Vrijdag 26 juni 2009

De berichtgeving heeft even op zich laten wachten, edoch de media verspreidden het goede nieuws!
Vrij onverveerd kwam Het PAROOL dinsdag op bezoek in het ziekenhuis, aangekondigd: journaliste Loes de Fauwe en fotograaf Jean-Pierre Jans. De krant had Simon woensdag op de voorpagina èn binnenin het kunstkatern: iedere woensdag een foto van Michiel van Nieuwkerk - altijd tegen dezelfde achtergrond - van iemand die iets voor Ons Amsterdam betekent. Simon had pijn, dat kan je zien, maar dat is nu voorbij.

De rechter foto is al in oktober gemaakt op het atelier van Michiel van Nieuwkerk en de krant wachtte op een goede gelegenheid om hem te plaatsen; dat zou het verschijnen van HARTSLAG worden, surrealistisch angehauchte teksten van een jonge Simon,

 

samengesteld, uitgegeven en van nawoord voorzien door Laurens Vancrevel, die een aantal exemplaren van het boekje een dag na de operatie al was komen brengen. Het feestje stond voor woensdag gepland bij Atheneum Boekhandel op het Spui in Amsterdam, maar dat kon niet doorgaan. Gisteren dus wel en dat kwam AT5 filmen op een zonnig terras; nu onder heel andere omstandigheden.

Want, hoera, dames en heren, vrienden en vriendinnen, de vogel vliegt al weer, bijna! Het gaat de dichter wonderwel, revalidatie met mooie prothese is aanstaande in het Revalidatie Centrum Amsterdam aan de Overtoom.
Een niet aflatende stroom bezoekers kwam langs, de bloemen en post waren overweldigend, kadootjes bedankt, lieve mensen, u maakt dat de dichter weet dat ie leeft, van alle generaties is en door velen gekoesterd wordt! Zo het is, is het goed (tante Jo). Edith Ringnalda, uw dankbare getuige.

---

Donderdag 18 juni 2009

Love Special Delivery

*

B E N   O K R I

*

Toekomstbeeld

Want na de evangeliën
na de menselijke en de goddelijke comedie
na de duizend-en-één-nachten
na schuld en boete, oorlog en vrede
trots en vooroordeel
het geraas en gebral
tussen goed en kwaad, het zijn en het niet,
na de storm, het proces,
en het braakland
nadat de wereld uiteen is gevallen
na honderd jaar eenzaamheid
en het zoeken naar de verloren tijd
in het koninkrijk van deze wereld
kunnen wij de goden nog steeds verbazen in menselijkheid
en de stof van toekomstige legenden vormen.
Als we maar durven echt te zijn
en de moed hebben om in te zien:
Dat dit de tijd is om de beste droom te dromen
van alle dromen die er zijn.
Dat dit de tijd is om de beste droom te dromen
van alle dromen die er zijn.

*

Zo moest ik van Simon beginnen; daar had hij vannacht over nagedacht.

Na de euforie van een geslaagde operatie - amputatie onder de knie - kwam de napijn, branding van een vlammend zwaard.
Het wonder was dat, toen ik tegen tweeën binnenkwam, het ziekenzaaltje straalde:

 

Naast Simon: Sjoukje Denslagen - 82 jaar en voor haar deur aan de Noordermarkt geraakt door een auto: armen en benen gebroken. Zij vertrok vanmiddag helaas naar een andere afdeling.
Tegenover haar Heather Gibbs, Canadese, die samen met haar man John op wereldcruise was: komend van de loopplank wordt zij omver gereden door een snelle Amsterdamse fietser: dijbeen en pols gebroken en een heupfractuur; hij was voortdurend aan haar zijde. Morgen vliegen ze naar huis.

Simon was net twee minuten terug van de uitslaapkamer en had kennelijk alweer een grapje gemaakt. Hij zag er geweldig uit. Deze drie mensen hebben week 25 voor ons tot een feest gemaakt. De dames laten heel wat bloemen achter. Toen de napijn in hevigheid toenam, hebben wij een partijtje gescrabbeld - een goede pijnstiller voor even.

Onze grote dank gaat uit naar alle mensen die Simon zo liefderijk verzorgen. Dames en heren, van ons krijgt u een 10! De bloeddruk was uitstekend, zo ook de pols, op naar de prothese. Iedereen hartelijk dank voor zoveel positieve respons. Uw Edith Ringnalda&Simon Vinkenoog, nog steeds verliefd.

---

Vrijdag 12 juni 2009

Always expect the unexpected. We waren op het ergste voorbereid, maar niet op de mogelijkheid dat Simon woensdag 10 juni meteen in het ziekenhuis moest blijven. Hij is niet ernstig ziek - de Spirit is high - maar hem staat wèl een ernstige operatie te wachten. Misschien zal hij tenen moeten missen, een voet, een half of een heel been.
Het lopen ging hem al jaren niet goed af, maar de laatste maanden verging hij van de pijn en niets hielp daartegen. Een bevriende arts wist ons te vertellen dat er maar twee echt helse pijnen zijn: kiespijn en deze. Onze vaatchrirurg in het OLVG zette de machinerie in werking om volgende week te kunnen opereren; de second opinion hadden we al, dus wij aarzelden geen seconde.
Toch schatte hij ons niet helemaal juist in. Hij sprak van rolstoel en verpleeghuis, maar de hardste klap was dat hij iemand van deze ouderdom niet in staat achtte tot revalidatie met een kunstbeen of prothese. "Daar hebt u de kracht niet meer voor." Simon en ik keken elkaar aan en wisten: Wij Wèl. Iemand met Simon's geestkracht kan bergen verzetten, dus waarom geen benen. En ik? In één man dien ik de hele wereld.

Op zondag 17 mei werd op de Belgische televisie 's ochtends om 10.00 uur (Eén) en 's avonds om 0.00 uur op Ketnet/Canvas het programma LICHTPUNT uitgezonden, een uur lang televisie op hoog niveau, opgenomen half maart. Simon in gesprek met Hugo Camps - doorsneden met foto's, muziek, gedichten en beelden. 'Laat de camera maar vast draaien' had regisseuse Cri Bauwens tegen de crew gezegd die een uurtje vantevoren kwam opbouwen.
Onze webmaster Robbie Vlasman gaat dit lichtpunt met stip op de link see me, hear me zetten. Geniet ervan, lieve vrienden en vriendinnen van KERSVERS.

Op Simon's verzoek houd ik u op de hoogte van zijn wel en wee, 'mijn lezers hebben er recht op te weten wat er aan de hand is' zei hij. Ik zal u zeggen dat de KERSVERS-discipline, naast optreden voor publiek, is gaan behoren tot zijn lust en zijn leven, dankbaar dat hij mag putten uit die Hoorn des Overvloeds die in zijn binnenste huist, verguld met het medium internet, hem op het lijf geschreven. Wij opereren als team: hij de content, ik de techniek en daar hopen wij nog heel lang mee door te gaan. Hoe dan ook, Deo Volente, Inshalah, om met Simon te spreken. Edith Ringnalda, dienstbaar.

