KERSVERS


Dinsdag 31 oktober 2006

The Day of Attentiveness

Het Parool maakte ons attent op de films op tv van de dag, waarvan Minority Report van Steven Spielberg, 145 minuten) de meeste aandacht kreeg. SBS 6. 20u30.
De film speelt in het Washington van het jaar 2054 en is gebaseerd op een verhaal van Philip K. Dick. Fritz de Jong in Het Parool PS van gisteren: "Philip K. Dick, de sf-auteur die ook de stof aandroeg voor de genreklassiekers Blade runner en Total recall. Alle ingrediënten voor een typisch Dick-verhaal zijn aanwezig: paranoïa, onderdrukking van het individu, en vooral een diepgeworteld wantrouwen tegen technologische ontwikkelingen. Steven Spielberg maakt zich het naargeestige wereldbeeld van Dick op virtuoze wijze eigen. Geholpen door ijzersterke vertolkingen van Tom Cruise, de hem najagende politieman Colin Farrell en de met een prachtige mimiek gezegende telepathe Samantha Morton, vermengt Spielberg daverende effecten, duistere horrortaferelen én een intelligent filosofisch betoog tot een van de beste sciencefictionfilms aller tijden."
Het spreekt welhaast vanzelf, dat een commerciële zender zelfs deze film niet in één keer over het scherm kan laten rollen; om de hele film te volgen diende je wel van 20u30 tot
zoveel uur later - 23u30 - in je stoel of op je bank te blijven zitten, de meest diverse producten eisten in de reclame onze aandacht (meestal meteen: geluid uit), alsmede een aflevering van Hart van Nederland. De vaart is er dan natuurlijk wel uit, bij zo 'n verhaal dat wel geconcentreerd gevolgd moet worden, wil je tot de essentie doordringen.
Ik sloeg in dit verband Gawie Keyser's Encyclopedie van de populaire cultuur op, dezer dagen verschenen bij uitgeverij L.J. Veen, ISBN 90 2-04 0561 6.
Philip Dick is hier een van de 12 fictie-schrijvers, die daar ieder twee pagina's toebedeeld krijgen, en Steven Spielberg een van de 12 filmers.
Verder komen in deze encyclopedie 12 sitcoms ter sprake, 12 televisiedrama's, 12 zangers m/v (en verwacht niet de Beatles of Bob Dylan aan te treffen; dat is vieux jeu, mon cher - de eerste staat slechts vermeld als inspiratiebron voor Prince, de tweede komt in register - en boek - dus niet voor. Sorry, ouwe!), 12 games en 12 comics, strips en manga.
In het fictie-hoofdstuk komen hier niet bij name genoemde auteurs voor, schrijvers van klassieke populaire horror, eco-thrillers met Mars-fictie en Marsfilms, misdaadliteratuur, westernliteratuur, wetenschap als fictie (de schrijver ook als scenarist en regisseur), de literaire seriemoordenaar, de literaire vampiers, filmvampiers en de Jezuslit, de noir-literatuur (whodunits) en de femmes fatales, Tarzan in strips, comics, de bioscoop en vreemde werelden, James Bond en zijn vrouwen, Potter versus Tolkien, fantasy (in film en literatuur) en bij Philip Dick (1928-1982)is het paranoia all over:
"Philip had zijn hele leven het idee dat hij het slachtoffer was van onrechtmatige binnendringing. (...) Zo geloofde hij dat de FBI achter een inbraak in zijn werkkamer zat. Dat was niet zo, maar dat weerhield de schrijver er niet van herhaaldelijk contact te leggen met de directie van de FBI. Daar had men veel geduld met Dick, zo blijkt uit de biografieën. Men stond hem herhaaldelijk te woord, maar hoe meer functionarissen probeerden duidelijk te maken dat Dick toch echt niet het onderwerp was van een onderzoek, hoe meer de auteur erin geloofde dat dat wel het geval was.(...) Als kunstenaar plaatste hij niet alleen zijn eigen menselijke bestaan onder het vergrootglas, hij onderzocht vooral ook de condition humaine. Zijn toon was een mix van verdriet, angst en melancholie. Als eerste zag Dick de gevolgen van een moderne wereld, overheerst door media en kunstmatige intelligentie. Door Dicks wantrouwen jegens technologie is zijn werk nog altijd actueel. (...) Typisch Dick is het idee dat de mens een alter ego heeft, iemand die naast het origineel bestaat. Dick schreef A Scanner Darkly (1977) toen het slecht met hem ging. Hij raakte verslaafd aan allerlei drugs, leed aan spanningen en kreeg bovendien medicijnen voor lichamelijke kwalen als hoge bloeddruk. In 1982 overleed Dick aan een hersenbloeding. Ironisch genoeg is zijn werk nu actueler dan ooit. Wat is de werkelijkheid, wat is de mens? Is de mens een kopie van zichzelf? Of van iemand anders?"

Vijf films naar verhalen van PKD worden genoemd, Spielbergs Minority Report uit 2002, Blade Runner van Ridley Scott uit 1982, Total Recall van Paul Verhoeven uit 1990, Streamers van Christian Duguay uit 1995 en Impostor van Gary Fleder uit 2002.
Het lemma Paranoia op de PKD-pagina's vermeldt The X-files, Watergate- en Vietnam-films (Francis Ford Coppola's The Conversation), Williams Burroughs' Naked Lunch (1959), David Cronenberg, en Alan J. Pakula, de maker van Klute (1971) en All the President's Men uit 1976.

Dat was het leesavontuur vandaag; als het moet en ik wil, is er nog veel in te halen. Toch zijn er andere dingen te doen; een ervan is hiermee ophouden en overgaan tot de orde van de dag. Groeten, lieve mensen, val niet ten prooi aan paranoia, maar blijf wel bewust van wat je doet en ziet. Herfstgroeten, Simon Vinkenoog.


Uit beauté du monde, schildpadschub 1800 x vergroot


 

Maandag 30 oktober 2006

The Day of the Overseer

Welkom Week 44. Dag prikzuster van ATAL, dag Turkse bakker, dag mensen.
Met altijd de gedachte, die aan John Lennon wordt toegeschreven: "Life is what's happening while you're making other plans", leef ik toch met overgave in het Hier & Nu (Here & Now, Hic & Nunc), het oog gericht op de toekomst.
Want, zoals vaker door mij aangehaald uit de inleiding tot Stewart Wavell's Trances geldt nog immer (boek is van 1966, mij door Peter ten Hoopen in 1968 geschonken) die andere uitspraak: "I know disoveries will be made that my imagination is incapable of conceiving. I await them with curiosity and enthusiasm."
Was getekend Linus Pauling (Nobel Prize).
De ontdekkingen die ik (S.V., 1928 - ) NU doe, en die mede daardoor de toekomst bepalen, komen vaak voort uit het verleden, in gesprekken met ontboezemingen of opgehaalde herinneringen en uiteraard in de lectuur en literatuur.
Zo zijn de ontdekkingen, die ik doe bij het lezen van de Paul Rodenko-biografie van Koen Hilberdink (Ik ben een vreemdeling. Ik sta apart. Meulenhoff 2000), een boek 'toevallig' tussen tientallen andere biografische uitgaven bij JOOT aangetroffen, legio.
Paul Rodenko (1920-1976) ontmoette ik voor het eerst in Den Haag in 1950; een jaar eerder had ik hem vanuit Parijs een brief gestuurd over zijn opzienbarende artikel in Litterair Paspoort (oktober 1947): Het radicale humanisme van Antonin Artaud.
De eerste jaren verliep ons contact (over Podium, Atonaal en een door hem op te richten, nooit verschenen tijdschriftDe draad van Ariadne) schriftelijk; dankzij de archieven van het Nederlands Letterkundig Museum en Documentatiecentrum, het NLMD in Den Haag, met de goede netwerker Gerrit Borgers als directeur, waar ik na vertrek uit Parijs het merendeel van mijn papieren dumpte, is heel veel ook voor mij zeer inzichtelijk geworden binnen deze biografie, die ons zoals het hoort stap voor stap vergezelt bij de ontwikkelling van zijn voor velen tijdens zijn leven al raadselachtige personage, als het loodsmannetje de de walvis.

Rodenko als gymnasiast in Den Haag, 1937


De jeugd in Den Haag, Riga en Berlijn, de dwingende en foute vader, het Wonder van de vlinder, het jongere zusje, de gymnasiast, de studiejaren, de loyaliteitsverklaring, het Engelse bombardement op Den Haag (alles kwijt), de slavische ziel, de Russische wijsbegeerte en literatuur, de psychologie-studie, Kierkegaard en Nietzsche, de maanden in 1946 en 1947 in Parijs doorgebracht, waar hij Jean-Paul Sartre hoorde spreken tijdens een culturele manifestatie van de UNESCO.
"Rodenko was meteen geboeid, want Sartre begon met Dostojevski's uitspraak dat iedereen verantwoordelijk is voor iedereen en alles, waarmee ook hij een relatie legde tussen de Slavische ideeëenwereld en het existentialisme. Sartre vond dat Dostojevski's woorden betekenden dat een prozaschrijver een geëngageerd schrijver moest zijn."
(p.101).
"Rodenko wilde een dichter zijn die zich in de traditie van de poètes maudits een outlaw kon voelen en buiten de waarden en normen van de maatschappij stond. Net als voor Mallarmé moest voor hem het vers een mogelijkheid zijn de vervloekte werkelijkheid te ondermijnen(...) Het gedicht als een andere werkelijkheid naast de bestaande en de dichter als autonome schepper, losgemaakt van particuliere besognes. Het was een poging om zijn conflict met de absurde wereld, waarin, althans zo was zijn ervaring, leugen en bedrog de boventoon voerden, op te lossen." (p.102)
"Na Artaud koos Rodenko voor het anarchisme. Een andere keuze was bij iemand die zich zo bedrogen voelde door de werkelijkheid met haar 'heren: meervoud' niet denkbaar. Hij wilde een geëngageerd schrijver zijn, maar zijn engagement kon er alleen een zijn dat gericht was tegen de bestaande maatschappij, niet een engagement met de maatschappij als zodanig. Hij wilde als kunstenaar buiten die maatschappij staan, zonder onmaatschappelijk te zijn, schreef hij aan het einde van zijn leven in een notitieboek. Zo kon hij laten zien dat het 'anders' kon, dat er meerdere mogelijkheden waren en het definitieve niet bestond en er geen 'geopenbaarde waarheid', geen gegeven orde was.
Voor Rodenko was het anarchisme een permanente en inspirerende kracht in de geschiedenis, een die de autoriteitsgedachte voortdurend ter discussie stelde. Het was op hetzelfde moment ontstaan als de moderne poëzie van Baudelaire. Ook zij ging niet uit van een aantal poëtische spelregels, maar richtte zich op het creatieve proces. Niet het resultaat, bij de anarchisten de vrije samenleving en bij de dichters het 'affe' gedicht, was belangrijk, maar de oneindige weg daar naartoe." (pp.112/113),

De kosmopolitische, zacht sprekende en verlegen stotteraar Paul Rodenko, die zich meer Rus voelde dan Nederlander, heeft veel voor onze literatuur te betekenen gehad, ook al bleef zijn taalgebruik voor velen ondoorgrondelijk.
Niet alleen door de door hem samengestelde 'Ooievaartjes', goedkope pockets die in de jaren '50-'60 per tienduizenden exemplaren verschenen: Nieuwe griffels, schone leien (van gorter tot lucebert van gezelle tot hugo claus), Tussen de regels (wandelen en spoorzoeken in de moderne poëzie), Met twee maten (de kern van 50 jaar nederlandse poëzie, geïsoleerd en experimenteel gesplitst) en Gedoemde dichters (van Gérard de Nerval tot en met Antonin Artaud). Daarnaast vertaalde hij veel (om financiële reden) en publiceerde zijn gedichten en essays-artikelen.
Ook nam hij het op voor schrijvers als Willem Frederik Hermans en G.K. van het Reve, in die jaren belaagd door moraalridders als senator H. Algra (Anti-Revolutionaire Partij), tevens hoofdredacteur van het christelijke friesch Dagblad en C.N. van Dis van de Staatkundig Gereformeerde Partij. Toen er binnen de bibliotheekwereld de vraag was of sommige boeken niet uitgeleend zouden moeten worden, werd Paul Rodenko verzocht een lezing over het onderwerp te houden op een Bibliotheekdag in Sneek. Zijn tekst, de lezing Taboe of toelaatbaar en de daarop volgende gedachtenwisselingen zorgden voor het nodige tumult. Hij legde uit dat volgens hem de schrijver geen behoeder van waarden en normen was, iemand die zich aanpaste, maar iemand die aanstootgevend moest zijn, 'want anders zou de literatuur nooit haar functie kunnen vervullen: de lezers de relativiteit van hun meningen en normen laten inzien en ze geestelijk open maken voor vernieuwingen.'
"Daarom is kunst, van de bestaande maatschappelijke orde uit gezien, altijd storend, ondermijnend, afbrekend. Het is zelfs een criterium voor het onderscheiden van authentieke, niet-authentieke of imitatieve kunst; wat zich aan de heersende smaak conformeert, in feite dus de bestaande orde verheerlijkt, is geen kunst." Aldus Rodenko oktober 1964 in Sneek.
'De kunst moest daarom altijd de kant van het nieuwe kiezen en een sprong in het duister wagen. Een bibliotheek hoorde boeken aan te schaffen 'die aan de orde zijn. 'Liever werk van Simon Vinkenoog en Jan Wolkers in de schappen dan dat van Van Lennep en Bosboom-Toussaint, adviseerde Paul Rodenko de bibliotheekmedewerkers.'(pp. 95/96).
Toen hij zei: "De bijbel is - in tegenstelling tot die zogenaamde zinnenprikkelende geschriften - het gevaarlijkste boek ter wereld. Het heeft geleid tot miljoenenmoord en uitbuiting en kneveling van nog meerdere miljoenen. Dit zegt overigens niets over de bijbel, maar alles van sommige harer interpretatoren, die afgegaan zijn op bepaalde ideeën." Riep iemand uit de zaal of hij daar een voorbeeld van kon geven. Zijn antwoord: "De apartheidspolitiek in Zuid-Afrika, de uitroeiing van de autochtone bevolking van Zuid-Amerika; de uitmoording van de Franken en Saksen, de slavenhandel; al deze excessen zijn met de hand op de bijbel bedreven."

