KERSVERS
Zondag 31 mei 2009
Het heerlijke gadeslaan. Het waarnemen.Wilnah komt verslag uitbrengen van het Vurige Tongen-festival in Ruigoord, waar zij vanmiddag mijn Quick Quick Slow-raga voordroeg, als symbolische verklaring voor mijn afwezigheid op een dichterlijke bijeenkomst (www.ruigoord.nl) waar ik ieder jaar met graagte vertoef, al is het om de sfeer van vrijheid te proeven, die van deze culturele broedplaats (of hoe heet dat tegenwoordig heten mag) uitgaat. Ik heb er vaak genoeg over gejubeld, jubel mee!
Zoals ik weet dat er overal ter wereld vrijhavens zijn, waar gezocht wordt
naar de onvermijdelijke samenwerking tussen kunst en religie, wetenschap en
politiek. Een vreemd amalgaam, maar we zijn er in de huidige complexe situatie
in verzeild geraakt, en het is aan de tegencultuur om te bewijzen dat een
alternatief voor de huidige mentale impasse bestaat: het verlies aan vertrouwen.
Wat crisis! Uitdaging! Challenge: change & chance.
Wat gebeurde diende te gebeuren; de zeepbel - met flitskapitaal & leven
op krediet - moest vanzelfsprekend uiteenspatten.
Ieders eigen zeepbel gaat op een gegeven ogernblik kapot; dan is het gedaan
met al onze illusies, wensen en dromen. In wat voor droom zijn we nu verzeild
geraakt, van waaruit wij als gezuiverd dienen te komen? Verlicht, zonder angst
of spijt?
Wat zijn illusies? Niet wat ik nu ruik, proef, hoor: Edith in de keuken, vogel
in het bos, een overvliegend vliegtuig, en ik hier in het centrum van de cycloon,
midden in de tuin van Eden, waar rust en vrede heersen en ik kan dromen van
alle mogelijke contacten van het Hier & Nu: tussen zonnebroeders en zonnedochters,
in het nabije Vurige Tongenfestival en alle festivals elders, laat alle festivals
bloeien!
Niets mooiers dan gadeslaan, van heel dichtbij. Natuur doet wonderen, verwondert,
doet ons wonderen beleven.
Hoe goed dit doet: de tastende vingers boven een hongerig toetsenboerd. Voeg
toe! Verwijd de adem. Jij bent deel van de sterrenhemel; het sneeuwt pluisjes
- omhoogkijkend in de blauwe lucht is het sneeuw. Je bent een kristal, een
bloem in wording.
Gadeslaan: ik keek naar een 12-jarig meisje dat Niets zei; ieder mens een
heerlijk raadsel om in leven mee te blijven. Soms lekken de tongen aan mijn
voeten; heilig vuur doet schrijven. Simon Vinkenoog, dromen wevend op lenovo.
Zaterdag 30 mei 2009
Gehuisvest, ingericht. Orde in
gelezen kranten en weekbladen; geen tijd en zin hier voor enig commentaar,
zei de betweter.
Aan de uitreiking van de P.C.Hooftprijs aan Hans Verhagen eergisteren wijdt
NRC Handelsblad gisteren veertien regels en verwijst naar nrcboeken.nl, waar
ongetwijfeld ook de diepgaande analyse van zijn gedichten door Ilja Leonard
Pfeijffer te lezen is, die deze enkele weken geleden in het Boekensupplement
publiceerde.
Ruimschoots was Hans Verhagen met oude en nieuwe interviews en documentaires
uit zijn t..v.-verleden op radio en televise te horen en te zien; in de VPRO-gids
een interessant gesprek met Derrick Bergman: "Ik ben eerder een kwajongen
dan een laureaat''.
"Zowel Lucebert als Armando hebben in interviews gezegd: die gedichten,
dat stelt allemaal niks voor, het heeft geen enkel nut, dat geef ik meteen
toe. Maar dan vraag ik: wat heeft dan in hun visie wel nut? Directeur worden
van een handeelsonderneming, of generaal? Ik denk het niet, weet je wel."
Languissant op een bank liggend, over twee pagina's door Koos Breukel geportretteerd,
opent de Dichter van de sixties en van nu een acht pagina's tellend
gesprek in Vrij Nederland van 23 mei over dichten, dood en drugs.
"Ik ben geworden wie ik ben door wat ik gebruikt heb."
In mijn Goede raad is vuur, een poëtische handreiking uit 2004,
in herdruk, wijd ik een aantal pagina's aan Hans Verthagen die ik in 1960
als medewerker bij de Haagse Post mocht aantrekken en die als dichter
bij Poëzie in Carré 1966 al verdeelde publieke aandacht
trok. Uiteraard Hiep Hiep Hoera voor Hans, het is hem van harte gegund! En
hoe magisch het verhaal van Maria Barnas in het CS van gisteren, zelf maar
te lezen...
Sinds het voorziene en toch nog
onverwachte levenseinde van zijn columnist Martin Bril heeft de Volkskrant
op de hem toegewezen en veelbegeerde plaats op de voorpagina enkele weken
lang een aantal columnisten, schrijvers, journalisten en tekenaars in de gelegenheid
gesteld bijdragen in zijn onvolprezen onderkoelde trant te schrijven.
Lena Bril, met de column Papa maakt aan deze serie, met zijn ups
and downs een volwaardig einde. Zij beschrijft een autorit met haar papa naar
een van de Napoleontische veldslagen.Tussen haakjes, wat een aardig boekje
De kleine keizer, dat ik las in Campaniacasa. In een bergdorpje
in de Alpen wist Martin uit drie restaurants het beste te kiezen, een geheim
dat hij haar verklapte.`We reden door naar Grenoble. Samen hebben we daar
de beste stoelen van de stad gevonden en fantastisch gegeten. Zo was papa.
Papa wist hoe hij van het leven moest genieten. En dat heb ik die vakantie
van hem geleerd.´
Louter genieten het geheim, de dag plukken. Een levensgroet, Simon Vinkenoog
qualified investigator.
Vrijdag 29 mei 2009
Education permanente:
een voortdurend nieuw begin: aan leren, kennis opnemen en verruimen, komt
geen einde, welke leeftijd je ook bereikt. Je moet er wel plezier in je leven
voor hebben, maar tot die mensen richt ik mij en zij weten het, zo ook de
fotografe die mij via het Guesthouse verzocht of ze foto's mocht komen maken:
reken maar dat ik haar vandaag de ruimte gaf om uit te vinden hoe 400m2 paradijs
er anno nu uitziet. Ik hoef maar om me heen te kijken. Het geboorterecht op
geluk.
"De enige werkelijke levende gemeenschap is die van de gedeelde ervaring.
Daarom kunnen ervaringen niet alleen maar persoonlijk zijn, er wordt altijd
een verband met de ervaringen van anderen gezocht. Ik houd mijn ervaringen
in dit leven boven mijn hoofd als een paraplu. Kom er maar onder staan."
BAS HEYNE: Onze grote woorden. De nieuwe wereld. Prometheus 2001.
Hoe vaak heb ik niet geroepen, als een ervaring mij een les{je} had geleerd,
dat wij allen discipelen van de ervaring zijn: de uitdrukking stamt van Leonardo
da Vinci, ook niet de eerste de beste. En in dit verband is het eveneens nuttig
te weten wat Allen Ginsberg mij in een brief van 1961 liet weten: We're
all the Messiah together!