---

Maandag 8 juni 2009

Heerlijk te zien (welkom 24ste week) hoe het ganse Establishment, van gevestigd Links tot gevestigd Midden-Rechts, zich heeft laten opschrikken door het succes van Geert Wilders 'horden' bij de Europese verkiezingen. Dit stemvee, bestaande (volgens Youp van 't Hek) uit 'dikke blanke, bange, ontevreden mensen tussen de veertig en de zestig hebben op hem gestemd. En van dat soort mensen hebben we er heel veel' heeft van zich doen spreken. Het is de afschuwelijke Heersende Mening, waarmee ik evenmin iets te maken wil hebben als van de kongsi's van schoolmeesters, ambtenaren, juristen en andere pennelikkers, die de bankjes en fauteuils van de wandelgangen in het Parlement bevolken.
Het is allemaal om te lachen, dus opgelet, ik citeer Gary Goldschneider: "Als de nadruk op de geestelijke aspecten van het leven te groot wordt, bestaat deze week het gevaar dat we anderen kwetsen met onze woorden of dat we de kritische elementen van ons karakter de vrije teugel laten. We moeten heel goed oppassen, dat we geen oude patronen uit de kindertijd gaan herhalen, vooral als het gaat om venijnige opvattingen van ouders. Oude gewoonten zijn moeilijk uit te roeien en mogelijk worden we net zoals die vader of moeder met wie we als kind zo vaak overhoop lagen. Een scherpe tong of snijdende grap kan diepe wonden achterlaten".
De lach speelt, kortom deze week een grote rol - en begon bij het lezen van Youp's kolom in de NRC/AH van zaterdag, Dalai lamaar. Dat er op diens reizen rond de wereld (Hij was al zes keer in Nederland) nog zo graag naar de Dalai lama geluisterd wordt, is omdat hij een der weinigen van die statuur is, die volkomen geweldloosheid (non-violence) predikt, al hoeveel jaren lang - volgens steeds dieper inzichten, die boeddhistisch of universeel genoemd kunnen worden.
Laat Youp er maar de draak mee steken: "Welke taal sprak hij? Engels? Waar ging het over? En wat viel er in godsnaam te lachen? Is dat zen? Dat je iets onverstaanbaars zegt en daarna heel hard om jezelf gaat lachen?"
Zelf nam Youp de gelegenheid waar bij het lijsttrekkersdebat rond de EU-verkiezingen heel wat goede raad te geven, vooral aan Agnes Kant van de SP: "Zal ik haar eens uitleggen dat het allemaal maar marginaal is en dat je met een glimlach veel verder komt dan met die opgewonden toon?
Kijk eens naar de daila lama lieverd. Gewoon lachen om je eigen rare grapjes, jezelf niet zo serieus nemen. Geert groeit groot en de huidige Nederlandse politici gaan hem niet tegenhouden. Wie wel? Obama. Die predikt een nieuwe wereldorde. Lees zijn laatste speech nog maar eens door. Het gaat niet van vandaag op morgen, maar de grote Verzoendag komt er voorzichtig aan. De Joden naast de Palestijnen, de moslims naast de christenen. Het gaat vast lukken. Kwestie van geloof. En dan? Dan is onze Geert een beetje zielig en ons land sneu, heel erg sneu."

Ik ben blij al decennia een MOED-denker te zijn in plaats van een DOEM-denker. Ik kan het iedereen aanraden, lachend, uit Compassion - met mededogen met degenen die dat niet kunnen opbrengen. De dalai lama was overigens ook in Nederland om de Tibetaanse gemeenschap weer te ontmoeten en de boeddhistische genootschappen met zijn onbuigzame kracht te inspireren.
Gegroet, Simon Vinkenoog, paljas.

---

Zondag 7 juni 2009

Het zijn de rozen, die het hem doen. Ik ken ze niet alle bij name, maar Edith weet wat ze aangeschaft heeft, in 1991 toen wij hier voor het eerst een zomer-datsja van maakten, of naderhand gestekt, verkregen, en ze doen inderdaad allemaal hun uiterste best zichzelf te zijn, wat ze geen moeite kost. De beste geur komt van Heritage (al jaren vult Edith een weckpot met blaadjes, om er rozenolie van te maken), en Zéphérine Drouin en Compassion, verder Bonica (van neef Jan), Versailles, Othello, Leander, New Dawn, Pink Cloud, Allux Symphonie, Peace, en Paul's Scarlet Climber. Ik kreeg een papiertje onder de neus gedrukt, vanwaar! Niet te vergeten trouwens de egelantier, die Edith vrijuit haar gang heeft laten gaan, overweldigend!
Zelf ben ik meer thuis in de clematis-wereld; aan de oorsprong van het machtige gewoven tapijt dat al in het vroege voorjaar bloeit. Ik ben er vorig seizoen aan begonnen, een kleine retraîte te scheppen voor langskomende medereizigers. Ik heb er een spiegel neergezet in de vorm van de letter Q, overgehouden aan Antwerpen Wereldboekenstad 2004 . Zie kersvers-archief; er staat een tekst op:

het gezond verstand
krijgt de overhand
hier en nu beland
tegen alles bestand

En me daar aan houden dus, het zij gezegd. Zoals ik me aan veel te houden heb; ik ben hier & nu gelukkig, en kan daar niets aan doen. Niets kan er meer aan toe- of afdoen, over afdoen gesproken. Ik lees met grote belangstelling de briefwisseling tussen Rudy Kousbroek en W.F. Hermans, mij door Gabriël Kousbroek geschonken. Meerdere notaties, ooit aan de man te brengen.
De zon schijnt volop, en so do I. Gegroet, bezoekers, dit zijn notitites uit het Paradijs.
All in the mind, Simon Vinkenoog, bisschop Universal Life Church.

---

 

Vrijdag 5 juni 2009

 

Gabriël Kousbroek en boezemvriend Almar Seinen op bezoek in de tuin

Almar ken ik een jaar, sinds hij voor een scrapboek, dat bij een inmiddels helaas ter ziele gegane uitgeverij zou verschijnen, mijn foto-archief is binnengedoken. Wat rest zijn scans: zo 'n drie-vierhonderd, waar nog genoeg mee te doen valt.. Uiteraard waren er de foto's, die zowel Rudy Kousbroek van mij en anderen gemaakt had, als ik - minder professioneel! - van hem e.a. in de vroege jaren vijftig, dat wij beiden in Parijs woonden. Hij had er enkele van laten zien aan zijn vriend Gabriël, zoon van (voor het eerst en laatst) die wij eerder oppervlakkig ontmoet hadden als v.j. (video-jockey) bij een van mijn optredens. Deze sprak de wens uit: en volwaar een zeer prettige ontmoeting met een multidisciplinair kunstenaar, die kan worden aangetroffen op www.geocities.com\gaapie kousbroek, www.maksgaap.blogspot.com, www.braadslee.blogspot.com, www.huiswerk.blogspot.com en niet te vergeten www.youtube.com\gaapmedia.
Daar ging het dus niet over, waarover wèl woei weg in de wind.

 

Rudolf Stokvis komt verslag doen van de bijeenkomst met de Dalai Lama op 4 juni

Gisteren was Rudolf Stokvis te gast, die ik wel eens schertsenderwijs de burgemeester van Ruigoord noem: hij was er vanaf den beginne bij, die unieke plek veroverend die nog altijd vrijplaats is voor de homo ludens, thans paradepaardje van het Amsterdamse Havenbedrijf. Ondertussen heel dichtbij de grootste brandstoffenterminals in Amsterdam-Westpoort, als zeer menselijke oase aan de Afrikahaven. En zie wat er al niet gebeurt: www.ruigoord.nl.
Ik ben toehoorder geworden, op mijn beurt. Ik heb een afzegging moeten doen; het boekje met gedichten over Tibet, samengesteld door Gerard Beentjes zal niet door mij, maar door Willem van Toorn aan de Dalai Lama worden uitgereikt, achter de schermen - zoals ook burgemeester Cohen volgens een foto-onderschrift in Het Paroolde Dalai Lama 'achter de schermen' te spreken kreeg.
Heel wat commotie over dat achter de schermen; ik houd er niet van. Even vrij; de tuin ziet er schitterend uit. Simon Vinkenoog, Luisteraar.

