Zondag 31 mei 2009

Het heerlijke gadeslaan. Het waarnemen.Wilnah komt verslag uitbrengen van het Vurige Tongen-festival in Ruigoord, waar zij vanmiddag mijn Quick Quick Slow-raga voordroeg, als symbolische verklaring voor mijn afwezigheid op een dichterlijke bijeenkomst (www.ruigoord.nl) waar ik ieder jaar met graagte vertoef, al is het om de sfeer van vrijheid te proeven, die van deze culturele broedplaats (of hoe heet dat tegenwoordig heten mag) uitgaat. Ik heb er vaak genoeg over gejubeld, jubel mee!

Zoals ik weet dat er overal ter wereld vrijhavens zijn, waar gezocht wordt naar de onvermijdelijke samenwerking tussen kunst en religie, wetenschap en politiek. Een vreemd amalgaam, maar we zijn er in de huidige complexe situatie in verzeild geraakt, en het is aan de tegencultuur om te bewijzen dat een alternatief voor de huidige mentale impasse bestaat: het verlies aan vertrouwen.
Wat crisis! Uitdaging! Challenge: change & chance.
Wat gebeurde diende te gebeuren; de zeepbel - met flitskapitaal & leven op krediet - moest vanzelfsprekend uiteenspatten.
Ieders eigen zeepbel gaat op een gegeven ogernblik kapot; dan is het gedaan met al onze illusies, wensen en dromen. In wat voor droom zijn we nu verzeild geraakt, van waaruit wij als gezuiverd dienen te komen? Verlicht, zonder angst of spijt?
Wat zijn illusies? Niet wat ik nu ruik, proef, hoor: Edith in de keuken, vogel in het bos, een overvliegend vliegtuig, en ik hier in het centrum van de cycloon, midden in de tuin van Eden, waar rust en vrede heersen en ik kan dromen van alle mogelijke contacten van het Hier & Nu: tussen zonnebroeders en zonnedochters, in het nabije Vurige Tongenfestival en alle festivals elders, laat alle festivals bloeien!
Niets mooiers dan gadeslaan, van heel dichtbij. Natuur doet wonderen, verwondert, doet ons wonderen beleven.
Hoe goed dit doet: de tastende vingers boven een hongerig toetsenboerd. Voeg toe! Verwijd de adem. Jij bent deel van de sterrenhemel; het sneeuwt pluisjes - omhoogkijkend in de blauwe lucht is het sneeuw. Je bent een kristal, een bloem in wording.
Gadeslaan: ik keek naar een 12-jarig meisje dat Niets zei; ieder mens een heerlijk raadsel om in leven mee te blijven. Soms lekken de tongen aan mijn voeten; heilig vuur doet schrijven. Simon Vinkenoog, dromen wevend op lenovo.

---

Zaterdag 30 mei 2009

Gehuisvest, ingericht. Orde in gelezen kranten en weekbladen; geen tijd en zin hier voor enig commentaar, zei de betweter.
Aan de uitreiking van de P.C.Hooftprijs aan Hans Verhagen eergisteren wijdt NRC Handelsblad gisteren veertien regels en verwijst naar nrcboeken.nl, waar ongetwijfeld ook de diepgaande analyse van zijn gedichten door Ilja Leonard Pfeijffer te lezen is, die deze enkele weken geleden in het Boekensupplement publiceerde.
Ruimschoots was Hans Verhagen met oude en nieuwe interviews en documentaires uit zijn t..v.-verleden op radio en televise te horen en te zien; in de VPRO-gids een interessant gesprek met Derrick Bergman: "Ik ben eerder een kwajongen dan een laureaat''.
"Zowel Lucebert als Armando hebben in interviews gezegd: die gedichten, dat stelt allemaal niks voor, het heeft geen enkel nut, dat geef ik meteen toe. Maar dan vraag ik: wat heeft dan in hun visie wel nut? Directeur worden van een handeelsonderneming, of generaal? Ik denk het niet, weet je wel."
Languissant op een bank liggend, over twee pagina's door Koos Breukel geportretteerd, opent de Dichter van de sixties en van nu een acht pagina's tellend gesprek in Vrij Nederland van 23 mei over dichten, dood en drugs. "Ik ben geworden wie ik ben door wat ik gebruikt heb."
In mijn Goede raad is vuur, een poëtische handreiking uit 2004, in herdruk, wijd ik een aantal pagina's aan Hans Verthagen die ik in 1960 als medewerker bij de Haagse Post mocht aantrekken en die als dichter bij Poëzie in Carré 1966 al verdeelde publieke aandacht trok. Uiteraard Hiep Hiep Hoera voor Hans, het is hem van harte gegund! En hoe magisch het verhaal van Maria Barnas in het CS van gisteren, zelf maar te lezen...

Sinds het voorziene en toch nog onverwachte levenseinde van zijn columnist Martin Bril heeft de Volkskrant op de hem toegewezen en veelbegeerde plaats op de voorpagina enkele weken lang een aantal columnisten, schrijvers, journalisten en tekenaars in de gelegenheid gesteld bijdragen in zijn onvolprezen onderkoelde trant te schrijven.
Lena Bril, met de column Papa maakt aan deze serie, met zijn ups and downs een volwaardig einde. Zij beschrijft een autorit met haar papa naar een van de Napoleontische veldslagen.Tussen haakjes, wat een aardig boekje De kleine keizer, dat ik las in Campaniacasa. In een bergdorpje in de Alpen wist Martin uit drie restaurants het beste te kiezen, een geheim dat hij haar verklapte.`We reden door naar Grenoble. Samen hebben we daar de beste stoelen van de stad gevonden en fantastisch gegeten. Zo was papa. Papa wist hoe hij van het leven moest genieten. En dat heb ik die vakantie van hem geleerd.´

Louter genieten het geheim, de dag plukken. Een levensgroet, Simon Vinkenoog qualified investigator.

