten (it's all in the mind!), niemand die echt luistert...

De Avond van het Gesproken Woord wacht ons vrijdag 25 april a.s.om 20u15 in het Maastrichtse Theater aan het Vrijthof, georganiseerd door het Studium Generale van de Universiteit Maastricht, thema: EMOTIE.
Sprekers vanuit zeer uiteenlopende achtergronden ('zij allen laten zich vanavond van hun meest geëmotioneerde of passievolle kant zien, maar vooral ook horen.'): schrijver en tv-maker Adriaan van Dis, Evelien Gans, historica - over haar Jaap en Ischa Meijer-biografie sprak ik hier mijn bewondering uit, Pieter Hilhorst (publicist, journalist, politicoloog, redacteur, presentator, columnist, essayist, schrijver - druk baasje, lijkt me), burgemeester Gerd Leers, actrice en comédienne Loes Luca, actrice Frieda Pittoors, dichteres, proza-toneel- en kinderboekenschrijfster Anne Vegter, de vlaamse muzikant Willem Vermandere (troubadour, kleinkunstenaar, dichter en beeldhouwer), dichter Simon Vinkenoog, strafadvocate Inez Weski en actrice Olga Zuiderhoek.
Ik zou zeggen: ben je in de buurt, slenter binnen.

Op www.DichtTalent.nl verscheen het verslag van het afgelopen bajes-concert in p.i. Norgerhaven. Ook is daar het informatieve TROUW-artikel van Iris Pronk over bajesgedichten te lezen , en uiteraard de teksten van bekroonde en eervol vermelde dichters. Uitgebreide agenda.

Een interessant poëziefestival ZAOEM, poëzie van Nu staat Gent de 25e en 26e april te wachten. Drie organisaties en locaties: het Poëziecentrum aan de Vrijdagmarkt 13, de Monardschouwburg in de Walpoortstraat en de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letterkunde aan de Koningsstraat.
www.krikri.be spreekt van polypoëzie en Antonin Artaud. Niemand laat zich hier onbetuigd, nieuwe media, open podium en tentoonstellingen. De tekst over de poëzieroute door Gent van het Poëziecentrum, zoals ik die aantrof, zal gewijzigd dienen te worden: niet langer zul je meer genieten van een terrasje onder het goedkeurend oog van Hugo Claus.

Nieuwe poezie. Wie wat waar wanneer en hoe.
De wereld in Rap & Ruhr
en de boer hij ploegde voort.
Of plantte bomen, zodat de Sahel niet meer droog is.
Volkskrantkennispagina 3. "Vergroening. Boeren in Niger veranderen woestijn in parkachtig landschap door bomen te beschermen. De paradox van een groene Sahel."
Inside-out; Google-gegoochel. Kijkje nemen. Inzoomen.
Orde scheppen door in beweging te blijven. Circulez! Circulez!
Lucht scheppen. Lucht happen. Lucht verplaatsen.

Lest best de laastste vermelding op deze vandaag als prikbord fungerende kersvers-pagina: www.babel-upon-amstel.nl Babel aan de Amstel, een festival over migratie, taal en literatuur, op verschillende locaties georganiseerd door de Universieteit van Amsterdam. Organisatie Fouad Laroui. Uiterst deskundig. Het artikel van de Nederlands-Liberiaanse schrijver Vamba Sheriff in de Volkskrant vandaag (Uit de klauwen van de migrantenliteratuur) is informatief, met een duidelijke conclusie:
"We moeten niet uitsluitend over Turkije, Marokko, Oeganda of Somalië schrijven. Onze rol moet zijn zoals die van iedere schrijver: de uiting van onze innerlijke strijd, van passie, liefde, angst en de woede die in ons borrelen. Het is onze kunst die moet tellen."

Waarvan - chapeau - acte. Een welgemutst weekeinde wordt u aanbevolen door Simon Vinkenoog, dichterdokter.


 

Vrijdag 18 april 2008

Vandaag 79 3/4 jaar. Gegroet alle achttieners: las al op de eerste pagina van een biografie over André Breton, die op 19 februari 1896 geboren werd, om vanaf 1934 van die datum slinks de 18e te maken, wat hem beter uitkwam volgens de een of andere surrealistische kabbalistiek (Arcane 17).
Op weg naar de tuin - is het water al aangesloten? Bij ons vorig bezoek was op ons tuinpark een lek ontdekt, waardoor 60 m3 water per minuut verdween: dat kan dus niet. Onzichtbare handen hebben het probleem opgelost; Edith heeft morgenochtend haar eerste Algemeen Werk van het seizoen; eens per maand. Vorig jaar woonden wij al op de tuin rond deze tijd. Gezien de weersomstandigheden is het er nog niet van gekomen, en we zijn nog in blijde verwachting van de Italië- reis eind april-begin mei; nadien zullen we zien.

Onderweg twee stopplaatsen, het Ballonnetje waar ik degeen die mij van dienst is de tweede pagina van De Volkskrant zag lezen. "Van de foto's op de voorpagina moest ik janken!" deel ik hem (en u) plompverloren mee. Hij kijkt me aan en slaat de pagina terug: drie foto's Laatste beelden; overheen gekeken. Zowel Reuters als de Vereniging van buitenlandse correspondenten FPA hebben de Israëlische strijdkrachten om een onderzoek gevraagd: de laatste opnamen die cameraman Fadal Shana woensdag in de Gazastrook maakte, tonen hoe een aan de horizon opgestelde Israëlische tank een granaat op hem afvuurt. Na het laatste, halfzwarte beeld is Shana dood. Twee kinderen die nieuwsgierig bij Shana rondhingen, kwamen eveneens om het leven; persbureau Reuters waarbij de 23-jarige Palestijn in dienst was, publiceerde de beelden. De tank, de vuurmond van kanon op de tank en de achterovergerukte camera. "Fadal was op dat moment niet in een gebied waar strijders waren. Hij en zijn auto droegen duidelijke tekens dat hij journalist was. Hij was tenminste anderhalve kilometer bij de tank vandaan."
Ja, de boodschap kwam aan - die twee kinderen, zei ik , wat hebben die daarmee te maken? Ik kwam overigens voor mijn rantsoen Pijnstillende middelen.
Het tweede oponthoud voltrok zich in de geluidsopnamestudio van Kees Kroot, prachtig & speels ingericht aan het Entrepôtdok, waar ik enkele andere dichters aantrof die eveneens het Vondelparkgedicht ten gehore kwamen brengen, dat zal verschijnen als cd bij een boekje Poezië in het park, dat feestelijk 1 juni in het Vondelpark dient te verschijnen. Zaten aan de koffie Diana Ozon, stadsdichter Robert Anker en Ton van Deel.
Diana heeft mij gevraagd of ik dinsdagavond a.s. het eerste exemplaar van de cd De voorbindbuik van De Drie Boeddha's in de Paradiso-kelder in ontvangst wil nemen - zij vormt met Bart FM Droog en een Dritte (musicus) im Bunde De DrieBoeddha's.
Toen ze mij het een en ander wilde uitleggen, citeerde ik haar de tiende van de great joyful realizations: the path to freedom wich all the buddhas have trodden is ever existent ever unchanged and ever open to those who are ready to enter upon it.

En wij spoedden ons naar de tuin, nadat ik vanuit de wel zeer bijzondere geluidscabine de 45 regels van het gedicht Vondelpark/Wonderpark in 1 take heb kunnen opnemen; een nette plons werd door Kees K. op verzoek toegevoegd. Merci & tot ziens in de wereldboekenstad, lieve vrienden - die barst los met wel meerdere bijeenkomsten in de OBA, hier langzamerhand op deze website kind aan huis. Zelfs het buurtweekblad De Echo heeft drie activiteiten van de OBA op de voorpagina: de tuinarchitrect Miek Witsenburg vandaag tot 17 uur met antwoorden op vragen over de tuin (hobbyplein vijfde etage, tot 5u), de opening van de foto-literatuurtentoonstelling 'Amsterdam in Woorden'door burgemeester Job Cohen aanstaande dinsdagmiddag, met foto's van Friso Keuris bij zestig portretten van auteurs, met daaronder een citaat uit hun werk dat betrekking heeft op een Amsterdamse straat, plek of buurt. Fotoboek bij Antheneaum-Polak & Van Gennep, eveneens in abri's in Amsterdam. Present.
En eveneens geplukt uit De Echo: zondag 20 april een kunstworkshop voor kinderen van tien tot twaalf, vanaf 15u. Inschrijvingen 0900-2425468. Woensdag wacht ons de Officiële Opening van Amsterdam WBS in de Westerkerk. Byebye.

In de tuin was alles zeer naar wens; ik wil meteen gaan zitten, na driehonderd meter looptraining onze tuin te hebben bereikt - laantje rechtdoor, rotonde met Aphrodite, laantje linksaf tegen de bosrand van W.H.Vliegen - Edith opent de deur en loopt verder, ter inspectie, ja de natuur doet haar best en wij kunnen alleen maar meewerken, toch?
Ik denk aan de ooit gememoreerde uitspraak van een natuurparkdirecteur in Zuid-Afrika:
Die mens kan nie skep nie.
Die mens kan nie herskep nie.
Die mens kan slegs bewaar.

Hoe waar: conservationisme - en wat zijn we niet aan het uitsterven, wat bio-diversiteit betreft, wat hebben wij onze energie verkwist en verspild - en nog steeds - wie moet al dat wapentuig gebruiken als er eenmaal een markt voor is gemaakt? Wie spelen mee, behalve in thrillers en samenzweringstheorieen, zijn het allen maar dommekrachten, zwaartekrachten - wat een onheuse serie gevestigde belangen - neem rolmodel Wim Kok, de grote schoonzoon van Den Uyl, nu miljoenen verdienende Commissaris van met Amerika collaborerende concerns - ach Simon maak je niet druk -mij groet het altemale:

gebroken hartjes  witte boshyacint   aronskelk in vijver   varens verder ontrold  fluitekruid heuphoog   pergola welriekend naar hyacinten in kuip   mombresias als sproeten bovengronds - ik ben buiten gaan zitten.
Kijk om me heen, zal levenslang niet uitgekeken raken; ook mijn moeder had (te wijten aan struma) uitpuilende ogen, bij mij zijn er ook heel wat implosies, die eruitkomen als gedicht of bericht notitie of onleesbaar onnavolgbaar uitgewaaierd handschrift.
Ik sta weer op en loop met Edith mee: gele vlasleeuwenbekjes   bodembedekkers korenbloemen   kleine bosaardbei   kamperfoelie   klimop hoger langs dennestam en het wonder bij de ingang van 23 waar ik maanden niet binnen ben geweest: uit de picca groeit een kerstboom   japonica berberis   clematis   symbiose sering-clematis - zielig hortensiajaar zegt Edith; zij wijst op door vorst aangetaste jonge blaadjes.
In de tuin alles naar wens. Wij keren verkwikt naar huis terug, waar ik mij laaf aan de woorden van de Dalai Lama over Geduld. Simon Vinkenoog, onder-, bovenzoeker.