---

 

Woensdag 3 juni 2009

Weer enkele verfrissende reacties op mijn geschrijf; ik ben altijd dankbaar, soms bijzonder dankbaar, voor levenstekens- vooral die waaruit blijkt dat je niet voor niets schrijft, dat je gehoor krijgt - zoals ik ook probeer te luisteren naar wat anderen werkelijk te zeggen hebben.Dankbaarheid maakt ook intrinsiek deel uit van het geheugen, als een aura rond de herinneringen, die telkens onder andere belichting worden opgeroepen. In beweging blijven, elke dag een eigen ritme.
Wat was de vraag en wat is het antwoord?
'Wat is het allerbelangrijkste in de liefde?'
'Dat is de kracht van de bevrijding. Het woord vrijen komt daar vandaan, bevrijd worden van jezelf. Je kunt zo in jezelf opgesloten zitten. En het is heerlijk om los te komen, opgetild te worden, en te merken dat je meer kunt en meer bent dan je zelf voor mogelijk hield.'
De vraag was van Ilse van der Velden, in haar zojuist verschenen interviewboek Over liefde gesproken (uitg. Archipel), het overduidelijke antwoord was van de Amsterdamse theoloog en predikant in de Protestantse Kerk Abeltje Hoogenkamp (1969).
Voor Edith is ons huwelijk - haar eerste en laatste, volgens Ed van Thijn, die ons in de echt verbond - 'de grootste bevrijding van mijn leven.'
Bevrijd leven, het kan! Maar dat weten meer mensen van goeden wille, van de vrije gemeente, die niet oordeelt, maar ziet en doorleeft in de wetenschap dat de evolutie - die van de individuele mens en de mensheid als geheel - met schokken gaat, vol van vallen en opstaan, dat het er om gaat van een en ander te leren, en bovenal: dat je accepteert wat er gebeurt en vertrouwt. Vertrouwen dient als vanzelfsprekend aangenomen te worden, te beginnen met Zelfvertrouwern. Yes, you and I can!
If I am free, why shouldn't you be? is de vraag uit het liedje van de Vliegende Hollander in een van mijn gedichten.
Arjen van den Eerenbeemt, die ik van kleinsafaan ken als zoon van de overleden Noud van den Eerenbeemt, zelf ook al weer 5l jaar komt na 6 jaar in Amerika weer een kijkje in zijn moederland nemen. Welkom, ongetwijfeld veel te vertellen en rond te kijken. Hij stuurt een van zijn metalen objet d'art. Vrienden gegroet, Simon Vinkenoog, dichtbij op afstand.

Arjen van den Eerenbeemt: SatieyII LR

---

Dinsdag 2 juni 2009

Al feestend, ieder op eigen wijze en wij nog altijd op elkaar verliefd, verknocht, aan elkaar gehecht en ik in mijn huidige staat minder mobiel & energiek, groeit uiteraard het besef dat elk seizoen het laatste zijn kan, en leef je minstens zo intens als ooit, zeker wanneer je het geluk ten deel valt in een tuinpark binnen de stadsgrenzen van Mad Master, Stadsdeel Noord, het voorjaar en de zomer mee te maken, van dag tot dag.
Wat minstens zo interessant is zijn de beschouwingen over de verschillende kunstvormen op festivals en musea in Europa, in de kwaliteitskranten die ik lees, me verwant voelend aan sommige chroniqeurs, soms schouderophalend maar altijd snedig en een goede ingang: Zeeman, Pam, Abrahams, Ewoud Sanders, Spaink, Hofland, Heynen, Wagendorp, de Swaan - ach, laat ik geen namen noemen; ik ben nog altijd voortvarend knipper & de knipsels komen (ongeordend) ooit bij het IISG terecht.
Ik heb nog heel wat gedrukt papier om afscheid van te nemen, andere objecten (geen 'bezittingen') buiten beschouwing gelaten: over mensen voorlopig even niet te spreken! Maar Dionysos danst weer, all over, op alle festivals, de lokkende Panfluit: IO PAN! IO PAN PAN PAN!!! Fuck for Peace: schone nagels & tederheid! Genoeg al dan niet multi-culturele uitvoeringen, in zalen, parken, theaters. Ediths Utrechtse nichtje Laura en haar vriend Sebastiaan, die in ons huis aan de Sarphatistraat logeerden, hadden de prachtigste muziek op straat gehoord, en bezoekers Johannes en Sonna, die gisteren binnenvielen hadden wel drie feesten bezocht, de afgelopen dagen.

...we hoorden tokkelend gitaarspel... het bleek Johannes Kelder te zijn met een vriendin, Sonna en haar hondje Panneke. Welkom!

Wat ik wel bijzonder aan deze toch al zo bijzondere tijd vind, is dat visionairee ideeën, die eerder alleen maar verwoord werden, op dit moment hun theatrale uitvoering vinden. Zo lees ik een interview van Daniël Bertina met de Vlaamse theatermaker Sara Vanhee (1980) in Het Parool van 26 mei, naar aanleiding van haar voorstelling Weusall, die tot extreme publieke reacties leidde. 'De voorstelling gaat over de werking van spektakels; zowel in traditionele vormen zoals circus en acrobatiek, als in moderne reclameslogans en beeldcultuur, en hoe deze worden ingezet om mensen groepsgewijs te beïnvloeden. Haar grote inspiratie was Guy Debords boek La société du spectacle (1967), en diens kritiek op de consumptiemaatschappij als groot vervreemdend schouwspel.'
Het boek speelde een rol in de coulissen van de Parijdse meirevolte van mei 1968 met de slogan L'Imagination au Pouvoir: de verbeelding aan de macht. Daar ben ik vóór: verbeeldingskracht is wat dit Alles bijeenhoudt!
Ik ga weer van het tuinleven genieten; die mooie langer wordende avonden waar wij meer buiten dan binnen zijn: het bladerdak van de Glorie van Boskoop in de pergola filtert het zonlicht: vannacht zal de wassende maan weer naar binnen schijnen.
I Love It! Simon Vinkenoog, zonnevogel.

---

Maandag 1 juni 2009

 

                
 Laura & Sebastiaan vieren hun tweejarig verliefdzijn in Amsterdam

 

Over liefde gesproken, het boek van Ilse van der Velden, redacteur van de VPRO Gids, met zestien interviews (namen vermeldde ik hier een paar dagen geleden) bevat - uiteraard - zeer interessante passages. Zo vermeldt Hedy d'Ancona, die weet heeft van mannen dat zij pas op haar negenenvijftigste verliefd werd en het bleef. De grote liefde; ook daarvan hebben zowel zij als ik aan den lijve weet.
Zij zegt:
"Korte tijd geleden werd ik door de Universiteit van Amsterdam uitgenodigd voor een discussie over seksualiteit. Een groepje studentes had een enquête gehouden onder vijfendertig studerende vriendinnen, en wat bleek: driekwart was nog nooit klaargekomen tijdens seks met een partner en durfde daar niet voor uit te komen. Dat laastste was nog het schokkendst. Als ik dat hoor, denk ik dat er hoognodig weer eens wat moet gebeuren, niet op de moralistische manier van het CDA, maar in de voorlichtende sfeer. Blijkbaar ontbreekt het de huidige generatie meisjes en vrouwen toch aan zelfbewustzijn. Wat dat betreft lijkt het soms wel of de klok wordt teruggedraaid. Dat vind ik heel verontrustend."

Inderdaad; alsof Wilhelm Reich en al de daarop gevolgde emancitapiebewegingen niets te betekenen hebben gehad: het orgasme waarom het gaat, lijkt van de agenda verdwenen. Goed, dat Hedy hier over begint. Hoeveel mannen weten, en gedragen zich daarnaar, dat een vrouw ook tot orgasme, klaar, wil komen - en jij als liefdevolle man, bent ervoor om haar daarbij van dienst te zijn. Je tong, je vingers, je handen horen tot de erogene zone, waarbinnen jullie samen als partner vereend bent. Je tong zal zijn weg weten te vinden langs borst, navel, je handen strelen die heuvelvormen, het landschap van de vrouw, je kietelt de navel, je tong wordt een ontdekkingsreiziger, behulpzaam vouwt je partner de plooien open en daar lekker-bekje gezegende held, ben je terecht gekomen bij het grootste geheim dat de mens in zich draagt - wat hem van top tot teen doet gloeien en weten dat hij/zij samen de kosmos vormen. Wat vanzelf komt, vanzelf spreekt. In volkstaal heet het beffen. Het doet goed, en als je een perfect heerlijk mens wilt zijn: het Moet!!