Niemand heeft daar exclusiviteit op, ieder zijn eigen god(delijk)heid of geloof,
als het maar boven al het andere uitgaat en omspant: een kosmisch spel waarbij
je moet en mag glimlachen om het spektakel op het wererlds schouwtoneel, waar
je ook in tranen over zou kunnen uitbarsten. Harmonie is een levenlang te
bevechten; de ware helden zijn voor mij de helden van de geest, de onvoorwaardelijke
geweldlozen, van wie de Dalai Lama een der perfecte voorbeelden is. Laten
de mensen zijn boeken toch lezen; met hem sterft waarschijnlijk volgens een
deskundoloog in De Groene Amsterdammer de Tibetaanse ´affaire´.
Wat de wereld er aan overhoudt, volgens Han Fortmann´s Oosterse
Renaissance al vroegtijdig voorzien, is een eeuwige filosofie, een zeer
toepasbare eigentijdse psychologie en een afrekening met alle illusies, waarbij
slechts de Leegte uitgangspunt is. Een altijd openstaand pad, waarop je de
weg niet hoeft te vinden, want je bent het Zelf.
Just connect. Ik ben blij dat het contact met mijn internetvrienden
gelegd is, voor het eerst deze zomer die, ik ben er zeker van, er heel anders
zal uitzien dan de vorige, toen ik voor en rond de 18e juli mijn 80ste verjaardag
en ook de verschijning van mijn Verzamelde gedichten vierde. 9 x
9 is alleen voor mij interessant! Laat met Pinksteren, en niet alleen dan,
de geest je leiden! Simon Vinkenoog, eeuwige betweter.
Donderdag 28 mei 2009
Hallo, hallo, daar ben ik weer;
vanaf de zomerse standplaats Buitenzorg.
Edith en Robbie Vlasman zijn aan het winkelen geweest en ik zit hier weer als
ooit in het schrijfmachineklasje van Schroevers anno 1944. Beduidend meer functies,
wel overeenkomstig het leven dat ik tot dusverre geleid heb, waarin ik ook heel
veel van niet in me heb opgenomen, dat zich langzamerhand wel toont. En ik hoop
daar verslag van te kunnen uitbrengen, zolang ik dat kan, with a little
help op my friends...
Zoveel plannen & voornemens! even kijken hoever wij kunnen komen. Allereerst
wil ik de uitwuiffoto laten zien, die Edith vroeg vanochtend bij het IJ-pontje
maakte van het vertrek voor drie maanden naar Suriname van onze tuinburen Suzanne,
René en hun kinderen Janine en Timothy, vanaf het Centraal Station naar
Vlieghaven Schiphol; zij zijn nu negen uur in de lucht: wellicht is deze foto
eerder in Suriname dan zij zelf; René's auto, eerder verscheept, wacht
hen op. Suzanne verheugt zich op het weerzien met het land waar zij haar a.s.
echtgenoot ongeveer negen jaar geleden ontmoette; ook stelde zij zich lachend
voor, hoe verheugd haar familie en vrienden van vroeger haar en haar kinderen
in de moskee zullen begroeten. Plus een foto van Robbie Vlasman, die configuraties
van de webstek overneemt, zodat wij die hier ook kunnen gebruiken.
Dit dus een mooie herstart, doorstart - ik wil weer even benadrukken dat alle
bezigheden buitenshuis onder voorbehoud zijn, zoals ganz das Leben! en wat ziet
het er nog steeds mooi uit; het is goed zoals het is. Simon Vinkenoog, multifunctioneel.
Dinsdag 26 mei 2009
Aan de Dag van de Kunst
2009, jaarlijks georganiseerd door de kunstcommissie van de Technische Universiteit
in Eindhoven, morgen gewijd aan het werk van Shinkichi Tajiri (1923-2009),
had ik met graagte mijn medewerking verleend: de afspraak was gemaakt dat
ik tien minuten iets zou zeggen over mijn oudste Amerikaanse vriend, die ik
najaar 1948 in Parijs leerde kennen in het atelier van Ossip Zadkine.
Gezien de toestand van mijn rechter voet, die mij het lopen schier onmogelijk
maakt, heb ik de afspraak moeten afzeggen: ik stuurde - terug naar het handschrift
- een tekst, die voorgelezen kan worden.
Edith, die mij in deze omstandigheden liefdevol volkomen ten dienste staat,
zorgt voor de liaison tussen de buitenwereld en mij. Ik leef op bij bezoek;
kinderen en kleinkinderen waren welkom, zo ook de bezoekers met een reden.
Zoon Alexander met kleindochter Sammy Jean en kleinzoon Marvin
op bezoek
Afgelopen zonnige zondag bezoek van Felix von Schmidt (Festina
Lente) en zijn kinderen Bodi en Roos
Simon's laatste bezoek op Buitenzorg bij Wilnah
Tuinvrienden Hanneke en Geert van de Artimobil
Wij overwegen de aanschaf van een laptop, die mij in staat zal stellen words
words words te blijven communiceren.
Het leven tussen het groen, met vogelgezang en een majestueus onweer de afgelopen
nacht, is als elk jaar weer verrukkulluk, ik zal helaas meerdere activiteiten
moeten afzeggen, binnen dit beperkt domein kan ik - met permissie - nog uitstekend
functioneren, zij het met een aantal AU's per dag.
Over liefde gesproken
is de titel van zestien interviews, gebundeld verschenen bij uitgeverij
Archipel, Amsterdam-Antwerpen, ISBN 906305 3956, eerder gehouden en gepubliceerd
in de VPRO-gids door Ilse van der Velden. Doeschka Meijsing, Lévi Weemoedt,
Monic Hendrickx, Peter van Straaten, Abeltje Hoogenkamp, Bram van Splunteren,
Hedy d'Ancona, Simon (& Edith R.) Vinkenoog, Hagar Peeters, Loek Kessels,
Huub Oosterhuis, Corine Koole, Robert ten Brink, Frank Houtappels, Mark Mieras
en Jan Latten, sstt, komen aan het woord, en hoe!
Zoveel antwoorden, mogelijkheden - geen kommer en kwel, als in de 'liefdeslessen'
van Roel van Duijn. Oprechte waarnemingen, die het onuitputtelijke onderwerp
verdiepen en verrijken.
Motto (1 Cor : 13, NBG 1951):
'De
liefde
Alles
bedekt zij,
alles
gelooft zij,
alles
hoopt zij,
alles
verdraagt zij.'
Simon Vinkenoog, inner space traveller.
Papaver: de bloem der bloemen
Tuinbuurvrouw Wilnah brengt bloemen en (alvast) een laptopdesk
Zondag 17 mei 2009
Wij zijn vroeg uit de
tuin vertrokken, waar wij sinds dinsdag vertoeven, om hier in de Sarphatistraat
naar de aan mij gewijde t.v.-uitzending van Lichtpunt te kijken op
België een, die overigens als dagsluiting vanavond om 0u.00
op Canvas (België twee) weer te zien zal zijn, na een spannende
Chinse klassieke film.
Ik vermeld deze 'ochtendwijding' maar even, voor degenen, de happy few, die
deze dag deze tekst lezen & alsnog willen kijken.
Zodra wij binnenkort de dvd van de uitzending (zonder de belachelijke, door
de VRT geëiste ondertiteling) ontvangen, vragen wij onze webmeester Robbie
Vlasman deze toe te voegen (met ****) aan de link See me! Hear me!.