"GEDULD. Van alles wat ons kan helpen de ontwakende geest in stand te houden en te voorkomen dat die heilzame gedachte degenereert, is de beoefening van geduld het meest effectief. Dat komt doordat wannneer mensen een poging in het werk stellen om ons te kwetsen of te benadelen, het grote gevaar bestaat dat wij onze liefdevolle, meedogende houding verliezen. Alleen het onderhouden van geduld kan ons helpen.
De eerste stap hierbij is dat je stilstaat bij de weldaden die geduld en de vreselijke gevolgen die woede en haat opleveren. Als we worden geconfronteerd met omstandigheden die ons tegenwerken of met vijandige krachten, blijven we onverstoorbaar en is onze geest helder. Op de lange duur ontwikkelen we zo moed en een sterke besluitvaardigheid."
"De kracht van je woede vernietigt je deugdzame hoedanigheden. Daag dus de woede uit en probeer haar uit te schakelen. Zie je vijand, in plaats van je ongelukkig te voelen of hem vijandig gezind te zijn, als je meest dierbare spirituele leermeester, die je de beoefening van geduld bijbrengt. Gewoonlijk vinden we het heel waardevol dat we wraak nemen op onze vijand. Je hebt, zelfs vanuit een wettelijk standpunt, het recht je te verdedigen. Maar als je vanuit het diepst van je hart probeert de ontwakende geest op te wekken, probeer je een sterke positieve geesteshouding aan te kweken, waarmee je andere levende wezens van dienst wilt zijn. Wie een sterk gevoel van mededogen of liefdevolle vriendelijkheid voor zijn vijand kan opbrengen, is dus in staat diezelfde liefdevolle vriendelijkheid en datzelfde mededogen aan de dag te leggen voor alle levende wezens.'

Z. H. de Dalai Lama: Leven in vrede, sterven in vrede, onder redactie van Donald S. Lopez jr., Servire, Utrecht 1997, ISBN 90-6325-526-8, blz. 145 en 165.
Oorspronkelijke uitgave The joy of living and dying in peace, New York, HarperCollins, 1997.

(Mij door Rufus Camphausen vanuit Kreta toegezonden, in dank aanvaard, deze mooie recente foto van de Boddhisattva, die tijdens een persconferentie reageerde op de Chinese woordvoerder die hem een duivel had genoemd.)


 

Donderdag 17 april 2008

Meerdere provincies doorkruist om deel te nemen aan een bajes-concert dat aanstaande zondagavond om elf uur door de NCRV op radio 2 zal worden uitgezonden. Ingrid Oyevaar reed ons met bekwame hand door de polder heen naar de p.i. Veenhuizen-Norg, waar de opnamen plaatsvonden; op de terugweg richting Leeuwarden beland, namen wij de Afsluitdijk terug. Uiteraard stopten wij halverwege om even van het wijdse uitzicht te genieten en een groet aan ir. Lely te brengen. Wij waren niet de enigen: route pittoresque et touristique...

Het kortstondige verblijf in een gevangenis of huis van bewaring met zijn hekken en deuren en sloten en sleutels, pasjes en controles, maakt altijd weer indruk: je paspooort achterlaten voor een bezoekerskaart, door een detectiepoortje (laarzen uittrekken, Edith!) - uiteindelijk beland je onder geleide op een ruime binnenplaats, general hangout, omringd door lage gebouwen en kom je in een zaal terecht, waar boven de ingang het woord THEATER staat geschilderd. Er wordt heel wat afgeschilderd in de nederlandse petoeten: je kijkt je ogen uit en stelt je ergens een tentoonstelling in het openbaar voor. De zaal was goed gevuld met gedetineerden, justitie-dames en heren, radiomakers en Exodus-organisatoren. Koffie en softdrinks te allen tijde: voorbeeldig.
Mij was gevraagd gedichten te beoordelen, die in een wedstrijd door de NCRV op www.dichttalent.nl voor de tweede keer uitgeschreven - dit keer onder het motto Durf te geloven in verandering - waren binnengekomen: een zeventigtal in totaal.
Als winnaar kwam Marcel uit de bus met het gedicht Leven na TBS, die 17 jaar TBS (ter beschikking stelling) achter zich heeft, en in zijn gedicht - dat vanochtend door TROUW werd gepubliceerd, bij een indringend verhaal van Iris Pronk over bajes-poëzie - wel zeer realistische veranderingen in het vooruitzicht stelt.
In het radiogesprek met presentator Hijlco Span, die al sinds 1991 het NCRV-radioprogramma VOLGSPOT presenteert kon hij zich daar openhartig over uitlaten.
Het bajesconcert werd gedragen door de lieftallige en hoogzwangere Esther Hart, die in twee sets zowel pop- als jazzliedjes ten gehore bracht, evenals een mooi door Paul Mayer op muziek gezette versie van het bekroonde gedicht. Bovendien trad er een 4-mans houseband op ( 'Hoelang bestaan jullie al?' 'Drie dagen!') die met enige gekruide ritmes wel zeer professionele klanken liet horen, en ook een smartlappenkoortje van EXODUS (www.stichtingexodus.nl), die ex-gedetineerden begeleidt in de terugkeer naar de maatschappij, zoals dat heet.
Even een sigaretje na afloop; iemand die er zeven dagen zat voor een verkeersboete, vroeg naar vrienden in Ruigoord en wees ons naar de andere kant van het terrein, de afdeling langgestraften die er waarschijnlijk nooit meer vandaan zouden komen.
Een gruwelijke gedachte.
Mij werden een paar vragen gesteld en ik kon een paar gedichten voorlezen. Ik kon het niet nalaten enige universele waarheden in mijn hagepreek te stoppen: Aan de bron van alle religies staat de LIEFDE, & The Only Way Out Is The Way In.
Kijken wat ervan overblijft in de decoupage-montage zondag. Mooie uitstap; mij kijken al die ogen nog aan, die zeerover op de eerste rij, die Senegalees die ik langzaam zag ontdooien, die ene zelfgenoegzame bobo, en iedereen BLIJ.
Dank, dank - andere keer over op andere actualiteiten; ze zijn er voor het opscheppen. Gegroet - jullie Simon Vinkenoog - bajesdichter.

Een P.S. van André Gide (1869-1951) : "Zichzelf bevrijden is niets; het is vrij zijn dat moeilijk is."


Tajiri: Karesansui, de vibrerende stilte, 1995
corten-staal, grind - 11 m. diameter
Cobra Museum voor Moderne Kunst Amstelveen



Woensdag 16 april 2008

De gepensioneerde hoogleraar experimentele cardiologie Kees Borst werd met zijn ernstige en light verse gisteren in Festina Lente unaniem door de jury met de maandprijs beloond; hij stal ieder's hart. Godzijdank dat iemand daar nog zo blij als een kind mee kan zijn.
Nu volgt als laatste in het seizoen nog een poëzieslag de derde dinsdag in mei (de 13e) en vindt zaterdag 28 juni - als gebruikelijk - de jaarlijkse finale op straat voor de Poetry Place, Looiersgracht hoek Eerste Looiersdwarsstraat in Amsterdam plaats . Wij hopen de innemende hooggeleerde daar aan te treffen - het ene oor is het andere nog niet uit. Voor de verslagen van deze avonden - geschreven door Aukelien Weverling - kunt u www.cafefestinalente.nl raadplegen. Ik heb me gisteren overigens wel bezondigd aan schransen en slempen; kamp er de hele dag mee.

Hoe heeft Freek de Jonge de euvele moed aan de Volkskrant vanochtend te verklaren (zijn uitspraak bevorderd tot kopregel) : Kletspraat dalai lama is nu ineens wijsheid.
Zo dom, dom, dom - alsof het Chinese imperium al niet sinds eeuwen een koloniale expansiepolitiek voert, en al eeuwen doet alsof Tibet tot haar territorium behoort, terwijl toch heel duidelijk de Tibetaanse cultuur, met zijn eigen op nog oudere gedachten gestoelde boeddhisme, heel iets anders is dan het allegaartje aan elkaar tegenstrijdige gedachten, waarop het huidige China hinkt.

Enfin: blijkbaar heeft De Jonge - en velen met hem - nooit een woord van de Dalai Lama gelezen, die zijn gehele leven geweldloosheid in zijn vaandel heeft staan en zich bereid heeft verklaard, meerdere malen, met de Chinese regering te willen overleggen.
Niets daarvan dus: we zullen met de Olympische Spelen nog heel wat beleven; de sensationalist in mij kijkt er naar uit. Dingen gaan zoals zij gaan; het is curieus hoe je als mens in de beste van twee werelden gelijktijdig kunt bestaan, terwijl de Aarde en haar bewoners zuchten onder de Macht van het Geld, en het Geweld. Doodstraffen, executies, smog, Poetin, Berlusconi, Mugabe, burgeroorlogen, kindersoldaten, voedselcrises, watertekorten - kan iemand zeggen Waarheen? Quo Vadis?
Waar is die ene weegschaal, waarop maar 1 aap hoefde te gaan zitten om die te doen omkeren? Welke nonsens over de jaren zestig kunnen wij binnenkort weer verwachten bij een van de vele herdenkingen, waaruit onze tijdspassering blijkt te bestaan? Het is dat ik me met vele anderen betrokken voel bij het Welzijn van de Aarde waarop wij leven; wij hebben de Aarde lief. Dit is geen discours, dit is geen betoog, dit is geen mening of opvatting: het is de zuivere plicht van ieder mens - wat zeg ik en hoe durf ik - zich in te zetten - die liefde om zich heen te uiten en te demonstreren. Diepe flow dit; ik laat het hier bij. Simon Vinkenoog, verontruste kater.

Hinter meine Augen stehen Wasser,
die muss ich alle weinen.
      Else Lasker-Schüler, (ein Lied.)

HET SIENJAAL (slotfragment)

Dit is het sienjaal naar de heiligmakende Jordaan van ons geweten te gaan,
de andere begrijpen. Dit is de deemoed die wij vinden moeten.
Als mijn broeder mij ontmoeten zal, wij zullen elkaar zeggen:
'Mijn zonnebroer, mijn zonnekind.'
Om dit te begrijpen zal mijn moeder gelukkig zijn.
De Moeder: fontein van vruchtbaarheid.
Wij hebben de Aarde lief. De ronde, vruchtbare aarde.

P A U L   V A N   O S T A Y E N

15 maart tot 15 mei 1918.


 

Dinsdag 15 april 2008

Wat een verrukkelijk boek, dank je Theo - het beschrijft de geschiedenis van 25 jaar bij naam genoemde ondernemingen, maar uitgever ISB nummer of besteladres ontbreken, behalve het postbusnummer 1386, 9701 BJ Groningen.
Dus maar eens een bezoekje aan Groningen, coffeeshop De Vliegende Hollander en headshop De tevreden rookster, hoe dan ook de weg vinden naar Zuiderdiep en verder. Een aanstekelijk verhalenverteller, Theo Buissink in dit boek: oblong 19 x 23 cm 166 pagina's + 48 pagina's facsimiles van brieven, krantenartikelen en foto's uit het roemruchte bestaan van beide bekende adressen. Een gedreven man, die met speelse acties en happenings Groningen al vijfentwintig jaar bestookt met het onwrikbare gelijk van de cannabist: een tevreden roker is geen onruststoker - maar hij staat wel zijn mannetje!
En vrouwtje: op pagina 166 kijken de zeventien mederwerk(st)ers van beide ondernemingen anno 2008 je welgemoed lachend aan: zo te zien uiterst content met hun baan.