Einde les. Meestal heb ik het niet over moeten, maar ik vergeet nooit en te nimmer dat ik het zelf ook heb Moeten ervaren; terugkijkend schud ik ook mijn hoofd. Met vele vragen, waar jullie lieve bezoekers, even niets mee te maken heben.

Paradijselijk zit ik hier, naast mij aan de ronde tafel in de tuin, in een deckchair van S.S. Michelangelo (First Class Only) leest Edith Tommy Wieringa's boek, mede omdat wij hem via Arjan Witte hebben leren kennen. Hij wandelde met Tommy twee jaar geleden de tuin binnen en deed duchtig aan de barbecue, die dag gehouden, mee. Kersvers getuigt. Kersvers geniet. Kersvers heeft een slogan veranderd: in plaats van VERDOM DE OORLOG - BEZIEL DE VREDE - een tekst die ik nog op een t-shirt heb staan, op een foto in het verdwenen tijdschrift RAILS, stel ik voor: GENEES DE OORLOG - BEZIEL DE VREDE.
Vrede is gezondheid, oorlog is ziekte. Juist, hoe drijven wij de ziekte, oorlog geheten, een ware pandemie, de wereld uit? Ik kan ook zeggen: NEGEER DE OORLOG, volgens John Lennon: The war is over if you want it.
Mooie opgave voor de komende generatie. Of maken natuurrampen een einde aan het oorlogsgeweld, zoals eens voor mij voorspeld? Wanneer? Liefst nu. Vanuit vrede geschreven: alles is goed zoals het is. Even wennen aan ruisende windstoten, en de nieuwe laptop. Gegroet, Simon Vinkenoog, de vreugdevolle..

---

 

Zondag 31 mei 2009

Het heerlijke gadeslaan. Het waarnemen.Wilnah komt verslag uitbrengen van het Vurige Tongen-festival in Ruigoord, waar zij vanmiddag mijn Quick Quick Slow-raga voordroeg, als symbolische verklaring voor mijn afwezigheid op een dichterlijke bijeenkomst (www.ruigoord.nl) waar ik ieder jaar met graagte vertoef, al is het om de sfeer van vrijheid te proeven, die van deze culturele broedplaats (of hoe heet dat tegenwoordig heten mag) uitgaat. Ik heb er vaak genoeg over gejubeld, jubel mee!

Zoals ik weet dat er overal ter wereld vrijhavens zijn, waar gezocht wordt naar de onvermijdelijke samenwerking tussen kunst en religie, wetenschap en politiek. Een vreemd amalgaam, maar we zijn er in de huidige complexe situatie in verzeild geraakt, en het is aan de tegencultuur om te bewijzen dat een alternatief voor de huidige mentale impasse bestaat: het verlies aan vertrouwen.
Wat crisis! Uitdaging! Challenge: change & chance.
Wat gebeurde diende te gebeuren; de zeepbel - met flitskapitaal & leven op krediet - moest vanzelfsprekend uiteenspatten.
Ieders eigen zeepbel gaat op een gegeven ogernblik kapot; dan is het gedaan met al onze illusies, wensen en dromen. In wat voor droom zijn we nu verzeild geraakt, van waaruit wij als gezuiverd dienen te komen? Verlicht, zonder angst of spijt?
Wat zijn illusies? Niet wat ik nu ruik, proef, hoor: Edith in de keuken, vogel in het bos, een overvliegend vliegtuig, en ik hier in het centrum van de cycloon, midden in de tuin van Eden, waar rust en vrede heersen en ik kan dromen van alle mogelijke contacten van het Hier & Nu: tussen zonnebroeders en zonnedochters, in het nabije Vurige Tongenfestival en alle festivals elders, laat alle festivals bloeien!
Niets mooiers dan gadeslaan, van heel dichtbij. Natuur doet wonderen, verwondert, doet ons wonderen beleven.
Hoe goed dit doet: de tastende vingers boven een hongerig toetsenboerd. Voeg toe! Verwijd de adem. Jij bent deel van de sterrenhemel; het sneeuwt pluisjes - omhoogkijkend in de blauwe lucht is het sneeuw. Je bent een kristal, een bloem in wording.
Gadeslaan: ik keek naar een 12-jarig meisje dat Niets zei; ieder mens een heerlijk raadsel om in leven mee te blijven. Soms lekken de tongen aan mijn voeten; heilig vuur doet schrijven. Simon Vinkenoog, dromen wevend op lenovo.

---

Zaterdag 30 mei 2009

Gehuisvest, ingericht. Orde in gelezen kranten en weekbladen; geen tijd en zin hier voor enig commentaar, zei de betweter.
Aan de uitreiking van de P.C.Hooftprijs aan Hans Verhagen eergisteren wijdt NRC Handelsblad gisteren veertien regels en verwijst naar nrcboeken.nl, waar ongetwijfeld ook de diepgaande analyse van zijn gedichten door Ilja Leonard Pfeijffer te lezen is, die deze enkele weken geleden in het Boekensupplement publiceerde.
Ruimschoots was Hans Verhagen met oude en nieuwe interviews en documentaires uit zijn t..v.-verleden op radio en televise te horen en te zien; in de VPRO-gids een interessant gesprek met Derrick Bergman: "Ik ben eerder een kwajongen dan een laureaat''.
"Zowel Lucebert als Armando hebben in interviews gezegd: die gedichten, dat stelt allemaal niks voor, het heeft geen enkel nut, dat geef ik meteen toe. Maar dan vraag ik: wat heeft dan in hun visie wel nut? Directeur worden van een handeelsonderneming, of generaal? Ik denk het niet, weet je wel."
Languissant op een bank liggend, over twee pagina's door Koos Breukel geportretteerd, opent de Dichter van de sixties en van nu een acht pagina's tellend gesprek in Vrij Nederland van 23 mei over dichten, dood en drugs. "Ik ben geworden wie ik ben door wat ik gebruikt heb."
In mijn Goede raad is vuur, een poëtische handreiking uit 2004, in herdruk, wijd ik een aantal pagina's aan Hans Verthagen die ik in 1960 als medewerker bij de Haagse Post mocht aantrekken en die als dichter bij Poëzie in Carré 1966 al verdeelde publieke aandacht trok. Uiteraard Hiep Hiep Hoera voor Hans, het is hem van harte gegund! En hoe magisch het verhaal van Maria Barnas in het CS van gisteren, zelf maar te lezen...

Sinds het voorziene en toch nog onverwachte levenseinde van zijn columnist Martin Bril heeft de Volkskrant op de hem toegewezen en veelbegeerde plaats op de voorpagina enkele weken lang een aantal columnisten, schrijvers, journalisten en tekenaars in de gelegenheid gesteld bijdragen in zijn onvolprezen onderkoelde trant te schrijven.
Lena Bril, met de column Papa maakt aan deze serie, met zijn ups and downs een volwaardig einde. Zij beschrijft een autorit met haar papa naar een van de Napoleontische veldslagen.Tussen haakjes, wat een aardig boekje De kleine keizer, dat ik las in Campaniacasa. In een bergdorpje in de Alpen wist Martin uit drie restaurants het beste te kiezen, een geheim dat hij haar verklapte.`We reden door naar Grenoble. Samen hebben we daar de beste stoelen van de stad gevonden en fantastisch gegeten. Zo was papa. Papa wist hoe hij van het leven moest genieten. En dat heb ik die vakantie van hem geleerd.´

Louter genieten het geheim, de dag plukken. Een levensgroet, Simon Vinkenoog qualified investigator.