Een uur, rond Edith & mij gebouwd, in de huiskamer en de tuin, opgenomen
12 en 13 maart maart jl. Een rustig gesprek met Hugo Camps, of door hem aangemoedigd
te spreken. Weloverwogen vragen, spontane antwoorden - soms enig snel denkwerk
- en heerlijke interventies van Edith, zeker als zij de VRT-t.v.equipe door
de tuin leidt, waarheen wij straks weer keren - na het nodige gebruik van
deze apparatuur. Just connect.
Treffende muziek, prachtige cinematografische overvloeiers, Spinvis-fragmenten,
gedichten op de juiste plek, fragmenten uit het verleden: hulde aan regisseur
en scriptschrijver Cri Bauwens, dank voor de ontroering. Homeward Bound,
uitgeluid door Simon & Garfunkel.
...al kijkende, al masserende ...
Op de tuin, ons Buitenzorg-park,
heb ik voortdurend bij de hand een moleskine zwart leer gebonden notitieboek,
12 1/2 x 20 cm., 100 gelijnde pagina's waarvan twintig al volgekrabbeld. Voorbereidende
notities, fun in progress.
Twee data op komst voor de opkomst toegevoegd, Hartslag
& MY OWN TRACKS, waarover meer. Nu even niets meer. Ik ga het nieuwe boek
van Tommy Wieringa lezen, hoorde hem tijdens een talkshow zeggen dat Mellie
Uyldert de aarde op 100 jarige leeftijd heeft verlaten.
Ja, wij hebben t.v op de tuin; het wonder heet Digitenne. Wij zijn ook al
20 jaar zonnepaneelpioniers: niets dan goeds van te zeggen, zoals er niets
dan goeds van het leven tussen het groen is, waarheen wij straks weer terugkeren.
Zoals het elk jaar weer goed doet, onze zomerse tuinvrienden te kunnen begroeten.
Nieuwe gezichten en een in memoriam: Paula van het Wilhelmina-huisje. Zij
publiceerde een mooi tuinblad met de vreemde titel '99' - zijnde het aantal
tuinen op Buitenzorg - buurman Luc gaat het overnemen, heb ik begrepen. Padpraat.
Almar Seinen op vruchtbaar bezoek: wij klinken op de nieuwe plannen!
Onze tortelduifjes zijn weer geland: Paradise Now!
De Firma Binnenpret; Huiselijk Verkeer
En toen was 't weer mooi
genoeg geweest. Even nog dacht ik aan de oprichting van de Even Goede
Vrienden Club, (het clublied is te vinden in Vinkenoog Verzameld:
Goed dat - en zo niet, ook goed! pagina 986.
Tot de volgende ontmoeting; wij bevinden ons en pleine mer, op volle
zee - en zo het is, is het goed. Simon Vinkenoog, Rainbow Gathering.
Donderdag 14 mei 2009
Zoals 'gewoonlijk' geschiedde
het opeens: dinsdag zijn wij naar ons zomerverblijf in Buitenzorg vertrokken,
zodat lezers van KERSVERS niet meer elke dag de geschiedenis van Simon Vinkenoog
kunnen volgen.
Hierbij enige indrukken vanuit ons Paradijs; van optredens en uitgaven zullen
wij, Edith Ringnalda en ik, woord en beeldverslag blijven uitbrengen, ijs
en weder en de vaatchirurgie dienende/dankende. Simon Vinkenoog, tussen druif
en clematis.
Maandag 11 mei 2009
Anna Cersosimo, met hondje Stella & Simon Vinkenoog bij
een acryl-schildering van Theo Niermeijer, in de bibliotheek van Harelbeke,
Eilandstraat 2, 8530 Harelbeke, www.biblioitheekharelbeke.be.
Foto Edith Ringnalda.
2 oktober 1962 zond de
VPRO-televisie tussen tien over negen en tien voor tien s' avonds een Atelierbezoek
uit: ik was bij Theo Niermeijer op bezoek, een der vier die ik dat seizoen
aflegde: met graficus Aat Veldhoen, Constant Nieuwenhuys (over New Babylon)
en Ed Dukkers - de laatste op verzoek van de regisseur: de anderen waren eigen
keuze.
Ik beschikte destijds niet over de flux de bouche die ik mij sindsdien
verworven heb; soms kom ik er in andere tijden iets van tegen. Terugkijken
is waarschijnlijk mogelijk via het Instituut voor Beeld en Geluid, maar dat
heb ik nooit gedaan.
Vorig jaar rond Kerstmis maakte ik via Anne Cersosimo de afspraak om in de
bibliotheek van Harelbeke in België, bij een tentoonstelling van zijn
werk, schilderijen en sculpturen iets over hem te zeggen.
Theo, Amsterdammer vanaf 21 april 1940, aan wiens leven op aarde op 6 april
2005 een einde kwam, is voor mij een dergenen die - in de woorden van Allen
Ginsberg - a specimen of eternity zijn, gedreven mensen met een innerlijke
waakzame vlam. Een ware avonturier ook.
Het in memoriam dat ik op Zorgvlied uitsprak, is aan te treffen in Vinkenoog
Verzameld, pagina 1097 - en is ook aan te treffen op de link Ich
Hic Chi op deze website.
In de tekst de verwijzing naar www.niermeijer.nl;
in hyperspace zijn werk nog altijd te zien. En nu ook nog tot en met 30 mei
aanstaande op deze intieme tentoonstelling in een der mooiste bibliotheken
van de Lage Landen, waar men zich een uithoek noemt, maar die bestaat slechts
in kilometerafstand. Niet in de ruimte tussen de oren; het werd een memorabele
avond.
De enthousiaste en gepassioneerde bibliotheekdirecteur Jan van Herreweghe
had diverse samenwerkingsverbanden weten te leggen, hij verwoordde er de groeiprocessen
van met verve. Zelf waagde ik een sprong in de diepte/hoogte van het onvoltooide
laatste gesproken woord, aan de Leegte gewijd en daalde weer heelhuids van
het podiumpje af, om even later in gesprek te kunnen komen met Frans Boenders
van wie deze dag een Textimonium verscheen, tien gedichten in wisselwerking
met tien schilderijen van Lode Laperre. 'Aan de lezer/de kijker het rijk van
de verbeelding om de mythe te ontsluieren.' is de opdracht van de directeur.
Zelf moest ik tussenbeide komen, toen ik ten derde male een monument werd
genoemd: "Ik ben geen monument, hooguit een Moment NU, maar geen monument,
versteend, meer een mens van vlees en bloed, net als iedereen." Streepje
op de kerfstok van het Levende Dodenboek.
+
Het was een goed idee
vroeg te vertrekken, zaterdag: een ruime tussenstop bij René Franken
in Boekhandel Demian aan de Wolstraat 2 in Antwerpen. Terwijl Edith en Anna
(en Stella) het Hendrik Conscienceplein en de Grote Markt bezichtigden (alwaar
een grote menigte zich had verzameld om het huwelijk van Helmu Lotti met Jelle
van Riet te vieren; gelukgewenst lieve mensen) bekeek ik met René Openingen,
nieuwe gedichten met kleurenlitho's van Ysbrant, een biliofiele uitgave van
Demian en Het Gonst. De gedichten kwamen mij in het voorbijgaan
voor als waardig vervolg op Nieuwe Herinneringen uit 2007.
Ik heb, tot mijn schadelijke schande, een deadline niet gehaald. Het is me
niet gelukt een nieuw gedicht voor Remco Campert te schrijven, waarin alles
terecht zou komen wat ik gevoel: onmogelijk. Even beyond words nu;
in mijn bundel De Ware Adam uit 2000 (Vinkenoog Verzameld,
pagina 999/1001) schets ik onze ontmoeting in Café Eylders, juli
1950 - ook titel gedicht, dat eindigt:
"Beeldscherm werkelijkheid.