---

 

Vrijdag 29 mei 2009

Education permanente: een voortdurend nieuw begin: aan leren, kennis opnemen en verruimen, komt geen einde, welke leeftijd je ook bereikt. Je moet er wel plezier in je leven voor hebben, maar tot die mensen richt ik mij en zij weten het, zo ook de fotografe die mij via het Guesthouse verzocht of ze foto's mocht komen maken: reken maar dat ik haar vandaag de ruimte gaf om uit te vinden hoe 400m2 paradijs er anno nu uitziet. Ik hoef maar om me heen te kijken. Het geboorterecht op geluk.
"De enige werkelijke levende gemeenschap is die van de gedeelde ervaring. Daarom kunnen ervaringen niet alleen maar persoonlijk zijn, er wordt altijd een verband met de ervaringen van anderen gezocht. Ik houd mijn ervaringen in dit leven boven mijn hoofd als een paraplu. Kom er maar onder staan."
BAS HEYNE: Onze grote woorden. De nieuwe wereld. Prometheus 2001.
Hoe vaak heb ik niet geroepen, als een ervaring mij een les{je} had geleerd, dat wij allen discipelen van de ervaring zijn: de uitdrukking stamt van Leonardo da Vinci, ook niet de eerste de beste. En in dit verband is het eveneens nuttig te weten wat Allen Ginsberg mij in een brief van 1961 liet weten: We're all the Messiah together!
Niemand heeft daar exclusiviteit op, ieder zijn eigen god(delijk)heid of geloof, als het maar boven al het andere uitgaat en omspant: een kosmisch spel waarbij je moet en mag glimlachen om het spektakel op het wererlds schouwtoneel, waar je ook in tranen over zou kunnen uitbarsten. Harmonie is een levenlang te bevechten; de ware helden zijn voor mij de helden van de geest, de onvoorwaardelijke geweldlozen, van wie de Dalai Lama een der perfecte voorbeelden is. Laten de mensen zijn boeken toch lezen; met hem sterft waarschijnlijk volgens een deskundoloog in De Groene Amsterdammer de Tibetaanse ´affaire´.
Wat de wereld er aan overhoudt, volgens Han Fortmann´s Oosterse Renaissance al vroegtijdig voorzien, is een eeuwige filosofie, een zeer toepasbare eigentijdse psychologie en een afrekening met alle illusies, waarbij slechts de Leegte uitgangspunt is. Een altijd openstaand pad, waarop je de weg niet hoeft te vinden, want je bent het Zelf.
Just connect. Ik ben blij dat het contact met mijn internetvrienden gelegd is, voor het eerst deze zomer die, ik ben er zeker van, er heel anders zal uitzien dan de vorige, toen ik voor en rond de 18e juli mijn 80ste verjaardag en ook de verschijning van mijn Verzamelde gedichten vierde. 9 x 9 is alleen voor mij interessant! Laat met Pinksteren, en niet alleen dan, de geest je leiden! Simon Vinkenoog, eeuwige betweter.

---

Dinsdag 26 mei 2009

Aan de Dag van de Kunst 2009, jaarlijks georganiseerd door de kunstcommissie van de Technische Universiteit in Eindhoven, morgen gewijd aan het werk van Shinkichi Tajiri (1923-2009), had ik met graagte mijn medewerking verleend: de afspraak was gemaakt dat ik tien minuten iets zou zeggen over mijn oudste Amerikaanse vriend, die ik najaar 1948 in Parijs leerde kennen in het atelier van Ossip Zadkine.
Gezien de toestand van mijn rechter voet, die mij het lopen schier onmogelijk maakt, heb ik de afspraak moeten afzeggen: ik stuurde - terug naar het handschrift - een tekst, die voorgelezen kan worden.

Edith, die mij in deze omstandigheden liefdevol volkomen ten dienste staat, zorgt voor de liaison tussen de buitenwereld en mij. Ik leef op bij bezoek; kinderen en kleinkinderen waren welkom, zo ook de bezoekers met een reden.

Zoon Alexander met kleindochter Sammy Jean en kleinzoon Marvin op bezoek

Afgelopen zonnige zondag bezoek van Felix von Schmidt (Festina Lente) en zijn kinderen Bodi en Roos

Simon's laatste bezoek op Buitenzorg bij Wilnah

Tuinvrienden Hanneke en Geert van de Artimobil

Wij overwegen de aanschaf van een laptop, die mij in staat zal stellen words words words te blijven communiceren.
Het leven tussen het groen, met vogelgezang en een majestueus onweer de afgelopen nacht, is als elk jaar weer verrukkulluk, ik zal helaas meerdere activiteiten moeten afzeggen, binnen dit beperkt domein kan ik - met permissie - nog uitstekend functioneren, zij het met een aantal AU's per dag.

Over liefde gesproken is de titel van zestien interviews, gebundeld verschenen bij uitgeverij Archipel, Amsterdam-Antwerpen, ISBN 906305 3956, eerder gehouden en gepubliceerd in de VPRO-gids door Ilse van der Velden. Doeschka Meijsing, Lévi Weemoedt, Monic Hendrickx, Peter van Straaten, Abeltje Hoogenkamp, Bram van Splunteren, Hedy d'Ancona, Simon (& Edith R.) Vinkenoog, Hagar Peeters, Loek Kessels, Huub Oosterhuis, Corine Koole, Robert ten Brink, Frank Houtappels, Mark Mieras en Jan Latten, sstt, komen aan het woord, en hoe!
Zoveel antwoorden, mogelijkheden - geen kommer en kwel, als in de 'liefdeslessen' van Roel van Duijn. Oprechte waarnemingen, die het onuitputtelijke onderwerp verdiepen en verrijken.

Motto (1 Cor : 13, NBG 1951):

               'De liefde
                Alles bedekt zij,
                alles gelooft zij,
                alles hoopt zij,
                alles verdraagt zij.'

Simon Vinkenoog, inner space traveller.

Papaver: de bloem der bloemen

Tuinbuurvrouw Wilnah brengt bloemen en (alvast) een laptopdesk

---

Zondag 17 mei 2009

Wij zijn vroeg uit de tuin vertrokken, waar wij sinds dinsdag vertoeven, om hier in de Sarphatistraat naar de aan mij gewijde t.v.-uitzending van Lichtpunt te kijken op België een, die overigens als dagsluiting vanavond om 0u.00 op Canvas (België twee) weer te zien zal zijn, na een spannende Chinse klassieke film.
Ik vermeld deze 'ochtendwijding' maar even, voor degenen, de happy few, die deze dag deze tekst lezen & alsnog willen kijken.
Zodra wij binnenkort de dvd van de uitzending (zonder de belachelijke, door de VRT geëiste ondertiteling) ontvangen, vragen wij onze webmeester Robbie Vlasman deze toe te voegen (met ****) aan de link See me! Hear me!.
Een uur, rond Edith & mij gebouwd, in de huiskamer en de tuin, opgenomen 12 en 13 maart maart jl. Een rustig gesprek met Hugo Camps, of door hem aangemoedigd te spreken. Weloverwogen vragen, spontane antwoorden - soms enig snel denkwerk - en heerlijke interventies van Edith, zeker als zij de VRT-t.v.equipe door de tuin leidt, waarheen wij straks weer keren - na het nodige gebruik van deze apparatuur. Just connect.
Treffende muziek, prachtige cinematografische overvloeiers, Spinvis-fragmenten, gedichten op de juiste plek, fragmenten uit het verleden: hulde aan regisseur en scriptschrijver Cri Bauwens, dank voor de ontroering. Homeward Bound, uitgeluid door Simon & Garfunkel.

...al kijkende, al masserende ...