---

 

Vrijdag 29 mei 2009

Education permanente: een voortdurend nieuw begin: aan leren, kennis opnemen en verruimen, komt geen einde, welke leeftijd je ook bereikt. Je moet er wel plezier in je leven voor hebben, maar tot die mensen richt ik mij en zij weten het, zo ook de fotografe die mij via het Guesthouse verzocht of ze foto's mocht komen maken: reken maar dat ik haar vandaag de ruimte gaf om uit te vinden hoe 400m2 paradijs er anno nu uitziet. Ik hoef maar om me heen te kijken. Het geboorterecht op geluk.
"De enige werkelijke levende gemeenschap is die van de gedeelde ervaring. Daarom kunnen ervaringen niet alleen maar persoonlijk zijn, er wordt altijd een verband met de ervaringen van anderen gezocht. Ik houd mijn ervaringen in dit leven boven mijn hoofd als een paraplu. Kom er maar onder staan."
BAS HEYNE: Onze grote woorden. De nieuwe wereld. Prometheus 2001.
Hoe vaak heb ik niet geroepen, als een ervaring mij een les{je} had geleerd, dat wij allen discipelen van de ervaring zijn: de uitdrukking stamt van Leonardo da Vinci, ook niet de eerste de beste. En in dit verband is het eveneens nuttig te weten wat Allen Ginsberg mij in een brief van 1961 liet weten: We're all the Messiah together!
Niemand heeft daar exclusiviteit op, ieder zijn eigen god(delijk)heid of geloof, als het maar boven al het andere uitgaat en omspant: een kosmisch spel waarbij je moet en mag glimlachen om het spektakel op het wererlds schouwtoneel, waar je ook in tranen over zou kunnen uitbarsten. Harmonie is een levenlang te bevechten; de ware helden zijn voor mij de helden van de geest, de onvoorwaardelijke geweldlozen, van wie de Dalai Lama een der perfecte voorbeelden is. Laten de mensen zijn boeken toch lezen; met hem sterft waarschijnlijk volgens een deskundoloog in De Groene Amsterdammer de Tibetaanse ´affaire´.
Wat de wereld er aan overhoudt, volgens Han Fortmann´s Oosterse Renaissance al vroegtijdig voorzien, is een eeuwige filosofie, een zeer toepasbare eigentijdse psychologie en een afrekening met alle illusies, waarbij slechts de Leegte uitgangspunt is. Een altijd openstaand pad, waarop je de weg niet hoeft te vinden, want je bent het Zelf.
Just connect. Ik ben blij dat het contact met mijn internetvrienden gelegd is, voor het eerst deze zomer die, ik ben er zeker van, er heel anders zal uitzien dan de vorige, toen ik voor en rond de 18e juli mijn 80ste verjaardag en ook de verschijning van mijn Verzamelde gedichten vierde. 9 x 9 is alleen voor mij interessant! Laat met Pinksteren, en niet alleen dan, de geest je leiden! Simon Vinkenoog, eeuwige betweter.

---

Dinsdag 26 mei 2009

Aan de Dag van de Kunst 2009, jaarlijks georganiseerd door de kunstcommissie van de Technische Universiteit in Eindhoven, morgen gewijd aan het werk van Shinkichi Tajiri (1923-2009), had ik met graagte mijn medewerking verleend: de afspraak was gemaakt dat ik tien minuten iets zou zeggen over mijn oudste Amerikaanse vriend, die ik najaar 1948 in Parijs leerde kennen in het atelier van Ossip Zadkine.
Gezien de toestand van mijn rechter voet, die mij het lopen schier onmogelijk maakt, heb ik de afspraak moeten afzeggen: ik stuurde - terug naar het handschrift - een tekst, die voorgelezen kan worden.

Edith, die mij in deze omstandigheden liefdevol volkomen ten dienste staat, zorgt voor de liaison tussen de buitenwereld en mij. Ik leef op bij bezoek; kinderen en kleinkinderen waren welkom, zo ook de bezoekers met een reden.

Zoon Alexander met kleindochter Sammy Jean en kleinzoon Marvin op bezoek

Afgelopen zonnige zondag bezoek van Felix von Schmidt (Festina Lente) en zijn kinderen Bodi en Roos

Simon's laatste bezoek op Buitenzorg bij Wilnah

Tuinvrienden Hanneke en Geert van de Artimobil

Wij overwegen de aanschaf van een laptop, die mij in staat zal stellen words words words te blijven communiceren.
Het leven tussen het groen, met vogelgezang en een majestueus onweer de afgelopen nacht, is als elk jaar weer verrukkulluk, ik zal helaas meerdere activiteiten moeten afzeggen, binnen dit beperkt domein kan ik - met permissie - nog uitstekend functioneren, zij het met een aantal AU's per dag.

Over liefde gesproken is de titel van zestien interviews, gebundeld verschenen bij uitgeverij Archipel, Amsterdam-Antwerpen, ISBN 906305 3956, eerder gehouden en gepubliceerd in de VPRO-gids door Ilse van der Velden. Doeschka Meijsing, Lévi Weemoedt, Monic Hendrickx, Peter van Straaten, Abeltje Hoogenkamp, Bram van Splunteren, Hedy d'Ancona, Simon (& Edith R.) Vinkenoog, Hagar Peeters, Loek Kessels, Huub Oosterhuis, Corine Koole, Robert ten Brink, Frank Houtappels, Mark Mieras en Jan Latten, sstt, komen aan het woord, en hoe!
Zoveel antwoorden, mogelijkheden - geen kommer en kwel, als in de 'liefdeslessen' van Roel van Duijn. Oprechte waarnemingen, die het onuitputtelijke onderwerp verdiepen en verrijken.

Motto (1 Cor : 13, NBG 1951):

               'De liefde
                Alles bedekt zij,
                alles gelooft zij,
                alles hoopt zij,
                alles verdraagt zij.'

Simon Vinkenoog, inner space traveller.

Papaver: de bloem der bloemen

Tuinbuurvrouw Wilnah brengt bloemen en (alvast) een laptopdesk

---

Zondag 17 mei 2009

Wij zijn vroeg uit de tuin vertrokken, waar wij sinds dinsdag vertoeven, om hier in de Sarphatistraat naar de aan mij gewijde t.v.-uitzending van Lichtpunt te kijken op België een, die overigens als dagsluiting vanavond om 0u.00 op Canvas (België twee) weer te zien zal zijn, na een spannende Chinse klassieke film.
Ik vermeld deze 'ochtendwijding' maar even, voor degenen, de happy few, die deze dag deze tekst lezen & alsnog willen kijken.
Zodra wij binnenkort de dvd van de uitzending (zonder de belachelijke, door de VRT geëiste ondertiteling) ontvangen, vragen wij onze webmeester Robbie Vlasman deze toe te voegen (met ****) aan de link See me! Hear me!.
Een uur, rond Edith & mij gebouwd, in de huiskamer en de tuin, opgenomen 12 en 13 maart maart jl. Een rustig gesprek met Hugo Camps, of door hem aangemoedigd te spreken. Weloverwogen vragen, spontane antwoorden - soms enig snel denkwerk - en heerlijke interventies van Edith, zeker als zij de VRT-t.v.equipe door de tuin leidt, waarheen wij straks weer keren - na het nodige gebruik van deze apparatuur. Just connect.
Treffende muziek, prachtige cinematografische overvloeiers, Spinvis-fragmenten, gedichten op de juiste plek, fragmenten uit het verleden: hulde aan regisseur en scriptschrijver Cri Bauwens, dank voor de ontroering. Homeward Bound, uitgeluid door Simon & Garfunkel.

...al kijkende, al masserende ...