Hij ontroert.
Hij is een trillende snaar.
Hij is een medemens.
Hij ontmoet, hoort en verwoordt.
Hij doet, open en dicht.
Hij duurt: onvervaard.
hij was, is en zal zijn: Remco Campert."
Waarvan akte. Suzanne!
+
Ruimschoots op tijd, E
17 zeer diep tot voor Kortrijk., 15 km. van de franse grens, Lille, Parijs....
De zaterdagavond werd ook bijgewoond door Wouter De Bruycker van Galerie
Link aan de Blekersdijk 39 in Gent, alwaar ons - na een rustige volgzame
rit - nog bij avondlicht en parking binnenpandig, de benodigde nachtrust,
i.c. bed & breakfast wachtten: een ongekende ruime weelde, die ons weer
liet fantaseren over de mogelijkheden die Naburije wel biedt en de Noord-Nederlanden
niet. Maak zelf kennis: galerielink@skynet. Link Art - Link Expression - Link
Space - Link Compromise - Link Flow - Link Contact - like the river Leie,
like inpiration.
Zeer vroeg, voor ons doen, weer huiswaarts - wij kwamen in Amsterdam rond
het middaguur terug , met zeer behulpzaam weer en na het thuisbrengen van
Anna & Stella wilde Edith - gelijk heeft zij! - nog het stuur wenden naar
Buitenzorg, alwaar wij de dag verder doorbrachten: Paradise Now.
Met 550 km achter het stuur; telkens weer opnieuw: Chapeau, Madame!!!
Na het uitgebreide tuinbezoek, inspectie en meer dan good vibrations
( al waren 4 jonge poesjes, even door de moeder alleengelaten, bij de buren
doodgebeten, waarschijnlijk door eksters... kinderlijke ontsteltenis, en een
huilbuitje op aanvraag, gisteren niets meer te zeggen hier.
Hoewel het maalde in mijn hoofd van kersverse herinneringen, die het lot van
alle herinneringen ten deel zouden vallen, als je ze niet meteen opschrijft:
het boek der vergetelheid, Oblivion. Hihihahahoho.
+
Een vruchtbaar bezoek
van Joep Bremmers vandaag achter de rug; geen geplande uitstapjes. Even ons
zelf. Ruimte geschapen; tussen de post een envelop van Uitgeverij Aspekt,
geadresseerd aan De Heer Simon; eruit duikelde niet een aangekondigd boek
van Hans Dütting bij dezelfde uitgever, maar Vrije Val - Meer dan
dertig jaar skydiven boven Texel, geschreven en ondergaan door Feije
Wieringa, 160 pagina's, plaatjes, ISBN -13: 978-90-5911-875-1.
Uit het voorwoord: 'Ik heb vooral mijn ervaringen met paracentrum Texel op
papier gezet, omdat ik heel veel te danken heb aan dat centrum. Soms heb ik
last van depressies. Niet ernstig, maar toch. Altijd merkte ik dat een verblijf
op het centrum en een sprong maken, een probaat middel was om te ontsnappen
aan de beslommeringen van de alledaagse werkelijkheid."
Ja, ik kom ter sprake: pagina's 28 (grote letter4 & 29, kleine letter)
. Vanwege de hilarie-hectiek als vuursteentje in de herinnering: hier gaan
we
Het verhaal vaker verteld: de dertien parachutesprongen (acht in Lille en vijf in Hilversum) die ik in 1963 en 1964 maakte op instigatie van de Amerikaanse psychiater-in-spe, piloot en skydiver Stephen H. Groff waren weldadig.
Vlnr Simon Vinkenoog, Louis van Gasteren, Armando en Jan Cremer
De foto waarop Feye doelt, staat in mijn boek Aan het Daglicht; ongenoemd laat hij de maker van de foto Louis van Gasteren (Spectrum-film), onvermeld is ook medespringer Theo Niermeijer & cheerleader Steve. De anderen hebben het bij deze ene sprong gelaten; ik wilde meerdere malen proeven, zeker na jaren, nog eens met Edith!. Bij Anna thuis lagen een paar tijdschriften, die mijn aandacht trokken. Mandala, dat ik eerder zag - een groot man die binnenkort Nederland bezoekt, kijkt ons aan. Hij bezielt de vrede, de geweldloze vrede, die ons tart met liefde en wijsheid en zonder angst voor het einde.
En ik kon het evenmin laten een foto te maken van de laatste jaargang van het superglossy magazine Ibiza, waarop Anna geabonneerd is; wij kwamen elkaar eind augustus/begin september 2007 op Ibiza weer tegen, voor het eerst sinds Theo's begrafenis: wij wisten niet dat zij vlak bij ons hotel op Talamanca Beach een appartement bezit. Wij werden goede vrienden, wat niet moeilijk is want zij is een bizonder liefdevolle vrouw, al sinds de jaren '70 in Nederland. En wij maakten weer bizondere vrienden dezer dagen. Leve de buurvrouw, om maar iets te zeggen! Love & Peace will do for today: welkom week twintig. Simon Vinkenoog, toekomstverkenner.
Zaterdag 9 mei 2009
Handlangers genoeg, om
een goed in elkaar gezet waarheidsgetrouw verhaal voor de gemeente te maken,
beste Burgemeester Cohen! Uitstel van executie? Anders duiken wij toch weer
in de clandestiniteit? Het weer voortreffelijke maandblad Ons Amsterdam
confronteert de lezer van het mei-nummer 2009 in de rubriek 50 jaar
geleden met het volgende nieuwsbericht:
'De verderfelijke invloed van marihuana
Officier van Justitie mr. W.K. baron van Dedem eist op 13 mei 1959 in
de rechtbank tegen de 33-jarige hofmeester H.G. en de 30-jarige bediende J.R.S.B.
20 maanden gevangenisstraf voor handel in marihuana. "We hebben hier
zeer duidelijk te maken met twee mannen die een handel aan het opzetten waren."
De twee zeelieden zouden, direct na terugkeer met hun schip Congokust in Amsterdam,
geprobeerd hebben om in een café aan het Kadijksplein een partij marihuana
te slijten. Officier Van Dedem: "Het is niet meer zo dat er hoofdzakelijk
zeelieden verslaafd zijn aan marihuana. Veel kunstenaars en mensen die interessant
willen doen, komen steeds vaker onder de verderfelijke invloed van dit goedje.""
+
Ook altijd zo graag interessant
willen doen? Er was in die dagen geen televisie, dus je moest wel je eigen
shows weggeven. In dat jaar was er ook een Comité 1959 tot activiteit
in Amsterdam van de grond gekomen - Ons Amsterdam daarover
in Erik Duivenvoorden's artikel Ome Sanny' s Lieverdjes
- dat personages bijeenbracht als politiek tekenaar en feestvierder Opland,
tekenaar en jazzmusicis Frits Müller, ontwerper Pieter Brattinga, cineast-columnistJan
Vrijhman, de schrijvers Nooteboom, Campert en Vinkenoog, pantomimespeler Rob
van Reijn en de entertainers Johnny Kraayamp & Rijk de Gooijer (voornamelijk
leden van Sociëteit de Kring op het Kleine-Gartmanplantsoen) met het
doel wat reuring te brengen in de ingeslapen stad. Een feestweek rond Koninginnnedag;
50 jaar Lieverdjes! we hebben heel wat aan de feestvreugde bijgedragen. Read
all about it!