Op de tuin, ons Buitenzorg-park, heb ik voortdurend bij de hand een moleskine zwart leer gebonden notitieboek, 12 1/2 x 20 cm., 100 gelijnde pagina's waarvan twintig al volgekrabbeld. Voorbereidende notities, fun in progress.
Twee data op komst voor de opkomst toegevoegd, Hartslag & MY OWN TRACKS, waarover meer. Nu even niets meer. Ik ga het nieuwe boek van Tommy Wieringa lezen, hoorde hem tijdens een talkshow zeggen dat Mellie Uyldert de aarde op 100 jarige leeftijd heeft verlaten.
Ja, wij hebben t.v op de tuin; het wonder heet Digitenne. Wij zijn ook al 20 jaar zonnepaneelpioniers: niets dan goeds van te zeggen, zoals er niets dan goeds van het leven tussen het groen is, waarheen wij straks weer terugkeren. Zoals het elk jaar weer goed doet, onze zomerse tuinvrienden te kunnen begroeten. Nieuwe gezichten en een in memoriam: Paula van het Wilhelmina-huisje. Zij publiceerde een mooi tuinblad met de vreemde titel '99' - zijnde het aantal tuinen op Buitenzorg - buurman Luc gaat het overnemen, heb ik begrepen. Padpraat.

 

Almar Seinen op vruchtbaar bezoek: wij klinken op de nieuwe plannen!

Onze tortelduifjes zijn weer geland: Paradise Now!

De Firma Binnenpret; Huiselijk Verkeer

En toen was 't weer mooi genoeg geweest. Even nog dacht ik aan de oprichting van de Even Goede Vrienden Club, (het clublied is te vinden in Vinkenoog Verzameld: Goed dat - en zo niet, ook goed! pagina 986.
Tot de volgende ontmoeting; wij bevinden ons en pleine mer, op volle zee - en zo het is, is het goed. Simon Vinkenoog, Rainbow Gathering.

---

Donderdag 14 mei 2009

Zoals 'gewoonlijk' geschiedde het opeens: dinsdag zijn wij naar ons zomerverblijf in Buitenzorg vertrokken, zodat lezers van KERSVERS niet meer elke dag de geschiedenis van Simon Vinkenoog kunnen volgen.
Hierbij enige indrukken vanuit ons Paradijs; van optredens en uitgaven zullen wij, Edith Ringnalda en ik, woord en beeldverslag blijven uitbrengen, ijs en weder en de vaatchirurgie dienende/dankende. Simon Vinkenoog, tussen druif en clematis.

---

Maandag 11 mei 2009

 

Anna Cersosimo, met hondje Stella & Simon Vinkenoog bij een acryl-schildering van Theo Niermeijer, in de bibliotheek van Harelbeke, Eilandstraat 2, 8530 Harelbeke, www.biblioitheekharelbeke.be. Foto Edith Ringnalda.

2 oktober 1962 zond de VPRO-televisie tussen tien over negen en tien voor tien s' avonds een Atelierbezoek uit: ik was bij Theo Niermeijer op bezoek, een der vier die ik dat seizoen aflegde: met graficus Aat Veldhoen, Constant Nieuwenhuys (over New Babylon) en Ed Dukkers - de laatste op verzoek van de regisseur: de anderen waren eigen keuze.
Ik beschikte destijds niet over de flux de bouche die ik mij sindsdien verworven heb; soms kom ik er in andere tijden iets van tegen. Terugkijken is waarschijnlijk mogelijk via het Instituut voor Beeld en Geluid, maar dat heb ik nooit gedaan.
Vorig jaar rond Kerstmis maakte ik via Anne Cersosimo de afspraak om in de bibliotheek van Harelbeke in België, bij een tentoonstelling van zijn werk, schilderijen en sculpturen iets over hem te zeggen.
Theo, Amsterdammer vanaf 21 april 1940, aan wiens leven op aarde op 6 april 2005 een einde kwam, is voor mij een dergenen die - in de woorden van Allen Ginsberg - a specimen of eternity zijn, gedreven mensen met een innerlijke waakzame vlam. Een ware avonturier ook.
Het in memoriam dat ik op Zorgvlied uitsprak, is aan te treffen in Vinkenoog Verzameld, pagina 1097 - en is ook aan te treffen op de link Ich Hic Chi op deze website.
In de tekst de verwijzing naar www.niermeijer.nl; in hyperspace zijn werk nog altijd te zien. En nu ook nog tot en met 30 mei aanstaande op deze intieme tentoonstelling in een der mooiste bibliotheken van de Lage Landen, waar men zich een uithoek noemt, maar die bestaat slechts in kilometerafstand. Niet in de ruimte tussen de oren; het werd een memorabele avond.
De enthousiaste en gepassioneerde bibliotheekdirecteur Jan van Herreweghe had diverse samenwerkingsverbanden weten te leggen, hij verwoordde er de groeiprocessen van met verve. Zelf waagde ik een sprong in de diepte/hoogte van het onvoltooide laatste gesproken woord, aan de Leegte gewijd en daalde weer heelhuids van het podiumpje af, om even later in gesprek te kunnen komen met Frans Boenders van wie deze dag een Textimonium verscheen, tien gedichten in wisselwerking met tien schilderijen van Lode Laperre. 'Aan de lezer/de kijker het rijk van de verbeelding om de mythe te ontsluieren.' is de opdracht van de directeur. Zelf moest ik tussenbeide komen, toen ik ten derde male een monument werd genoemd: "Ik ben geen monument, hooguit een Moment NU, maar geen monument, versteend, meer een mens van vlees en bloed, net als iedereen." Streepje op de kerfstok van het Levende Dodenboek.

+

Het was een goed idee vroeg te vertrekken, zaterdag: een ruime tussenstop bij René Franken in Boekhandel Demian aan de Wolstraat 2 in Antwerpen. Terwijl Edith en Anna (en Stella) het Hendrik Conscienceplein en de Grote Markt bezichtigden (alwaar een grote menigte zich had verzameld om het huwelijk van Helmu Lotti met Jelle van Riet te vieren; gelukgewenst lieve mensen) bekeek ik met René Openingen, nieuwe gedichten met kleurenlitho's van Ysbrant, een biliofiele uitgave van Demian en Het Gonst. De gedichten kwamen mij in het voorbijgaan voor als waardig vervolg op Nieuwe Herinneringen uit 2007.
Ik heb, tot mijn schadelijke schande, een deadline niet gehaald. Het is me niet gelukt een nieuw gedicht voor Remco Campert te schrijven, waarin alles terecht zou komen wat ik gevoel: onmogelijk. Even beyond words nu; in mijn bundel De Ware Adam uit 2000 (Vinkenoog Verzameld, pagina 999/1001) schets ik onze ontmoeting in Café Eylders, juli 1950 - ook titel gedicht, dat eindigt:
"Beeldscherm werkelijkheid.
Hij ontroert.
Hij is een trillende snaar.
Hij is een medemens.
Hij ontmoet, hoort en verwoordt.
Hij doet, open en dicht.
Hij duurt: onvervaard.
hij was, is en zal zijn: Remco Campert."