Op de tuin, ons Buitenzorg-park, heb ik voortdurend bij de hand een moleskine zwart leer gebonden notitieboek, 12 1/2 x 20 cm., 100 gelijnde pagina's waarvan twintig al volgekrabbeld. Voorbereidende notities, fun in progress.
Twee data op komst voor de opkomst toegevoegd, Hartslag & MY OWN TRACKS, waarover meer. Nu even niets meer. Ik ga het nieuwe boek van Tommy Wieringa lezen, hoorde hem tijdens een talkshow zeggen dat Mellie Uyldert de aarde op 100 jarige leeftijd heeft verlaten.
Ja, wij hebben t.v op de tuin; het wonder heet Digitenne. Wij zijn ook al 20 jaar zonnepaneelpioniers: niets dan goeds van te zeggen, zoals er niets dan goeds van het leven tussen het groen is, waarheen wij straks weer terugkeren. Zoals het elk jaar weer goed doet, onze zomerse tuinvrienden te kunnen begroeten. Nieuwe gezichten en een in memoriam: Paula van het Wilhelmina-huisje. Zij publiceerde een mooi tuinblad met de vreemde titel '99' - zijnde het aantal tuinen op Buitenzorg - buurman Luc gaat het overnemen, heb ik begrepen. Padpraat.

 

Almar Seinen op vruchtbaar bezoek: wij klinken op de nieuwe plannen!

Onze tortelduifjes zijn weer geland: Paradise Now!

De Firma Binnenpret; Huiselijk Verkeer

En toen was 't weer mooi genoeg geweest. Even nog dacht ik aan de oprichting van de Even Goede Vrienden Club, (het clublied is te vinden in Vinkenoog Verzameld: Goed dat - en zo niet, ook goed! pagina 986.
Tot de volgende ontmoeting; wij bevinden ons en pleine mer, op volle zee - en zo het is, is het goed. Simon Vinkenoog, Rainbow Gathering.

---

Donderdag 14 mei 2009

Zoals 'gewoonlijk' geschiedde het opeens: dinsdag zijn wij naar ons zomerverblijf in Buitenzorg vertrokken, zodat lezers van KERSVERS niet meer elke dag de geschiedenis van Simon Vinkenoog kunnen volgen.
Hierbij enige indrukken vanuit ons Paradijs; van optredens en uitgaven zullen wij, Edith Ringnalda en ik, woord en beeldverslag blijven uitbrengen, ijs en weder en de vaatchirurgie dienende/dankende. Simon Vinkenoog, tussen druif en clematis.

---

Maandag 11 mei 2009

 

Anna Cersosimo, met hondje Stella & Simon Vinkenoog bij een acryl-schildering van Theo Niermeijer, in de bibliotheek van Harelbeke, Eilandstraat 2, 8530 Harelbeke, www.biblioitheekharelbeke.be. Foto Edith Ringnalda.

2 oktober 1962 zond de VPRO-televisie tussen tien over negen en tien voor tien s' avonds een Atelierbezoek uit: ik was bij Theo Niermeijer op bezoek, een der vier die ik dat seizoen aflegde: met graficus Aat Veldhoen, Constant Nieuwenhuys (over New Babylon) en Ed Dukkers - de laatste op verzoek van de regisseur: de anderen waren eigen keuze.
Ik beschikte destijds niet over de flux de bouche die ik mij sindsdien verworven heb; soms kom ik er in andere tijden iets van tegen. Terugkijken is waarschijnlijk mogelijk via het Instituut voor Beeld en Geluid, maar dat heb ik nooit gedaan.
Vorig jaar rond Kerstmis maakte ik via Anne Cersosimo de afspraak om in de bibliotheek van Harelbeke in België, bij een tentoonstelling van zijn werk, schilderijen en sculpturen iets over hem te zeggen.
Theo, Amsterdammer vanaf 21 april 1940, aan wiens leven op aarde op 6 april 2005 een einde kwam, is voor mij een dergenen die - in de woorden van Allen Ginsberg - a specimen of eternity zijn, gedreven mensen met een innerlijke waakzame vlam. Een ware avonturier ook.
Het in memoriam dat ik op Zorgvlied uitsprak, is aan te treffen in Vinkenoog Verzameld, pagina 1097 - en is ook aan te treffen op de link Ich Hic Chi op deze website.
In de tekst de verwijzing naar www.niermeijer.nl; in hyperspace zijn werk nog altijd te zien. En nu ook nog tot en met 30 mei aanstaande op deze intieme tentoonstelling in een der mooiste bibliotheken van de Lage Landen, waar men zich een uithoek noemt, maar die bestaat slechts in kilometerafstand. Niet in de ruimte tussen de oren; het werd een memorabele avond.
De enthousiaste en gepassioneerde bibliotheekdirecteur Jan van Herreweghe had diverse samenwerkingsverbanden weten te leggen, hij verwoordde er de groeiprocessen van met verve. Zelf waagde ik een sprong in de diepte/hoogte van het onvoltooide laatste gesproken woord, aan de Leegte gewijd en daalde weer heelhuids van het podiumpje af, om even later in gesprek te kunnen komen met Frans Boenders van wie deze dag een Textimonium verscheen, tien gedichten in wisselwerking met tien schilderijen van Lode Laperre. 'Aan de lezer/de kijker het rijk van de verbeelding om de mythe te ontsluieren.' is de opdracht van de directeur. Zelf moest ik tussenbeide komen, toen ik ten derde male een monument werd genoemd: "Ik ben geen monument, hooguit een Moment NU, maar geen monument, versteend, meer een mens van vlees en bloed, net als iedereen." Streepje op de kerfstok van het Levende Dodenboek.

+

Het was een goed idee vroeg te vertrekken, zaterdag: een ruime tussenstop bij René Franken in Boekhandel Demian aan de Wolstraat 2 in Antwerpen. Terwijl Edith en Anna (en Stella) het Hendrik Conscienceplein en de Grote Markt bezichtigden (alwaar een grote menigte zich had verzameld om het huwelijk van Helmu Lotti met Jelle van Riet te vieren; gelukgewenst lieve mensen) bekeek ik met René Openingen, nieuwe gedichten met kleurenlitho's van Ysbrant, een biliofiele uitgave van Demian en Het Gonst. De gedichten kwamen mij in het voorbijgaan voor als waardig vervolg op Nieuwe Herinneringen uit 2007.
Ik heb, tot mijn schadelijke schande, een deadline niet gehaald. Het is me niet gelukt een nieuw gedicht voor Remco Campert te schrijven, waarin alles terecht zou komen wat ik gevoel: onmogelijk. Even beyond words nu; in mijn bundel De Ware Adam uit 2000 (Vinkenoog Verzameld, pagina 999/1001) schets ik onze ontmoeting in Café Eylders, juli 1950 - ook titel gedicht, dat eindigt:
"Beeldscherm werkelijkheid.
Hij ontroert.
Hij is een trillende snaar.
Hij is een medemens.
Hij ontmoet, hoort en verwoordt.
Hij doet, open en dicht.
Hij duurt: onvervaard.
hij was, is en zal zijn: Remco Campert."

Waarvan akte. Suzanne!

+

Ruimschoots op tijd, E 17 zeer diep tot voor Kortrijk., 15 km. van de franse grens, Lille, Parijs.... De zaterdagavond werd ook bijgewoond door Wouter De Bruycker van Galerie Link aan de Blekersdijk 39 in Gent, alwaar ons - na een rustige volgzame rit - nog bij avondlicht en parking binnenpandig, de benodigde nachtrust, i.c. bed & breakfast wachtten: een ongekende ruime weelde, die ons weer liet fantaseren over de mogelijkheden die Naburije wel biedt en de Noord-Nederlanden niet. Maak zelf kennis: galerielink@skynet. Link Art - Link Expression - Link Space - Link Compromise - Link Flow - Link Contact - like the river Leie, like inpiration.
Zeer vroeg, voor ons doen, weer huiswaarts - wij kwamen in Amsterdam rond het middaguur terug , met zeer behulpzaam weer en na het thuisbrengen van Anna & Stella wilde Edith - gelijk heeft zij! - nog het stuur wenden naar Buitenzorg, alwaar wij de dag verder doorbrachten: Paradise Now. Met 550 km achter het stuur; telkens weer opnieuw: Chapeau, Madame!!!
Na het uitgebreide tuinbezoek, inspectie en meer dan good vibrations ( al waren 4 jonge poesjes, even door de moeder alleengelaten, bij de buren doodgebeten, waarschijnlijk door eksters... kinderlijke ontsteltenis, en een huilbuitje op aanvraag, gisteren niets meer te zeggen hier.
Hoewel het maalde in mijn hoofd van kersverse herinneringen, die het lot van alle herinneringen ten deel zouden vallen, als je ze niet meteen opschrijft: het boek der vergetelheid, Oblivion. Hihihahahoho.