Interessant in dit nr. is in de serie Markante Amsterdammers het
bezoek van Serge Markx aan liberaal journalist Jan Blokker (1927). Over Theo
van Gogh: "Er is nu een cultus om Theo ontstaan, alsof hij het slachtoffer
is van de vrije meningsuiting. Maar dat is niet waar. Theo is slachtoffer
geworden van die verdomde film van Ayaan Hirsi Ali ". Over een ontmoeting
tussen twee oude schoolvrienden, toen zijn vader 50 jaar werkzaam was bij
dezelfde firma, en op het feest gaat de bel en wie stapt daar met kwieke stap
de trap op? Het is minister-president Willem Drees, die onverwacht op bezoek
komt.
"Ik zag bij mijn vader verrassing, blijdschap en ontroering. Drees had
iets sussends, stapte op mijn vader af en zei: "Zo, Jan." Ik vind
het nog steeds een prachtig moment, vooral voor mijn vader natuurlijk. Het
heeft ook te maken met de niet meer bestaande vriendentrouw."
Jaarabonnement 10 nummers Ons Amsterdam, € 45, antwoordnummer
17, 7940 VB Meppel.
+
inkt! de glossy voor
liefhebbers van lezen - op een m.i. overvolle tijdschriftenmarkt opnieuw
een gewaagd initiatief, dat ik alle succes toewens. Het eerste nummer, op
64 zeer glimmende pagina's ziet er inderdaad gevarieerd genoeg uit, met een
keur van vaste columnisten, onder wie uw dw.dr. over esoterica (Zo boven
zo beneden), t. w. de lopende Gustav Meijrink-tentoonstelling in de Ritman-bibliotheek.
Verder - dichter bij huis op de de parade van inktvreters: uitgever Eric Kaizer,
hoofdredacteur Vincent van de Vreede, ontwerper Hans Kroeze, lay-out Theo
Idema, druk Hoekman Totaal en de columnisten Edward van Cuilenborg, Maarten
Richel, Theo de Boer, Menno Wigman, Karel Wasch, Daan Stoffelsen, Siegfried
Woldhek, Dirk Leyman, Robbert Dijkgraaf, Ilja Gort, Bert Natter, Jan van der
Vegt, Theodor Holman, Lydia Rood en mijzelf dus, ieder met zijn eigen leesbril,
passie en liefde voor het schrift, het woord, het boek - zeer grote doelgroep
dus!
© 2009. INKT! is een uitgave van Boekwinkeltjes BV. Abonnementen, zes
nummers voor € 24.95. Meld je aan via www.inktglossy.nl
en ontvang als welkomstcadeau en boekstrabon ter waarde van € 7.50.
Reacties op INKT! naar redactie@inktglossy.nl
+
Dit wat betreft de zaterdagse
tijdschriftenkiosk. Wij zetten ons op weg naar twee bestemmingen in België,
Demian in Antwerpen en de bibliotheek van Harelbeke alwaar schilderijen en
sculpturen van mijn vriend Theo Niermeijer (zie Ich Hic Chi) te zien
zijn en Frans Boenders een gesprek met mij voert. Prettig weekeinde, waar
gij ook zijt: De Zon (Most Absolute) Is Met U! Simon Vinkenoog, verzamelaar.
Uit eigen collectie, gisteren gemaakte foto's Edith Ringnalda, van enkele
beeldjes van Theo Niermeijer, altijd levende vriend.
Vrijdag 8 mei 2009
Hoe persistent
en strijdvaardig, al zolang als ik hem ken, en dat is al heeeeel lang geleden,
deze eerste echte oorspronkelijke Amsterdamse streetcornerworker, August
de Loor, die in zijn huis in De Pijp de vreemste junkies wist te herbergen,
en hun getier met gemak wist te overschreeuwen zonodig, en daarmee gezag af
te dwingen.
Ik heb nog zo'n strijder van het eerste en laatste uur (wij Mohikanen!) gekend,
huisarts dokter Willem van Dee van de Hemonystraat, wiens praktijk en woonhuis
vol surrealistische junk-art hing: hij exposeerde zelfs samen met een zijner
ex-patiënten Gerrit Lakmaaker, in een Rottterdamse Galerie
Bovenstaande tekst trof ik aan in Het Parool van eergisteren; morgen
middag & avond 9 mei 2009 wordt op het Amsterdamse Museumplein - Rijksmuseumzijde
- een cannabis-bevrijdingsfeest gevierd.
Het OERCIRCUS uit Breda is te horen en te zien, solid facts worden
verstrekt op een infomarkt, aan het woord komen Boris van der Ham, D'66 Kamerlid;
Nicole Maalsté, schrijfster van Polderwiet; prof.dr. Egbert
Tellegen over Het utopisme van de drugsbestrijding; August de Loor,
alsmede psychiater Freek Polak en Wernard Bruining, Mellow Yellow-pionier. Joost
Belinfante zal ongetwijfeld menigeen verrassen met een update van zijn Nederwiet-lied,
ooit een grote hit van Doe Maar - de best mogelijke propaganda voor
de in oorsprong zo heilige & heilzame plant, waarmee inderdaad heel wat
geknoeid wordt. Ander chapiter. Anderere open voor- en achterdeur. Oude koeien.
Dezelfde Bierkaai. Don' t give up the fight. Frappez, frappez toujours.
In persoon zal ik er niet zijn, er valt van mij, Cannabis Crusader, genoeg te
beamen & te screamen.
Beamers & screamers. Be-amers, ja-knikkers - rollen maar!
Morgen, DV, gaan Edith en ik samen met Anna Carisma Cersosimo eerst naar Demian
in de Antwerpse Wolstraat 2 om de Remco Campert-tentoonstelling te zien en vervolgens
door naar de bibliotheek van Harelbeke (www.bibliotheekharelbeke.be)
om daar schilderijen en sculpturen van Theo Niermeijer toe te lichten. Langlopende
afspraak, gaarne vervuld: te vervullen. Op weg, on the road - hoe ver is geen
einde! Weekendgroeten, Simon Vinkenoog - held op sokken.
Donderdag 7 mei 2009
Gedicht voor mijn voet
/ hopelijk wat beter doorbloed.
(Onderweg; tussen de regels); na een kort voorbereidend haaltje aan een natuurlijk
pijnbestrijdingsmiddel (chemische pijnstillers reeds dagen verworpen) in de
binnentuin van het OLVGastvrije Huis, alwaar een poliklinische behandeling:
een Lumbale Sympaticus Blokkade, op de afdeling Anesthesiologie/
Pijnbestrijding voorzien. Info 5 informeerde me verder; hier niet meer. Voor
zover mijn geschiedschrijving, qua dit dus.
Twee prikken en het was gedaan; binnen twee uur was ik thuis. Steeg de spanning?
Wat zijn napijnen waarvoor je gewaarschuwd bent?
Ik voel me, met of zonder pijn, herboren. Mag ik?
Expect the unexpected; any moment & we must experience
surrender: waren wachtwoorden (machtswoorden?) in de leegte die wij
in deze vorm vervullen, met onze plaatjes en praatjes.
"Met jou gaat het goed, bink, jij bent mijn grote jongen! roept Edith
me toe, nadat ik me na terugkeer thuis aan het door de huisarts voorgeschreven
dagelijks Biotex-voetbad heb gewijd, en ik - schoongewassen, met wattenstokjes
tussen de tenen - hierheen hinkel om je toe te lachen.