Kortom: redenen genoeg om verder te lezen. Leven is niet alleen overleven, maar ook herleven; waarom deed je wat je deed, wist je wat je deed, nu je al lezend zoveel meer te weten komt, dankzij het inzicht in de psyche van een tijdgenoot die je slechts oppervlakkig kende, en met dezelfde existentiële vragen rondliep.
In dit verband wijst biograaf Hilberdink op een mij onbekende studie van Sybren Polet: De creatieve factor. Kleine kritiek der creatieve (on)rede, uit 1993. "Hij probeert vat te krijgen op het creatieve proces en de vraag te beantwoorden wie in aanmerking komt voor een creatief avontuur op hoog niveau. Creëren is een oerdrift, maar Polet voegt daaraan toe dat deze drift niet bij iedereen tot even grote prestaties leidt. Er moet iets bijzonders met de maker aan de hand zijn. Hierbij spelen het gezin (de stimulans) en de aanleg (genen) een rol. Ook Polet wijst erop dat de neurose de aandrift tot creativiteit kan stimuleren."

Aldus gestimuleerd verder de dag in. Een groet van Simon Vinkenoog, de ander.


 

Zondag 29 oktober 2006

The Day of New Ideas

De happy few in Kunsthuis K 13 in Velp (gem. Rheden), zo 'n dertig mensen, waren enthousiast over het optreden van Bo's Art Trio (Bo van de Graaf, sopraan-alt-tenorsaxofonist, Michiel Braam, pianist en drummer Fred van Duijnhoven) met mij als vocalist vanmiddag: jazz & [poetry. (Jazz is free and so are we).
Als solist, met het trio of met een der anderen kon ik een tiental gedichten lezen, waaronder enkele uit de pasverschenen Zonneklaar-uitgave.
Het deed me goed deze unieke en getalenteerde mensen weer te kunnen zien en bovenal horen, vanaf mijn plaats aan de linker (voor u rechter) zijde van het gelijkvloers; o die vingervlugheid, dat wonderschone amalchaam van wisselende free jazz-klanken.
Ons volgende optreden is 21 december in Mahogany, Edam's vermaarde jazzclub, waar in 2004 onze cd, COBRA, met 16 gedichten, werd opgenomen.
Op dit moment luisteren Edith en ik naar een andere van Bo's muzikale ondernemingen; een dit jaar verschenen cd, museum of emotions, van i compani.
"To celebrate their 20th anniversary I Compani asked some of their (former) band members to write new compositions. All of the new pieces were inspired by the erotic poetry of Carlos Drummond d'Andrade. Veejay Martijn Grootendorst performed his work (images inspired by the music and poetry) when they went on tour."
De opnamen werden januari dit jaar in het BIMhuis gemaakt; wat ik op dit moment te horen krijg is een fantastische sandwich van jazz, kletschmer, Kurt Weill, mariachi, fanfare - een kermisachtig geheel, waar gedichten en voice-overs doorheen geweven zijn.
Cuban bop, Sun Ra, Frank Zappa, alles: scènes uit een Fellini-film.
Meer info (laat me nog even wegzwijmelen!) www.icompani.nl; www.bovandegraaf.nl; icompani@planet.nl. Distribution: www.toondist.nl.
Te horen krijgen wij in 78.11 minuten sax (sopraan, alt, tenor, bariton), drums, trompet, flügelhorn, viool, vibrafoon, percussie, bandoneon, piano, bas - 9 musici en vijf stemmen, 14 composities. Niet allemaal tegelijk, dus.
Wij wensten Michiel Braam (www.michielbraam.com) alvast een goede reis: hij gaat met vrouw en 14-jarige zoon per Transsiberië-Express naar Mongolië, volgend jaar, om daarna via Bejing de zijderoute naar Kazachstan te volgen.
Zo ver heb ik het nooit gebracht; alles is nog mogelijk. Tegen reizen zie ik niet op, tegen terugkomen nog minder. Je thuis kunnen voelen in dit gekke land - ik was weer begeesterd bijrijder in de vallende herfst, een zomers beginnende dag als eerste in de wintertijd. Gaan we naar een klimaat met slechts twee seizoenen? Het voorjaar werd ook al overgeslagen.



De muziek van Louis Lehmann. Een keuze van 40 radiopraatjes bij de VPRO (uit de meer dan 450 sinds 1995!) werden door Alida Beekhuis bewerkt en gebundeld in een mini-uitgave van 47 pagina's, met enkele gekleurde en zwart-witte illustraties, een uitgave van De Gouden Reaal, Amsterdam, 2006. Geen ISB nummer, collector's item.
Eerder verscheen een cassette met twee CD's en een DVD: De rijpe sterren, een ode aan Louis Lehmann, bij Blowpipe, Postbus 5188, 2000 GD Haarlem, www.blowpipe.org, 14 gedichten en dertig composities, een interview met Hanneke Groenteman en een dansende Louis Lehmann. Heerlijk als dichter zo'n erudiete, kordate en toegewijde vrouw als Alida al zo lang aan je 86-jarige zijde te hebben.
En wat een prachtige vrouw, die AVRO's Close up eerder deze avond op het scherm bracht: Eileen Gray (1878-1976). Zoeken maar bij Uitzending gemist.
En de documentaire onlangs door de BBC over het Sun Ra Orkestra uitgebracht, is terug te vinden bij YouTube, werd mij meegedeeld.
Goed zo, op naar een spelletje scrabble, om deze dag een waardig besluit te geven, in afwachting van The Sopranos.
Morgen weer gezond wakker worden! Uw Simon Vinkenoog, liefhebber.


Zaterdag 28 oktober 2006

The Day of Research

Mummeldag. In mezelf. Kranten leg ik halfgelezen opzij - droeve gevoelens, kosmische stormen waar de Russen zo bang voor zijn, begrijp ik bij Derk Sauer uit Moskwa, in het zaterdags Parool. Wat ik wel eens doe, rond-Googlen, zelfs daar heb ik even geen zin in, ik heb me wel vermaakt bij de plaatjes van de jonge deelnemers aan het Crossing Border festival in Vrij Nederland, waar ik weer even moe ben van het gehakketak - en die Blumenthal over Bush is ook niet niets: onweerlegbaar de boeiendste tijd aller tijden, daarin heb ik altijd wel geloofd ja, en in de happy ending, die zoals dat heet zich volgens Terence McKenna voltrekt in 2012 C.E. (Christian Era) 'at which point novelty will reach the state of complexity'en wat dat inhoudt; drie quantumsprongen verder en je wordt met natte hielen uit de sloot gehaald. Professor, zei een student tegen Bohr, als u het over die dingen hebt, gaat het me duizelen! Als je niet zou duizelen, zou je er niets van begrijpen, antwoordde Bohr. En Einstein, gevraagd wat de research inhield die hij op dat ogenblik deed, die antwooordde: als ik dat wist, zou ik geen research doen!
Het overkomt me, leven en niet laten leven, doende je eigen ding, dag in dag uit, jaar in jaar uit, je praat, eet en doet wat, je ziet mensen groter worden en anderen kleiner - er is geen vast punt van waaruit te gaan - telkens verandert het beeld, dat de ene kaleidopscopische hoed na de andere opzet, van kleur verschiet, grinnikt of hinnekt.
Waar het heen moet? Weer een tijdschrift dat antwoord wenst te bieden, nee hoe staat het geschreven: "diep is verrassend, ruimdenkend en staat voor verwondering, reflectie en enthousiasme. Een blad dat uitnodigt tot duscussie (heb ik even geen zin in) en voorziet in actuele informatie op het brede gebied van body, mind en spirit".
Bladeren nu en lezen, later dus - als ontvanger van het jaarlijks verschijnend nieuws over nieuwverschenen boeken van uitgeverij Altamira-Becht kreeg ik het eerste (Herfst 2006) nummer toegestuurd van Diep Magazine, postbus 317, 2000 AH Haarlem, www.diepmagazine.nl, ISSN: 1873-3018.
Maak nu kennis voor € 2.50 - meldt een sticker op de vooromslag; doen! Ieder seizoen verschijnend. Om te weten wat er gaande is, wat mensen te zeggen hebben in een 'eigentijds magazine over spiritualiteit - inspiratie voor NU' op mooi papier, ruim geïllustreerd, 66 pagina's - altijd verheug(en)d lezen.
Startschot (hoofdredacteur Bas Donker van Heel) en nieuwsrubrieken. Artikelen:
Arjuna Ardagh over de 'translucente revolutie' - Ligt verlichting voor het grijpen? Kinderboekenschrijfster Francine Oomen: 'Diep gaan is een keuze'.
SP-fractievoorzitter Jan Marijnissen: 'Blij met iedere zonnestraal'.
Van asielzoekerscentrum tot retraiteoord: Naropa in Cadzand (Lama Karta).
Roel van Duijn: De reddende droom.
Samsara-uitgever Wim Zonjee over Advaita: 'Er is alleen het Ene'.
Uit het boek Soefisme, hart van de islam door Sjeik Khaled Bentounès (Algerije, 1949, hoofd van een grote moslimcongregatie) het hoofdstuk Het ogenblik van de waarheid, over het sterven van het lichaam.
Leesverslagen: over het boek What the Bleep Do We Know!?, over Chögyam Trungpa, over boeken als Spiritualiteit in de uitverkoop, Rational Mysticism, The End of Faith door Au Bout du Monde-boekanier George Hulskramer. Uitgever Zonjee stelde ook een boek met teksten, foto's en tekeningen samen: Anton Heyboer. De filosofie van een oorspronkelijke geest.
Verder een aankondiging van een bijeenkomst Hoe diep wil je gaan ? op zaterdag 25 november in de Rode Hoed, een themadag van 10 tot 17 uur.
En nog veel meer, zou ik zeggen, mijn oog blijft haken op p.56 waar bovenin staat: ruimte voor opvallende maar onbewezen verhalen, en rechtsboven p.57 waar staat Roepen in de woestijn, Donata van der Rassel tekst, met groot over beide pagina's de vraag van Marcel Messing: 'Worden Wij Wakker?' - de titel van een door hem geschreven (en door Ankh Hermes gepubliceerd) boek met de ondertitel 'Over de verborgen krachten achter het wereldtoneel.'
Of wij wakker worden of niet, moeten wij zelf weten, maar ik word het liever niet in de paranoïde wereld die Messing al eerder, zeer zelfgenoegzaam en van eigen gelijk overtuigd, bijna fanatiek in het tijdschrift Prana schetste.
Recept: schud alle bestaande samenzweringstheorieën door elkaar, gooi er een sausje Waterman overheen en je krijgt onzin als dit (ik doe 1 greep uit vele): "De integratie van een nieuw type mens is bezig, ons trillingsniveau wordt hoger. Ik ben er zeker van dat we een doorbraak gaan maken, dat we interstellair contact gaan maken bijvoorbeeld, alleen die elektronische kooi van de elektronica probeert ons klein te houden. Daarom moeten we internet niet gaan vereren. Elektronica is een tijdelijk instrument, hoe eerder we er weer los van zijn des te beter. Het bewustzijn is alomtegenwoordig, maar het moet nog worden gerealiseerd. We hebben op dit moment het dieptepunt van de materie bereikt."
En verder, all's well that ends well, want wij zijn tenslotte allemaal lichtwezens. Opgelucht verder. Hoe veel liever is mij in Diep de door Louwrien Wijers aangehaalde uitspraak van Sri Ramana Maharshi: Happiness alone is one's nature.

Morgenmiddag vier uur een optreden met Bo van de Graaf, Michiel Braam en Fred van Duijnhoven (Bo's Art Trio) in Kunsthuis 13 Velp. Dat ik me er op verheug: het spreekt vanzelf!
Simon Vinkenoog, ademhaler.

Uit de insectencollectie van Anne en Jacques Kerchache
Zomerkalender 2005 Flevodruk Harderwijk, foto Patrick Gries


Vrijdag 27 oktober 2006

The Day of Impulse

Over het opvoeden gaat het gesprek tussen Edith en haar Moeder, over het krijgen van kinderen - je bent beschermd opgevoed, had ooit iemand Edith gezegd. Maar ik kreeg alle vrijheid! Bedoeld werd, in mijn woorden dan maar: opgevoed door ouders die niets dan het beste voor hun kinderen wilden, die de opvoeding (Pa en Ma, ieder op eigen wijze) beschouwden als een voorbereiding op de toekomst, met ieder kind een eigen aanleg ontwikkelend, aandacht, liefde en geborgenheid biedend.
De vier dochters Mariana, Edith, Els en Fleur - zijn inderdaad, ieder met hun eigen karakteristieken, zeer onafhankelijke, intelligente en voortvarende wezens; alle vier goed en gelukkig getrouwd. Drie hunner hebben kinderen; Edith heeft ze nooit gewild, maar is als een goede vriendin voor mijn eigen kinderen, die dat natuurlijk allang niet meer zijn, volwassenen: geboren in 1947, 1961, 1973 en 1978.
Zelf ben ik als enig kind opgevoed, en na de echtscheiding van mijn ouders vanaf mijn 6e met mijn moeder alleen. Openbare school en van godsdienst was thuis geen sprake, van niets eigenlijk (geen boek, geen tijdschrift en Het Nieuws van de Dag) - behalve het geweeklaag om ja armoede. Het gebod, of de aansporing: Gaat heen en vermenigvuldigt u! heb ik niettegenstaande deze onwetendheid dus wel opgevolgd....
Wat heb ik nog niet meer gezaaid? Duizenden, honderdduizenden, miljoenen woorden. Van elk boek dat ik publiceerde, en het zijn er belachelijk veel, in proza en poëzie, in vertaling, in context, is een eigen verhaal te vertellen, de behoefte, de noodzaak, de zwangerschap of incubatieperiode, de bevalling, soms zelfs de ontvangst.
Voor belangstellenden in de receptie-theorie heb ik in de Omnibus-uitgave die de Bezige Bij in 1998 maakte (en naderhand verramschte) van mijn drie boeken Zolang te water (1954), Wij Helden (1957) en Hoogseizoen (1962) ook de belangrijkste recensies en besprekingen te voorschijn gehaald, respectievelijk getiteld Liefdesverklaringen, Frontbrieven en Politieberichten.
En toen kwam de periode waarin de werkelijkheid elke fictie uit handen sloeg; allerlei schellen vielen van velerlei ogen, een kaleidoscoop van evenementen en peregrinaties, vanuit de diepte (paranoia) en de hoogte (parachute springend), de catharsis en loutering, die ik Liefde noemde, zelf gestelde opdracht in 1964, zeventig dagen op ooghoogte, geen woord overdag met nachtelijke schriftelijke uitbarstingen.
Het werd een ingewikkeld boek van 500 pagina's, met voor- en tussenspelen, aan het dagboek ging het een en ander vooraf, ondertussen gebeurde er van alles, en dat alles was slechts een voorafschaduwing van wat ooit nog zou staan te gebeuren. It's a long, long way before the dawn - Californische klanken. Beach Boys? The Byrds?
De collage van teksten over binnen-en buitenwereld is wel na te vertellen; wat zich op dat moment afspeelde in Magisch Centrum Amsterdam, althans dat segment ervan waarvan ik mij deelde voelde uitmaken. Het namen- en zakenregister, ooit door iemand voor een scriptie over dit boek gemaakt, is jammer voor mij niet meer terug te vinden. Etc. Liefde is wel het enige van mijn boeken (dacht ik) dat gedigitaliseerd is. Zie het venster Simon surft. Nooit gelezen, vanaf het scherm. Soms slaat het hier open op een interessant moment. Zoals het hoort. Met elk boek. Als je de keuze hebt. Als boeken als vanzelf binnenkomen, soms weet je niet meer hoe - uit het oud papier van Buitenzorg, een vluchtig 2ehandsboekenbezoek, het Waterlooplein? Een bezoeker, een geestverwant (of iemand die dat denkt), een uitgever, een boekenbon, een vriend...
Niet dat ik van boeken droom, maar bij veel papier onder de vingers, of opgeslagen en in voorraad, denk ik: daar is een mooi boekje van te maken. Niets leukers dan boekjes maken.
Zo zou er een interessante Werdegang aan te treffen zijn in de motto's die mijn uitgaven vergezelden. Vanaf de eerste dichtbundel Wondkoorts uit 1950 tot bij voorbeeld Liefde uit 1964 - nu wij daar toch beland zijn. Tussenliggende titels sla ik over; een andermaal.
Bij de verschijning van Wondkoorts woonde ik in Frankrijk; twee franse motto's voorin. PAUL ELUARD: Si je m'endors, c'est pour ne plus rêver. (Als ik in slaap val is het om niet meer te dromen) en van GEORGES BATAILLE: La nudité n'est que la mort et les plus tendres baisers ont un arrière-goût de rat. (Niets dan de dood is de naaktheid en de tederste kussen hebben een nasmaak van rat.)
Om even in de stemming te komen: oude koude oorlog...
In Liefde (Literaire reuzenpocket 107, uitgeverij de Bezige Bij, Amsterdam), 15 jaar later de ommekeer; een groet aan de Family of Man.
Op de franse pagina (tussen de aanhalingstekens een uitspraak van G.I.Gurdjieff):
WIE IK BEN, of 'Leven is dan alleen Waar als IK BEN'.
Ook voor JOU, luidt de opdracht met daarnaast zes motto's, te weten:

JOHN F. KENNEDY:Let 's communicate or die. (
YVES KLEIN: Pour satisfaire la sensualité de mon esprit, je consomme chaque instant de ma vie, de l'espace, de l'immatériel et du Vide. La sensibilité universelle existe et je la spécialise. J'espère être ainsi un authentique réaliste du bel aujourd'hui.
(Om de zinnelijkheid van mijn geest te bevredigen verteer ik elk moment van mijn leven de ruimte, het immateriële en de Leegte. De universele gevoeligheid bestaat en ik specialiseer mij daarin. Zodoende hoop ik een authentieke realist van het mooie heden te zijn)
RAINER MARIA RILKE: Pour trouver Dieu, il faut être heureux, car ceux, qui par détresse
l'inventent vont trop vite, et cherchent trop peu l'intimité de son absence ardente.
(Om God te vinden moet je gelukkig zijn, want zij die hem uit wanhoop uitvinden gaan te snel en zoeken te weinig naar de intimiteit van zijn vurige afwezigheid.)
JEAN-JACQUES ROUSSEAU: Moi seul je sens mon coeur et je connais les hommes. Je ne suis fait comme aucun de ceux que j'ai vus: j'ose croire être fait comme aucun de ceux qui existent. Si je ne vaux pas mieux, au moins je suis autre.
(Ik alleen voel mijn hart en ik ken de mensen. Ik ben niet gemaakt zoals alle anderen die ik ontmoet heb: ik durf te geloven dat ik niet gemaakt ben zoals alle anderen die bestaan. Als ik niet beter ben, ik ben op zijn minst anders.)
TIMOTHY LEARY: Those of us who play the game of 'applied mysticism' respect and support good gamesmanship. You pick out your game. You learn the rules, rituals, concepts. You play fairly and cleanly. You don't confuse your games with other games. You do not impose your game rituals on others' games. You win today's game with humility. You lose tomorrow's game with dignity. Anger and anxiety are irrelevant because you see your small game in the context of the great evolutionary game which no one can win and no one can lose.
(Wij die het spel van 'toegepaste mystiek' spelen respecteren en behoeden sportiviteit. Je kiest je spel uit. Je leert de regels, rituelen en begrippen. Je speelt eerlijk en clean. Je verwart jouw spel niet met dat van anderen. Je legt de rituelen van jouw spel niet aan andermans spelen op. Je wint het spel vandaag met ootmoed. Het spel van morgen win je met waardigheid. Angst en boosheid zijn niet van toepassing want je ziet je kleine spel in de context van het grote evolutionaire spel dat niemand kan winnen en niemand kan verliezen.)
NORBERT WIENER: The integrity of the internal channels of human communication is essential to the welfare of society.
(De integriteit van de interne menselijke communicatie-kanalen is van essentieel belang voor het welzijn van de samenleving.)
Hoe actueel deze teksten gebleven zijn; hoe van grote urgentie ook.

Ik krijg trouwens plezier in het overtikken (en vaak voor het eerst vertalen ook) van deze teksten; ik maak even gebruik van het alleenzijn: Edith is met de Volvo noordwaarts vertrokken om haar Mama naar zuster Fleur in Alkmaar te begeleiden, waar zij de volgende week van deze herfstvacantieperiode verblijft.
Volgende week is het ook alwaar twee jaar geleden, dat Derk Ringnalda, een van de wijste en verstandigste mensen die ik heb leren kennen, overleed.
Op pagina 49 van het boek Liefde (de eerste maand) 6 citaten.
HENRY FORD: Business and industry are first and foremost a public service. We are organized to do as much good as we can, everywhere, for everone concerned.
(Tuftuf; hoef ik niet te vertalen. Knoop in de zakdoek van alle managers, sales engineers, coaches, consultants, mediatoren - wij gaan verder met onze extracurriculaire multidisciplinaire salto's en pirouettes uit de Hogeschoolt van het Leven).
EDWARD TAUBER/MAURICE GREEN: We spend our lifes receiving instructions, advice, value judgments, and the like from families, friends, enemies, teachers, newspapers, and a multitude of other sources. It is to the credit of psychoanalysis that it has recognized much of the intrusion as not only valueless but detrimental to significant change in man.
(Uit het boek Prelogical Experience, An inquiry into dreams and other creative processes, Basic Books, New York, 1959.
(Ons hele leven krijgen wij voorschriften, advies, waardeoordelen en dergelijke van vrienden, verwanten, vijanden, leraren, kranten en dergelijke. Het is de verdienste van de psychoanalyse dat veel van dit binnendringen niet alleen waardeloos is, maar ook nadelig voor belangrijke veranderingen in de mens.)
MEESTER EKKEHART: Wer diese Rede nicht versteht, der kümmere sein Herz nicht
damit.
(Juist)
HENRI MICHAUX: Plus il trouve, moins il a du temps pour connaître sa nouvelle ignorance.
(Hoe meer hij vindt, hoe minder tijd hij heeft om zijn nieuwe onwetendheid te kennen.)
DICHTER ONBEKEND: The quick brown fox jumps over the lazy dog.
(Zoek bij Opperlands)
JULIUS EVOLA : Nel trapasso del possibile al reale una libertà passa al punto in cui essa e la necessità sono una sola e medesima cosa.
(Bij de overgang van het mogelijke naar het werkelijke komt de vrijheid op een punt waarin zij zelf en de noodzaak éen en dezelfde zaak is.

Waarmee het venster op dit boek weer even wordt gesloten. Met een citaatje (hier mag verkleinwoord) van dr.O.M.(Otto) de Vaal bij mijn eerste marihuana-proces 4 februari 1964: "Gelukkig zijn is een positieve functie van een gezonde geest."
Gelukkig dit nog altijd te kunnen beamen, en lichamelijk gaat alles eveneens OK; de echo's en foto's van internist Julius Roos (die Harry M. 'ontmaagde'), vanochtend genomen, tonen niets verontrustends.
Edith ondertussen teruggekeerd; zij maakte vanochtend op mijn verzoek een foto van het laatste van de 16 (!) scrabble-spelletjes die wij gedrieëen deze week gespeeld hebben!
Gegroet, Simon Vinkenoog, samensteller.


Donderdag 26 oktober 2006

The Day of Organizational Cohesion

Niet weten wat. Mag het? Missschien is het zo begonnen, dat er nog geen Idee was. Wat te doen? Niets; dat is wel heel weinig. Een ietsiepietsie, een kiertje, een lichtstraal, een universum gaat voor je open.
Je bevindt je op onontgonnen gebied, want de gedachten zijn nog niet vervuld, hebben nog te maken met wat je aan het doen was, voordat je besefte dat je hier iets te doen had waarvan je nog niet wist wat.
"En zelfs dat doe je lekker snel!" zegt Edith, als ik haar zeg tot dusverre te hebben geschreven over het feit, dat ik niet wist waarover te schrijven.
Vreemd, want mijn bureau ligt vol aanknopingspunten, knipsels en aantekeningen, opengeslagen agenda's, Pêre Ubu en uiteraard de Gestes et Opinions du Docteur Faustroll paraphysicien par Alfred Jarry (Librairie Stock 1923) en wat al niet, de minitekst uit het minizentuinboekje Zen Rock Gardening door Abd al-Hayy Moore, in The Zen Gardening Kit, www.runningpress.com, brieven te beantwoorden, uitnodigingen, programma's - maar ja, ik ben geen prikbord. Neem er nota van en onverbiddelijk: Leg Af!.
Elke dag dient zich een ongelezen boek in mijn bezit aan; nu weer van Joost Pollmann, Een indruk van echtheid - Stukken over strips, uitgeverij Bert Bakker, 2005 Amsterdam, dat ik mij aanschafte bij mijn laatste bezoek aan het Kousemaker-Lambiek-Emporium aan de Kerkstraat, gewijd adres! Ik ga ongetwijfeld Pollmanns bevindingen leggen naast die van Gawie Keyser, van wiens Encyclopedie ( gisteren ontbangen & ontvangst bevestigd) ik tot dusverre slechts de inleiding las.
Ook Joost Pollmann laat in zijn Woord vooraf weten, dat het lezen van een studie van Umberto Eco over Krypton en Superman hem deed kennismaken 'met een houding die mij blijkbaar fascineerde: iets bijzonders durven zien in wat algemeen beschouwd wordt als vulgair. Een mineraal in een hamburger. (...) Een afschaffing van culturele apartheid. (...) Ik leg verbanden met film, literatuur, schilderkunst, theater en muziek, niet om duur te doen maar omdat die verbanden bestaan. Noem het een vorm van culturele integratie."

En ik dus weer grasduinend, tussen de vanmiddag inderhaast genoteerde regel van een te schrijven stuk - deadline 1 november; het doet onderhuids zijn werk - door avondkranten bladerend, De Groene Amsterdammer uitpakkend, zittend en me door de kamer onderweg, herfst ingetreden, de tuin in rust achtergelaten - avondrust.
Niet te verstoren. Even toehoren. Stilte gebiedt.
Simon Vinkenoog, moederkind.


Uit Een indruk van echtheid van Joost Pollmann


 

Woensdag 25 oktober 2006

The Day of Substantive Form

Twee leuke verrassingen voor mijn bezoekers; mogen er meer volgen - ik ben nog bij lange na niet uitgedigitaliseerd; op naar de Integrale Yoga op het wereldwijdeweb, het nieuwe verbond van alle ketters uit alle culturen.
Edward Burman 's The Assassins - Holy killers of Islam (Thorsons Crucible, 1987) kwam me onder ogen, altijd de kriebel van het onverwachte bij het te voorschijn halen van boeken. Ik maak een selectie, weer eens, van Wat Weg Kan.
Laat ik het niet bij de vermelding van de titel alleen laten - de 200 pagina's bieden een waarachtig up to date overzicht van een na meer dan duizend jaren nog altijd bestaande ketterse sekte binnen de Islam, de Ismaelieten.
Verrassend is het te lezen: "Today the sect is represented by that extraordinary religious leader, the Aga Khan, whose immediate ancestors were quite as unusual in their own way as Hasan-i Sabbah - from whose successor as Grand Master he claims direct descent."
Marco Polo's 13e eeuwse beschrijving van The Old Man is in vele talen bekend geworden; Dante gebruikte de uitdrukking assassins voor het eerst in de betekenis van wraakzuchtig vermoorden; tot in onze dagen is er een hasj-legende (Assassins zou van Hachichins komen), waaraan de schijver van The naked lunch en The soft machine, William S.Burroughs het zijne heeft bijgedragen....
Edward Burman ontzenuwt vele mythen en legenden, en beschrijft een moeizaam bezoek aan vestingruïnes op de onherbergzame berg Alamut in Iran, van waaruit Hasan-i Sabbah opereerde, als "...ruthless, tyrannic leader of a band of murderers who lived in the impregnable valleys of the mountains of Persia. While such an account may be based on fact, it must not be forgotten that Hasan was a theologian and philosopher of extreme subtlety. The revolutionary Islam which underpined his political activities derived from careful philosophical reasoning, and his thought and powers of argument were recognized and admired even by Hasan's enemies in Persia. Perhaps it was from this that the initial fear stemmed?"
Fascinerend; ik vlinder verder, nog even over een van Hasan's opvolgers, Hasan II: 'He presented himself as fulfilling the promises of the earlier Hasan, and now the true cosmic sabbath could be introduced, after which there would be neither work nor sickness. Men could now see God directly with their spiritual eyes, and achieve the promised resurrection that would be the culmination of the ages.''

Volgens Terence McKenna c.s. zou deze singularity optreden in 2012; nog even wachten dus - en laten we het daar nu eens een keertje niet over hebben...Paradise Now!
Ik mag graag in dit verband wijzen op Sacred Drift - Essays on the Margins of Islam, door Peter Lamborn Wilson - aka Hakim Bey, die verklaart: "This is my brand of Islam, insurrectionary, elegant, dangerous, suffused with light - a search for poetic facts, a donation from and to the tradition of spiritual anarchy." Een City Lights Books uitgave, 1993.
En dan denkt, voelt en weet deze chroniqueur : and that's what it's all about! En het komt nog eens zo ver: l'immédiat.
Een van de bedoelde verrassingen is de opname achter het venster Go with the blow van een artikel, dat ik al eerder ook in het NL vertaald in een boekje onderbracht, als zijnde een zeer aperte, onderscheidende blik, behorende bij een soefi-traditie - en iets doet me denken aan Arie Visser's laatste artikel, kort voor zijn dood in BRES 183, Zien met het hart.
Het kaif-systeem. Niet te verwarren met kif, volgens de auteur toch hier ondergebracht, als meditatie en overdenking. Zoekt en gij zult vinden.