+

Een vruchtbaar bezoek van Joep Bremmers vandaag achter de rug; geen geplande uitstapjes. Even ons zelf. Ruimte geschapen; tussen de post een envelop van Uitgeverij Aspekt, geadresseerd aan De Heer Simon; eruit duikelde niet een aangekondigd boek van Hans Dütting bij dezelfde uitgever, maar Vrije Val - Meer dan dertig jaar skydiven boven Texel, geschreven en ondergaan door Feije Wieringa, 160 pagina's, plaatjes, ISBN -13: 978-90-5911-875-1.
Uit het voorwoord: 'Ik heb vooral mijn ervaringen met paracentrum Texel op papier gezet, omdat ik heel veel te danken heb aan dat centrum. Soms heb ik last van depressies. Niet ernstig, maar toch. Altijd merkte ik dat een verblijf op het centrum en een sprong maken, een probaat middel was om te ontsnappen aan de beslommeringen van de alledaagse werkelijkheid."
Ja, ik kom ter sprake: pagina's 28 (grote letter4 & 29, kleine letter) . Vanwege de hilarie-hectiek als vuursteentje in de herinnering: hier gaan we

 

 

Het verhaal vaker verteld: de dertien parachutesprongen (acht in Lille en vijf in Hilversum) die ik in 1963 en 1964 maakte op instigatie van de Amerikaanse psychiater-in-spe, piloot en skydiver Stephen H. Groff waren weldadig.

Vlnr Simon Vinkenoog, Louis van Gasteren, Armando en Jan Cremer

De foto waarop Feye doelt, staat in mijn boek Aan het Daglicht; ongenoemd laat hij de maker van de foto Louis van Gasteren (Spectrum-film), onvermeld is ook medespringer Theo Niermeijer & cheerleader Steve. De anderen hebben het bij deze ene sprong gelaten; ik wilde meerdere malen proeven, zeker na jaren, nog eens met Edith!. Bij Anna thuis lagen een paar tijdschriften, die mijn aandacht trokken. Mandala, dat ik eerder zag - een groot man die binnenkort Nederland bezoekt, kijkt ons aan. Hij bezielt de vrede, de geweldloze vrede, die ons tart met liefde en wijsheid en zonder angst voor het einde.

En ik kon het evenmin laten een foto te maken van de laatste jaargang van het superglossy magazine Ibiza, waarop Anna geabonneerd is; wij kwamen elkaar eind augustus/begin september 2007 op Ibiza weer tegen, voor het eerst sinds Theo's begrafenis: wij wisten niet dat zij vlak bij ons hotel op Talamanca Beach een appartement bezit. Wij werden goede vrienden, wat niet moeilijk is want zij is een bizonder liefdevolle vrouw, al sinds de jaren '70 in Nederland. En wij maakten weer bizondere vrienden dezer dagen. Leve de buurvrouw, om maar iets te zeggen! Love & Peace will do for today: welkom week twintig. Simon Vinkenoog, toekomstverkenner.

---

 

Zaterdag 9 mei 2009

Handlangers genoeg, om een goed in elkaar gezet waarheidsgetrouw verhaal voor de gemeente te maken, beste Burgemeester Cohen! Uitstel van executie? Anders duiken wij toch weer in de clandestiniteit? Het weer voortreffelijke maandblad Ons Amsterdam confronteert de lezer van het mei-nummer 2009 in de rubriek 50 jaar geleden met het volgende nieuwsbericht:
'De verderfelijke invloed van marihuana
Officier van Justitie mr. W.K. baron van Dedem eist op 13 mei 1959 in de rechtbank tegen de 33-jarige hofmeester H.G. en de 30-jarige bediende J.R.S.B. 20 maanden gevangenisstraf voor handel in marihuana. "We hebben hier zeer duidelijk te maken met twee mannen die een handel aan het opzetten waren." De twee zeelieden zouden, direct na terugkeer met hun schip Congokust in Amsterdam, geprobeerd hebben om in een café aan het Kadijksplein een partij marihuana te slijten. Officier Van Dedem: "Het is niet meer zo dat er hoofdzakelijk zeelieden verslaafd zijn aan marihuana. Veel kunstenaars en mensen die interessant willen doen, komen steeds vaker onder de verderfelijke invloed van dit goedje.""

+

Ook altijd zo graag interessant willen doen? Er was in die dagen geen televisie, dus je moest wel je eigen shows weggeven. In dat jaar was er ook een Comité 1959 tot activiteit in Amsterdam van de grond gekomen - Ons Amsterdam daarover in Erik Duivenvoorden's artikel Ome Sanny' s Lieverdjes - dat personages bijeenbracht als politiek tekenaar en feestvierder Opland, tekenaar en jazzmusicis Frits Müller, ontwerper Pieter Brattinga, cineast-columnistJan Vrijhman, de schrijvers Nooteboom, Campert en Vinkenoog, pantomimespeler Rob van Reijn en de entertainers Johnny Kraayamp & Rijk de Gooijer (voornamelijk leden van Sociëteit de Kring op het Kleine-Gartmanplantsoen) met het doel wat reuring te brengen in de ingeslapen stad. Een feestweek rond Koninginnnedag; 50 jaar Lieverdjes! we hebben heel wat aan de feestvreugde bijgedragen. Read all about it!
Interessant in dit nr. is in de serie Markante Amsterdammers het bezoek van Serge Markx aan liberaal journalist Jan Blokker (1927). Over Theo van Gogh: "Er is nu een cultus om Theo ontstaan, alsof hij het slachtoffer is van de vrije meningsuiting. Maar dat is niet waar. Theo is slachtoffer geworden van die verdomde film van Ayaan Hirsi Ali ". Over een ontmoeting tussen twee oude schoolvrienden, toen zijn vader 50 jaar werkzaam was bij dezelfde firma, en op het feest gaat de bel en wie stapt daar met kwieke stap de trap op? Het is minister-president Willem Drees, die onverwacht op bezoek komt.
"Ik zag bij mijn vader verrassing, blijdschap en ontroering. Drees had iets sussends, stapte op mijn vader af en zei: "Zo, Jan." Ik vind het nog steeds een prachtig moment, vooral voor mijn vader natuurlijk. Het heeft ook te maken met de niet meer bestaande vriendentrouw."
Jaarabonnement 10 nummers Ons Amsterdam, € 45, antwoordnummer 17, 7940 VB Meppel.