Wegens bommelding een uurtje gesloten! - de titel wordt uitgelegd in een der talloze anecdoten die becommentarieerd het boek uitmaken - draagt op de titelpagina 25 Jaar De Vliegende Hollander 25 jaar De Tervreden Rookster. En wat daar aan vooraf ging. En andere persoonlijke dingen.
De volgende linkerpagina van het vrolijk opgemaakte boek (vormgeving Wilke Jansen, drukkerij Volharding) bevat de tekst 'Wie altijd de wind in de rug heeft komt nooit thuis' en rechts omcirkelt een hartje de opdracht voor Kas en Gijs.
Stadsredacteur Jan Schlimbach van het Dagblad van het Noorden, tekent vervolgens voor een inleiding die de moeite van het overnemen waard is:

Kortom: opnieuw een hoofdstuk ontsloten uit dit voor velen onbekende en schimmige terrein, waarmee de gemeenschap van geletterden en opiniemakers alleen maar gebaat is. Het is maar zelden (afgezien van bladen als Essensie, Highlife en Soft Secrets) dat over marihuana en hasjisj vanuit de meest deskundige hoek geschreven wordt: uit die gedoogruimte tussen voordeur en achterdeur, tussen de gebruiker van de middelen en de teler, kweker en huisdealer of coffeeshop die deze geheiligde plant aan de man mag brengen.

Mamamiamarihuana! Pot is Fun. God is liefde. Eenvoudige waarheden, epifanieën, wonderen en openbaringen die zich niet aan een Ander hebben voorgedaan, maar aan Jou. Ik leef bij deze wonderen; je kunt het leven niet zo maar vanzelfsprekend vinden, het is een constante aandacht
op het Hier en Nu, en het Hen to Pan of in het Latijn Ex unum omnia - zoals ik dat las in een tekst over de Smaragden Tafel in het maandblad Theosofia.

Vanaf volgende week is Amsterdam voor een jaar Wereldboekenstad 2008; een gevecht tegen de ongeletterdheid, een verhalenwedstrijd, het Vondelpark, de Dam - internationale conferenties, symposia en congressen. Komen er vlaggen te hangen: Open Boek, Open Geest?
Ik doe daar al jaren aan mee, om daar te komen bij die Open Mind, deel van de Open Society, met zijn free flow of information, oftewel vrije meningsuiting, die ik omarm in al zijn facetten.. 'Geef mij een teken van leven! Zend mij een boodschap!' hoor ik mijzelf dichten, een gedicht uit de jaren 60, nu herontdekt en omringd door Spinvis-muziek. Ik schrok er zelf van; maar mijn blijdschap met dit boek van Theo & zijn Kornuiten in Groningen heeft mij diep geroerd en vaak aan het lachen gebracht! Bravissimo!
Adios amigos y amigas, Simon Vinkenoog, bozegeestenverdrijver.


 

Maandag 14 april 2008

Gisteren een vruchtbare dag. Zelden zoveel kilometers in 1 dag afgelegd. Per trein gingen wij naar Maastricht, alwaar ik in Grand Café Petit Restaurant TRAMHALTE aan het Cannerplein 1, 6214 B, samen met Gijs ter Haar en A.C.G.Vianen, voor een aandachtig en hartelijk Limburgs publiek gedichten voorlas: 2 sets.
Oude vrienden (Gerda en Hans Mol, Geert Brouwer) en nieuwe (Annie en Ferry Smeets) - genoeg herinneringen op te halen of nieuw leven in te blazen.
Geheel volgens e-mail-telefonische afspraak kwam chauffeur Joep van Genootschap Behoud de Begeerte ons om vijf uur ophalen om ons naar de Bourla Schouwburg in Antwerpen te vervoeren, alwaar ik deel mocht uitmaken van de Hommage met oesters aan Hugo Claus: een eerbetoon dat van zes tot tien uur aangekondigd, meer dan een half uur uitliep.
Heel intens en innig; de onbevangenheid waarmee Claus deze avond via zijn werk werd voorgesteld is uitermate liefdevol. Zelfs grapjes konden er van af: "Hugo moest wel euthanasie plegen om een einde te maken aan de parade van al die personen van wie hij persoonlijk afscheid wilde nemen."
De meer dan dertig sprekers uit België en Nederland was gevraagd zich aan 7 minuten maximaal te houden, en dat lukt Nooit! Er weerklonk een blues, wij hoorden een ensemble dames & heren schitterende Middeleeuwse muziek vertolken en Jan Decleir zong zowaar een kerklied. Filmfragmenten, foto's - strak en kundig geregisseerd.
Mij was gevraagd om een brief van Claus voor te lezen uit de te verschijnen jaren '50-briefwisseling; ik koos brief 35 (uit de 136) uit april 1953, waarin onder veel meer al sprake was van Verzameld werk - waaraan ongetwijfeld zal worden begonnen.
De oesters waren Bretons en zowel backstage als onstage (waar stoelen voor de medewerkers en deelnemers waren neergezet) was genoeg te doen, au dessus de la mêlée aldus - geen mijner andere Antwerpse vrienden gezien.
Even na elf uur vertrokken wij, in gezelschap van Hans van M. en Connie P.) met de charter-auto van De Bezige Bij naar Amsterdam, alwaar wij ons nog aan een spelletje scrabble overgaven.
Op de vraag of ik de hele dag bezig was met KERSVERS, antwoordde Edith terecht dat ik er nooit meer dan een uurtje aan besteedde - soms loopt het uit - als je crasht bijvoorbeeld, omdat je niets opslaat voor je begint. Bemint eer gij bezint.
De werkweek begon in Business Park Amsterdam, bij de FC Walvisch aan de H.J.E. Wenckebachweg, een stemproef voor Ziggo. "Mijn stem mag met mij een heel leven mee / voor velerlei doeleinden te gebruiken" hoort hij zichzelf zeggen op een grammofoonplaat in 1960. Hoe waar dat is gebleken! Nu de mastertape van RITMEBOX beluisteren: schande, Erik, dat wij er niet eerder toe gekomen zijn!
Gegroet, gij allen, het ga u goed! Simon Vinkenoog, hermietkreeft.


 

Zaterdag 12 april 2008

Een interessant Engelstalig weekblad, AMSTERDAM WEEKLY (waarin ik tijdens de afgelopen
boekenweek bovenstaande tekst publiceerde), dat gratis verspreid in de binnenstad van Amsterdam, door zo 'n 45.000 mensen wordt opgepakt - en niet alleen door expats & andere buitenlanders - met graagte gelezen, gezien de montere wijze waarop het blad al ruim vier jaar geredigeerd wordt.
Ooit had ik Editor Steve mijn medewerking aangeboden: dit was de eerste keer.
Ondertussen is het blad een eigenzinnig experiment aangegaan.
Door het dreigende wegvallen van de oorspronkelijke financiers verkeert het meerdere malen bekroonde weekblad in cash-problems en heeft het eind maart zijn lezers gevraagd ("UNF*UCK US" op de omslag) , door de redactionele inhoud van de drie daaropvolgende numers te kopen: elke pagina bestaat uit 204 blokjes die ieder € 5.- kosten.
Het resultaat: het nummer van 3-9 april meldt op een lege plaats 41% of this issue was sold. Op andere leeggevallen, niet-gekochte plekken volgen aanwijzingen: For more on the Hells Angels and their power of branding: www.amsterdamweekly.nl; Mr Bruno Gerussi bought 50 blocks on this page, Canal Company bought 200 blocks on the facing page; Idealistic advertisement. Yes, it exists. Buy blocks? See www.amsterdamweekly.nl/forsale en Online you'll find a clean PDF of this issue.
Het nummer van 10-16 april meldt dat 45% verkocht was; ik kijk belangstellend uit naar het volgend nummer en wens het blad veel succes met deze optimistische vorm van idealistische publiciteit. Het zijn wonderlijke typografische grapjes, die hier uitgehaald worden door onze eigen Village Voice.
Overigens: er is een deadline aanstaande dinsdag 15 april 12u:
Want to read next week's paper? For one final week, Amsterdam Weekly is asking their readers to pay for our editorial content. Blocks are just € 5. We will only print what is sold. Buy a few blocks and help us keep this special paper in circulation. Buy 3 and get on the guest list for our party at Sugar Factory on Saturday 26 April. Act now, read later!.
De redactie verwelkomt belangstellende donateurs op De Ruyterkade 106, 1011 AB Amsterdam, ten oosten van het Centraal Station, WEEKLY op de gevel duidelijk leesbaar. 020-5225200.

Dat was mijn goede doel vandaag. Ik moest het opzijleggen om me te verdiepen in een opname-gesprek over het jaar 1968. Dat jaar was ik, na het voltooien van mijn boek Weergaloos twee keer in Amerika, eerst twee maanden met de fotograaf Cas Oorthuys; wij zagen onder meer de eerste maanreizigers vertrekken vanaf Cape Canaveral, toen nog Cape Kennedy, bij Orlando (Florida, mysterieuze plek) en later in het jaar rond de jaarwisseling weer twee maanden met Reineke in San Francisco, Los Angeles en Mexico.
Mijn gesprekspartner herinnerde mij aan De Witte Krant/Papieren Tijger , die direct na de opheffing van PROVO en de stopzetting van het PROVO-blad, tussen mei 1967 en januari 1968 eveneens gestencild (omslag in kleur!) verscheen, geredigeerd vanuit Fantasio, later De Kosmos, later Nationaal Pop Instituut, en weer later - nu: in de steigers. Prins Hendrikkade 142 - heuglijke tijden! Alvorens Fantasio overigens Hervormd Jeugdwerk Het Anker.
De redaksie (jaja) bestond uit Ron Augustin, Bert van Hoogenhuyze, Hans en Ben Oortmerssen en Robert van der Veen (cf RAF Collection IISG).
In het vijfde nummer drie 'geteepte' gesprekjes met Paul Goodman, Allen Ginsberg en Frank Joyce (Detroit Underground: The Fifth Estate), afgenomen tijdens het door mij ook bijgewoonde Dialectics of Liberation-congres in het Londense Roundhouse, waar op mij Gregory Bateson de diepste indruk maakte en de meest interessante aanwezige de Amerikaanse Black Panther Stokeley Carmichael was.
Tegen mijn uitspraak van toen, 1967 (in IT 17: De revolutie van het ogenblik is een individuele) wordt gesteld dat ik in een oude denkfout verval, nl 'dat er zo iets als 1 (proletariese, provotariese, lieve of individuele) revolutie (is). De individuele revolutie is Simon's en onze lieve revolutie, maar helaas nog niet die van de vogelvrije paria' s in de 3e wereld. Een van de belangrijkste opgaven die het congres zich terecht gesteld had was het kweken van solidartiteit tussen hippies, demonstranten en guerillero's. Het is de taak van iedere revolutionair ook andermans revolutie te bevorderen. En tot slot een uitspraak van Gerassi: Het is ieders taak een revoluitionair te worden.'
Aldus een 17-jarige van toen, die nu tegenover me zat, veertig jaar later, lachend & terecht bezorgd.. .Ik blijf D.H.Lawrence citeren: Let's make a revolution for fun.
En of ik het weet (mijn gesprekspartner) dat Timothy Leary door The Weathermen (most wanted by the FBI) uit de gevangenis was bevrijd.Yeah man, dat heb ik in het Nedserlands vertaald! Weer krijg ik een 'vergeten ' tekst van mezelf onder ogen, Luister je mee?, onder meer over de dichters in het Vondelpark, elke zondagmiddag dat seizoen.... Ah, sweet memories: even die kleine lettertjes ontcijferen en een & ander in een envelop naar Derrick.
Ik mag het hierbij laten van mezelf; wij willen nog even van zon en eco-funshopping genieten! Simon Vinkenoog, mysticus-activist.