Weermannetje, weervrouwtje. Ook dit, even voor de rit, een tussenfase: een
station onderweg;
jij met je wel en je wee/ je moet toch maar een leven lang mee/
Tover te over. Nog altijd
'onder voorbehoud', maar ik was toch al van plan als Eregast op de aanstaande
Sunsation-Ceremonie - zaterdag 20 juni 05u15 - om een Draagkoets voor 2 personen
(Edith & SV) te vragen, te torsen door vier of zes talentvolle & betrouwbare
m/v-ers, als onderdeel van deze jaarlijkse zonnewendeviering bij het Robert
Morris Land Art Observaory (oude/nieuwe mythes altijd blijven voeden).
Ik kijk weer een iets je meer ontspannen tegen mijn agenda aan; maar weer
even alle Weer & Winden hun eigen gang laten gaan. Bloed stroomt, leven
adert. Van de agenda even niets te vrezen; alles rustig aan het westelijk
front. Theo Niermeijer aanstaande zaterdag inHarelbeke België, zondag
17 mei kijkt iedereen naar de VRT, 19 mei Festina Lente Amsterdam 20 mei wordt
Jean-Marie Defaye negentig (oud-collega bij de Unesco), 27 mei Eindhoven Tajiri.
Pinksterweekend Ruigoord; 2 juni OLVG; 5 juni Tibet in de Melkweg; OLVG 10
juni; za 13 juni Zwolle, twee keer nee elders; kijk eens aan Antwerpen 18
juni en dan pas Sunsation. De rest bespaar ik mijn vrije gemeenschap; ik heb
geen zin meer blaadjes om te slaan.
+
Hallo, ja ik ben er nog. Slapeloze uren vulde ik de afgelopen week met het
tot het verschrikkelijke Einde uitlezen van Altijd het tinnef om je heen,
een biografie van Max de Jong, geschreven door Nico Keuning en in het jaar
2000 verscheen bij Uitgeverij Bas Lubberhuizen. Zeer indringend en aangrijpend
dit uiterst gedocumenteerde levensverhaal van een ware poète
maudit, die een marginaal bestaan leidde, levend van 25 december
1917 tot 10 juni 1951, in een spiegelgevecht met de verstikkende normen en
waarden van een crisitijd die hij tot op het bot meemaakte, meemaken, niets
dan geldgebrek en niet te vervullen liefdes, die hem tot een monomane voyeur
maakten, Kafkaesk.
Op een enkel succes, het na zijn dood drie keer herdrukte gedicht, een serie
van 91 kwatrijnen Heet van de naald! stamde zijn reputatie; voor
het groeiend aantal andere teksten die hij in diverse cahiers noteerde, vond
hij nauwerlijks of geen aftrek.
Door toedoen en insppanningen van mensen als Gerrit Borgers, directeur van
het Letterkundig Museum, uitgever Geert van Oorschot en Hans van Straten,
een van De Jong's weinige literaire vrienden, is het gelukt zijn uiterst extreem-intieme
dagboek vrij voor onderzoek te maken na vele strubbelingen met de erfgenamen,
een familie die zich tijdens zijn leven meer dan dwars zat. Een eerste editie
van die Dagboeken verscheen in mei 1990 in drie delen plus een deel annotaties
in een oplage van 5l genummerde exemplaren, clandestien.
Lisette Lewin schreef daarover in NRC Handelsblad 8 juni '90: "Ik
kreeg er een te leen, begon te lezen en kon het niet meer weegleggen. Men
gaat zich allengs met de schrijver identificeren - daaraan is nauwelijks te
ontkomen en zijn dood komt verpletterend hard aan."
Georgina Sanders (de echtgenote van Leo Vroman) - die beide als jongelingen
leerde kennen in het Utrechtse Studencircuit eind jaren '30 - blijkt - vijftig
jaar terugkijkend - een aantal gedichten aan hem te hebben gewijd; haar
In memoriam luidt:
Een vriend sterft
eerst wanneer de ander rouwt,
die staat aan het graf of spreidt de dunne as.
Hoe zich de tijd, de ruimte ook ontvouwt
er is geen afscheid. Hij blijft wie hij was.
Waarom moest juist ik, juist nu, dat boek lezen? Ik ga mezelf geen vraag meer stellen. Aum Aprendo. Mij lacht het leven toe; ik ben nog lang niet moe.
+
Het laatste
orakel, dat ik gisteren consulteerde was The Book of Runes: A Handbook
for the Use of an Ancient Oracle: The Viking Runes,commentary by Ralph
Blum, Michael Joseph London, sinds 1987 in ons bezit en spaarzaam gebruikt.
Ik trok uit de zak de omgekeerde Laguz-rune: Flow - Water - That
Which Conducts. Mooie begeleidende tekst. Omgekeerd getrokken houdt de runesteen
altijd een waarschuwing in. Hier:
"A warning against overreach, excesssive striving; a counsel against
tyring to exceed your own strength or operate beyond the power you have funded
to date in your life.
Laguz Reversed often indicates a failure to draw upon the wisodm
of instinct. As a result, the in tuitive side of your nature may be languishing,
leaving you out of balance. What is called for now is to go within, to honour
the receptive side of your Warrior Nature."
Graag sluit ik deze dagtekening met het gedicht van Paul van Ostaijen Vers 6 geschreven in 1920. Simon Vinkenoog, vitalist.
Uit: Verzamelde gedichten, Prometheus / Bert Bakker, Amsterdam 1996
Woensdag 6 mei 2009
Onder voorbehoud.
Een vernieuwd vertrekpunt. Alles tot nu toe goed zoals het is; alles zal goed
zijn zoals het was. En zo niet, ook goed.
Geen moedertjelief, geen wensvader van de gedachte. Alle stamwoorden dragen
hun voor-en achterzetsels mee; de opspraak en de afspraak, de toestand en
de achterstand, de inval en de uitval, de oorsprong en de voorsprong -
nee, op een gegeven moment gaat het niet meer om de woorden, waarmee je eerlijk
spel meent te spelen - zó eenvoudig, zo door niemand te raden
- ten dienste van al wat je op een zeker moment te zeggen had (al dan niet);
de duizenden pagina's die je achterlaat - met in elke volzin minstens 1 voetnoot)-
heb je het waar gemaakt, niet alleen voor jezelf maar voor anderen? Heb je
er naar geleefd, en gehandeld? Kun je dat blijven doen? In vrijheid, zonder
die van een ander, de Ander, aan te tasten? Stand up! Stand up! Marlowe.
Is de kennis van het zelf zó nabij of zó veraf: All You
Need Is Love.
Mijn Muze, mijn Acid Queen, liet me alleen om met mezelf in
het reine te komen. Ik kom, tellen tot - weg of niet!
+
De boeken die ik als
medereizigers bij me had in Campaniacasa, staan hier nog steeds te wachten
op terugkeer in de bibliotheek-files: F. Starik's De Gastspeler;
Ab Pruis' Stinkdier - voor het eerst sinds 1971 (?) gelezen, stinkt
alsnog; Tony Tanner's City of Words - American Fiction 1950-1970
(Jonathan Cape Paperback), waarin een prachtige analyse van William Burroughs:
Rub Out the Word; Paul Verhoeven's Jezus van Nazaret
en de London-Bostonfaber and faberpocket uit 1985 van Pete Townsend
Horse's Neck, dertien verhalen en gedichten geschreven tussen 1979
en 1984.