Waarvan akte. Suzanne!

+

Ruimschoots op tijd, E 17 zeer diep tot voor Kortrijk., 15 km. van de franse grens, Lille, Parijs.... De zaterdagavond werd ook bijgewoond door Wouter De Bruycker van Galerie Link aan de Blekersdijk 39 in Gent, alwaar ons - na een rustige volgzame rit - nog bij avondlicht en parking binnenpandig, de benodigde nachtrust, i.c. bed & breakfast wachtten: een ongekende ruime weelde, die ons weer liet fantaseren over de mogelijkheden die Naburije wel biedt en de Noord-Nederlanden niet. Maak zelf kennis: galerielink@skynet. Link Art - Link Expression - Link Space - Link Compromise - Link Flow - Link Contact - like the river Leie, like inpiration.
Zeer vroeg, voor ons doen, weer huiswaarts - wij kwamen in Amsterdam rond het middaguur terug , met zeer behulpzaam weer en na het thuisbrengen van Anna & Stella wilde Edith - gelijk heeft zij! - nog het stuur wenden naar Buitenzorg, alwaar wij de dag verder doorbrachten: Paradise Now. Met 550 km achter het stuur; telkens weer opnieuw: Chapeau, Madame!!!
Na het uitgebreide tuinbezoek, inspectie en meer dan good vibrations ( al waren 4 jonge poesjes, even door de moeder alleengelaten, bij de buren doodgebeten, waarschijnlijk door eksters... kinderlijke ontsteltenis, en een huilbuitje op aanvraag, gisteren niets meer te zeggen hier.
Hoewel het maalde in mijn hoofd van kersverse herinneringen, die het lot van alle herinneringen ten deel zouden vallen, als je ze niet meteen opschrijft: het boek der vergetelheid, Oblivion. Hihihahahoho.

+

Een vruchtbaar bezoek van Joep Bremmers vandaag achter de rug; geen geplande uitstapjes. Even ons zelf. Ruimte geschapen; tussen de post een envelop van Uitgeverij Aspekt, geadresseerd aan De Heer Simon; eruit duikelde niet een aangekondigd boek van Hans Dütting bij dezelfde uitgever, maar Vrije Val - Meer dan dertig jaar skydiven boven Texel, geschreven en ondergaan door Feije Wieringa, 160 pagina's, plaatjes, ISBN -13: 978-90-5911-875-1.
Uit het voorwoord: 'Ik heb vooral mijn ervaringen met paracentrum Texel op papier gezet, omdat ik heel veel te danken heb aan dat centrum. Soms heb ik last van depressies. Niet ernstig, maar toch. Altijd merkte ik dat een verblijf op het centrum en een sprong maken, een probaat middel was om te ontsnappen aan de beslommeringen van de alledaagse werkelijkheid."
Ja, ik kom ter sprake: pagina's 28 (grote letter4 & 29, kleine letter) . Vanwege de hilarie-hectiek als vuursteentje in de herinnering: hier gaan we

 

 

Het verhaal vaker verteld: de dertien parachutesprongen (acht in Lille en vijf in Hilversum) die ik in 1963 en 1964 maakte op instigatie van de Amerikaanse psychiater-in-spe, piloot en skydiver Stephen H. Groff waren weldadig.

Vlnr Simon Vinkenoog, Louis van Gasteren, Armando en Jan Cremer

De foto waarop Feye doelt, staat in mijn boek Aan het Daglicht; ongenoemd laat hij de maker van de foto Louis van Gasteren (Spectrum-film), onvermeld is ook medespringer Theo Niermeijer & cheerleader Steve. De anderen hebben het bij deze ene sprong gelaten; ik wilde meerdere malen proeven, zeker na jaren, nog eens met Edith!. Bij Anna thuis lagen een paar tijdschriften, die mijn aandacht trokken. Mandala, dat ik eerder zag - een groot man die binnenkort Nederland bezoekt, kijkt ons aan. Hij bezielt de vrede, de geweldloze vrede, die ons tart met liefde en wijsheid en zonder angst voor het einde.

En ik kon het evenmin laten een foto te maken van de laatste jaargang van het superglossy magazine Ibiza, waarop Anna geabonneerd is; wij kwamen elkaar eind augustus/begin september 2007 op Ibiza weer tegen, voor het eerst sinds Theo's begrafenis: wij wisten niet dat zij vlak bij ons hotel op Talamanca Beach een appartement bezit. Wij werden goede vrienden, wat niet moeilijk is want zij is een bizonder liefdevolle vrouw, al sinds de jaren '70 in Nederland. En wij maakten weer bizondere vrienden dezer dagen. Leve de buurvrouw, om maar iets te zeggen! Love & Peace will do for today: welkom week twintig. Simon Vinkenoog, toekomstverkenner.

---

 

Zaterdag 9 mei 2009

Handlangers genoeg, om een goed in elkaar gezet waarheidsgetrouw verhaal voor de gemeente te maken, beste Burgemeester Cohen! Uitstel van executie? Anders duiken wij toch weer in de clandestiniteit? Het weer voortreffelijke maandblad Ons Amsterdam confronteert de lezer van het mei-nummer 2009 in de rubriek 50 jaar geleden met het volgende nieuwsbericht:
'De verderfelijke invloed van marihuana
Officier van Justitie mr. W.K. baron van Dedem eist op 13 mei 1959 in de rechtbank tegen de 33-jarige hofmeester H.G. en de 30-jarige bediende J.R.S.B. 20 maanden gevangenisstraf voor handel in marihuana. "We hebben hier zeer duidelijk te maken met twee mannen die een handel aan het opzetten waren." De twee zeelieden zouden, direct na terugkeer met hun schip Congokust in Amsterdam, geprobeerd hebben om in een café aan het Kadijksplein een partij marihuana te slijten. Officier Van Dedem: "Het is niet meer zo dat er hoofdzakelijk zeelieden verslaafd zijn aan marihuana. Veel kunstenaars en mensen die interessant willen doen, komen steeds vaker onder de verderfelijke invloed van dit goedje.""