De tweede verrassing moge zijn de verschijning op deze website (labyrintisch venster ICH HIC CHI) van enkele gedichten van mij in het Chinees, uit een grote, mooi uitgegeven bloemlezing, waarvan een goedkopere uitgave in grotere oplage zou worden verspreid: een pronkstuk in de boekenkast - bedankt Maghiel van Crevel, die zich al een kwarteeuw met dit nobel werk bezig houdt.
Het was weer boekieboekie vandaag; een groet vanuit de Gutenberg Galaxie! Simon Vinkenoog, Cannabis Crusader.


Illustratie van James Koehnline uit Sacred Drift


 

Dinsdag 24 oktober 2006

The Day of Sensational Detail

Afgevaren naar Anderland, Paul Biegel (1925-2006). "Anderland! Waar geen kou is en geen kilte, geen mist, geen regen, geen winter, geen honger."
Een sympathieke en begripvolle terugblik op Paul Biegel's leven en werk in de NRC door Karel Berkhout; zelf leerde ik Biegel kennen eind jaren '50 (van de vorige eeuw), toen hij bij de Haagse Post opmaakredacteur was en ik wekelijks met hem een dag doorbracht op de zetterij van de Telegraaf, top floor, gewapend met een dummy, een map drukproeven en een cicero-latje. Als kinderen een boek ten geschenke kregen, was het van mij uit altijd een Biegelverhaal. Gegroet, van de andere oever!
Edith deed een boodschap, nam de metro en bracht voor mij een Spits en een Metro mee, drukwerkjes die ik zeer zelden zie. Nounou, nounou. Viel niet mee: mininieuws & kletscake. In elk geval kreeg ik van alles te lezen over de Shocklog GeenStijl.nl, waar ik - anders dan anderhalf miljoen mensen per maand- nog nooit een bezoek heb gebracht; ik wil zelfs mijn nieuwsgierigheid die kant niet uitstrekken. Garbage In Garbage Out.
Fijntjes kadert Metro:
" Seksfilmpje. Honderdduizenden bekeken het seksfilmpje op GeenStijl.nl, waarin ADO Den Haag-doelman Stefan Postma de hoofdrol speelt. Op de beelden is te zien hoe de ex-vriendin van de keeper hem met een dildo penetreert."
In de Volkskrant las ik over knutselclips, die op Muziekzender The Box naar de nacht zijn verbannen. Zelf heb ik een tijdje per e-mail last gehad van iemand die dacht mijn gedichten beter voor te dragen dan ik, met muziek beter dan Spinvis. Na de freaky boosdoener, die diverse pseudoniemen koos, enkele malen gedeleteerd te hebben, vroegen wij xs4all.nl een einde aan zijn contact te maken. Sindsdien ook slechts incidenteeel spam; meestal een loterij. Zo, dat is dat.
Alma Mater Markt. Een lezer ergert zich aan het feit dat Ali B. tijdens een t.v.-programma van Pauw & Witteman Balkenende jijjoude.
"Hij bezigde tegen de minister-president uitdrukkingen als 'slap lullen', 'ouwehoeren'en 'uit je nek kletsen.' Pauw noch Witteman greep in, aldus H. Weh, A'dam, 'en hadden er blijkbaar vrede mee dat het programma een gehalte kreeg van tien kilometer onder straatniveau. Jammer!"
'Jammer, maar helaas - ook ik heb aanvankelijk enige moeite gehad met de overgang van U naar jij, die er in afgelopen decennia in geslopen is, onmiskenbaar de invloed van het angloamerikaans en midAtlantic. Er zijn ook nog genoeg mensen die mij met U aanspreken, en dat doe ik in principe in den beginne met iedereen, tenzij ik me in die jij-basis goed thuis voel. Zo; statement for whatever.
Overigens heeft Ali B. natuurlijk 100 % gelijk. Geert Buelens, essayist, dichter en hoogleraar moderne Nederlandse letterkunde aan de universiteit van Utrecht, als Vlaming in mei 2005 naar Nederland gekomen, publiceert een Geachte heer Balkenende-brief in de Volkskrant vandaag. Slotsom:
" Het probleem van Nederland is dus niet dat er geen bevlogen en geëngageerde kunstenaars en intellectuelen zijn, zoals u in uw brief aan Harry Mulisch suggereert. Het probleem van Nederland is dat het geregeerd wordt door politici die geen gehoor geven. Die dusdanig opgesloten zitten in hun al dan niet ivoren Torentje dat ze, tot verbijstering van iedereen, die in Nederland wel eens een krant opneemt of naar NOVA kijkt, durven te beweren dat intellectuelen geen 'bijdrage aan het publieke debat' leveren en niet in staat zijn tot 'boeiende, splijtende, controversële, politiserende vergezichten over hoe het nog beter kan.'
De 'zelfgenoegzaamheid 'en 'het gebrek aan interesse' die u bij de Nederlandse intellectuelen, schrijvers en kunstenaars vermoedt, tekenen louter en alleen de houding van de Nederlandse politiek, mijnheer Balkenende. Dat is uitermate verontrustend en het maakt uw beweringen over het gebrek aan betrokkenheid van schrijvers in hoge mate hypocriet."
Was getekend: Met vriendelijke groet, Geert Buelens.
Netter uitgedrukt dan Ali B. het deed, maar wel van identieke strekking, Metrolezer Weh uit Amsterdam!

Luis Von Ahn: We kunnen niet groot genoeg denken.
"Maak computers slimmer door mensen games te laten spelen. Dat bedacht whizzkid Luis von Ahn (28), hoogleraar in Pittsburgh. In de VS ontvangt hij de ene onderscheiding na de andere. Bericht van correspondent Tom-Jan Meeuws in de afgelopen WeekendNRC. Verwijzingen onder meer naar www.espgame.org en de video op http://www.cs.cmu.edu/~biglou/

Francois Content kwam langs met de heuglijke mededeling dat de Boeddhistische Omroep Stichting hem op radio 747 A.M. morgenavond interviewt tussen 22 en 23 uur. Ongetwijfeld zal hij ook zijn Hypersonic laten horen (hij liet een demo achter), dat hij opdroeg aan Herman Brood. Swinging Soul Machine.
Even over de Canon niets. Wel verneem ik dat een Designprijs in de categorie Ontwerp voor de Openbare Ruimte is uitgereikt aan architect Kas Oosterhuis voor de Hessing Cockpit, blijkbaar de naam van de ons allen bekende autoshowroom en geluidswal ineen, langs de A2 vlak bij Utrecht. Inderdaad een prachtig bouwsel, al heb ik aan Frank Herbert's Dune moeten denken, met die reuzenwormen net onder de oppervlakte. Rijdend door de IJ-tunnel (toch in de loop der jaren enkele duizenden malen) is het soms, vooral wanneer je geen andere auto's ziet, alsof je in een deeltjesversneller zit, in een eeuwige cyclus, en zo zit dat natuurlijk ook.
Soms tintelt alles van betekenis. Al wat geschiedt maakt deel uit van een complex geheel, wonderbaarlijk en ondoorgrondelijk, maar dat je soms in zijn volmaaktheid treft. Eureka. It All Fits

De postbode brengt een L.J. Veen-uitgave (ISBN 90 204 0561 6) in een mooi formaat, 19 x 22 cm., 216 pagina's: Encyclopedie van de populaire cultuur, samengesteld en geschreven door Gawie Keyser (1965) die over film en populaire cultuur in De Groene Amsterdammer schrijft.
De blurbtekst geeft de bedoeling precies weer:
Gerangschikt naar de categorieën fictie, tv, film, muziek, games en strips behandelt de Encyclopedie van de populaire cultuur in de vorm van hartstochtelijke betogen en prikkelende lijstjes het beste uit de populaire cultuur. Gawie Keyser geeft antwoord op de vraag waarom een film of een boek zo goed is, en waarom zo populair. Van Twin Peaks tot Big Brother, van Steven Spielberg tot Quentin Tarantino, van Ian Fleming tot Stephen King, van Madonna tot The Neptunes en van Akira tot Kuifje: de Encyclopedie van de populaire cultuur levert een onmisbare bijdrage aan de culturele canon en is de ideale introductie tot het beste dat de populaire cultuur te bieden heeft.

Veel succes met je boek, zwager! (hij is getrouwd met Edith's zuster Fleur).
Simon Vinkenoog, de komende en gaande man.


Illustratie uit Encyclopedie van de populaire cultuur



Maandag 23 oktober 2006

The Day of Conflicting Karma

Welkom Week 43!

Laten wij ons geen illusies maken: vergeetachtigheid slaat toe - je zoekt twee kamers overhoop op zoek naar een boek, vertwijfeld kijk je om je heen, en kijk: daar ligt het voor je. Als je rustig was geweest, had je niet hoeven zoeken, gewoon even: nee, laten wij ons geen illusies maken.

"Freedom is fire, overcoming this world by reducing it to a fluctuating chaos, as in schizophrenia; the chaos which is the eternal ground of creation. There is no universe, no one way.

        We are always in error
        Lost in the wood
        Standing in chaos
        The original mess
        Creating
        A brand-new world.

Thank God the world cannot be made safe, for democracy or anything else.

Cf. Storch, Primitive Archaic Forms, 14."

Zo staat het, in de aforistische vorm waarin het hele boek geschreven is, in Norman O.Brown's Love's Body, in het hoofdstuk Fire. Uit het zelfde hoofdstuk dan maar; voor mij op dit moment niets belangrijkers:

"Find the true fire; of which the fires of war are a Satanic parody. Fight fire with fire. The true teachers of peace are those who have the highest power, who can work miracles, who are masters of fire. Therefore the Buddhas are called Jinas, Conquerors.

Cf. AE, Candle of Vision, 137-139. Govinda, Foundations of Tibetan Mysticism."

Ik laat Max Pam en Rik Schipper nog even dromen dat zij vlinders zijn. Hun wekelijkse briefwiseling in de Volkskrant wijst op een treffende coïncidentie. Op dezelfde dag, 9 oktober, dat Pam over de droom van Zhuang Zi (Tsjwang Tse) schreef, die droomde dat hij een vlinder was en bij het wakker worden ineens bedacht dat hij een vlinder zou kunnen zijn, die droomt dat hij een mens is, lazen verschillende Volkskrantlezers een identiek droomgedicht van Menno Wigman op hun poëziekalender. Het bracht hen blijkbaar flink in verwarring:
"Droomden ze nu dat ze in de poëziekalender hetzelfde lazen als in de krant? Of waren ze een vlinder die in de krant las dat hij een mens was die droomde dat in de poëziekalender stond dat hij eigenlijk een vlinder was. Als je begrijpt wat ik bedoel. Er waren lezers bij die er een week lang niet van hebben kunnen slapen!"
Zelf kon Pam niet slapen van de beelden die hij op televisie zag van Tibetaanse vluchtelingen, beschoten door Chinese grenswachten in de buurt van de Mount Everest. Ze waren op weg naar de Dalai Lama in Nepal, maar van de zeventig zijn er maar veertig aangekomen.
'Wat nu, Pichecru?'
Sinoloog en taoist Schipper, hoogleraar in het Chinese Fuzhou en het Amerikaanse Harvard, met wie Max Pam eerder dit jaar een reis door China maakte; aanleiding tot de briefwisseling die tot het einde van dit jaar elke maandag verschijnt (en ongetwijfeld 1 boekje méer wordt), geeft ten antwoord:
"Iedereen stemt er mee in dat China zijn verantwoordelijkheid neemt om die fanatiekelingen in Noord-Korea tot rede te brengen, maar men laakt de Chinese grenswachters wanneer ze op Tibetaanse fanatiekelingen schieten, die hun leven en dat van hun kinderen op het spel zetten omdat ze in een gevaarlijkse tocht naar de Dalai Lama willen. Tussen Kim Jong Il en de Dalai Lama bestaat beslist een verschil, maar toch. Dat is de verandering der dingen.
Op den duur verandert alles, ook namen. Het boeddhisme is tegen geweld, maar de monniken van het Shaolin-klooster in China waren geweldige vechtersbazen, om over de japanse Zen-krijgers maar te zwijgen. Kim Jong Il heeft niet het eeuwige leven, en misschien kunnen we hem uitnodigen eens met vakantie te gaan op Terschelling. Want waarom zouden we zo fanatiek vasthouden aan de eigen identiteit? Waarom kunnen we niet wat soepeler zijn: 's morgens vader en 's avonds moeder? Soms moslim, en soms boeddhist? Allemaal Noord-Koreanen? Want, zoals Lao Tzi al zei: 'Vaste namen bestaan niet.'En als ze je weer eens met strenge stem vragen: 'Wie ben jij eigenlijk?', kun je net zo goed antwoorden: Eigenlijk ben ik een vrij en blij rondfladderende vlinder.'
En dan glimlachen naar je beeld in de spiegel."

Een driedaags Internationaal Boeddhistisch Film Festival Europa Tibet in the Movies speelt zich in Amsterdams Filmmuseum Cinerama aan de Marnixstraat 400 af. Gisterenavond de première van Milarepa; meer info@ibff-europe.eu of via www.ibff-europe.eu

En toen werd het tijd voor heel iets anders. Goedendag. OM MANI PAD ME HUM.
Graag gedaan, Simon Vinkenoog - voorlichter.