'Each story deals with one aspect of my struggle to discover what beauty
really is."
Don't worry, be happy! Volgens The Times 'a far better writer than
John Lennon ever was.'
Beginverhaal Thirteen bracht mijn eigen gedicht Leeftijd Dertien
in herinnering, dat deel uitmaakt van een komende cd van Poetry International.Vertaalhanden
jeuken.
Het boek WIE BEN IK (Wat hersenonderzoek vertelt over onszelf) van
Mark Mieras (Nieuw Amsterdam, 2007 e.v.) dat Edith leest, vond gretig gehoor,
ik leende en las Martin Brils De kleine keizer; de arme veldonderzoeker
gestorven op het veld van eer, de slagvelden van het verleden - bevreesd voor
de dood, volgens een recente-email aan Max Pam, die in de geest van....
meeschrijft, op de voorpagina van de Volkskrant dezer dagen. Afscheid,
als hier - als overal..
Tenslotte, not the least , Gary Goldschneider's Astrologie
voor de 4 seizoenen,en de Maitreya Emst 2000 uitgave van De Hart
Soetra, met een commentaar van Geshe Sonam Gyaltsen, uit het Tibetaans
vertaald door Hans van den Bogaert, Isbn 90-71886-17-4.
+
Ik tast even toe met drie
fragmenten uit zeven pagina's van De Edele Verhandeling Over De Esentie
Van De Perfectie van Wijsheid/Bhagavati prajnya paramita hridaya - steeds
dieper gravende mantra's. Niet te vergeten dat in India en Tibet versies van
de Perfectie van Wijsheid Soetra's, de Hart Soetra's bestaan die
100.000 regels bevatten, middellange in 20.000 en korte in 8.000 regels. Kom
daar eens om in de Europese Canon!
En - zoals eerder gezegd (Ekkehart: Wer diese Rede nicht versteht, der kümmere
sich nicht damit), hier zegt de inleidende tekst: "Boeddhistische tantra's
werken vanuit een correct begrip van leegte..... zelfs al zouden we het onderwerp
van de leegte niet realiseren, als we daar maar iets van begrijpen, dan heeft
dat al een enorm zuiverend effect op onze geest."
Maar, iets eerder in de tekst: "Het onderricht over de leegte is zo enorm
belangrijk, omdat het de enige methode is waarmee we een einde kunnen maken
aan de fundamentele onwetendheid waarmee we vasthouden aan inherent bestaan.
Deze fundamentele onwetendheid is de wortel van al onze verstorende emoties,
zoals woede, ongecontroleerde begeerte, trots, twijfel en jaloezie. De wijsheid
van de leegte is de enige methode waarmee we deze onwetendheid uit onze geest
kunnen verwijderen."
D E H A R T S O E T R A
Vol is leegte en
leegte is vorm.
Vorm is niets anders dan leegte en
leegte is niet iets anders dan vorm.
Evenzo zijn gevoel, onderscheiding,
samengestelde factoren en
bewustzijn alle leeg.
+
Oh Shariputra, daarom
is er in leegte
geen vorm, geen gevoel,
geen onderscheiding,
geen samengestelde factoren en
geen bewustzijn.
Er is geen oog, geen oor, geen neus,
geen tong, geen lichaam en geen geest.
Er is geen vorm, geen geluid, geen geur,
geen smaak, er zijn geen tastbare objecten
en geen verschijnselen.
+
Daarom moet de mantra
van de perfectie van wijsheid,
de intelligente mantra
de onovertroffen mantra
de ongelijke en gelijke mantra,
de mantra die al het lijden pacificeert
gekend worden als de waarheid,
want er is geen misleiding.
De mantra van de perfectie van wijsheid
luidt als volgt:
ta ya tha: gate gate
para gate
para sam gate bodi sva ha!"
+
Hoe bekend mij die laatste
mantra; zo vaak gehoord in het gedicht van Allen Ginsberg uit 1973, dat vertaald
terecht kwam op de pagina's 27/29 van Me and My Peepee, uitg.Passage,
2002)
'Wat zou je doen als je het kwijtraakte?', het drie pagina' s tellende antwoord
op de vraag, hem gesteld door Rinpoche Chögyam Trungpa Tulku, kijkend
naar het 'zwarte handkoffertje vol Kunst ' van de dichter. 'What would
you do if you lose it? Better prepare for Death.'
'Het gedicht eindigt met een groots adieu aan alle bij name genoemde
goden en godinnen, alle mantra's van alle guru's:
Fare thee well forevermore! None left standing No tears left for eyes, no
eyes for weeping, no mouth for singing, no song for the hearer, no more words
for my mind. GATE GATE GATE.
Zo dichtbij de stem, de maker, de bron! Sta mij toe.
Uit 1957, hier in Mokum geschreven:
A L L E N G I N S B E R G
O fellow travellers I write you a poem in
Amsterdam in the Cosmos
where Spinoza ground his magic lenses
long ago
I write you a poem long ago
already my feet are washed in death
Here I am naked without identity
with no more body than the fine black
tracery of pen mark on soft paper.
+
There is no beginning
- there is no end.
Het is natuurlijk meer dan toeval alleen, dat mij beleefd de telefoon doet
opnemen en luister: Hallo, met Cri van de VRT, aha aha - en of ik niet effekes
een opname van het Gedicht bij de dood van mijn Grootmoeder heb voor
de a.s. uitzending, en ik blijf beleefd en dat ze best zus & zo, en bestijg
weer mijn eigen ros. Wie voert hier de regie?
Veel met Tarot-kaarten geschud, geshuffled deze weken; kwam alle mogelijke
demonen tegen (ook in de eerste hasjisj, die ik proefde na terugkeer) - en
besloot tot een laatste legging van twee kaarten, en trok en trof
De Zon en de Zot. Enchantés!
Zo kom je het bord weer op. Zo ga je te keer. Zo ben je, min of meer.
Ander toeval (vriend van de vorige op vinkenoog&oor) vraagt of ik hem
iets meer wil vertellen over de handgeschreven (en ingeplakte)198 pagina's
tellende uitgave:
Simon Vinkenoog/TUSSEN WIT & ZWART/ Een persoonlijke benadering van het
Chinese Boek der Veranderingen (de I Ching)/ In handschrift genoteerd en uitgegeven
door Bert Bakker, 's - Gravenhage, 1971. ISBN 90.6019.179X
Naarstige huisvlijt, het originele knippen en plakken. Begint al met een gedicht
op pagina 4:
Tussen Wit en Zwart
Tussen Hoog en Laag
Tussen Ja en Nee
Tussen Nu en Nooit.
Een handboek.
Een spel
Een wetenschap
Een inleiding
De Chinese Kosmos
Wereld in Beweging
Voor lege dagen
Voor volle dagen
Onder pagina 5 een afbeelding
van Fu Hsi (2953-2838 v.Chr) in dankbaarheid: Met het Oog op de Toekomst.
Pagina 6, hoofdstuk 1. "Waarin de schrijver op avontuur gaat... Komt
mee naar binnen, allemaal!" Hierin diverse diagrammen; op pagina 22 de
leegte en Elias Canetti.
Op pagina 32 start hoofdstuk 2: "Waarin de schrijver je vanuit zijn droom
tegemoet treedt, je de hand reikt en voor de spiegel zet: bereid je voor op
het open slaan van je eigen boek van veranderingen."
Bij welke goede raad ik het hier verder laat; heilig vuur!
Verderlezen doe ik eerst zelf; Edith & het wereldnieuws vallen binnen.