+

Ook altijd zo graag interessant willen doen? Er was in die dagen geen televisie, dus je moest wel je eigen shows weggeven. In dat jaar was er ook een Comité 1959 tot activiteit in Amsterdam van de grond gekomen - Ons Amsterdam daarover in Erik Duivenvoorden's artikel Ome Sanny' s Lieverdjes - dat personages bijeenbracht als politiek tekenaar en feestvierder Opland, tekenaar en jazzmusicis Frits Müller, ontwerper Pieter Brattinga, cineast-columnistJan Vrijhman, de schrijvers Nooteboom, Campert en Vinkenoog, pantomimespeler Rob van Reijn en de entertainers Johnny Kraayamp & Rijk de Gooijer (voornamelijk leden van Sociëteit de Kring op het Kleine-Gartmanplantsoen) met het doel wat reuring te brengen in de ingeslapen stad. Een feestweek rond Koninginnnedag; 50 jaar Lieverdjes! we hebben heel wat aan de feestvreugde bijgedragen. Read all about it!
Interessant in dit nr. is in de serie Markante Amsterdammers het bezoek van Serge Markx aan liberaal journalist Jan Blokker (1927). Over Theo van Gogh: "Er is nu een cultus om Theo ontstaan, alsof hij het slachtoffer is van de vrije meningsuiting. Maar dat is niet waar. Theo is slachtoffer geworden van die verdomde film van Ayaan Hirsi Ali ". Over een ontmoeting tussen twee oude schoolvrienden, toen zijn vader 50 jaar werkzaam was bij dezelfde firma, en op het feest gaat de bel en wie stapt daar met kwieke stap de trap op? Het is minister-president Willem Drees, die onverwacht op bezoek komt.
"Ik zag bij mijn vader verrassing, blijdschap en ontroering. Drees had iets sussends, stapte op mijn vader af en zei: "Zo, Jan." Ik vind het nog steeds een prachtig moment, vooral voor mijn vader natuurlijk. Het heeft ook te maken met de niet meer bestaande vriendentrouw."
Jaarabonnement 10 nummers Ons Amsterdam, € 45, antwoordnummer 17, 7940 VB Meppel.

+

inkt! de glossy voor liefhebbers van lezen - op een m.i. overvolle tijdschriftenmarkt opnieuw een gewaagd initiatief, dat ik alle succes toewens. Het eerste nummer, op 64 zeer glimmende pagina's ziet er inderdaad gevarieerd genoeg uit, met een keur van vaste columnisten, onder wie uw dw.dr. over esoterica (Zo boven zo beneden), t. w. de lopende Gustav Meijrink-tentoonstelling in de Ritman-bibliotheek. Verder - dichter bij huis op de de parade van inktvreters: uitgever Eric Kaizer, hoofdredacteur Vincent van de Vreede, ontwerper Hans Kroeze, lay-out Theo Idema, druk Hoekman Totaal en de columnisten Edward van Cuilenborg, Maarten Richel, Theo de Boer, Menno Wigman, Karel Wasch, Daan Stoffelsen, Siegfried Woldhek, Dirk Leyman, Robbert Dijkgraaf, Ilja Gort, Bert Natter, Jan van der Vegt, Theodor Holman, Lydia Rood en mijzelf dus, ieder met zijn eigen leesbril, passie en liefde voor het schrift, het woord, het boek - zeer grote doelgroep dus!
© 2009. INKT! is een uitgave van Boekwinkeltjes BV. Abonnementen, zes nummers voor € 24.95. Meld je aan via www.inktglossy.nl en ontvang als welkomstcadeau en boekstrabon ter waarde van € 7.50. Reacties op INKT! naar redactie@inktglossy.nl

+

Dit wat betreft de zaterdagse tijdschriftenkiosk. Wij zetten ons op weg naar twee bestemmingen in België, Demian in Antwerpen en de bibliotheek van Harelbeke alwaar schilderijen en sculpturen van mijn vriend Theo Niermeijer (zie Ich Hic Chi) te zien zijn en Frans Boenders een gesprek met mij voert. Prettig weekeinde, waar gij ook zijt: De Zon (Most Absolute) Is Met U! Simon Vinkenoog, verzamelaar.
Uit eigen collectie, gisteren gemaakte foto's Edith Ringnalda, van enkele beeldjes van Theo Niermeijer, altijd levende vriend.

 

---

 

Donderdag 7 mei 2009

 

Gedicht voor mijn voet / hopelijk wat beter doorbloed.
(Onderweg; tussen de regels); na een kort voorbereidend haaltje aan een natuurlijk pijnbestrijdingsmiddel (chemische pijnstillers reeds dagen verworpen) in de binnentuin van het OLVGastvrije Huis, alwaar een poliklinische behandeling: een Lumbale Sympaticus Blokkade, op de afdeling Anesthesiologie/ Pijnbestrijding voorzien. Info 5 informeerde me verder; hier niet meer. Voor zover mijn geschiedschrijving, qua dit dus.
Twee prikken en het was gedaan; binnen twee uur was ik thuis. Steeg de spanning? Wat zijn napijnen waarvoor je gewaarschuwd bent?
Ik voel me, met of zonder pijn, herboren. Mag ik?
Expect the unexpected; any moment & we must experience surrender: waren wachtwoorden (machtswoorden?) in de leegte die wij in deze vorm vervullen, met onze plaatjes en praatjes.
"Met jou gaat het goed, bink, jij bent mijn grote jongen! roept Edith me toe, nadat ik me na terugkeer thuis aan het door de huisarts voorgeschreven dagelijks Biotex-voetbad heb gewijd, en ik - schoongewassen, met wattenstokjes tussen de tenen - hierheen hinkel om je toe te lachen.
Weermannetje, weervrouwtje. Ook dit, even voor de rit, een tussenfase: een station onderweg;
jij met je wel en je wee/ je moet toch maar een leven lang mee/

Tover te over. Nog altijd 'onder voorbehoud', maar ik was toch al van plan als Eregast op de aanstaande Sunsation-Ceremonie - zaterdag 20 juni 05u15 - om een Draagkoets voor 2 personen (Edith & SV) te vragen, te torsen door vier of zes talentvolle & betrouwbare m/v-ers, als onderdeel van deze jaarlijkse zonnewendeviering bij het Robert Morris Land Art Observaory (oude/nieuwe mythes altijd blijven voeden).
Ik kijk weer een iets je meer ontspannen tegen mijn agenda aan; maar weer even alle Weer & Winden hun eigen gang laten gaan. Bloed stroomt, leven adert. Van de agenda even niets te vrezen; alles rustig aan het westelijk front. Theo Niermeijer aanstaande zaterdag inHarelbeke België, zondag 17 mei kijkt iedereen naar de VRT, 19 mei Festina Lente Amsterdam 20 mei wordt Jean-Marie Defaye negentig (oud-collega bij de Unesco), 27 mei Eindhoven Tajiri. Pinksterweekend Ruigoord; 2 juni OLVG; 5 juni Tibet in de Melkweg; OLVG 10 juni; za 13 juni Zwolle, twee keer nee elders; kijk eens aan Antwerpen 18 juni en dan pas Sunsation. De rest bespaar ik mijn vrije gemeenschap; ik heb geen zin meer blaadjes om te slaan.