 

Zondag 22 oktober 2006

The Day of Allure

Mijn praatje gisteren voor de JOOT Anti-Boekavond heb ik afgeraffeld; na de woordenstroom van een zestal mensen voor me wilde ik daar niet teveel aan toevoegen, terwijl ik het een en ander op mijn repertoire had.
Als meest-uitverkocht schrijver van Nederland voel ik me uiteraard in zo'n prachtig ingerichte antiquariaat (Hartenstraat 15, een van de 'negen straatjes 'binnen de Amsterdamse grachtengordel) met sous-sol en opkamer, wel thuis.
Over het feit dat een uitgeverij als Passage in Groningen minder aandacht in de media krijgt dan zegge Arbeiderspers, Prometheus, Querido of de Bezige Bij weet ook iedereen.
Dat er Overvloed en onbehagen in het boekenvak bestaat, zoals Leo de Haas in een essay onder de titel HET TEVEEL (De Brakke Hond, zomer 2005) liet weten, ik had een ander citaat kunnen kiezen.
Dat ik werd afgeserveerd door Philip Hoorne in Awater (ik las de laatste paragrafen voor), soit. Airplay genoeg, plus 2 cd's die beluisterd worden. In elk geval mag ik de eerste regel van mijn eerste op het oor geschreven gedicht Stem uit de groef, met de opdracht 'voor eigen stem geschreven': Mijn stem mag met mij /een heel leven mee, dankbaar beamen.
Eerste gedichten '49-'64, pagina 225/226, de Bezige Bij, 1966).
Die mij zo vertrouwde stem wil best nog even mee. Alle stemmen leven. Dat ik die stem met al zijn stemmingen dagelijks kan laten horen op Kersvers vervult mij met grote vreugde; ik ben minstens zo enthousaiast over dit 21ste eeuwse playstation als toen ik in 1950, barstensvol 22 jaren jong, mijn geroneotiepte blurb met Franse postzegels de wereld in stuurde: ik liet het ene bestaande exemplaar van Kersvers, eerste jaargang, juni 2004-juni 2005 (458 pagina's) zien, alsmede blurb 7 (8 pagina's, met een gedicht van Hans Lodeizen voorop, zie venster blurb.).Jammer dat Philip Hoorne mijn webstek niet vermeldde; ben ik me hier even poëtisch bezig, of niet?

" Zal ik antwoorden, beterweten, zeggen?
Omdat Kees Bottenberg eens heeft gezegd:
'ik zou willen schrijven
want er zou een bijbel geschreven moeten worden.'

Daarom, medeschrijvers. Wij schriijven een bijbel.
Ieder zijn eigen hooglied. Ieder het zijne.
Ik de mijne.
Allen één God."

(voorgelezen in Shéhérézade, Amsterdam, 1963 'Gesproken woord (jazz & poetry)' in Eerste Gedichten, 1966, pp. 289-310.

Dit als interlude; ik pak nog steeds mijn tas bij JOOT uit.
Ik toonde een boekje met rechtzettingen; de ingezonden brieven en andere herstelcorrigenda, zonder dewelke je een heel andere indruk van 1 gebeuren zou hebben;
een boekje met teksten-bij-overlijdensberichten; ik toonde een van de zeer inspiratieve transparante HEMA A4 showmappen met twintig transparante insteekpagina's, waarvan ik er een voor de gelegenheid was gaan vullen, met de (gedownloade) voorpagina van Boekwinkeltjes.nl, e-zine van Boekwinkeltjes.nl, 1ste jaargang, nr.1, okt/nov.2006, 28 pagina's, met de aankondiging van een interview met Gerrit Komrij, waaruit geciteerd "Ik vind Nederland een prachtland, maar het is onbeschoft tot op het merg", een droeve constatering - tussen de lettervreters en jonge medepennevoerdes had hij er bij JOOT zeker geen last van; ook senioren als Louis Lehmann en ondergetekende vermaakten zich opperbest.
Ik sloot met de opmerking dat ik een hekel had gekregen aan foto's van schrijvers, trots voor een boekenkast (ik heb me er zelf aan schuldig gemaakt; zie Schrijvers & hun huizen (Uitgeverij Byblos, Amsterdam 2005, met prachtfoto's van Annelies Rigter en bekwame teksten van Erdmute Klein). Boekje open. Boekje dicht. Slotsom, het gedicht Ode aan het boek uit mijn bundel Zonneklaar; was dat niet de reden om aan zo'n avond deel te nemen? Heerlijke kippenpootjes en een falanx jonge dichters.
En een afspraak met Simon Jr van JOOT om me van een last boeken te verlossen, prachtboeken waarvan ik weet dat ik ze nooit meer zal lezen, maar een ander weer wel.
Zo dook ik meteen gisterenavond en vandaag in de lectuur van een biografie (prachtige zuil met biografieën in de opkamer), "Ik ben een vreemdeling. Ik sta apart' Een biografie van Paul Rodenko (1920-1976) - Meulenhoff, 2000 - een van de drie boeken die ik als honorarium voor mijn amechtig optreden mocht ontvangen - en ja, daar ben ik weer in de Columbusstraat in Den Haag, september 1950, en wij bellen aan bij Paul Rodenko die ik voor het eerst zou ontmoeten. "Die merkte dat Vinkenoog een medestander en een verademing na mensen als Sierksma was." Er wordt uitgebreid geciteerd uit correspondenties met Rodenko, die ik vergeten ben (uit het archief van het LMDC), bijvoorbeeld dat ik hem vanuit Parijs over Antonin Artaud geschreven had, in maart 1949, na een stuk van hem in Litterair Paspoort.
En uiteraard hier van harte gefeliciteerd met zijn kersverse benoeming tot stadsdeeldichter van Zuideramstel, Karel N.L.Grazell. Ik verneem het via een interview in Het Parool van de 20ste oktober. Karel, die ik voor mijn vertrek naar Parijs bijna dagelijks trof op het Leidseplein, samen met Niels Augustin - aan hen dankte ik mijn kennismaking met Juc Cohen, mijn tweede vrouw - gun ik zijn visie op de voorgeschiedenis van de 50ers/ Proficiat!

Genoeg geliteratureluurd Uiteraard wilde Ma Ringnalda weten hoe onze tuin er bij stond, eenmaal daar kuierde ook ik mee naar de Hoofdingang, waar het clubgebouw een grote restauratiebeurt ondergaat en het Stadsdeel een nieuwe bestrating legt rond het Vogeldorp. Veel te ruiken en te zien, veel geknipoog van de oostindische kers, pluimen van dichtbij bekeken kosmische sporen. De paddestoelen in Bill's tuin zijn even plotseling verdwenen als zij verschenen waren; en ik blijk hier te zitten op een sprankelplek, term ontleend aan de Zondagtelegraaf die Edith bij het tankstation voor mij aanschafte. Horoscoop OK.
De catchment area (tot twee uur rondrijden) van Eindhoven is 38,5 , Schiphol 21,8 en Rotterdam Airport 26,8 miljoen inwoners. "Onze situatie is veruit de beste van alle Nederlandse luchthavens, aldus Bart de Boer, algemeen directeur van Eindhoven Airport, evenals Rotterdam Airport 100 % dochter van Schiphol Airport. Doe die luchthaven niet weg, AMSTERDAM! Maar doe die aandelen AJAX weg!
Ojee, op welke golflengte ben ik nu beland? "Er is nog geen reden voor paniek, maar we moeten wel zorgen dat we orde op zaken stellen. Snel beginnen dus en als er geld bij moet, dan moet dat maar, aldus Janmarc Lenards, VVD-Kamerlid. Dan Moet Dat Maar. Aardappel in de mond. Haags? Heemsteeds? accent... Over het Dreigende Wassende Water.
Waarachtig televisieportret van beeldenmaker Auke de Vries; wie dat gemist heeft zoeke op Uitzending gemist: AVRO-Close up - dit wordt later op de avond overgeheveld.
Gegroet medemensen. Simon Vinkenoog, deelnemer.
De hiernavolgende tekening van Henri Michaux is uit diens boek over mescaline: Misérable Miracle.



 

Zaterdag 21 oktober 2006

The Day of Singularity

Gisteren zette ik mij zomaar achter mijn bureau om het volgende te schrijven. Als zo vaak weet ik niet van te voren waar ik uitkom; ik laat mij door het schrijven leiden, en noemde de tekst Vrijdagmiddagzelfgesprek alvorens die op te slaan - en voor deze aflevering van Kersvers te gebruiken.

'Tuurlijk! hoor ik mijzelf hardop zeggen, na een stroom gedachten die tot een conclusie heeft gevoerd, alsof ik iemand nodig had om het te beamen. De uren dat ik alleen ben, zoals nu Edith haar moeder in Den Haag ophaalt om hier te komen logeren, gebeurt alles heel weloverwogen, elke stap inhoud gevende: voordat er bezoek komt moet er het nodige aan de kant: stapels papieren, mappen, weekbladen en tijdschriften, knipsels - en wat je al niet tegenkomt als je boeken verplaatst! Een paar prachtige verhalen van Borgès gelezen: Bibliotheek van Babel, de Zahir, De Aleph - wat een virtuoos en visionair schrijver!
Telkens ook wat te doen en te overdenken tijdens de momenten waarop het onderbrengen zich afspeelt (de gedachten, de inzichten, de verrichtingen, de handelingen) terwijl het in feite zo eenvoudig is: je geeft je stap voor stap over aan de Flow, die zo nu en dan van ritme verandert. Soms zijn het stroomversnellingen, soms ligt het er roerloos bij, lijkt het stagnatie, stilstand....
Une a-rythmie cardiaque. Ik hoor het de Franse dokter van de Unesco nog zeggen, na een medisch onderzoek bij mijn aanstelling in 1949. Dat had ik. OK. Het is ondertussen vertaald door Nederlandse internisten als hartrimestoornissen, en het woord arythmie vind ik in Kramers niet terug.
Met alles valt te leven. Moet je wel blijven opstaan; - en nu, na al de schreeuwlelijken in het verleden, hoe plezierig is het om de dag te zien groeien, je verwent en wordt verwend van het eerste tot het laatste moment. Eens buiten het huiswerk van de dichter verricht, is het altijd: Ha Heerlijk Huiswaarts!
Ik sloeg Chögyam Trungpa's boek Spiritueel materialisme doorsnijden op. (Servire, 1990).
Het Bodhisattva-pad, p.157: "Ronddwalende gedachten kunnen vergeleken worden met de bloedcirculatie die voortdurend de spieren van ons organisme, de emoties voedt. Gedachten verbinden en ondersteunen de emoties zodat we in ons dagelijks leven een niet aflatende stroom van mentaal geroddel ervaren, onderbroken door wat meer kleurrijke en intense uitbartstingen van emotie."
Zo zo, zo zit dat, zit dat zo.
Ieder doet het zijne; vanavond word ik gebeld door de Club van Honderd om in een radio-live-programma van 5 minuten antwoord te geven op de vraag naar De deugd van ............Mijn naam staat vanavond op deze puntjes, weer een hit op Google. . . . . . .
Ik ben hem, zoals ik 'hem' zo vaak ben. Vaak mezelf in het leven tegengekomen, en niet alleen om mijn haar te kammen, verwondering blijft. Ja, dat jongetje zit er nog in, die slungel, die engerd, die bleekscheet en die wat al niet zijn eigen boontjes te doppen kreeg.
We need more household saints!
las ik ooit in een geel yoga-boekje. Waarom niet overal, geen heilig boontje, maar een erkenning van de schitterende ideeën, die in de lucht hangen om opgevangen te worden, en verwerkt, beleefd. Alle wijsheid aller tijden nu in een simultaangebeuren over ons heen gestort. Wat doen we ermee?
Het Goed Gevoel circuit groeit; ik krijg weer twee websites door, the lost connection for solid facts, zo noemde Olaf Stoop zijn Real Free Press.
Aan hoeveel mensen ik niet denk - niet dagelijks maar regelmatig: Derk, Ilse, Olivier, Schierbeek, Vrijman et tant d'autres... Mijn moeder komt langs, en soms mijn vader die ik nooit gekend heb, en Oom Dirk, trouw dertig jaar aan haar zijde, zelfs aan Willem (en Gerrit!) Achterberg, of opeens aan de zoon van 'de grijze ', die op zijn hoofd stond: ik keek mijn ogen uit, op m'n 10e of zo. Ik zie ook de gebouwen die verdwenen zijn, de slooppanden aan het Weteringcircuit, de bermen bij Betondorp die snelwegen werden, ach, al die prentjes in je hoofd van zoveel reizen, verplaatsingen, verblijfplaatsen, de gangetjes en kamertjes binnen en buiten, in het huis dat Leven heet, op Moeder Aarde.
Dankbaarheid.
Volgende week staat mijn bureau precies 19 jaar op deze plek, van waaraf ik nu tik, verhuizend van Weesperzijde 67 naar de Sarphatistraat tegenover het Amstelhotel, met dank in de allereerste plaats aan Edith die mij verwelkomde, aan vrienden als Dick, Rowan, Gawie en zoon Alex, die ook hielpen bij het verhuizen van mijn boeken; twee gewelven huur ik van Stadsherstel in de Vondelkerk. Enz.
Van vorige verhuizingen weet ik bijna niets meer af, feiten zijn mij ontschoten. Na Parijs 1957: Herengracht, Bloemgracht, Oudezijds Achterburgwal, Leidsekade, weer Bloemgracht (Remco C. mijn buurman), Noordermarkt, Koninginneweg, Weesperzijde, eerst 66, naderhand 67 - jaja, hoe is (en was) het mogelijk?
En, zo ver terugdenkende, is er niet een kist verloren gegaan met UNESCO-papieren toen ik eind 1956 van Parijs naar Amsterdam terugkeerde? Zoveel 'ging' verloren, een boeddhabeeldje, een Tibetaanse ring, niet weg maar onderweg naar de volgende bestemming dan maar.
Toen mijn moeder vanuit de Govert Flinckstraat 164 verhuisde naar de Saenredamstraat liet zij tussen de hanebalken honderden affiches achter, die ik in de jaren voor mijn vertrek naar Parijs had verzameld. Over het hoofd gezien. Vergeten. Ignorant. Onwetend, dom, lief. Zoveel Amsterdamse trappenhuizen, halve woningen - voor en achter, overlopen, zolderkamers met lattenwanden, gepleisterd.
Het huis in de Govert Flinckstraat en dat van de buren rechts en links (Frans, de eerste dode, 11 jaar) werd gesloopt, er staan nu andere huizen; stoomwasserij de Volharding met drie panden op de begane grond moest de Pijp uit, en ging naar de Waddenweg in Noord. Jarenlang altijd een kamertje met bed voor me beschikbaar als ik vanuit Parijs naar Amsterdam kwam. Schuin tegenover ons, stoepje op, 139. Twee deuren, beletage rechts, 2 en 3 hoog linkerdeur. De rechterdeur, in de deurpost aan de binnenkant een mezoeza. Andere wereld; ganz Anders. Vrome Duitse Joden. De Blumenthals. Vader, moeder, drie broers van wie de jongste mijn vriendje Helmut.
En wat wist ik weinig, maar wat voelde ik mij veilig, midden in de oorlog, bij deze mensen die op een noodlottige dag opgehaald en gedeporteerd zouden worden en nooit meer terug kwamen.Vanachter de gordijnen stond ik met mijn moeder toe te kijken: ik stond erbij en ik keek ernaar: een van de meest machteloze momenten in mijn leven.
TERREUR. Als ik gil, is het met reden.
Maar binnen die hechte familie - die het einde heeft moeten voelen naderen, zonder mij er ooit maar met éen woord over lastig gevallen te hebben - voelde ik mij veilig. Veiliger notabene dan bij mijn moeder; als het luchtalarm ging (vaak overvliegende bommenwerpers op weg naar Duitsland) en iedereen van de straat af, naar binnen moest, ging ik vaker bij de Blumenthals langs, dan naar huis, of de schuilkelder in het Sarphatipark. Nee, ik heb niet de verbeelding of de fantasie er een verhaal van te maken. Het verhaal (I is a Verb) duurt nog steeds, het is altijd Hier en Nu in het leven, maar wat is er nog veel te weten te komen, en stil bij te zijn. La vie continue.
Of ik een column wil schrijven voor het tweede nummer van het E-zine Boekwinkeltjes.nl, waarvan het eerste nummer zojuist is verschenen. Goed initiatief; toe te juichen! Liever actief op het scherm, dan passief ervoor. Heeft Jan Mulder niet eens zoiets gezegd?
Wie is wie? Over en sluiten maar Round about midnight. 20/21 okt.2006
Zaterdagmorgen.
Tot zover: hier ben ik weer; op naar het heden! (En de toekomst) Op naar de songlines en de noösfeer. Ik ben niet de enige, die (op deze mijn uitlaatklep) Balkenende gewezen heeft op de onjuistheid in zijn geloofsbrief aan Harry Mulisch: Holman in Het Parool en onder meer Blokker en Pfeijffer in NRC Handelsblad gaven hem er van langs. De man hangt inderdaad van gemeenplaatsen aan elkaar.
NRC publiceert zelfs een 'verre van complete' lijst met acties en namen, verwijzend naar hedendaags intellectueel engagement. September 1997: Voskuil:Varkens in nood. Mei 200l: pamflet Stop de uitverkoop van de beschaving. Februari 2002: Anna Enquist over Dodehoekspiegels. Oktober 2002: Rapper Raymtzer reageert op Oudkerks Kutmarokkanen. Februari 2003 zanger Fosko met lied Denk daar eens over na (uitbreiding Schiphol). Februari 2004: Partij voor de dieren. Oktober 2004: 26.000 gezichten, t.v.-portretten van uitgezette asielzoekers. December 2004: Naar een sociaal-individualistisch alternatief (Pels en De Beer). Februari 2005: Gedoemd tot kwetsbaarheid, pamflet van Geert Mak. Maart 2005: Ali B. Rap Around the World. September 2005:Het achtenveertigste uur, roman van Nicolaas Matsier over de nieuwe vreemdelingenwet. December 2005: Lange Frans en Baas B. Het land van. Februari 2006: Lied van Bob Fosko voor de SP: Een mens is meer. Februari 2006: Ronald Plasterk medeopsteller PvdA-programma. Mei 2006: Actie tot steun aan Ayaan Hirsi Ali, Nelleke Noordervliet en Geert Mak, een 30-tal medeondertekenaars. Juni 2006: Ad Verbrugge: Help! Het onderwijs verzuipt. Augustus 2006: Schrijfster Naema Tahir: "Ook ik had een martelaar voor Allah kunnen worden." September 2006: 'Bespot worden is een kleine prijs voor de vrijheid', manifest van Terstall, Teeuwen en Ebbinge, en tenslotte oktober 2006: Maarten 't Hart pleit voor heropening van het proces tegen Lucia de B. Hij klaagt het openbaar ministerie aan.
Zo, het heden naderbij gebracht - en een en ander hier vereeuwigd. Grand Design - tijd voor een sabbatical voor Balkenende. "Wat zou het een zegen zijn, geachte heer Balkenende, als u zich na 22 november helemaal aan de schrijverij zou gaan wijden!"
Was getekend Jan Blokker. En nu ga ik verder elders, het weekend gaat van start. Enjoy, gegroet: Simon Vinkenoog.