                                                                                                                       Vrijdag 11 april 2008

Wat ontzettend leuk! roept Edith me toe, als ze de drie meisjes uitgeleide heeft gedaan, die me kwamen interviewen. Ik had er 1 verwacht (kleindochter van buren om de hoek), maar het bleken er drie te zijn, montere en mondige eerste klassers van het Montessori Lyceum, die al een heel scenario voor me hadden uitgestippeld. Cleo, Josephine en Sira.
Ze waren bij een feestelijke (her)opening van de Dappermarkt geweest, filmden er lustig op los en of ik zo goed zou willen zijn J.C.Bloem's gedicht met de roemruchte regel 'domweg gelukkig in de Dapperstraat' te vertolken, wat ik met graagte deed. Bovendien zou ik moeten vertellen op de Dappermarkt van Louise altijd een harinkie voor niets te kunnen krijgen, en zeggen dat ik er gewerkt had als Siem de prijsbreker. Ik voelde me een beetje Claus, ik fantaseerde lustig mee: heel wat afgegiecheld. Terug. Naar hier. Huiswerkplezier.

Ik lees meer boekbesprekingen dan boeken; de aard van het beestje.
In De Groene Amsterdammer bij 'Dichters & Denkers' een informatief artikel van Jann Ruyters over de brieven van de voormalige poet laureate Ted Hughes (1930-1998), wiens eerste vrouw Sylvia Plath (1932-1963) zelfmoord pleegde, wat ook haar rivale en opvolgster Assia Wevill deed. 'Zij imiteerde in 1969 Plath's zelfmoord en nam hun vierjarighe dochter Shura mee in de dood.'
Gawie Keyser zet in De taal van horror de nieuwe Stephen King, Duma Key/NL: Duma (uitg. Luitingh) tegenover de oude, als zelfbewust speurder naar de geheimen van zijn zeggingskracht, en ontrafelt raadsels over de motieven van Edgar Allan Poe in dit blijkbaar zeer gelaagde, en als altijd spannende en meesterlijk vertelde boek.
Zo draag ik, nog steeds omderwille van de digitale Basisbibliotheek de vorige boekenbijlage van NRC Handelsblad bij me, terwijl de volgende me straks alweer wacht. Hetzelfde geschiedt met de weekbladen, helaas.
In een eerdere boekenbijlage van de NRC van 23 nov. 2007 trof ik een bespreking door Hugo Brandt Corstius aan van de laatste brieven (het vijfde deel in de Pléiade-reeks) van Gustave Flaubert, die hij de 'Making of Bouvard et Pécuchet' noemt, het onvoltooide meesterwerk - dat ik zo vaak al heb willen herlezen; ik neem me voor dat te doen tijdens de volgende uitstap, van 28 april t/m 8 mei, als drie dochters, schoonzoons en vier kleinkinderen de 85ste verjaardag van Else Ringnalda-Houtsmuller gezamenlijk vieren, in Umbrië...
'En we zingen en we springen en we zijn zo blij, want er zijn geen stoute kinderen bij!'

Henk Driessen, antropoloog aan de Radboud Universiteit Nijmegen, van wie binnenkort bij de Weeldbibliotheek het boek Tussen oude continenten verschijnt, verrast de lezer met een double- spread artikel in yesterday's nrc.next (mij deze week, danku, in de bus geworpen) met een dubbele byline: 'Thuis achtervolgt ons overal en altijd. Dus doe je mobiel eens uit, check je e-mail niet en leef in het nu, ook als je in Verweggistan bent.'
"Laat ik maar met de deur in huis vallen. Ik weiger me te laten inpalmen door de cultus van de digitale bereikbaarheid. Dat wil niet zeggen dat ik de draagbare computer mijd. Maar hem meenemen als reisgenoot vind ik uit den boze. Blogs en Hyves, webscams en mobieltjes zijn niet aan mij besteed, thuis noch op reis.
"Hij vergelijkt de situatie van de Poolse antropoloog Malinowski (1884-1942) die in 1914 zich door het uitbreken van de oorlog noodgedwongen in de Triobandcultuur in de Grote Oceaan moest verdiepen en zo de basis legde voor de methode van langdurig veldwerk en inleving in het inheemse standpunt: afstand doend van het Europese etnocentrisme, en zijn eigen studie temidden van herders, landarbeiders en onderwijzers vijftig jaar later in de Spaanse Sierra de Córdoba. Poste restante en telefooncentrales: weten de studenten van tegenwoordig nog wat dit zijn? is zijn retorische vraag.
"Vorig jaar kocht ik als een van de laatste Nederlanders een mobieltje, voor noodgevallen, welteverstaan. Ik neem het mee op reis, maar maak er zelden gebruik van. Ik kies welbewust voor splendid isolation in den vreemde en kijk met lichte verbijstering naar collega's die tijdens conferenties in het buitenland hun e-mail en mobieltje checken alsof hun leven ervan afhangt. Want daarmee verdwijnen alle voordelen van concentratie op het nu en de onmiddellijke omgeving. Ik begrijp wel dat een lange intensiteit van digitaal contact steeds meer onderdeel is gaan uitmaken van wie je bent en hoe je gezien wilt worden. Niettemin tel ik de zegeningen van offline blijven tijdens vacanties, veldwerk of het gewone leven thuis. In het digitale tijdperk waren de veldwerkdoctrine en de Bildungsreise nooit ontstaan. De grenzen tussen thuis en verweg zijn daarvoor helaas te zeer vervaagd."

Dat vind ik weer verstandige taal en ik laat het hierbij voor vandaag. Simon Vinkenoog, Off/On.


 

Donderdag 10 april 2008

In De Basisbibliotheek van de DBNL (de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren - www.dbnl.org/basisbibliotheek), zoals die gepubliceerd werd in de middenpagina's van NRC Handelsblad's boekenbijlage van 4 april jl., gekeken naar R.L.K. Fokkema's boek Het komplot der Vijftigers, in 1979 bij de Bezige Bij in boekvorm verschenen.
Altijd verheugd als ik dit boek genoemd zie; dankzij het feit dat ik: a) vanuit Parijs tussen 1949 en 1956 een uitbundige correspondentie voerde en: b) bij mijn vertrek uit Parijs naar Amsterdam het merendeel van mijn papieren aan het Letterkundig Museum overdroeg, uit vriendschap & respect voor de eerste directeur Gerrit Borgers, heeft dit boek ooit kunnen verschijnen. Het heeft me altijd goed gedaan als literaire snuffelaars in mijn archief (ook in het IISG en het Amsterdams Gemeentearchief) hun gang gingen; de correspondentie met Hans Andreus, verzorgd door Jan van der Vegt zou niet zijn verschenen (Prom, uitv.), noch de komende briefwisseling met Hugo Claus, waaraan Georges Wildemeersch een aantal jaren gewerkt heeft.
Hoeveel schepen niet in éen flits achter me verbrand, hoe vaak schoon schip te maken? Je doet niet anders!
Het gevoel dat Vroman in een gedicht beschreef - in dat mooie boek over de verborgen geschiedenis van Utrecht, De kleine parade, van Rob van Scheers - het is mij ook overkomen, maar zoveel jaar later, op veel gevorderdere leeftijd: de eerste keer dat ik hier achter mijn echtgenote & levenspartner, toen nog gesprekspartner en vriendin die geliefde zou worden, naar binnen stapte.
Die wetenschap, die de intuïtie van de ware liefde is.

Weer uitbundige uren in de tuin; mijn deze week aldaar geschreven Vondelpark-gedicht vanmorgen eerst verstuurd - o, e-mail! - opnieuw het wonder van groei & zon van dichtbij beschouwd, en een gat gegraven voor een Atalant die wij van buurvrouw op de tuin Emmy kregen. De eenvoud van de extase. Het gegniffel van de binnenpret.

Het was druk in de Hartenstraat 15 bij de presentatie van de nieuwe dichtbundel van Hans Verhagen, Zwarte gaten (uitg.Nijgh & Van Ditmar) in boekhandel JOOT.
Wij begroetten uiteraard Hans zelf, uitgever Vic van de Reijt en assistent Paul Brand, Betty van Garrel, Yvonne Mousset-van Doorn, Merapi Obermayer, Hans Plomp, Willem de Bie, Willem Ellenbroek, Peter Bulthuis, Rob Peeters, Bas Lubberhuizen, Paul Schaap, Joep Bremmers, Simon de Jong [JOOT), Boebie Raaff, Norman Verhagen en Dorée de Bruyn. Voilà; j'en passe. Een knik naar Dirk Ayelt en een blik op Piet Gerbrandy. Wim de Bie logde in.

Uiteraard las Hans Verhagen (die na zijn verzamelde gedichten Eeuwige Vlam uit 2003 nog twee bundels publiceerde (Moeder is een rover, 2004) en Draak (2006) uit zijn nieuwe bundel voor: indringend en sonoor, dwarsdoorsnedes van een intens geleefd bestaan, complex en gelaagd.
Een rijke bundel; de neiging om meer dan 1 gedicht hier te citeren is groot, maar de boekhandel wacht u: vijftien euro. 14.90.
Ik neem - ik popel op het scherm de 48 pagina's te lezen & bekijken van RITMEBOX, het luisterboek dat componist Spinvis (Erik de Jong) samenstelt uit 40 jaar geluidsfragmenten en dat mij op 25 mei in de Melkweg wordt aangeboden , Deo Volente - afscheid van mijn selecte doelgroep met Hans Verhagen's eerste gedicht uit de reeks AUTOMATISCHE PILOOT

Omdat we niet veranderden en nooit dezelfden bleven
werden we geroepen als behoeders van een lijn
die lang en duister, dan weer klaar en kort kan zijn

Omdat wij van huis uit al corrupt waren werden wij
de onvermurwbare bewaarders van een
over eeuwen uit te smeren levensgroot geheim

Er is geen verdrinkingsgevaar; ook al
omdat leegte minder onomkeerbaar is dan water
kom je eerder bodemloos ten val

Wie zich aan de leegte laaft (die bitterder dan gal is)
boet aan timing in, wordt korter van begrip en verklapt in één knal
alles

H A N S   V E R H A G E N

                          Waarvan acte: 'you have nothing to fear from the poet but the truth.'(TedJoans).                                                                        Simon Vinkenoog. high, happy & never in a hurry.


 

Woensdag 9 april 2008

Niet wat de Chinezen moeten doen, maar wat willen of moeten WIJ doen? vraagt zich in Dagblad De Pers de Leidse sinoloog Stefan Landsberger af :
"Wij hebben altijd de mond vol van respect voor andere culturen, maar China hoort daar blijkbaar niet bij. Wij hebben het liefst dat de Chinezen door ons brandende hoepeltje springen. Maar waarom zouden ze? Zij vinden juist dat ze het grootste gelijk van de wereld hebben. Tibet is van hùn, altijd al geweest. Hoe meer wij ons opwinden, hoe steviger zij de hakken in het zand zetten. (...) Alle kritiek wordt beschouwd als een poging om China te kort te doen. En dat pikt het land niet, omdat het zichzelf langzaamaan weer is gaan zien als het middelpunt van de wereld. Daarbij komt dat de Chinezen zich ongelooflijk gekrenkt voelen in hun gastheerschap. Wat dat betreft voldoen wij volstrekt aan hun verwachtingen: namelijk dat wij barbaren zijn."
Waarom de Chinesen geen krimp geven, nu de Olympische fakkeltocht zo belaagd wordt, weet ook Jan Willem Nienhuys, China-kenner, samen met zijn Chinese vrouw auteur van het boek China, geschiedenis, cultuur, wetenschap, kunst, politiek (Joseph Needham komt in me op) te duiden:
"Dat komt doordat zij serieus niet begrijpen waar wij het over hebben. Tibet hoort bij China, klaar. De protesten van de Dalai Lama en zijn volgelingen beschouwen de Chinezen als religieus terrorisme. Het idee dat de Tibetaanse cultuur en taal geheel verdrongen worden, klopt gewoon niet. De gewone leek denkt dat Tibet wordt onderdrukt en dat het overspoeld wordt door Chinezen. Op het eerste gezicht lijkt dat inderdaad zo te zijn. Maar een groot deel van de Chinezen in Lhasa is bijvoorbeeld toerist. In Amstertdam lopen ook veel toeristen. Worden wij nu overlopen door buitenlanders? Nee toch!"