+

Hallo, ja ik ben er nog. Slapeloze uren vulde ik de afgelopen week met het tot het verschrikkelijke Einde uitlezen van Altijd het tinnef om je heen, een biografie van Max de Jong, geschreven door Nico Keuning en in het jaar 2000 verscheen bij Uitgeverij Bas Lubberhuizen. Zeer indringend en aangrijpend dit uiterst gedocumenteerde levensverhaal van een ware poète maudit, die een marginaal bestaan leidde, levend van 25 december 1917 tot 10 juni 1951, in een spiegelgevecht met de verstikkende normen en waarden van een crisitijd die hij tot op het bot meemaakte, meemaken, niets dan geldgebrek en niet te vervullen liefdes, die hem tot een monomane voyeur maakten, Kafkaesk.
Op een enkel succes, het na zijn dood drie keer herdrukte gedicht, een serie van 91 kwatrijnen Heet van de naald! stamde zijn reputatie; voor het groeiend aantal andere teksten die hij in diverse cahiers noteerde, vond hij nauwerlijks of geen aftrek.
Door toedoen en insppanningen van mensen als Gerrit Borgers, directeur van het Letterkundig Museum, uitgever Geert van Oorschot en Hans van Straten, een van De Jong's weinige literaire vrienden, is het gelukt zijn uiterst extreem-intieme dagboek vrij voor onderzoek te maken na vele strubbelingen met de erfgenamen, een familie die zich tijdens zijn leven meer dan dwars zat. Een eerste editie van die Dagboeken verscheen in mei 1990 in drie delen plus een deel annotaties in een oplage van 5l genummerde exemplaren, clandestien.
Lisette Lewin schreef daarover in NRC Handelsblad 8 juni '90: "Ik kreeg er een te leen, begon te lezen en kon het niet meer weegleggen. Men gaat zich allengs met de schrijver identificeren - daaraan is nauwelijks te ontkomen en zijn dood komt verpletterend hard aan."
Georgina Sanders (de echtgenote van Leo Vroman) - die beide als jongelingen leerde kennen in het Utrechtse Studencircuit eind jaren '30 - blijkt - vijftig jaar terugkijkend - een aantal gedichten aan hem te hebben gewijd; haar In memoriam luidt:

Een vriend sterft eerst wanneer de ander rouwt,
die staat aan het graf of spreidt de dunne as.
Hoe zich de tijd, de ruimte ook ontvouwt
er is geen afscheid. Hij blijft wie hij was.

Waarom moest juist ik, juist nu, dat boek lezen? Ik ga mezelf geen vraag meer stellen. Aum Aprendo. Mij lacht het leven toe; ik ben nog lang niet moe.

+

Het laatste orakel, dat ik gisteren consulteerde was The Book of Runes: A Handbook for the Use of an Ancient Oracle: The Viking Runes,commentary by Ralph Blum, Michael Joseph London, sinds 1987 in ons bezit en spaarzaam gebruikt. Ik trok uit de zak de omgekeerde Laguz-rune: Flow - Water - That Which Conducts. Mooie begeleidende tekst. Omgekeerd getrokken houdt de runesteen altijd een waarschuwing in. Hier:
"A warning against overreach, excesssive striving; a counsel against tyring to exceed your own strength or operate beyond the power you have funded to date in your life.
Laguz Reversed often indicates a failure to draw upon the wisodm of instinct. As a result, the in tuitive side of your nature may be languishing, leaving you out of balance. What is called for now is to go within, to honour the receptive side of your Warrior Nature."

Graag sluit ik deze dagtekening met het gedicht van Paul van Ostaijen Vers 6 geschreven in 1920. Simon Vinkenoog, vitalist.

 

Uit: Verzamelde gedichten, Prometheus / Bert Bakker, Amsterdam 1996

---

Onder voorbehoud.
Een vernieuwd vertrekpunt. Alles tot nu toe goed zoals het is; alles zal goed zijn zoals het was. En zo niet, ook goed.
Geen moedertjelief, geen wensvader van de gedachte. Alle stamwoorden dragen hun voor-en achterzetsels mee; de opspraak en de afspraak, de toestand en de achterstand, de inval en de uitval, de oorsprong en de voorsprong -
nee, op een gegeven moment gaat het niet meer om de woorden, waarmee je eerlijk spel meent te spelen - zó eenvoudig, zo door niemand te raden - ten dienste van al wat je op een zeker moment te zeggen had (al dan niet); de duizenden pagina's die je achterlaat - met in elke volzin minstens 1 voetnoot)- heb je het waar gemaakt, niet alleen voor jezelf maar voor anderen? Heb je er naar geleefd, en gehandeld? Kun je dat blijven doen? In vrijheid, zonder die van een ander, de Ander, aan te tasten? Stand up! Stand up! Marlowe. Is de kennis van het zelf zó nabij of zó veraf: All You Need Is Love.
Mijn Muze, mijn Acid Queen, liet me alleen om met mezelf in het reine te komen. Ik kom, tellen tot - weg of niet!

+

De boeken die ik als medereizigers bij me had in Campaniacasa, staan hier nog steeds te wachten op terugkeer in de bibliotheek-files: F. Starik's De Gastspeler; Ab Pruis' Stinkdier - voor het eerst sinds 1971 (?) gelezen, stinkt alsnog; Tony Tanner's City of Words - American Fiction 1950-1970 (Jonathan Cape Paperback), waarin een prachtige analyse van William Burroughs: Rub Out the Word; Paul Verhoeven's Jezus van Nazaret en de London-Bostonfaber and faberpocket uit 1985 van Pete Townsend Horse's Neck, dertien verhalen en gedichten geschreven tussen 1979 en 1984.
'Each story deals with one aspect of my struggle to discover what beauty really is."
Don't worry, be happy! Volgens The Times 'a far better writer than John Lennon ever was.'
Beginverhaal Thirteen bracht mijn eigen gedicht Leeftijd Dertien in herinnering, dat deel uitmaakt van een komende cd van Poetry International.Vertaalhanden jeuken.
Het boek WIE BEN IK (Wat hersenonderzoek vertelt over onszelf) van Mark Mieras (Nieuw Amsterdam, 2007 e.v.) dat Edith leest, vond gretig gehoor, ik leende en las Martin Brils De kleine keizer; de arme veldonderzoeker gestorven op het veld van eer, de slagvelden van het verleden - bevreesd voor de dood, volgens een recente-email aan Max Pam, die in de geest van.... meeschrijft, op de voorpagina van de Volkskrant dezer dagen. Afscheid, als hier - als overal..
Tenslotte, not the least , Gary Goldschneider's Astrologie voor de 4 seizoenen,en de Maitreya Emst 2000 uitgave van De Hart Soetra, met een commentaar van Geshe Sonam Gyaltsen, uit het Tibetaans vertaald door Hans van den Bogaert, Isbn 90-71886-17-4.