 

Vrijdag 20 oktober 2006

The Day of Vogue

"Hoe zal dus dat leven in de hemel, waarnaar de godvruchtigen zo smachten, er in werkelijkheid uitzien? Natuurlijk zal de ziel het lichaam volkomen in zich opnemen, daar zij de sterkste van beide is, en dus overwint. Dat zal haar des te gemakkelijker vallen, daar zij nu pas in haar element is en zij het lichaam tijdens haar aardse bestaan heeft gereinigd en vergeestelijkt en op transformatie heeft voorbereid. De ziel zal dan op haar beurt op wonderbaarlijke wijze weer worden opgenomen in de goddelijke geest, die oneindig veel sterker is dan de menselijke zielen tezamen.
En zo zal dan tenslotte de mens geheel buiten zichzelf zijn getreden en zal zijn gelukzaligheid dus niet anders zijn dan een toestand, waarin de mens, buiten zichzelve geraakt, iets onzegbaars ondergaat, dat veroorzaakt wordt door dat hoogste goed, dat alles tot zich trekt.
Maar hoewel die toestand van extase pas het stadium van volmaaktheid bereikt, wanneer de zielen, verenigd met hun lichamen, het eeuwige leven deelachtig worden, krijgen toch de godvruchtigen reeds tijdens hun leven - omdat hun leven niets anders is dan een zich bezinnen op hetgeen hen in het hiernamaals te wachten staat, ja een voorschaduwing daarvan - in zekere zin een voorsmaak van hun hemelse beloning en de geur van heiligheid.
En al is de diepe vreugde, die zij dan smaken slechts een nietige druppel, vergeleken bij de eeuwigdurende bron der hemelse zaligheid, toch gaat deze alle lichamelijke genietingen verre te boven; ja, alle vreugden tezamen, die mensen op aarde kunnen smaken, wegen niet op tegen die ene vreugde van hemelse zaligheid. Zo hoog verheven is het geestelijke boven het lichamelijke, en het onzienlijke boven het zichtbare.
"Geen oog heeft gezien, geen oor heeft gehoord, geen mensenverstand heeft ervaren, wat God bereid heeft aan hen, die Hem liefhebben", zegt de profeet Jesaja (I Cor. 2:9). Het is deze vorm van dwaasheid, die niet ophoudt, wanneer men het tijdelijke met het eeuwige verwisselt, maar die pas dan zijn voltooiing vindt.
De enkele begenadigden, die dit geluk ervaren, ondergaan iets, dat veel gelijkt op een aanval van krankzinnigheid. Zij uiten onsamenhangende klanken en onbeheerste geluiden, waaraan niets menselijks is. Hun stemming wisselt voortdurend; nu eens zijn zij uitgelaten, dan weer diep terneergeslagen; zij wenen, lachen, zuchten; kortom, zij zijn geheel buiten zichzelven.
Zijn ze weer tot bezinning gekomen, dan zeggen ze zelf niet te weten, of ze droomden of waakten, of zij op aarde, dan wel in hoger sferen vertoefd hebben. Al wat ze gehoord en gezien, gezegd en gedaan hebben, herinneren zij zich slechts vaag, als hadden zij gedroomd. Zij weten slechts één ding, dat ze onuitsprekelijk gelukkig waren, zolang zij buiten zinnen waren.
Daarom betreuren zij hun leven lang weer tot bezinning te zijn gekomen en zij verlangen voortdurend niets anders, dan voor altijd door een verstandsverbijstering van dien aard te worden bezocht. En dan te bedenken, dat dit alles nog slechts een onbeduidend voorproefje is van de komende zaligheid!"

De slotpagina's van Desiderius Erasmus, Moriae Encomium dat is DE LOF DER ZOTHEID, in het Nederlands vertaald door Mr. A. Dirkzwager Czn. en A.C. Nielson, uitgever H. J. Paris, Amsterdam, s.d.
"Ter verantwoording hebben wij naast onze vertaling de oorspronkelijke Latijnse tekst, zorgvuldig bewerkt naar de facsimile-uitgave van het door de tekeningen van Holbein vermaarde Bazelse exemplaar van 1515, laten afdrukken."
In 1968 publiceerde ik in Weergaloos dit fragment naar de Wereldbibliotheek-uitgave van 1957, vertaald door Mr dr J.B. Kan. ('Een God-dronken getuige: Erasmus", pp. 465/6).


Hans Holbein Jr.: De zotheid daalt van de katheder af.

Wat een welkome bijdrage kan dit zijn aan de Canon! Voor de Wikipedia, die aangelegd moet worden: werkverschaffing, voer voor columnisten en andere praatjesmakers, de waan van de dag, oprispingen, van monoloog naar dialoog en gesprek; aan woorden geen gebrek.
In De Groene Amsterdammer van deze week Menno Hurenkamp: Nederland heeft nooit bestaan.Hij noteert - als menig ander - twee manco's: ten eerste klinkt er geen muziek in de vijftig kort omschreven hoogtepunten uit de vaderlandse geschiedenis, geen Sweelinck, geen Concertgebouworkest, geen André Hazes. Het tweede manco: "met deze hoogtepunten op schoot zul je nooit begrijpen waarom Nederland in de twintigste eeuw zo verslingerd is geraakt aan Amerika."
Vervolgens zijn analyse, hier verkort weergegeven, met dank. Van de 18 in de lijst voorkomende mensen zijn er zes niet in Nederland geboren; uit Duitsland komen bijv. Willem van Oranje en Anne Frank. Enkele andere van die zes hebben zelf nooit veel te doen gehad met Nederland (Napoleon, Karel de Grote).
"Van de twaalf die wel van Hollandse bodem stammen, waren er vijf om allerlei redenen zo reislustig of kosmopolitisch dat je ze ook aan een ander land of aan de zee kunt toeschrijven. Het zijn Erasmus, Hugo de Groot, Michiel de Ruyter, Spinoza, Vincent van Gogh. De paar echte Nederlanders in de canon zijn: Annie M.G.Schmidtr, Willem Drees, Aletta Jacobs, Willem I, Rembrandt, Else Eisenga en Floris V."
De overige 32 hoogtepunten nalopend, bespeurt Hurenkamp dat precies de helft niet tot Nederland beperkt bleef, maar in Europa of elders plaatsvond. Hunebedden, slavernij, spoorlijnen, dekolonisatieprocessen of de Tweede Wereldoorlog zijn overal om ons heen te vinden en zowel Belgen, als Engelsen en Fransen zouden zich er moeiteloos in herkennen, terwijl de Duisters de boekdrukkunst claimen en de Belgen zich afvragen wat wij zeuren over de Eerste Wereldoorlog.
Van 'hebban olla vogala', de Beemsterpolder, de Republiek, de Stijlgroep en Srebrenica zouden dan echt Nederlandse voorvallen zijn. "Samen met die zeven echte Nederlanders maken die zestien echt Nederlandse gebeurtenissen nog niet de helft van onze canon uit. Meer dan de helft van onze geschiedenis delen we dus met de rest van de wereld. Nederland als een afgebakende eenheid, een land met een eigen en herkenbare identiteit, heeft een volkomen ondergeschikte rol gekregen van de canoncommissie."
En daarmee is ons sprookje uiteraard nog lang niet uit. Can Anyone Notice Our Nonsense? Over naar de werkelijkheid; Edith is naar Den Haag om haar Mama te halen, die een week komt logeren.
Gegroet voor vandaag, Simon Vinkenoog, bewustzijnsverruimer.


Donderdag 19 oktober 2006

The Day of The Projector

Een interessant filmpje werd me per e-mail toegestuurd, waarvoor dank.
Te horen en zien onder meer de Nederlandse cardioloog Pim van Lommel, die bekendheid verwierf met zijn studie naar bijna-doodervaringen.
Ook goed prof dr Ervin Laszlo te zien, oprichter van de Club van Boedapest, alsmede andere internationale wetenschappers, die zich met bewustzijn bezig houden.
Misschien een onderwerp voor een nieuw geloofsbrievenboek van Jan Peter Balkenende? Gisterenavond konden wij bij de tv-presentatoren Pauw & Witteman uitgebreid meebeleven, hoe Ali B. en Adriaan van Dis reageerden op het boek Aan de kiezer met 28 brieven die onze Premier deze zomer schreef aan mensen die hem geïnspireerd hadden. Uiteraard en niet toevallig vlak voor de verkiezingen verschenen, met reeds de nodige obstakels: een stemwijzer die het bij de presentatie met politieke kopstukken door storingen liet afweten (haha) en stemmachines, die (hoho) volgens de actiegroep wijvertrouwenstemcomputersniet.nl eenvoudig te manipuleren zijn. Check it out!
"De overheid zal maatregelen moeten treffen om op de kortst mogelijke termijn deze elektromagnetische lekkage te stoppen." kapittelt het hoofdredactioneel commentaar (Lux et Libertas) van NRC Handelsblad terecht.
In zijn open brief aan Harry Mulisch doet JPB zijn beklag over het gebrek aan bevlogenheid bij de intellectuele voorhoede in Nederland. "Is het gebrek aan interesse? Is het zelfgenoegzaamheid?"
Nonsens, en een tunnelvisie. Wat je zegt ben jezelf. JPB leest blijkbaar geen kranten en weekbladen. Geen Henk Hofland, Hubert Smeets, Piet Grijs, Leon (en Harry) de Winter, geen Abdelkader Benali, geen Michael Zeeman, geen Arnon Grunberg - niet de opinies, betogen en forumbijdragen die in onze kwaliteitskranten voortdurend gepubliceerd worden, ook door rechtsfilosofen, onderwijsdeskundigen, geesteswetenschappers, universiteitshoogleraren e.t.q.


Achterpagina NRC Handelsblad, 18 oktober 2006


Er wordt in de politieke top van het bestuurlijk volgepropte Nederland blijkbaar minder waarde aan hun mening gehecht, dan in de in cultureel opzicht wat diepgravender buurstaten: Frankrijk, Engeland, Duitsland. Er is toch nauwelijks een politicus te vinden die een boek leest? Die de tijd heeft om te lezen, na te denken, reflecteren, mediteren.
Het is heel jammer te moeten constateren dat het aan intellectuelen in ons politiek bestel ontbreekt, enkele notoire uitzonderingen (Bolkestein) daargelaten. Misschien horen intellectuelen, de elite, niet in de huidige politiek thuis, waar alleen maar met handen en voeten gesproken en gedacht wordt. Koppie koppie, zei de lijstduwer, en vraagt voor iets anders uw/jullie aandacht.