Wij groeten u! Simon Vinkenoog, expectatief.
Dinsdag 5 mei 2009
herman de vries ambulo ergo sum
Om nog even in de natuur
te verblijven: een tentoonstelling van herman de vries donderdag 7 mei om
12 uur in het Centre d'Art CAIRN aan de Musée Promande in Digne-les-Bains,
die tot 21 juni duurt. Tevens verschijnt een boek over tien jaar samenwerking
in de integratie van kunst & natuur in het rijke natuurgebied rond Digne
in de Haute Provence.
In het Musée Gassendi in Digny de installatie van herman de vries uit
2000: le cabinet botanique en l 'honneur du directeur honnorat.
Simon-Jude Honnorat (1783-1852) was de samensteller van de Dictionnaire
uit 1846-48, plaatselijke natuurfilosoof.
+
Ambulo Ergo Sum. Soms
is het spannend even niet aanwezig te zijn bij historische gebeurtenissen;
als je van een idyllische retraite-reis terugkeert en het land verkeert in
een paniekstemming, en niet om de varkensgriep, verre verwant van de Spaanse
griep die bijna honderd jaar geleden, aan het einde van de Eerste Wereldoorlog
achttien miljoen dodelijke slachtoffers maakte.
Ik pandemiek. Jij panpaniekt. Ik was twee maanden in India in 1956; niks gemerkt
van de Hongaarse Opstand en de Suez-Crisis. Met Edith & Dogtroep in 1989
een maand naar Moskou en Petersburg, pas naderhand te horen gekregen over
de studentenopstand op het Plein van de Hemelse Vrede in Peking en het neergestorte
Surinaamse vliegtuig.
Zo ken ik er nog een paar... Dat was nog pas de vorige eeuw, lieve kinderen;
het wereldnieuws werd nog niet à la minute als een vlammenwerper de
wereld ingespoten, gekabeld en gedigitaliseerd.
It can't happen here, & Yes Dear: It did! De grauwsluier,
en jet blijft maar regenen: Edith ging een kijkje nemen in Buitenzorg - voor
de planten is het wel goed - en zijn alle bevrijdingsfeesten nu achter de
rug? Krijgen wij nog Vurige Tongen? Fiat Lux in the Unfucked Flux
(Haethcote Williams). De columnisten slaan er weer duchtig op los, op de Dam
struikelt Frits Abrahams over de veiligheidshekken, en de kleurenfoto's van
de Dollemansrit liegen er inderdaad niet om, zeker niet als de bloedige beelden
zich nestelen op het netvlies van tallozen, 'kijkers'.
Ik stond er bij, en keer er naar/ niet naar, al naar wens. Wat praat men van
bevrijding? Wie? Wie? Vrijheid bestaat slechts in de geest, de psyche. Wat
zo genoemd, misbruikt wordt in de kindervolksmond is een farce, een leugen,
een illusie..Men zou er niet tegen kunnen: totale vrijheid.
Of: waarheid. Teveel gevraagd.
Zalig de onwetenden. Nihil Scire... Laat geworden, heb het goed. Simon Vinkenoog,
Heremiet.
Maandag 4 mei 2009
"Veilig" geland
in 't inmiddels geheiligde Nederland, waar de geschiedschrijving wat extra
hout op het vuur heeft geworpen, waardoor de angstaanjagende vlammen nog lekkerder
gingen lekken en lekkerbekken. Wie is de nieuwe Balthazar Gerards? Angst regeert,
veiligheidsmaatregelaars stonden op scherp; ik hoorde het woord gehoorzamen
weer - o gruwel in naam van vrede & veiligheid.
Dat het leven niet veilig is of ooit zal zijn, zal tot sommige mensen nooit
kunnen doordringen. Midden in de dramaturgie beland, een nieuwe hoofdstuk,
stukje nationale emotie. Ik heb U lief, mijn Ne-e-der-land, ja ook ik.
70 e-mailtjes en de kranten-post van 12 dagen nog niet ingezien, net op tijd
om per televisie aan twee minuten Stilte Om Acht Uur mee te doen- jaarlijkse
traan. Nee ik ga geen dee-fil-ee houden, ik ga ( geen) kransen leggen op de
Dam. We zouden ons overgeven aan de twee minuten stilte, die er minstens twee
per dagdeel zouden moeten zijn, of bij zonsopgang; ach ik zie voor mijn gezegende
ogen die lieve drie gezusters hun dagelijkse yoga-oefeningen op het terras
doen -
luister mee naar de rustige woorden van een of andere oude flierefluiter - ons AUM AUM AUM ad infinitum. Een wolkenvangende grijsgroene muisberg op 1200 meter links, twee kilometer voor ons, met het duizend jaar oud gebleven bergdorpje Giovanni del Piro (van de Mieren, zei ons 6-jarige neefje) en verder groen groen overal rondom en sneeuwbergen in de verte - en de sterrenhemel en de rust, en de totale deelgenootschap van de bijeengekomenen.
Energy is eternal delight; de uitspraak van W. Blake werd weerspiegeld in de omgang van twee trotse ouderparen met hun getalenteerd en creatief aangemoedigd kroost. Dichtbij (uitstapjes!) het havenstadje Scario aan de Golf van Policastro; onbedorven Ibiza beginjaren '60. Goed volk. Groenen in de politiek en natuurgebied. Paradise Now.
Verder hier back to W estern Civilization: Hic Ich Chi. Zelf ergens
geweest zijnde om er enthousiast verder over te kunnen blijven praten, nu,
vandaag, even nog: twaalf dagen met 12 familieleden op stap, van 6 tot 86,
zeer educatief ter lering & de uiterste vermaak - om er over te kunnen
spreken : FOREVER.
Vandaag bracht ons 300
kilometer in drie auto's naar het vliegveld van Napels (Wonderen Blijven Wonderen
Boven Wonderen); vervolgens doorkliefde Transavia voor ons tweeëneenhalfuur
een oogverblindend wolkendek waardoorheen wij als altijd weer adembenomen
aan het raampje zittend op het Gates of Hell-Labyrint Schiphol de aarde weer
kusten. Vroeger werd er voor geapplaudisseerd - heeft men ons afgeleerd.
+
Manmoedig, barmhartig
- een volkomen eigen rol vervullend, recht op waar het om gaat af, onze eigen
Burgemeestr Job Cohen. Wat zijn er goed gezien veel mensen naar je hart. Hoe
steeds surrealistischer het wordt, absurdistisch, tot in het dagelijks leven.
Welke verbeelding van wie is aan de macht? Welke Last Post? Die liedjes
bij de open haard, die verfrummelde Bijbelverhalen, geen onzer neefjes en
nichtjes heeft meer een christelijke opvoeding genoten, zoals Pa Psychiater,
een goede verhalenverteller.
Iedereen wel-bespraakt, gelukkig! Voor mijzelf had ik het genoegen het kostelijke
boek van Paul Verhoeven Jezus van Nazaret. te lezen. Ik hoop dat
hij die film nog eens gaat maken.
Mastery in Servitude. Voor ieder mens zelf te ontdekken. Ik zie het gebeuren;
ieder voor zich ontdekt het. Morgen Bevrijdingsdag. De heugelijke dag dat
je jezelf bevrijdt. Als niets je meer verbaast, maar je je over alles blijft
verwonderen. De wereld nog niet uit!!
Wo man singt,
da lass dich ruhig nieder.
Böse Menschen
haben keine Lieder.
Backspace to Backstage, Simon Vinkenoog, Vuurmeester.