Uit de berichtgeving begrijp ik dat de Olympische vlam ook in Petersburg langs geweest is. Ik heb niets gehoord van protesten aldaar.. Hebben die niet plaats gevonden? Mogen vinden?

Opnieuw de stralende voorjaarsdag in de tuin doorgebracht. Het Vondelpark-gedicht tot een goed einde gebracht, en me in oude paperassen verdiept. Een interessante BRES-briefwisseling uit 1999 met Hendrik Hobbelink, die reizen naar de Inca-gebieden in Peru ondernam; ook een mapje met uitspraken van Jimi Hendrix en het soi-disant laatste gedicht dat hij zou hebben geschreven met de epitaaf die de zijne is geworden:

The story of life is quicker than the wink of an eye
The story of love is hello and goodbye
Until we meet again.

Ook vond ik tussen talloze andere gedichten de 100 regels van The Plastic People of the Universe uit Praag terug uit het jaar 1976: een prachtig anti-angst-agitprop-gedicht. En de zeven blaadjes vergeeld doorslagpapier met gedichten van Hans Lodeizen, door mij in 1950 overgetikt uit een schrift dat Raymond Koek mij ter inzage gaf. En en..en.. ondertussen de tuin: Magnolia. Kersenbloesem. Laurierkers. Madeliefjes rond het beeld van Aphrodite; haar zwarte leden schimmelen. Speenkruid, sterretjes. Je laten koesteren door het Zonlicht. Hyacintengeur: rood, wit, blauw, bleu, oranje, geel.

Overspoeld door uitnodigingen, waaraan ik niet altijd gehoor kan geven. Nog wel enige tijd, afgelopen zaterdag in het Singer Museum in Laren (Oude Drift 1) geopend: het graffische werk van Aat Veldhoen uit de verzameling van het echtpaar Groeneveld-Woerlee: 66 etsen, aangevuld met recent werk uit Veldhoen's eigen bezit.
Tevens in Galerie Animaux (aan de Van Vollenhovenstraat 15, pakhuis 35, 3016 BE Rotterdam) De wereld van Veldhoen. Opening 13 april a.s. om 15uur, openingswoord Maja van Hall.

Amsterdam UNESCO Wereldboekenstad 2008-2009; allerwege neemt het vorm aan.
Ik wens ook Het Parool een dagelijkse BOEKEN-pagina toe: er zal genoeg te verhalen zijn. De Stichting Literaire Activiteiten Amsterdam organiseert 'met een groot aantal partners' (ik tel 24 logo's achterop het 24 pagina's tellende programmablad) tijdens de openingsweek 24/4-27/4-2008 een bijzonder uitgebreide en feestelijke editie van het Internationaal Literatuurfestival Amsterdam, HET VRIJE WOORD/THE FREE WORD.Festivalhart: de OBA, 'met uitlopers naar andere plekken in de stad, waaronder de Sugarfactory, de wallen en de grachten.'
Tevens Babel aan de Amstel, een internationaal symposium over migratie, taal en literatuur in Europa op 24/26 april, info @babel-upon-amstel.nl.
Ik zal verder verwijzen naar www.literatuurfestival.nl of www.amsterdamwereldboekenstad.nl

Verder een vouwblad van de (achtste ) Dag van de Poëzie, 19 en 20 april 2008 te Landgraaf, info @poeziefestival.nl, www.poeziefestival.nl
Mijn eigen agenda omhelst zondagmiddag 13 april een optreden in Grand Cafe Tramhalte, de Artifone te Maastricht, voor een Maandelijks Literair Café - bovendien woon ik morgen, donderdag, graag de presentatie van Hans Verhagen's nieuwe dichtbundel Zwarte Gaten bij Boekhandel JOOT in de Hartenstraat 15, alhier, en verder houd ik iedereen zeer nauwkeurig op de hoogte van wat ik beschouw als bevorderlijk voor de lering ende vermaak, die in het leven schuilt. Simon Vinkenoog, hoogwerker.


Dinsdag 8 april 2008

"O, wat heb ik heerlijk gewerkt, zeg!" roept Edith uit, terwijl ik hier plaats neem. Ook ik kan hetzelfde zeggen, met twee streefdata voor de deur heb ik me kunnen storten in het opschrijven van een gedicht-in-wording en het accumuleren en opzijschuiven van gegevens voor het Amsterdam-compilatieboek dat ik aan het samenstellen ben, dankzij de gedigitaliseerde medewerking van Joep Bremmers en de open uitnodiging van Anton Scheepstra, van uitgeverij Passage. www.uitgeverijpassage.nl. Amsterdam/Madmaster.
Wij zagen al vroeg dat het weer er zich toe leende en rond het middaguur vertrokken wij, met een omweg langs Volkorenbakkerij Hartog en het Ballonnetje (er lag De Telegraaf: "Hé Simon, mocht ik niet mee met de bus?") per Volvo 460 naar onze 400m2 in tuinpark Buitenzorg in Stadsdeel Noord, alwaar Moeder Natuur ons met open armen ontving.
Zoveel te zien, zoveel te doen. Door de stormen van de afgelopen tijd is de Totem der Nutteloze Dingen zeer vermagerd; dat wat ter aarde viel heb ik zorgvuldig bewaard om er opnieuw mee te kunnen gaan bouwen; een MERZ-Bau (inderdaad, à la Kurt Schwitters) is immer een van mijn dromen geweest, die ik dankzij de patio in onze lusthof verwerkelijken kan.
Wij waren er eergisteren voor het laatst geweest; het is alsof per dag de varens zich zienderogen ontrollen, een fascinerend gezicht - zoals zoveel, als je er heel dichtbij komt - binnenkort vormt zich aldaar een veld van wuivend weefsel op kniehoogte.
Edith gaat experimenteren met de overal ontspruitende balsemien, heeft er plannen mee - vandaag was het een bijna-einde aan het opruimwerk. We kunnen nu bezoekers ontvangen! O, wat ben ik helukkig! zegt ze. Ik hoef me nergens meer voor te excuseren!
Waarom zou ze, in 's hemelsnaam? Het ziet er nu al vorstelijk uit, en terwijl zij zich boven moeder Aarde buigt, heb ik dankzij het Kerosine-kacheltje in huize 25 ruimschoots tijd en gelegenheid om zowel van het uitzicht te genieten, af en toe een stap naar buiten, als om het schrijven de gelegenheid te geven zich open te vouwen. Kortom, stappen gezet!

En we denken aan vorig jaar, toen het rond 13 april zo warm was - 27° - dat wij ons tuinhuis in Buitenzorg voor de zomermaanden betrokken, wat wij uiteraard ook dit jaar weer van plan zijn. Onze halfjaarlijkse decoconisering: van binnen naar buiten!
Rond de in de breedte uitgegroeide dwergconiferen de vele vertakkingen met ontluikende bloemtrosjes aan het eind van de diverse clematis-soorten, daar al in 1991 aangeplant, ons eerste seizoen, die zich ook straks als een sprei over het naalddak van de atlasceder zullen uitspreiden.
Brood en kaas lokken vogels: de huiselijke kool- en pimpelmezen, de snelle eksters en de sierlijke tortelduiven. Een houtduif meldt zich. In de binnenshuis overwinterende potplanten (dahlia's, canna's en pelargonium) ontwaart Edith tekens van leven; zij ziet zij ziet wat ik niet altijd zie, ook in het dagelijks verkeer. Jij bent voor de macrokosmos, troost ze, ik van de micro.
Hoe dan ook, heerlijk, dat wij elkaar in 1987 mochten ontmoeten: het grootste geschenk van mijn leven.
Dit was even wereldnieuws; bij het afscheid van de tuin vandaag nam ik een foto van Haar.
Hier: is het geen leuke, lieve (en voor mij: lekkere) vrouw? Uw ooggetuige Simon Vinkenoog, lentefris.


Maandag 7 april 2008

De werkweek begon met de eerste rit van de nieuwe STOP/GO-bus, opvolger van de befaamde Opstapper, die - hoewel niet financiëel - zoveel succes had bij Amsterdammers en toeristische bezoekers, dat de opvolger met goede moed van start is gegaan, en zijn route zelfs heeft doorgetrokken naar de nieuwe - wegens bouwwerkzaamheden in de omgeving voor velen te voet anders moeilijk bereikbare - OBA, de Centrale Openbare Bibliotheek aan het Oosterdokseiland, waar veel activiteiten plaats vinden..
Een en ander ging uiteraard gepaard met een ritueel, waaraan een dichter - zeker in de Week van de Poëzie - niet mag ontbreken; de keuze viel op mij - temeer waar DV op 18 juli a.s. in de OBA Amsterdam/Mad Master zal worden gepresenteerd, een keuze uit mijn Amsterdamteksten. Enkele gedichten daaruit mocht ik in de ruime en comfortabele milieuvriendelijke Mercedes inderdaad ten gehore brengen, terwijl ik mijn gidsrol (meer dan 20 jaar jaarlijkse literaire rondvaarten tijdens de Uitmarkt!) niet kon onderdrukken, en terwille van enkele Amerikaanse dames (innocent bystanders, als anderen welkom aan boord geheten, soms 'Ha, gezellig!') kon ik ook enkele wetenswaardigheden kwijt.
De maandagse bloemenmarkt op het Amstelveld was zelfs enkele van de dignitarissen onbekend; wij babbelden breeduit en ik kon wijzen - namens mijn generatiegenoten - op het ontbreken van zitbanken in de binnenstad, zo ook bij de nieuwe Stop/Go-bus halte op het Waterlooplein bij Stadhuis en Muziektheater. De bushaltes, stop-plaatsen zien er overigens mooi uit, met veel informatie op routekaarten; een genot voor je ogen als je zo'n rit maakt voor slechts € 1.-.
Mijn Ode aan het Boek (uit de bundel Zonneklaar) wordt als ansichtkaart aan de eerste reizigers als geschenk van GVB/OBA aangeboden. Ook van Ruben van Gogh, verschijnt in het kader van deze week een gedicht op ansichtkaart, gewijd aan De eerste liefde.
Verschenen ook deze week Gedichten over de liefde, een bloemlezing van 46 gedichten samengesteld en ingeleid door Marjolein de Vos: Jou willen is je missen, een uitgave van Van Gennep & Poëzieclub als deel III in de Awater-reeks: ISBN 9789055159345.
Verder met de bus STOP/GO: deze week hoef je slechts met een 6-regelig gedicht in te stappen (onderwerp de bus, het GVB, de stad Amsterdam, etc.) om voor niets mee te kunnen.
Haltes: Stadhuis, gehele Prinsengracht (waar je maar IN of UIT wil: even hand opsteken of melden a/d chauffeur: Hier Alstublieft, en je wordt op je wenken bediend: de dolmusj-gedachte), Centraal Station Westzijde, en dus om de twaalf minuten, OBA om je leden te strekken - de boeken & andere mediale aanbiedingen bekijken, op de zevende verdieping café & Wok-restaurant La Place, het Theater van 't Woord met ruime foyer en een van de mooiste uitzichten over de stad.
Op de foto hierboven lees ik nog een toegift-gedicht voor, nadat wethouder Herrema de palen van de busstop bij de OBA zojuist heeft helpen inbrengen. Hij kijkt toe, terwijl ik nog wat bekken trek voor de fotografen.
Mooi weer, mooie dag, mooi begin. Aan de arbeid Simon; je krijgt een te late bezoeker.
Tot spoedig, jullie Simon Vinkenoog, efemeritus.