+

Ik tast even toe met drie fragmenten uit zeven pagina's van De Edele Verhandeling Over De Esentie Van De Perfectie van Wijsheid/Bhagavati prajnya paramita hridaya - steeds dieper gravende mantra's. Niet te vergeten dat in India en Tibet versies van de Perfectie van Wijsheid Soetra's, de Hart Soetra's bestaan die 100.000 regels bevatten, middellange in 20.000 en korte in 8.000 regels. Kom daar eens om in de Europese Canon!
En - zoals eerder gezegd (Ekkehart: Wer diese Rede nicht versteht, der kümmere sich nicht damit), hier zegt de inleidende tekst: "Boeddhistische tantra's werken vanuit een correct begrip van leegte..... zelfs al zouden we het onderwerp van de leegte niet realiseren, als we daar maar iets van begrijpen, dan heeft dat al een enorm zuiverend effect op onze geest."
Maar, iets eerder in de tekst: "Het onderricht over de leegte is zo enorm belangrijk, omdat het de enige methode is waarmee we een einde kunnen maken aan de fundamentele onwetendheid waarmee we vasthouden aan inherent bestaan. Deze fundamentele onwetendheid is de wortel van al onze verstorende emoties, zoals woede, ongecontroleerde begeerte, trots, twijfel en jaloezie. De wijsheid van de leegte is de enige methode waarmee we deze onwetendheid uit onze geest kunnen verwijderen."

D E   H A R T   S O E T R A

Vol is leegte en
leegte is vorm.
Vorm is niets anders dan leegte en
leegte is niet iets anders dan vorm.
Evenzo zijn gevoel, onderscheiding,
samengestelde factoren en
bewustzijn alle leeg.

+

Oh Shariputra, daarom is er in leegte
geen vorm, geen gevoel,
geen onderscheiding,
geen samengestelde factoren en
geen bewustzijn.
Er is geen oog, geen oor, geen neus,
geen tong, geen lichaam en geen geest.
Er is geen vorm, geen geluid, geen geur,
geen smaak, er zijn geen tastbare objecten
en geen verschijnselen.

+

Daarom moet de mantra
van de perfectie van wijsheid,
de intelligente mantra
de onovertroffen mantra
de ongelijke en gelijke mantra,
de mantra die al het lijden pacificeert
gekend worden als de waarheid,
want er is geen misleiding.
De mantra van de perfectie van wijsheid
luidt als volgt:

ta ya tha: gate gate para gate
para sam gate bodi sva ha!"

+

Hoe bekend mij die laatste mantra; zo vaak gehoord in het gedicht van Allen Ginsberg uit 1973, dat vertaald terecht kwam op de pagina's 27/29 van Me and My Peepee, uitg.Passage, 2002)
'Wat zou je doen als je het kwijtraakte?', het drie pagina' s tellende antwoord op de vraag, hem gesteld door Rinpoche Chögyam Trungpa Tulku, kijkend naar het 'zwarte handkoffertje vol Kunst ' van de dichter. 'What would you do if you lose it? Better prepare for Death.'
'Het gedicht eindigt met een groots adieu aan alle bij name genoemde goden en godinnen, alle mantra's van alle guru's:
Fare thee well forevermore! None left standing No tears left for eyes, no eyes for weeping, no mouth for singing, no song for the hearer, no more words for my mind. GATE GATE GATE.
Zo dichtbij de stem, de maker, de bron! Sta mij toe.
Uit 1957, hier in Mokum geschreven:

A L L E N  G I N S B E R G

O fellow travellers I write you a poem in
Amsterdam in the Cosmos
where Spinoza ground his magic lenses
long ago
I write you a poem long ago
already my feet are washed in death
Here I am naked without identity
with no more body than the fine black
tracery of pen mark on soft paper.

+

There is no beginning - there is no end.
Het is natuurlijk meer dan toeval alleen, dat mij beleefd de telefoon doet opnemen en luister: Hallo, met Cri van de VRT, aha aha - en of ik niet effekes een opname van het Gedicht bij de dood van mijn Grootmoeder heb voor de a.s. uitzending, en ik blijf beleefd en dat ze best zus & zo, en bestijg weer mijn eigen ros. Wie voert hier de regie?
Veel met Tarot-kaarten geschud, geshuffled deze weken; kwam alle mogelijke demonen tegen (ook in de eerste hasjisj, die ik proefde na terugkeer) - en besloot tot een laatste legging van twee kaarten, en trok en trof De Zon en de Zot. Enchantés!
Zo kom je het bord weer op. Zo ga je te keer. Zo ben je, min of meer.
Ander toeval (vriend van de vorige op vinkenoog&oor) vraagt of ik hem iets meer wil vertellen over de handgeschreven (en ingeplakte)198 pagina's tellende uitgave:
Simon Vinkenoog/TUSSEN WIT & ZWART/ Een persoonlijke benadering van het Chinese Boek der Veranderingen (de I Ching)/ In handschrift genoteerd en uitgegeven door Bert Bakker, 's - Gravenhage, 1971. ISBN 90.6019.179X

Naarstige huisvlijt, het originele knippen en plakken. Begint al met een gedicht op pagina 4:

Tussen Wit en Zwart
Tussen Hoog en Laag
Tussen Ja en Nee
Tussen Nu en Nooit.

Een handboek.
Een spel
Een wetenschap
Een inleiding

De Chinese Kosmos
Wereld in Beweging

Voor lege dagen
Voor volle dagen

Onder pagina 5 een afbeelding van Fu Hsi (2953-2838 v.Chr) in dankbaarheid: Met het Oog op de Toekomst. Pagina 6, hoofdstuk 1. "Waarin de schrijver op avontuur gaat... Komt mee naar binnen, allemaal!" Hierin diverse diagrammen; op pagina 22 de leegte en Elias Canetti.
Op pagina 32 start hoofdstuk 2: "Waarin de schrijver je vanuit zijn droom tegemoet treedt, je de hand reikt en voor de spiegel zet: bereid je voor op het open slaan van je eigen boek van veranderingen."
Bij welke goede raad ik het hier verder laat; heilig vuur!

Verderlezen doe ik eerst zelf; Edith & het wereldnieuws vallen binnen. Wij groeten u! Simon Vinkenoog, expectatief.

---

 

Dinsdag 5 mei 2009

herman de vries ambulo ergo sum

 

Om nog even in de natuur te verblijven: een tentoonstelling van herman de vries donderdag 7 mei om 12 uur in het Centre d'Art CAIRN aan de Musée Promande in Digne-les-Bains, die tot 21 juni duurt. Tevens verschijnt een boek over tien jaar samenwerking in de integratie van kunst & natuur in het rijke natuurgebied rond Digne in de Haute Provence.
In het Musée Gassendi in Digny de installatie van herman de vries uit 2000: le cabinet botanique en l 'honneur du directeur honnorat. Simon-Jude Honnorat (1783-1852) was de samensteller van de Dictionnaire uit 1846-48, plaatselijke natuurfilosoof.