+

inkt! de glossy voor liefhebbers van lezen - op een m.i. overvolle tijdschriftenmarkt opnieuw een gewaagd initiatief, dat ik alle succes toewens. Het eerste nummer, op 64 zeer glimmende pagina's ziet er inderdaad gevarieerd genoeg uit, met een keur van vaste columnisten, onder wie uw dw.dr. over esoterica (Zo boven zo beneden), t. w. de lopende Gustav Meijrink-tentoonstelling in de Ritman-bibliotheek. Verder - dichter bij huis op de de parade van inktvreters: uitgever Eric Kaizer, hoofdredacteur Vincent van de Vreede, ontwerper Hans Kroeze, lay-out Theo Idema, druk Hoekman Totaal en de columnisten Edward van Cuilenborg, Maarten Richel, Theo de Boer, Menno Wigman, Karel Wasch, Daan Stoffelsen, Siegfried Woldhek, Dirk Leyman, Robbert Dijkgraaf, Ilja Gort, Bert Natter, Jan van der Vegt, Theodor Holman, Lydia Rood en mijzelf dus, ieder met zijn eigen leesbril, passie en liefde voor het schrift, het woord, het boek - zeer grote doelgroep dus!
© 2009. INKT! is een uitgave van Boekwinkeltjes BV. Abonnementen, zes nummers voor € 24.95. Meld je aan via www.inktglossy.nl en ontvang als welkomstcadeau en boekstrabon ter waarde van € 7.50. Reacties op INKT! naar redactie@inktglossy.nl

+

Dit wat betreft de zaterdagse tijdschriftenkiosk. Wij zetten ons op weg naar twee bestemmingen in België, Demian in Antwerpen en de bibliotheek van Harelbeke alwaar schilderijen en sculpturen van mijn vriend Theo Niermeijer (zie Ich Hic Chi) te zien zijn en Frans Boenders een gesprek met mij voert. Prettig weekeinde, waar gij ook zijt: De Zon (Most Absolute) Is Met U! Simon Vinkenoog, verzamelaar.
Uit eigen collectie, gisteren gemaakte foto's Edith Ringnalda, van enkele beeldjes van Theo Niermeijer, altijd levende vriend.

 

---

 

Donderdag 7 mei 2009

 

Gedicht voor mijn voet / hopelijk wat beter doorbloed.
(Onderweg; tussen de regels); na een kort voorbereidend haaltje aan een natuurlijk pijnbestrijdingsmiddel (chemische pijnstillers reeds dagen verworpen) in de binnentuin van het OLVGastvrije Huis, alwaar een poliklinische behandeling: een Lumbale Sympaticus Blokkade, op de afdeling Anesthesiologie/ Pijnbestrijding voorzien. Info 5 informeerde me verder; hier niet meer. Voor zover mijn geschiedschrijving, qua dit dus.
Twee prikken en het was gedaan; binnen twee uur was ik thuis. Steeg de spanning? Wat zijn napijnen waarvoor je gewaarschuwd bent?
Ik voel me, met of zonder pijn, herboren. Mag ik?
Expect the unexpected; any moment & we must experience surrender: waren wachtwoorden (machtswoorden?) in de leegte die wij in deze vorm vervullen, met onze plaatjes en praatjes.
"Met jou gaat het goed, bink, jij bent mijn grote jongen! roept Edith me toe, nadat ik me na terugkeer thuis aan het door de huisarts voorgeschreven dagelijks Biotex-voetbad heb gewijd, en ik - schoongewassen, met wattenstokjes tussen de tenen - hierheen hinkel om je toe te lachen.
Weermannetje, weervrouwtje. Ook dit, even voor de rit, een tussenfase: een station onderweg;
jij met je wel en je wee/ je moet toch maar een leven lang mee/

Tover te over. Nog altijd 'onder voorbehoud', maar ik was toch al van plan als Eregast op de aanstaande Sunsation-Ceremonie - zaterdag 20 juni 05u15 - om een Draagkoets voor 2 personen (Edith & SV) te vragen, te torsen door vier of zes talentvolle & betrouwbare m/v-ers, als onderdeel van deze jaarlijkse zonnewendeviering bij het Robert Morris Land Art Observaory (oude/nieuwe mythes altijd blijven voeden).
Ik kijk weer een iets je meer ontspannen tegen mijn agenda aan; maar weer even alle Weer & Winden hun eigen gang laten gaan. Bloed stroomt, leven adert. Van de agenda even niets te vrezen; alles rustig aan het westelijk front. Theo Niermeijer aanstaande zaterdag inHarelbeke België, zondag 17 mei kijkt iedereen naar de VRT, 19 mei Festina Lente Amsterdam 20 mei wordt Jean-Marie Defaye negentig (oud-collega bij de Unesco), 27 mei Eindhoven Tajiri. Pinksterweekend Ruigoord; 2 juni OLVG; 5 juni Tibet in de Melkweg; OLVG 10 juni; za 13 juni Zwolle, twee keer nee elders; kijk eens aan Antwerpen 18 juni en dan pas Sunsation. De rest bespaar ik mijn vrije gemeenschap; ik heb geen zin meer blaadjes om te slaan.

+

Hallo, ja ik ben er nog. Slapeloze uren vulde ik de afgelopen week met het tot het verschrikkelijke Einde uitlezen van Altijd het tinnef om je heen, een biografie van Max de Jong, geschreven door Nico Keuning en in het jaar 2000 verscheen bij Uitgeverij Bas Lubberhuizen. Zeer indringend en aangrijpend dit uiterst gedocumenteerde levensverhaal van een ware poète maudit, die een marginaal bestaan leidde, levend van 25 december 1917 tot 10 juni 1951, in een spiegelgevecht met de verstikkende normen en waarden van een crisitijd die hij tot op het bot meemaakte, meemaken, niets dan geldgebrek en niet te vervullen liefdes, die hem tot een monomane voyeur maakten, Kafkaesk.
Op een enkel succes, het na zijn dood drie keer herdrukte gedicht, een serie van 91 kwatrijnen Heet van de naald! stamde zijn reputatie; voor het groeiend aantal andere teksten die hij in diverse cahiers noteerde, vond hij nauwerlijks of geen aftrek.
Door toedoen en insppanningen van mensen als Gerrit Borgers, directeur van het Letterkundig Museum, uitgever Geert van Oorschot en Hans van Straten, een van De Jong's weinige literaire vrienden, is het gelukt zijn uiterst extreem-intieme dagboek vrij voor onderzoek te maken na vele strubbelingen met de erfgenamen, een familie die zich tijdens zijn leven meer dan dwars zat. Een eerste editie van die Dagboeken verscheen in mei 1990 in drie delen plus een deel annotaties in een oplage van 5l genummerde exemplaren, clandestien.
Lisette Lewin schreef daarover in NRC Handelsblad 8 juni '90: "Ik kreeg er een te leen, begon te lezen en kon het niet meer weegleggen. Men gaat zich allengs met de schrijver identificeren - daaraan is nauwelijks te ontkomen en zijn dood komt verpletterend hard aan."
Georgina Sanders (de echtgenote van Leo Vroman) - die beide als jongelingen leerde kennen in het Utrechtse Studencircuit eind jaren '30 - blijkt - vijftig jaar terugkijkend - een aantal gedichten aan hem te hebben gewijd; haar In memoriam luidt:

Een vriend sterft eerst wanneer de ander rouwt,
die staat aan het graf of spreidt de dunne as.
Hoe zich de tijd, de ruimte ook ontvouwt
er is geen afscheid. Hij blijft wie hij was.

Waarom moest juist ik, juist nu, dat boek lezen? Ik ga mezelf geen vraag meer stellen. Aum Aprendo. Mij lacht het leven toe; ik ben nog lang niet moe.

+

Het laatste orakel, dat ik gisteren consulteerde was The Book of Runes: A Handbook for the Use of an Ancient Oracle: The Viking Runes,commentary by Ralph Blum, Michael Joseph London, sinds 1987 in ons bezit en spaarzaam gebruikt. Ik trok uit de zak de omgekeerde Laguz-rune: Flow - Water - That Which Conducts. Mooie begeleidende tekst. Omgekeerd getrokken houdt de runesteen altijd een waarschuwing in. Hier:
"A warning against overreach, excesssive striving; a counsel against tyring to exceed your own strength or operate beyond the power you have funded to date in your life.
Laguz Reversed often indicates a failure to draw upon the wisodm of instinct. As a result, the in tuitive side of your nature may be languishing, leaving you out of balance. What is called for now is to go within, to honour the receptive side of your Warrior Nature."

Graag sluit ik deze dagtekening met het gedicht van Paul van Ostaijen Vers 6 geschreven in 1920. Simon Vinkenoog, vitalist.

 

Uit: Verzamelde gedichten, Prometheus / Bert Bakker, Amsterdam 1996

---

mei 2009