"Beste mensen van goede wil,
Zoals u weet is Ken Wilbur de langverwachte Einstein van het onderzoek naar het bewustzijn. Ken Wilber legde echter een basis, die verder uitgewerkt dient te worden. Een zeer belangrijke bijdrage zien we in het werk van filosoof en systeemwetenschapper Ervin Laszlo. In maart 2006 was er in Düsseldorf een conferentie tussen wetenschappers. Het onderwerp van de bijeenkomst was: “wijsheid en wetenschap in dialoog: het nieuwe planetaire bewustzijn”.
Een samenvatting van deze bijeenkomst is te zien in een 10-minuten durend filmpje dat hier te bekijken valt: http://www.youtube.com/v/GFyJYNqQtIc . Dit wou ik graag met u delen. Indien U elders op het internet nog dergelijke media treft, mag u dit altijd naar mijn adres doorsturen, zodat het netwerk van liefde zich ook via het internet voltrekt.
In Liefde, Licht en Vreugde, Kristof Van Hooymissen."

Ik blijf surfen (en lezen!) ; ik voorzie inderdaad de opbouw van een World Sensorium, waarbinnen het planetaire bewustzijn geen utopie meer is, maar een door iedereen gedeeld bewustzijn. Een lange weg te gaan, daar komen nog tientallen andere Canons bij kijken (www.entoen.nu), maar het is wel the most pressing task of humanity. (If not Now, When - ook al 'n Perennial Philosophy).
En of nu Ken Wilbur wel of niet de Einstein van het bewustzijn is - ook hij bouwt voort op de schouders van voorgangers. Denkend aan Norman O.Brown, Oliver Reiser, William James - ik hoef niet verder te denken. Licht genoeg in de duisternis, als je de weg weet te vinden.
En het spel is nog lang niet ten einde. Mijn leven een open boek, van dag tot dag te lezen en ontleden. Ik wil aanschaffen de biografie van Antonin Artaud, de nieuwe Thomas Roosenboom, het boek van Aukeline Weverling en de nieuwe John le Carré - hij maakte diepe indruk op me, toen ik hem op tv geïnterviewd zag. Uitzending gemist? Je mist niets, mits je je eigen tijd maar springlevend houdt, en niet doodt!
Gegroet voor vandaag, kijk er doorheen, en geniet. Daar is de schepping voor bedoeld, don't settle for less! Simon Vinkenoog


 

Woensdag 18 oktober 2006

The Day of Personal Leadership

Wat doe ik zoal, behalve dit? De maandelijkse column voor Essensie, geestverruimend lifestyle magazine, schrijf ik al vanaf het begin, nu in de tiende jaargang - voordien leverde ik bijdragen aan de voorganger daarvan: Soft Secrets.
Voor DichtTalent.nl, de poëziesite van de NCRV, schrijf ik een maandelijkse (eerst twee-wekelijkse) kroniek over uiteraard de Dichtkunst: het zijn er al dertig - zou een leuk boekje kunnen worden - maar dat denk ik mijn hele leven al bij alles wat ik doe.
Soms maak ik ze zelf, kleine boekjes, gevouwen tekenpapier, omslagje, genaaid met ijzergaren, plakplaatje uit het Hindoe-Pantheon, agenda's voor op zak, van de ene dag op de andere; gevraagd (soms) naar een 'speellijst 'mag ik lachen, daar doe ik niet aan.
Dan de afspraken met bezoekers alhier, en de uitjes: vanavond een Evenement met Tjebbe van Tijen in Postkantoor CS aan de Oosterdokskade, de Milarepa-film aanstaande zondag, en wapperend zie ik uit mijn Ryam-President Agenda een SSS-formulier; men verwacht mij 24 januari 2007 in Lelystad.
Gevraagd ben ik a.s. zaterdag 20u30 door JOOT in de Hartenstraat 15 alhier deel te nemen aan een Anti-Boek-bijeenkomst; besproken en bezongen zullen worden bibliofagie, biblioclasme en bibliocleptie (www.joot.nl).
Verder tref ik, dit alles ijs & weder dienende, Bo's Art Trio op 29 oktober weer om mee op te treden in Kunsthuis 13 in Velp; hetgeen mij bij voorbaat al binnenpret verschaft: zie op het venster Hear me! See me! eerdere optredens met Bo van de Graaf, Michiel Braam en Fred van Duynhoven. Het gedicht Jazz & Poetry in de dichtbundel Zonneklaar schreef ik na een optreden met hen.
Zaterdag 4 november wacht ons in Groningen de première van de Herman Brood-film, waarin ik weer dezelfde rol speel als in Herbert Curiel's Chachacha, van hoe lang is 't alweer geleden?
Ja, en ik knip en verzamel en leg opzij en af, pak in en uit, drie verschillende plekken (of plaatsen, Ewoud Sanders?) om papieren te bergen: het gewelf in de Vondelkerk, tuinhuis 23 op Buitenzorg en de vliering, een trap en ladder omhoog hier boven - waar het ook gestaag dichtgroeit. Het IISG komt te hulp, eens in de zoveel jaar - en bezig ben ik me te ontdoen van boeken die ik echt nooit meer hoef te lezen, of alsnog te lezen - in te halen is er niets. Hiaten Blijven; daar heb je je maar bij neer te leggen. Mapjes, grapjes, ik schafte doorzichtige albums aan, voor foto's en andere afbeeldingen, verder heb en had ik plakboeken van folioformaat, tientallen reisdummies en een stapel groeiende vergetelheid. Ben je bereid? OK.
Over naar de orde van de dag, die een petje af voor mezelf betreft. Met enige betrekkingswaan zou je kunnen zeggen; het is voor mij op de voorpagina van het NRC Handelsblad van gisteren geplaatst. Lees mee!

 

Dan mag ik wel, terugblikkend, zien hoe wél ik gehandeld heb, intuïtief, of op het gevoel dan maar, door te proberen in mijn eerste boek Zolang te water, waaraan ik van 1952 tot 1954 'werkte' de jeugdervaringen, waar ik mee zat, uit de doeken te doen, van mij af te schrijven, zoals het heet. Misschien had ik al ontdekt, dat ik een zogeheten Ich-Erzähler ben, (en ik ben niet de enige, als ik André Gide's Dagboek lees) en had ik me ook niet, op m'n 22e in de publieke discussie gestort door het blaadje blurb uit te geven (op deze webstek in facsimilé aan te treffen).
In mijn tweede prozaboek Wij helden verwerkte ik eigen belevenissen in Montevideo en New York in een hoofdpersoon die drie jaar ouder was dan ik, zodat hij aan het oostfront gevochten had, in de jaren 41-45; aan de verkeerde kant dus. In mijn derde boek Hoogseizoen (1962) beschreef ik het Amsterdamse milieu dat ik aantrof toen ik na acht jaar Parijs naar Nederland terugkeerde; mijn verloofde en a.s. echtgenote (Ilse Monsanto, moeder van zoon Alex - die nog 4 halfbroertjes zou krijgen) was tien jaar jonger dan ik, evenals haar vrienden, die mij maar square vonden. Nou, dat was ik: enige waanzinnige jaren volgden; mijn boek Liefde uit 1964 was een 70-dagen dagboek, Aan het daglicht in 1971 drie maanden leven met SV en in 1986 opnieuw een (onleesbaar) dagboek Stadsnatuur.
Waarom zo'n terugblik? Getriggerd door dit bericht. Geamuseerd en geërgerd lees ik kranten, tjsongetjonge, hoor'es, Edith - Life is a Carnival.
Ik breng deze dag aan de desktop door, omringd door papieren, uit de tuin hierheen geschleppt, die een eigen plaats moeten vinden. De eigen pampiere wereld tuin. How I love it! Het valt niet te benadrukken, hoe!


Zojuist weer vinnig interviewtje, radio Noord-Holland live ("ik heb toch maar mooi tien minuten van uw tijd gestolen!" "Als we die maar levend houden, en niet doden, juffrouw!") over mijn lijstduwerschap bij de Groenvrij Partij. Ik wilde niet nog eens omstandig uiteenzetten waarom de War against drugs een van de grootste historische vergissingen is, maar ik vind dat zij die waarlijk deze partij willen steunen, op de lijstaanvoerder Wernard Bruining dienen te stemmen - je mag toch niet roken in de Parlementsgebouwen? Reden genoeg om buiten te blijven, laat mij verder maar zwevend blijven kiezen; dat heb ik mijn gehele leven gedaan.
Nu toch maar even heerlijk boodschappen doen met Edith.Work can be fun and man can enjoy it. D.H. Lawrence. Genoeg voor vandaag, verder lekker in leven blijven.
Simon Vinkenoog


Dinsdag 17 oktober 2006

The Day of Precarious Balance

De Canon uiteraard bekeken, als velen. Ik hoorde de historicus Von der Dunk met zijn schrille stem verstandige opmerkingen maken: dat het jaar 1795 veel belangrijker was dan 1806, omdat wij toen door de versnelling van de Franse Revolutie met wetten te maken kregen die nog altijd de grondslag voor de huidig bestaande Grondwet vormen: zo de secularisatie, vermoed ik. Nederland in 50 vensters.
Volgens mij zou bij de stand van het permanente onderwijs zeker Ali B. een belangrijke rol in de Canon kunnen spelen, als hij dat al niet doet. Volkskrant-lezers werden vanochtend vergast, op de voorpagina van het voorkant-katern (naast Martin Bril over, uiteraard de Canon) op Scherper en beter, een uitgebreid gesprek van Pablo Cabenda met Almere's grote B.N.-er, Ali Bouali, beter bekend als de rapper Ali B.
Onder de mooie 5-kolomsfoto, nu eens zonder petje achterstevoren of opzij, het devies dat ik velen zie volgen: "Ik doe gewoon wat ik denk dat goed is en laat me niets door niemand opdringen."
Dat is de taal die je verstaat, waarmee je verwantschap voelt, als je van de straat bent en niet van de collegebanken. Daartoe dient de taal de mens.
Maar, mijn oog valt er weer op, even Martin Bril's conclusie: "Het is een goede zaak dat de canon er nu ligt, maar of het iets zal veranderen aan hoe Nederlanders tegen Nederland aankijken - het valt te betwijfelen. In diepste wezen zijn wij een angstig en opportunistisch volkje dat leeft bij de waan van de dag, die tegenwoordig voorschrijft dat we nog trots moeten zijn ook, trots op ons verleden, trots op ons heden, trots op de toekomst. Het is, wees eerlijk, om gek van te worden."
Kop op, Martin - the times they are a' changing.- ik kreeg zojuist, van een Wageningse student met twintig interessante vragen, een stekje van de salvia divinorum, dat we hopen groot te brengen...
Maar Ali B, onze vrijbuiter, de knuffelallochtoon, de goed-nieuws Marokkaan: Petje af, voor hem - al eerder gedaan, na een ontmoeting met hem en zijn vrouw op Lowlands vorig jaar. Over de titel van de nieuwe cd Petje af: "Ik dacht wacht eens even, dat werkt op twee manieren. Ik draag nu geen petje meer. Dat hoorde bij mijn oude image. Nu heb ik mijn haar laten groeien. Ik wilde het altijd in een staartje, net als de voetballer Ronaldinho, maar dat mocht niet van mijn moeder." (Bij wie hij niet meer woont, hij bewoont een eigen, pas gekocht huis in een in aanbouw zijnde vinexwijk in Almere, wordt ons meegedeeld.)
"Je wilt niet weten hoe eigenzinnig ik ben. Ik heb gewoon altijd al die drang gehad om de wereld te verbeteren, lang voordat ik ging rappen. Dus toen ik de gelegenheid kreeg, heb ik die met twee handen aangegrepen."
En op de vraag of hij niet doodziek werd van alle kritieken op zijn 'steeds maar opdraven in de media voor goede doelen': "Nee, ik word nooit doodziek."
Hij pleit voor een nieuwe journalistiek waarin goed nieuws óók nieuws is. "Want dat geeft hoop en energie." En als het er op lijkt dat hij met zijn goededoelenwerk het imago van een hele groep probeert te verbeteren: "Zo denk ik niet. Ik geef mijn mening, maar ik ben geen voorbeeld of spreekbuis voor welke groep dan ook. Als ik al een voorbeeld ben, is dat alleen maar door mezelf te zijn." En: "Mijn doelgroep is ook autochtoon. Je ziet dat ook blanke ouders hun greep op kinderen kwijt raken. Ze merken dat hun kinderen van rap houden en ook hiphopbewegingen gaan maken. Dan is het, denk ik, geruststellend voor ze om mij te zien. (...) Weet je, er is een onderzoek gedaan om te kijken of ik nou populair ben door mijn knuffelgehalte, of om wat ik doe. Daaruit blijkt dat het niet alleen maar komt doordat ik Marokkaan ben. Je houdt het echt niet zo lang vol als ik, puur vanwege je afkomst."
Uiteindelijk wil hij maar drie dingen (niet eens succes, 'dat heb je toch niet in de hand'): muziek maken, voetballen en lekker eten. En misschien ook het gevoel hebben dat je elke dag het beste uit jezelf haalt."Het klinkt misschien Jomanda-achtig, maar ik ben nu zo dankbaar. Zelfs als ik nu alles zou verliezen, zou ik nog gelukkig zijn.'

Dankbaarheid, het is een prachtig uitgangspunt, alsmede een grondslag van verstandhouding. Maar, verzuchtte Guido Gezelle: Dankbaarheid is een bloemke dat in weinig hoven bloeit.

Een mededeling uit heel andere sferen laat me, per e-mail vanaf www.artfreaks.net weten dat hedenmiddag om 17u 10 op de 17e oktober dus, een UV pulserende straal uit hogere dimensies (van Universum-2) de Aarde zal bereiken, resonerend met het hartchakra, stralend en fluoriscerend.
Mij wordt gevraagd of ik mee wil helpen dat om deze tijd 1 000 000 mensen hun hartchacra willen openzetten, en dan - volg het spannende verhaal dat nooit ophoudt, en waarin ook het jaar 2012 weer voorkomt... . Ik herinner me The Violet Flame van de I AM-beweging, ook alweer zo 'n vijftig jaar geleden. Het is alsof alle mythen door heel wat mensen vanuit Amerika weer opnieuw beleefd worden, met de vraag of wij ons lichtlichaam even willen vervolmaken.
Ik houd niet van dit soort guidance - daar ben ik toch te nuchter voor, er waait heel wat verschraald sterrenstof rond, waarin Sirius en de Pleiaden een rol spelen. Not My Game!
The Occult Establishment. The Occult Underground. Twee boeken van James Webb, die wel nooit onze Canon zullen bereiken, maar wat weten velen weinig van de occulte achtergronden van politiek bestel; de pyramide op de Amerikaanse bankbiljetten, de Rozenkruizers en Vrijmetselaars - zelfs de uitroep Vrijheid. Gelijkheid Broederschap. Of de invloed van de Theosofen op de onafhankelijkheidsgedachten van het voormalige Brits-Indië. Hé, waar ben ik geopolitiek beland? Eigen erf, vertrekpunt Terra.
Leve de Zwerver, in Het Parool. Een aanwinst. Deze Kelder, met zijn wijsheid van dakloze. Down and out in London and Paris , prachtboek van George Orwell: daar kan nu Amsterdam aan worden toegevoegd. De Zwitserse schrijver Sergius Golowin, in 1972 in Zwitserland ontmoet bij mijn bezoeken aan Timothy Leary, in januari jongstleden bij de LSD-conferentie in Bazel weer gesproken, en niet lang daarna overleden, opperde eens de gedachte de Geschiedenis van de Tegencultuur in Europa te schrijven: de troubadoers, de Roma en andere zigeuners, de Tinkers, de marge, de markten en theaters, de sectes en communes, de ketters en dissidenten, het straatleven - in elk geval datgene wat zich niet in de politiek afspeelt. Grote opgave, eenzaam avontuur. Situationnisme - 'pataphysica - hoe alles terugkomt-en -keert. Werkelijk, het leven is cyclisch. Of het allemaal te begrijpen, te verklaren is, vroeg mijn bezoeker mij. Wetenschappelijk te bewijzen. Alsof het Wonder te ontmantelen is. Leven; er is Niets Anders.