+

Ambulo Ergo Sum. Soms is het spannend even niet aanwezig te zijn bij historische gebeurtenissen; als je van een idyllische retraite-reis terugkeert en het land verkeert in een paniekstemming, en niet om de varkensgriep, verre verwant van de Spaanse griep die bijna honderd jaar geleden, aan het einde van de Eerste Wereldoorlog achttien miljoen dodelijke slachtoffers maakte.
Ik pandemiek. Jij panpaniekt. Ik was twee maanden in India in 1956; niks gemerkt van de Hongaarse Opstand en de Suez-Crisis. Met Edith & Dogtroep in 1989 een maand naar Moskou en Petersburg, pas naderhand te horen gekregen over de studentenopstand op het Plein van de Hemelse Vrede in Peking en het neergestorte Surinaamse vliegtuig.

Zo ken ik er nog een paar... Dat was nog pas de vorige eeuw, lieve kinderen; het wereldnieuws werd nog niet à la minute als een vlammenwerper de wereld ingespoten, gekabeld en gedigitaliseerd.
It can't happen here, & Yes Dear: It did! De grauwsluier, en jet blijft maar regenen: Edith ging een kijkje nemen in Buitenzorg - voor de planten is het wel goed - en zijn alle bevrijdingsfeesten nu achter de rug? Krijgen wij nog Vurige Tongen? Fiat Lux in the Unfucked Flux (Haethcote Williams). De columnisten slaan er weer duchtig op los, op de Dam struikelt Frits Abrahams over de veiligheidshekken, en de kleurenfoto's van de Dollemansrit liegen er inderdaad niet om, zeker niet als de bloedige beelden zich nestelen op het netvlies van tallozen, 'kijkers'.
Ik stond er bij, en keer er naar/ niet naar, al naar wens. Wat praat men van bevrijding? Wie? Wie? Vrijheid bestaat slechts in de geest, de psyche. Wat zo genoemd, misbruikt wordt in de kindervolksmond is een farce, een leugen, een illusie..Men zou er niet tegen kunnen: totale vrijheid. Of: waarheid. Teveel gevraagd.
Zalig de onwetenden. Nihil Scire... Laat geworden, heb het goed. Simon Vinkenoog, Heremiet.

---

 

Maandag 4 mei 2009

"Veilig" geland in 't inmiddels geheiligde Nederland, waar de geschiedschrijving wat extra hout op het vuur heeft geworpen, waardoor de angstaanjagende vlammen nog lekkerder gingen lekken en lekkerbekken. Wie is de nieuwe Balthazar Gerards? Angst regeert, veiligheidsmaatregelaars stonden op scherp; ik hoorde het woord gehoorzamen weer - o gruwel in naam van vrede & veiligheid.
Dat het leven niet veilig is of ooit zal zijn, zal tot sommige mensen nooit kunnen doordringen. Midden in de dramaturgie beland, een nieuwe hoofdstuk, stukje nationale emotie. Ik heb U lief, mijn Ne-e-der-land, ja ook ik.
70 e-mailtjes en de kranten-post van 12 dagen nog niet ingezien, net op tijd om per televisie aan twee minuten Stilte Om Acht Uur mee te doen- jaarlijkse traan. Nee ik ga geen dee-fil-ee houden, ik ga ( geen) kransen leggen op de Dam. We zouden ons overgeven aan de twee minuten stilte, die er minstens twee per dagdeel zouden moeten zijn, of bij zonsopgang; ach ik zie voor mijn gezegende ogen die lieve drie gezusters hun dagelijkse yoga-oefeningen op het terras doen -

 

luister mee naar de rustige woorden van een of andere oude flierefluiter - ons AUM AUM AUM ad infinitum. Een wolkenvangende grijsgroene muisberg op 1200 meter links, twee kilometer voor ons, met het duizend jaar oud gebleven bergdorpje Giovanni del Piro (van de Mieren, zei ons 6-jarige neefje) en verder groen groen overal rondom en sneeuwbergen in de verte - en de sterrenhemel en de rust, en de totale deelgenootschap van de bijeengekomenen.

 

Energy is eternal delight; de uitspraak van W. Blake werd weerspiegeld in de omgang van twee trotse ouderparen met hun getalenteerd en creatief aangemoedigd kroost. Dichtbij (uitstapjes!) het havenstadje Scario aan de Golf van Policastro; onbedorven Ibiza beginjaren '60. Goed volk. Groenen in de politiek en natuurgebied. Paradise Now.

 

Verder hier back to W estern Civilization: Hic Ich Chi. Zelf ergens geweest zijnde om er enthousiast verder over te kunnen blijven praten, nu, vandaag, even nog: twaalf dagen met 12 familieleden op stap, van 6 tot 86, zeer educatief ter lering & de uiterste vermaak - om er over te kunnen spreken : FOREVER.

Vandaag bracht ons 300 kilometer in drie auto's naar het vliegveld van Napels (Wonderen Blijven Wonderen Boven Wonderen); vervolgens doorkliefde Transavia voor ons tweeëneenhalfuur een oogverblindend wolkendek waardoorheen wij als altijd weer adembenomen aan het raampje zittend op het Gates of Hell-Labyrint Schiphol de aarde weer kusten. Vroeger werd er voor geapplaudisseerd - heeft men ons afgeleerd.

+

Manmoedig, barmhartig - een volkomen eigen rol vervullend, recht op waar het om gaat af, onze eigen Burgemeestr Job Cohen. Wat zijn er goed gezien veel mensen naar je hart. Hoe steeds surrealistischer het wordt, absurdistisch, tot in het dagelijks leven. Welke verbeelding van wie is aan de macht? Welke Last Post? Die liedjes bij de open haard, die verfrummelde Bijbelverhalen, geen onzer neefjes en nichtjes heeft meer een christelijke opvoeding genoten, zoals Pa Psychiater, een goede verhalenverteller.
Iedereen wel-bespraakt, gelukkig! Voor mijzelf had ik het genoegen het kostelijke boek van Paul Verhoeven Jezus van Nazaret. te lezen. Ik hoop dat hij die film nog eens gaat maken.
Mastery in Servitude. Voor ieder mens zelf te ontdekken. Ik zie het gebeuren; ieder voor zich ontdekt het. Morgen Bevrijdingsdag. De heugelijke dag dat je jezelf bevrijdt. Als niets je meer verbaast, maar je je over alles blijft verwonderen. De wereld nog niet uit!!
Wo man singt,
da lass dich ruhig nieder.
Böse Menschen
haben keine Lieder.

Backspace to Backstage, Simon Vinkenoog, Vuurmeester.

---

April 2009