Zondag 6 april 2008

Na Buitenhof - wij zijn trouwe kijkers en luisterden geboeid naar de socioloog Abraham de Swaan, die gelukkig ook niet op alles een antwoord heeft, als hem naar de toekomst gevraagd wordt (Amerika supermacht-af, China? Kijk naar Japan!) - lokte de zon ons naar Buitenzorg, onze tuin die wij een week of langer schromelijk verwaarloosd hebben, terwijl wij er als gebruikelijk binnenkort weer gaan wonen d.w.z.dag-en-nacht-verblijven.
Genoeg aldaar te doen, al is het een terras aanvegen of een kuip met tulpen in zeer bloeiende staat te verplaatsen. Wij zijn tot zeven uur gebleven - leve de zomertijd! - en maakten nog een rondje langs het clubhuis waar wij een tiental goedgeluimde medetuinders aantroffen en mooie foto's van René Louman zagen.
Ach, de tuin - inspirator, steun & toeverlaat. Ik hoef maar even in het groen om me heen te kijken, in de zon te gaan zitten en mijn ogen sluitend verdwijnen - in gedachten, die zich een dezer dagen in woorden zullen omvormen - niet hier: het gaat om mijn Amsterdam-boek, dat 18 juli in de OBA ten doop zal worden gehouden, DV - of de seculiere versie daarvan: ijs en weder dienende.
Het was voorwaar Lente, al wat ik zag was daar de vanzelfsprekende bevestiging van.
Even vanzelfsprekend de uitspraak van Einstein die ik dezer dagen aantrof, hier laat volgen en ook had willen gebruiken in mijn gedachtenwisseling met Anne Provoost - hoe breng je überhaupt andere mensen op andere gedachten.
Zelf sta ik open voor alles, maar volg ook al jaar en dag de eigen flow die ik door mijn ervaringen en geschriften, mijn doen en laten, gegenereerd heb. Altijd het eigenwijze idee gehad, dat mijn gezonde verstand dat van iedereen anders is. Achter me de boude uitspraak van Marshall McLuhan: I' m the only one who knows what the hell is going on - maar die durf ik nauwelijks meer naar voren te brengen.
Wel ben ik verheugd dat in het (nog steeds voor de hand liggende) recente boek van Egbert Tellegen: Het utopisme van de drugsbestrijding - een absolute aanrader voor wie zich werkelijk in deze materie verdiepen wil - de tekst van de Harvard-psycholoog dr Timothy Leary is opgenomen, die ik in januari/februari 1967 liet vertalen voor een speciaal nummer van het tijdschrift Maatstaf, gewijd aan LSD-25, over de psychedelische ervaring.
'Met haar nadruk op bewustzijn, op innerlijke, onzichtbare, onbeschrijfelijke fenomenen, met haar vermenigvuldiging van werkelijkheden, is de ervaring angstaanjagend onbegrijpelijk voor iemand die een rationele, protestantse, op succes gerichte, behavioristische, uitgebalanceerde conformistische filosofie aanhangt. Maar de ervaring heeft volmaakte betekenis voor iemand die bereid is de wereld te ervaren in de termen van het Einsteinse exponentiële inzicht in het universum. De psychedelische ervaring is een voortreffelijk-effectieve voorbereiding voor de overstroming van gebeurtenissen en problemen die komen gaan."

Zo ook heb ik dat altijd ervaren. Als alles kan, niets onmogelijk is (de verbeelding aan de macht!) blijft alles wat geschiedt je wel ontzag inboezemen, maar je verbazen doe je je niet meer: niet over het hypocriete spel van de politiek, noch over de onwil van mensen in machtsposities om die macht te delen ('medezegenschap'), noch met het feit te moeten leven in een samenleving waarin money the root of all evil is - en liefde, onvoorwaardelijke liefde, the only way out.

En dan komt hier als einde van mijn energieke zondags-sermoen de state of the arts-boodschap van Albert Einstein: "Een mens is een deel van het geheel dat wij 'universum' noemen; een deel; dat is begrensd door tijd en ruimte. Hij ervaart zichzelf, zijn gedachten en gevoelens als iets dat is gescheiden van de rest - een soort optische illusie van zijn bewustzijn. Deze illusie is een soort gevangenis voor ons, die ons beperkt tot onze persoonlijke verlangens en genegenheid voor een paar mensen die ons het meest nabij zijn. Onze taak moet zijn ons van deze gevangenis te bevrijden."

Het blijven notitites uit het Paraijs. Don't worry! Be happy! Simon Vinkenoog, naturist.


 

Zaterdag 5 april 2008

"Nooit eerder stond de mensheid zo dicht bij een situatie van onomkeerbaarheid. Zelfs tijdens de Koude Oorlog, toen het ook leek alsof een globale vernietiging dichtbij was, bleven we met zijn allen geloven dat de siuatie onderhandelbaar was. Maar met smeltende gletsjers en stijgend zeewater kun je niet marchanderen. De schaarste en de mondiale verhuizingen die ons te wachten staan, zouden de volkeren dichter bij elkaar kunnen brengen, maar de kans is groot dat het anders zal uitpakken. Meningsverschillen die nu niet relevant lijken, zullen dat straks wel zijn, elk sluimerend geschil zal op de spits worden gedreven."

Deze woorden zijn van Anne Provoost, www.anneprovoost.be, die afgelopen maand een (door mij niet gelezen) pamflet Beminde ongelovigen. Atheïstisch sermoen publiceerde bij de Amsterdamse uitgeverij Querido.
'Een verlangen naar goddeloze vastbeslotenheid'
is de titel van de verkorte weergave ervan, gepubliceerd in De Volkskrant van 21 maart jl.
Wat Anne Provoost van het atheïsme verwacht is een nieuwe zelfdefiniëring, 'weg van de definitie van atheisme die anderen ons hebben gegeven ('jullie geloven in niets'), en terug naar de ongeschondenheid van het niet-gelovig zijn.'
Volgens haar bestaat er ook een 7e graad van (on)gelovgheid waarbij wij 'te maken hebben met een buiten zijn oevers tredende wil. De schepping beschikt dan over een cockpit met daarin een masterbrain dat alles bestiert, vanaf de 8e graad ook het lot van wie niet in hem gelooft. Tegen die ontegensprekelijke en verzegelde god moeten we op, wij atheïsten en gematigde gelovigen. (...) We moeten een ongelovig discours ontwikkelen dat pertinent is, bevestigend en opbouwend; met andere woorden: hoog tijd voor een atheïstisch sermoen.'

Waar Anne Provoost nieuwe opvattingen veld ziet winnen als evangelisch creationisme, islamfundamentalisme en religieus sektarisme, zie ik daarentegen ook het gezond verstand toenemen van mensen die langzamerhand genoeg hebben van welk -isme dan ook (dat enig discours zou kunnen onwikkelen), en weten - beseffen, voelen, ervaren dat elk '-isme een wasme is. Het gaat niet om de woorden, maar om de daden, niet om wat je zegt maar om wat je doet. Laten mensen zich dat toch eens kunnen voorstellen, zie bij de link Chaostheorie op deze website aan welke -ismes een eind gemaakt kan worden! Wat is er nog veel oud vuil bij mensen blijven liggen, dat nodig dient te worden opgeruimd. Onomkeerbaar inderdaad; geef ons nog twintig jaar op deze wijze voortgaan en het menselijk leven op Aarde zal een utopie (geen utopisme!) geweest kunnen zijn. En wat 'god' betreft moet ik dan opnieuw - ik doe het graag - de schrijver en Zen-leraar Alan Watts weer eens boven water halen? Graag. Daar gaan we, voor nieuwe leden van deze hermetische kring Eigenhyveswijsheid. En wie de tekst kent, herleest die vast met plezier:

"De Tocqueville had gelijk toen hij zei dat een volk de regering krijgt die het verdient. We geven de regering, of zij nu een politieke of een spirituele is, de kans haar gang te gaan en daarom berust zij op onze autoriteit. Dat geldt ook voor God. Als u in God gelooft - dat God goed is, of zelfs dat God God is - is dat uw mening. En daarom berust God op u en heeft deze gedachte een aantal heel opvallende consequenties met betrekking tot de regering van het heelal.
Bewustheid van de bron van spirituele autoriteit - het inzicht dat die afkomstig is van ons, het volk - zou kunnen betekenen dat er een soort democratie is in het koninkrijk der hemelen. Natuurlijk wordt God daardoor niet ten val gebracht, behalve misschien een bepaald soort god. De meeste mensen beseffen niet dat er heel veel verschillende opvattingen over God kunnen zijn.
God hoeft geen alleenheerser te zijn; er kan ook een organische god zijn. Verder zijn er persoonlijke en onpersoonlijke goden en er zijn goden die noch persoonlijk noch onpersoonlijk zijn. Er zijn goden die bestaan en goden die niet bestaan, en er zijn goden die noch bestaan noch niet bestaan! Maar wat u ook denkt dat god is, het komt altijd weer bij u uit."
En dat was Alan Watts, in de posthume door zijn zoon Mark verzorgde uitgave Verstilde geest - een introductie tot meditatie. Uitgeverij Ankh-Hermes, Deventer, 2001, ISBN 90 202 8247 6.

Drie A 4-tjes (en een leparello van 10 pagina's) omvatten het programma van de avond, die zich gisteravond in het Gentse kunstencentrum VOORUIT in twaalf (sic) zalen afspeelde terwijl het ruime grandcafé op de begane grond (een en al Hugo Claus-projecties op de witte muren; hij zou vandaag 79 geworden zijn...) en diverse back-stage gelegenheden boden tot discours, gesprek, gebabbel en verpozing.
Zelf was ik door Anne Provoost, de curator van dit literair festival, Zogezegd in Gent met als thema De verbeelding aan de macht?, gevraagd met enkele andere auteurs, allen voor 1933 geboren, om deel te nemen aan een anderhalf uur durend gesprek over Het Geheugen, dat live per radio 1 werd uitgezonden.


Foto's van Stephan Vanfleteren bij Schrijvers gaan niet dood

Eerder waren wij door Margot Vanderstraeten geïnterviewd voor dagblad De Morgen en de gebundelde boekuitgave verscheen als Schrijvers gaan niet dood bij uitgeverij Atlas; ook zij nam deel aan dit podiumgesprek in de mooie Theaterzaal, 300 m/v publiek, op haar beurt weer ondervraagd door Abdelkader Benali.
Kortom, snedige vragen van Ruth Joos, kundige regie - geen vervelend ogenblik - er waren ruimschoots geprojecteerde miniprofieltjes van ons te zien (als archieven even open staan!) met Edith samen in een nog altijd valabele dialoog -liefdesverklaring in het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten in 1988.
Naast mij gezeten op de bank van reachts naar links Jef Geeraerts, Willy Spillebeen en Jos Vandeloo, telefonisch vanuit Zuid-Frankrijk Ivo Michiels.


Zo te horen waren wij in het algemeen tot de slotsom gekomen liefde in het mensenleven het allerbelangrijkste te achten ; ieder bracht daartoe zijn eigen anekdotiek en dialektiek in stelling. Niemand van plan het bijltje erbij neer te gooien; Willy Spillebeen sprak met ons enthousiast over de reis per Trans Siberië Mongolië Peking expres vorig jaar ondernomen.


Lucienne en Jo Boon naast Ann Ceulemans

Alom aanwezig was Jo, zoon van Louis Paul Boon; hij en zijn vrouw Lucienne waren ook deelnemer aan het daaropvolgend programma in de Theaterzaal, gewijd aan de EROTICA: Warme dagen, hete tijden. Zij spraken over het bewaren en beheren van Louis Paul Boon's feminateek in Erenbodegem, die deze avond doorlopend te bezichtigen was in de Mokabon-ruimte op de 7e verdieping.
De bezoekers liepen rondom een afgesloten ruimte met glazen wanden, waarachter de collectie - 22.000 (bijna)naaktfoto's - in honderden houten dozen van hetzelfde formaat te zien was; in vier vitrines werden door een gehandschoende hand op baliehoogte een voor een de pagina's, netjes genumeroteerd, omgeslagen; de keurig uitgeknipte foto's van meisjes, dames en vrouwen, heur billen, borsten, voor-en zijaanzichten, heur poses, uitgestrekt liggend, gestrekte of opgetrokken benen, staande en verleidelijk kijkende - op vier plekken konden de bezoekers aan hun visuele trekken komen...
Ondertussen werd er vanuit deze"ruimte" versterkt voorgelezen uit Boon's erotische verhalen, die als laatste deel van zijn Verzameld Werk zullen verschijnen. Hoogst belevenswaardig, deze openbare peepshow. Fascinerend te zien hoe anders ELKE vrouw is!

In de Balzaal vond een doorlopend estafettedebat plaats (?Terug naar de barricades?), gemodereerd door Piet Piryns, Jos Geysels en Martine Tanghe, die telkens vier panel-leden op het podium uitnodigt - daarvan maakten deel uit Walter van den Broeck, Marc Reynebeau, Rik Coolsaet, Gie van den Berghe, Peter Verhelst, Abdelkader Benali, David van Reybroeuck, Anne Provoost, Carl Devos, Marc Reugebrink, Bea Cantillon en Naema Tahir: sprekend over literatuur en engagement, fictie en utopie, verbeelding en toekomst. Een bezwerend gedicht van Leonard Nolens als leiddraad: "Wij zijn de zwijgers na mei vijfenveertig."
In de Damzaal lazen Dit is de toekomst, nieuwe schrijvers met hun nieuwste werk, Rodaan Al Galidi uit zijn roman Dorstige Rivier, verder onder meer David van Reybrouck, Vera Marynissen, Stijn Franken en Erwin Mortier.
In de Foyer Theaterzaal De toren van Babel met internationale auteurs als Philippe Claudel, Blake Morrison, Ingo Schulze, William Sutcliffe en Igor Stiks. Verfilmingen, laudatio's, introducties.
Diverse andere doorlopende presentaties: De chocoladen boeken, onderdeel van het 1 april Edible Book Festival), het unplugged voorlezen, de zogezegde literary warroom, liggend lezen, de vitrinestudio van Radio 1, waarvoor Koen Fillet mij interviewde. Ik liet mij niet zien bij signeersessies en boekhandels - wel handtekeningen in meegebrachte boeken gezet en ronduit kunnen spreken, luisteren en van de massale opkomst - meer dan 2000 mensen - kunnen genieten.


Last but not least: wij zagen oude vrienden na jaren weer terug, Kathy van den Eerenbeemt met haar tweeling Uriëlle en Raphaël, die wij lang niet gezien hadden: hun man & vader Noud, leeftijdgenoot en vriend, overleed in 1997.
Zij waren ons logeeradres in Gent tijdens zijn leven; eerder kende ik hem uit Bloemendaal, tripte in zijn Stenen Huis in Sint Geertruid en verbleef ook op de fermette in Pomy bij Limoux, enkele malen, in een vorige levensfase.Wij verheugen ons allen op een spoedig weerzien!
Buitengewoon goed geluimd, verlieten wij, aangedaan, ontroerd en verkwikt, het pand van de Vooruit, om door Ann Ceulemans (dankje, voor de goede zorgen) per Alfa 190 naar ons hotel gebracht te worden.


Wij moesten er nog even uit, het was nog geen 1 uur vannacht. Wij aten kaas & garnalenkroketjes in café Lucifer aan de Botermarkt 4 en pikten nog een staartje café chantant mee, met ons volkomen onbekende door de aanwezigen ronduit meegezongen Vlaamse liedjes. Goed geslapen en ontbeten.
In de ontbijtzaal afscheid van Benali en zijn mooie Libanese vriendin, en Chris Boudewijns van de WPG-uitgeversgroep. Tot weerziens, Buren! Wisselvallig weer op de terugweg, toch reed Edith de afstand van meer dan 200 kilometer in twee uur en een kwartier. Rustige middag, ondertussen avond. Love will do. Simon& Edith.


 

Vrijdag 4 april 2008

Een gedicht van Hafiz bij de ochtend-mail; bedankt!
Leve de poëzie, leve De eerste liefde.
Dagblad DAG interviewde mij daarover, gezien het thema van De week van de poëzie, die morgenavond (t/m 11 april)) van start gaat in het Theater van 't Woord in de Openbare Bibliotheek Amsterdam op het Oosterdokseiland. (www.dag.nl).
Meer info www.weekvandepoezie.nl, www.oba.nl of www.ikdichtnu.nl.
Medewerkenden Maria Barnas, Mark Boog, Anneke Claus, Danièl Dee, Hélène Gelèns, Bart Moeyaert, Nafiss Nia, Elly de Waard en Erik Menkveld, met muziek van Habiba en de band Paulusma. Organisatie Sichting De week van de poëzie en de Poëzieclub.
Tijdens deze week van de eerste liefde en de poëzie kunnen openbaar-vervoer-reizigers gratis mee met de Stop/Go-bus (de vroegere Opstapper, die na zijn parcours langs de gehele Prinsengracht zijn eindpunt van Stopera naar de OBA heeft verlegd) , als zij de chauffeur een minstens zesregelig gedicht hierover overhandigen. Maandagmiddag opent een wethouder officieel de buslijn; mij is gevraagd gedichten aan boord te lezen.
Eerst richten zich onze schreden straks naar de stad Gent, alwaar een literatuur festival plaatsvindt, Zogezegd in Gent. Ik ben gevraagd in de theaterzaal van De Vooruit deel te nemen aan een gesprek over Het geheugen. "Dat is voor mij de plek waar ik wil luisteren naar mensen die het verleden hebben meegemaakt en literair verwoord. Ik wil er een hommage brengen aan de schrijversgeneratie waartoe u behoort', schrijft curator Anne Provoost in haar uitnodiging.

‘De verbeelding aan de macht’

We vertrekken van twee thema’s van mei ’68 en hun relevantie vandaag: droom/verbeelding en seksuele bevrijding.
‘Warme dagen, hete tijden’. Ik denk dat er in mei ’68 warme dagen waren waarop alles mogelijk was en kon en op de helling stond. In het voorjaar ‘08 staan we opnieuw voor ‘warme dagen’, maar in een andere betekenis.
“We graaien tussen de brokstukken van gebroken idealen”. Wat vinden we? Valt er iets nieuws uit op te bouwen? Literaire visies op de toekomst. Achterhaalde data, toekomst, gepasseerde maatschappelijke deadlines en het gebrek daaraan. Vroeger hadden we bakens in de tijd: 1984, 2000. Nu zijn we open wateren opgevaren. Visionaire literatuur, utopisch zowel als apocalyptisch.
Verder ook nog dat tweede belangrijke thema uit ’68: hoe zit het met onze omgang met erotiek? Zijn we seksueel bevrijd of staan we niet zo veel verder dan toen?"

Interessant is het dat ik een journalist van het Franse weekblad L'Express aan de telefoon kreeg, die ook met mij wil komen praten over Fourty Years Ago, Oh Boy!
Goede reis, iedereen, waarheen je ook (niet) gaat; met warme groeten, Simon&Edith, lovers.


Donderdag 3 april 2008

Geen orgeltoon, maar uw persoon.
Kees Fens vanochtend in De Volkskrant, ik ervaar dienovereenkomstige gevoelens, welk een empathie en liefde, wat een zuiverheid van geest! Hoe recht op de man, leven & dood, af!
Ik weet dat Hugo Claus een enorme afkeer van het begrip 'zuiverheid 'had; hij heeft zich altans - volgens het abacedarium van Mark Schaevers, waarin het 't laatste lemma is - twee keer zeer misprijzend daarover uitgelaten, eerst in 1960 tegen pink poet Nic van Bruggen (in De Nieuwe Gazet) , veel later in 1998 (of 1988?) tegen Cees van Hoore (Leidsch Dagblad) .
1960: "Zuiverheid! Dat woord brengt me gal naar de mond! Jullie lopen achter die zuiverheid aan, stappen op jullie tenen door de modder en eens op het hoge niveau van de zuiverheid merk je niet vuile voeten te hebben en besmeur je alles. Ik ben een proleet. Ik leef in de modder. Ik weet dat ik vuil ben. Ik was me daarna. Ik word zuiverder."
1998: "' Zuiverheid' is voor mij een van de vieste woorden die er bestaan. En 'eerlijkheid', nog zo een! 'Wees nou eens eerlijk', zeggen ze dan, 'geef nou toch toe'. Bah!"

Zelf zou ik nooit zo, zo vermanend, tegen Claus hebben gesproken; hij was iemand in leven en werk om te nemen zoals hij was, en reken maar dat hij nog lang in het sprekende geheugen zal blijven rondspoken, en het zwarte gat, de leegte, the Void in de termen van het boeddhisme, dat Kees Fens zo angstaanjagend dichtbij brengt - hij wordt 79 op 18 oktober - dit eenmalige evenement zal al onze vragen, de belangrijke en onbelangrijke wegwissen, in 1 klap. Voorbij, voorbij, voorgoed voorbij.
En hoe kan ik dat met hem, en anderen, hoop ik meevoelen, en dat voelt zuiver aan. Dat is geen emotie of sentiment. Wat dat betreft heb ik nooit geweten hoe diep het verdriet van België in hem werd verpersoonlijkt - hoeveel acteurs aan boord van deze trickster, van wie we zeker geen Don Quichote moeten maken, eerder een Tijl Uilenspiegel.
Maar dat je in deze Lage Landen tegen de bierkaai vecht, als vrij en onafhankelijk mens, is een onloochenbaar feit en dat je een levenslange wrok koestert tegen de Moederkerk (die daarvan het tegenovergestelde was), het is begrijpelijk.
De haat, die ik tegen de samenleving en de buitenwereld koesterde - en die in mijn gedichten uit die tijd spreekt - in het jaar 1950, dat wij elkaar ontmoetten, ben ik mede dankzij die ontmoetingen met Tajiri, Claus & andere pientere schrijvers en schilders in de stad Parijs kwijtgeraakt. Toch was het geen pose geweest; I just changed, that's all. Mijn nieuwsgiereigheid ging zo'n beetje alle kanten uit, vond overal bevrediging, en leidde mij verder - via het pad van synchroniciteiten en serendipities. Ook terug naar het eigen moederland, waar ik vond mijn zegje te moeten doen. Dit hier is de vaste prik geworden, sinds bijna vier jaar. ik ben er blij mee. Tot de volgende ronde. Gegroet, o gij hooggeborenen, Simon Vinkenoog - de mededeelzame.

THE TEN GREAT JOYFUL REALIZATIONS

(10) It is great joy to realize that the Path to Freedom which all the Buddhas have trodden is ever-existent, ever unchanged, and ever open to those who are ready to enter upon it.

(Uit W.Y./Evans-Wentz: Tibetan Yoga and Secret Doctrines, Oxford University Press, second edition, 1960, page 99).


Garuda met Krishna en Radha, 18e eeuwse schildering, Staatliche Museen zu Berlin
Uit Veronica Ions INDIAN MYTHOLOGY, Paul Hamlyn, Londen, 1967


 

Woensdag 2 april 2008

1992: "Ik ben niet bang voor de dood, ik ben bang voor verval. Zo gauw dat komt, mag het ook afgelopen zijn."
1994: "Als de eerste echte kwalen eraan komen, schakel ik over op heroïne en champagne. Ik ga me niet vastklampen."
"Als ik ga dementeren moeten ze mij gauw van kant maken."
1999: "Heb je dat prachtige boek over Iris Murdoch gelezen? Een van de meest glorieuze intelligenties van Engeland was minder geworden dan een kind van drie. Of ze gelukkig was, weten we niet. Ik merk de laatste tijd aan kleine dingetjes dat ik niet altijd het goeie woord meteen kan vinden. Ik zeg bijvoorbeeld margriet als ik margarine bedoel."
2001: "Maar mijn korte-termijngeheugen stelt nog weinig voor. Soms valt er een schim over me heen waardoor ik niet weet wat ik een uur geleden heb gedaan en voor anderen rare dingen zeg. Zover is het dus gekomen, denk ik dan."

Het zijn veelzeggende uitlatingen, gedaan door Hugo Claus in een van de 475 citaten, onder de naam Groepsportret Een leven in citaten bijeengebracht uit interviews in de jaren 1951 t/m 2004, op alfabetische wijze over Van Alles & Nog Wat gerangschikt en uitgeleid door Mark Schaevers, in 2004 over 460 pagina's verschenen (wij missen een naam- en objectregister) bij De Bezige Bij in Amsterdam.
In de novelle De slaapwandeling, in 2001 verschenen, eerst als Boekenmaandgeschenk van de Bijenkorf, later dat jaar bij De Bezige Bij, (ISBN 90 234 6218 1)  worden bovengenoemde wrange symptomen in een aandoenlijk en meesterlijk geschreven verhaal meer dan smartelijk duidelijk. En in dit demonische verhaal gaat het niet om rare dingen, over margriet en margarine, maar om veel betekenisvoller aangelegenheden, die als altijd bij Hugo Claus op het terrein van de eros en de amour fou liggen.
Op 13 van de 58 pagina's komen dergelijke verschrijvingen/versprekingen voor die in het verhaal hun eigen rol spelen; de hoofdpersoon onderneemt een nachtelijke queeste die ten gevolge van de smart en het geheugenverlies naar niets leidt en hem weer 'veilig' doet terugkeren in de schoot van de vrouw, die niet zonder hem kan ('ik dacht dat ik doodging').
'Mijn ziel stottert, mijn woorden niet meer'.

Hugo Claus en de Vrouw: moeilijke opgave voor biograaf Piet Piryns!
Tweemaal het begrip emfyseem, waar ook ik weet van heb.'Ik kan met moeite ademhalen. Emfyseem. Iedere man van mijn leeftijd heeft het min of meer. Ik wil hoesten, het lukt niet. mijn keel schrapen ook niet.'(p.44)
'Emfyseem. De plotse moeheid, de nutteloze moeheid.'(p.55).
Verdiepen doe ik mij ook in Claus laatste (allerlaatste?) bundel In geval van nood uit 2004, en de bundel De Sporen, die ik vergelijk met de verzamelbundel Gedichten 1948-1993. Telkens gegrepen word ik door die dolle drift en zou ik het hier willen citeren (Dichter, De Sporen p.11/12) maar vind ik het te lang; toch wil ik u hier het vijftiende sonnet niet onthouden, dat de genodigden van de afscheidsplechtigheid in de Bourla Schouwburg in Antwerpen geprojecteerd in beeld zagen, uit de mond van de dichter zelf, die ons aankeek: de Zwarte Keizer.

SONNET XV

Jaren geleden kon ik dromen
(o infantiele profetische ziel)
van de dingen die zouden komen,
fataal als de uitvinding van het wiel.

Nu is de wereld sterfelijk als ik,
en daarmee uit.
Alleen onzekerheid geeft mij een kick,
ik geloof geen fluit.

Dromen jaag ik naar de zolder
waar de domme kinderen wonen.
Ik lieg. Er is nog één dolle kolder

en dat is zij over wie ik bericht
in dit gelovig klinkgedicht,
de laatste van mijn demonen.

H U G O   C L A U S

De Sonnetten - magnifiek, de 5e drong tot me door -werden voorafgegaan door twee regels uit Sonnet XXXVIII van William Shakespeare:

If my slight Muse do please these curious days,
The pain to be mine, but thine shall be the praise.

Waarover na te denken valt. Waarover niets meer te denken valt. Als niets het denken laat vallen. Als het denken oplost in niets. Woorden verbrokkeld tot klanken gerochel - je wil het jezelf en anderen bespraren.
Moi Non Plus.
'Venez, chère grande âme, on vous appelle, on vous attend.'
'(Verlaine aan Rimbaud, september 1871)

Een laatste woord van Claus, het lemma Liefde in Groepsportret, uit 1994.
"Liefde? Daar weet ik niets van af. Mijn ervaring met liefde is een groot labyrint."

Edith was deze middag op bezoek bij haar moeder in den Haag. Zij reden naar de Waterreus in Scheveningen bij de vuurtoren en verheugden zich in de surfers en kites. Uw Simon Vinkenoog, schoonzoon.


Uit Greg Bright' s Maze Book puzzles for everyone , Latimer New Dimensions, London, l973.
Aerial photography by John White of West Air Photography.
"The Pilton Maze: It covers approximately two-thirds of an acre. Total length of trenches, well over
one mile.
One-eight of the trenches are six feet deep, the rest vary between eighteen inches and three feet.
It took about one year to dig.
About twenty-five people worked for a day or so, and three or four worked for a week of two.
Altogether I was saved about six weeks work.
For this I am grateful.
Thanks to Michael Elvis for this field. (O.S. Ref: 588 401 Sheet S.T. (100 metre)."


 

Dinsdag 1 april 2008


Sylvia Dornseiffer gefotografeerd door Bert Nienhuis

Het was de laatste bijeenkomst in haar functie als Directeur van het Fonds voor de Letteren, waaraan zij 23 jaar verbonden was, eerst als secretaris van het bestuur en de laatste 10 jaar als directeur. Afscheid van het bestuur, de raden van advies, de commissies, haar medewerkers en nu ten slotte haar kring van familie, vrienden, bekenden en wat heet relaties. 300 genodigden, onder wie uiteraard een groot aantal schrijvers, vulden het Theater van het Woord op de 7e verdieping van de OBA aan het uit water en grond gestampte Oosterdoks Eiland in de stad Amsterdam: die grote bouwplaats met drie grote gesloten musea.
De aanwezigen luisterden naar 6 sprekers, van wie de meest creatieve de immer ontroerende Friese bard Tsjêbbe Hettinga, terwijl het verhaal van Jan Brokken over Antillaanse mazurka's mooi op de piano werd begeleid.
Uiteraard werd de scheidende directeur alle mogelijke lof toegezwaaid: de moeite die zij zich getroost heeft om van het Fonds een efficiente en alom gewaardeerde instelling te maken, staat buiten twijfel. Aangezien er geen pensioenregeling voor oudere schrijvers bestaat, heeft zij voor een aantal hunner een jaarlijks Eregeld weten te bedingen; ik ben er een van en mag elk jaar rekenen op € 7500.
Zelf sprak Sylvia onomwonden over het zwarte gat waarin zij ging vallen - uiteraard wacht haar een gouden toekomst: als er iemand is, die met passie en daadkracht culturele belangen weet te behartigen, is zij het wel! Een stralende persoonlijkheid.

Of samenvoeging van het Fonds met een ander Fonds - blijkbaar in de maak - een vooruitgang betekent is maar de vraag, in goede en in slechte tijden. Er wordt nog al het een en ander door de politieke mallemolen beslist, dat in de praktijk anders uitvalt.

Als afscheidsgeschenk kreeg Sylvia van het Fonds (zo ook de aanwezigen) een mooi gebonden uitgave Kill your darlings, een boekje van 96 pagina's met bijdragen van elf schrijvers en vertalers.
"In den beginne was er de titel Kill your darlings en een idee. De database van het Fonds voor de Letteren met de omineuze titel Babylon herbergt duizenden projecten en werkplannen van schrijvers en vertalers. Hoewel je bij aanvang - door het ingestuurde werkplan - even zicht wordt geboden op al dat werk 'in uitvoering ', krijg je in de regel alleen het eindresultaat in boekvorm onder ogen. Het echte werk in uitvoering blijft doorgaans buiten beeld. Daarom vroegen we schrijvers en vertalers naar mooie fragmenten, naar teksten die hen na aan het hart liggen maar die om wat voor reden dan ook ooit zijn gesneuveld en nooit in boekvorm werden gepubliceerd." schrijven samenstellers Ernst Bruinsma en Greetje Heemskerk.
Wat Wanda Reisel, H.C. ten Berge (het laatste Canto van Ezra Pound!), Bart Moeyaert, Arthur Langeveld, Nelleke Noordervliet, Anneke Brassinga, Atte Jongestra, Tessa Leuwsha, Eeltsje Hettinga, Oek de Jong en Menno Wigman te voorschijn toverden, ziet er goed uit.
Oplage 750 exemplaren, Fonds voor de Letteren, Huddestraat 7, 1018 HB Amsterdam, www.fondsvoordeletteren.nl
Altijd welkom, buurvrouw

En toen ging-ie andere dingen doen. Het wordt tijd naar het cd-tje te luisteren van de veelzijdige immer enthousiaste en bevlogen Bo van de Graaf. jazz & improvised music, opera, filmmusic, poetry, circusmusic, soundscapes & more.
icdisc.nl 0802 I Compani Bo's art trio Bo's da Bomb, 15 tracks, 70 minuten onttrokken aan 7 eerdere discs. Track 11 ben ik, zei de gek, van de cd Cobra (icdisc.nl 0502).
'Warning: the testosterone level on tracks 14 & 15 is extremely high!"
www.icompani.nl en www.bovandegraaf.nl.
Distributie www.toondist.nl. Info en booking icompani@planet.nl
"Wat doet de dwaas op 1 april?
Hij doet wat hij wil, hij doet wat hij wil."
Love is the law, love under will. (A.C.)

Dat het u allen goed moge gaan, dat het leven u toelacht, het wordt u toebedacht door Simon Vinkenoog, de onledige.


maart 2008