Met graagte, uw voorsorteerder: Simon Vinkenoog


 

Maandag 16 oktober 2006

The Day of Essential Judgment

I can hear the grass grow... Ik heb er trouwens wel bovenop gezeten, met mijn vingers in de aarde gewoeld, planten weggetrokken, eerst met de spade en dan met de hand, die over het tegelpad waren gekropen; het pad van de Asterlaan in Buitenzorg. Het blijft mooi weer, dus elke dag zijn we er weer, al is het maar voor de looptraining: ik dien in beweging te blijven.
Eerst vandaag een bezoek aan het mooie Amstelveld voor de wekelijkse bloemenmarkt - moge het in zijn huidige vorm blijven bestaan, Stadsdeel Centrum! - en bij de marktshop van Aad Roozen uit Sassenheim schafte Edith zich meer dan 300 bloembollen aan (de kleintjes in zakken van 50), die zij vandaag ook alle heeft ondergebracht - narcissen in de volle grond op de plek waar de lathyrus stond, de krokusjes bij haar lievelingsroos in een kuip, de roze centifolia David Austin-roos Heritage, hollandse geurige sneeuwklokjes in een lage bloembak op het terras, een kuip met witte narcissen met oranje-rode trompet, dan een kuip met hyacinten en vier kuipen met tulpen, die nagenieten van de welbemeste aarde van de geoogste 'nichtjes' (purple & afghaan). Kleurrijke dubbelgevulde, gefranjerde papegaaientulpen - om dit te noteren, had ik haar verbale bijstand nodig. Zoals ik haar wel vaker om Het Juiste Woord vraag.
Roerloze geluiden. Het heien in de verte aan de Noord-Zuidlijn, de stratenmakers in het Vogeldorp, de AKZO-Nobelfabriek, wat klinkt het anders dan de doordringende straatgeluiden in de stad van auto en tram, politie en ambulance - gefilterd als het wordt door het groen rondom van het Vliegenbos en ons tuinpark.
Wat is Mokum een mooie stad om doorheen te rijden (zei de verwende bijrijder).
De bleke herfstzon tegen een strakblauwe lucht: wat lag het er allemaal ook op ooghoogte weer mooi bij! Een voorrecht om in Amsterdam te wonen. Waterland. Blijf open voor alle winden!
Wat me onmiddellijk brengt op het wekelijkse bericht uit Moskou van uitgever Derk Sauer, elke zaterdag in Het Parool. Dit weekend zeer in mineur, getiteld AANSLAG. En niemand die het vandaag leest, die niet weet dat het gaat om de laffe moord op Anna Politkovskaja, de kritische journaliste die berichtte over de wandaden in Tsjetsenië door de Russen begaan; zij trad verschillende malen als bemiddelaar op.
"Zij had minimale invloed op het politieke leven in Rusland en deze moord treft de Russische staat harder dan welke van haar publicaties dan ook." had president Poetin de gotspe (chutzpah, spellen Amerikanen) drie dagen na de misdaad, daartoe gedwongen op een persconferentie in Parijs. Hij heeft nota bene zelf alle kranten gekortwiekt, waarin kritische geluiden verschenen, er is geen vrije meningsuiting in dat land...
Derk Sauer's laatste regel: "Waar angst en willekeur de norm is, heeft corruptie vrij spel. Net als alle andere bedrijven liggen wij ook regelmatig in de clinch met de belastingdienst, die voortdurend hengelt naar steekpenningen. Een van onze geschillen heeft het Hoge Gerechtshof behaald. Via via werd ik benaderd met het aanbod om voor een astronomisch bedrag een voor ons 'positieve' uitslag te 'kopen'. Waar moet het heen als zelfs de hoogste juridische instantie corrupt blijkt te zijn? Ik houd van Rusland, maar deze week heb ik het even helemaal gehad."

Ik denk dat we nog heel wat te slikken en te verteren zullen krijgen; we ain't seen anything yet.. In de tussentijd - hier & nu dus, tussen de goeie ouwe tijd, zwart-wit, conventioneel-confessioneel en verzuild enerzijds en het tijdloze Utopia, voorbij de verschillen in ras, geloof of godsdienst, afkomst of bezit - met andere woorden, tussen de stuiptrekkingen en de barensweeëen in, vergeef me deze afgetrapte metafoor - maar niets is duidelijker. Het water breekt. In blijde verwachting. Elk woord zwanger van alle vorige (Buddingh') en de leeuw ligt naast het lam. Kan het poëtischer? Kan het werkelijker? Is het niet een kwestie, zosals vriend Peter W. me schreef: "Het moet blijkbaar telkens weer worden gezegd en gezongen en verbeeld: wat wij mensen gemeen hebben is de ruimte van het bewustzijn waarin iedere waarheid zijn plaats kan vinden. En ieder lied."

www.groenvrij.nl - lijst 20. Ik duw; d.w.z. ik heb 19 handtekeningen gezet, maar de lijst is niet tot in alle kieskringen doorgedrongen. Het partijprogramma telt zeven punten. Hier is 7: "De overheid is de dienaar van de burger en niet andersom. Er dient een einde te komen aan het repressief, dwingend, intolerant en horkerig overheidsbeleid." Bovendien zou (punt 3) het verbod en de beperkingen op de teelt van industriële hennep opgeheven moeten worden. "Hennep is hét milieuvriendelijke alternatief voor brandstof, papier, plastic en hout." En het spreekt uiteraard vanzelf (punt 2): "Iedere Europeaan mag Cannabis kweken voor eigen gebruik uit een zakje zaad van 10 stuks." Dan eerst wel leren onderscheiden, of het mannetjes of vrouwtjes zijn - als het eenmaal zover is, Europeanen!

I love it. Beauty is wherever I go. Wij ervaren; licht in de duisternis. Zieleheil. Mensenwerk.De wet van manifestatie. De wet van de aantrekkinsgkracht. De stromen, de golven, de rust. Simon Vinkenoog

 


Congolees dansmasker uit African Masks van Franco Monti,
Paul Hamlyn, Londen 1969


 

Zondag 15 oktober 2006

The Day of the World's Stage

Na terugkeer uit de tuin (opnieuw vruchtbare dag: heggesnoei, druivensap, afghaantjes geoogst en al weer te drogen gehangen op de vliering, alle nummers van BRES op volgorde gezet en de dubbele op een stapel om weg te geven) even gevrijwield in het nulpunt-energie-universum van de onbegrensde hyperlinks.
Via een Engel (bloggen.be/angel1983) kwam ik bij Indigo Radio terecht, bezocht een Thomas Evangelie-site, waar essays van Max Stirner, Thomas Szasz en andere mavericks te lezen zijn en keerde weer op mijn eigen thuisbasis terug.
In de door mij verorberde, gelezen kranten, weekbladen en tijdschriften streep ik heel wat aandacht-trekkende punten aan, die ik hier niet vermeld: over alles een mening hebbende, dien je je wel in de ruimte te beperken.
Er zou bovendien extra mankracht bij moeten om een en ander hier onder te brengen; nu is het eenmanshobby&passie, die ik met bijzonder veel plezier bedrijf/uitoefen en waarin ik geweldig ondersteund word door mijn vrouw Edith Ringnalda en mijn webmeester Robbie Vlasman, die ik via de schrijversworkshop de Klus en Ruigoord al twintig jaar ken. Ik wil in feite zo min mogelijk commentaar, of een mening geven over de dingen waarover Iedereen spreekt, me beperken tot de eigen inbreng, waarbij ik nog heel wat uit hoeken en gaten te voorschijn kan laten komen. Geen poëzie, behalve zo nu en dan als het te pas komt; aan de link Bloemlezing (geen eigen gedichten!) in tijden niets toegevoegd. Ik wil er een nieuwe lading op loslaten, als Goede raad is vuur (Passage, 2004) uitverkocht is.


Uit Ferdinando Rossi's MOSAICS A Survey of their History and Techniques,
Pall Mall Press, Londen 1970. Detail of a parrot, made of lapis lazuli, chalcedony and jaspers.
Rastatt, Palace of the 'Favorite'

Mijn interesse voor de informatie-explosie waarbinnen wij ons bevinden, wordt gevoed door de honger naar kennis, die zich al vroeg bij mij manifesteerde: lettervreter, altijd met de neus in de Gutenberg Galaxy.
Bij de uitgeverij Quierido, waar ik jongste bediende was (1946-1948) placht ik een uur te vroeg op kantoor te verschijnen, om te grasduinen in de archieven, de vooroorlogse boekenkast in de kamer van Alice v.Eugen-van Nahuys, en de magazijnen en zolders waar van alles te vinden was: Singel 262, Amsterdam. Hallo. Bovendien tikte ik er brieven en gedichten; zelf niet in het bezit van een schrijfmachine, of zelfs rijwiel (fiets) op een salaris van f 65.- per maand, enigszins verhoogd toen ik op mijn 18e vader werd.
Mijn werkkring bij de UNESCO(United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization) in Parijs,1949-1956, nogmaals voluit vermeld Special Requests Documents Officer op de afdeling Distribution van de Documents & Publications Service) bracht mij in contact met de geschriften, tijdschriften en boeken die verschenen bij de verschillende Departments: Social & Natural Sciences, Education, Mass Communications (ijveren voor de Free Flow of Information) & Culture. En ik met m'n neus daarin, uiteraard.
Honderduit te vertellen; reizen naar Montevideo (1954) en New Delhi (1956), waar tweejaarlijkse General Conferences werden gehouden met zo'n duizend deelnemers, delegaties uit alle lidstaten (met prof. Van Peursen door het oude Delhi gewandeld), voor wie de continu draaiende stencilmachines documenten uitspuugden, die onder hen gedistribueerd moesten worden (Frans, Engels, Spaans) - pigeon holes in de hall en mappen voor commissie-vergaderingen in de diverse ruimtes van Palacio en Palace: twintig slaven in dienst, waar soms de zweep overheen moest, gepensioneerde ambtenaren in Montevideo (ze konden niet van de elastiekjes afblijven) en eager beaver studentjes in New Delhi. De derde wereld, de vierde, de vijfde, de zesde en nu dus de zevende hemel.

Terug in Nederland schreef en presenteerde ik eind jaren '50, beginjaren '60 televisie-documentaires, voor de VPRO een reeks Atelierbezoeken, en een programma De taal van de machine, voor de KRO een programma over UFO's en weer VPRO in het Vluchtelingenjaar 1959: Red een Kind, vanuit Oujda in Marokko. Dit alles bijwerk; hoofdzaak waren de vier jaren 1957-1961) ter redactie van de Haagse Post; toen in handen van mr. G.B.J.Hiltermann en zijn echtgenote Sylvia Brandts Buys; glorieuze dagen.
Eigenlijk altijd zo geweest, ook in dagen van echtscheiding en nieuw begin, toen ik in 1962 besloot onder eigen naam verder te gaan, mij te vestigen als schrijver, wel wetende dat ik nooit tot het gevestigde establishment zou behoren, sniksnik, vanwege het wietje dat ik ook nu nog tussen mijn lippen heb. (Even aansteken en inhaleren).
Schrijven en spreken over wat je op dat moment maar te zeggen had, maar evenzeer om den brode: lezingen en voordrachten (voor de Stichting Schrijvers School Samenleving binnen de Nederlandse grenzen drie keer de Aarde rond!), vertalingen, teksten en gedichten in opdracht, tentoonstellingsopeningen en eigen exposities en al wat verder het geval kan zijn.Verwerven, verwerken, verstrekken. De Epifanieën, de Metanoia, de Zen-Tao-psychedelische ervaring, de interne studie "Hoe de werklelijkheid verandert & Hoe de veranderingen te werk gaan", van happenings tot jazz & poetry, gesproken woord, gedichten op de Dam en het Museumplein, oude en nieuwe vriendschappen, kiene familieleden, toernees, reizen - het kan maar niet op.
Waarom zou het? Al zolang te water; wij worstelen en ontzwemmen. Rijk leven. Altijd engelen op mijn pad. Beschermengelen. Schietgebedjes. De wereldzeeën bevaren: zes huwelijken, waarvan deze - sinds 1989 - met Edith de Bekroning.
Het Echte Partnerschap, een New Age-slogan waarmakende: Samen delen. Samen werken. We're all in it!
Een andere montere uitspraak kwam deze week tot mij via het Guesthouse:
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind. Theodor Geisl, dr Seuss luidde de ondertekening. Danku.
Op naar de volgende week, morgen weer mooi weer, dus opnieuw naar de tuin. Ik wou dat iedereen zo gelukkig was als Wij! Simon Vinkenoog, gezagvoerder.


Zaterdag 14 oktober 2006

The Day of Moderation

Ik zit alweer in de derde jaargang van deze continuing story; ik keek voor de fun of it wat ik deze dag in 2005 en 2004 schreef. Ach ja, vorig jaar had ik het over een leuke ontmoeting, hernieuwde kennismaking, met XX-uitgever Guus Bauer en zijn boomlange ontdekking; in 2004 publiceerde ik de tekst van de Grote Aanroep, zoals die wordt verspeid door de Lucis Trust, vanuit Genève. De Lucis Trust beheert het gedachtengoed (neergelegd in 24 boeken, van Alice Bailey & Djwhal Khul) en biedt verschillende mogelijkheden van Dienst: het Driehoekenwerk en de lessen van de Arcane School ("biedt een vorming voor discipelschap in het nieuwe tijdperk. De beginselen van de Oude Wijsheid worden gegeven door occulte meditatie, studie en dienst als levenswijze."
Voor alle inlichtingen Arcane School, Case Postale 3, CH-1211 Genève, Zwitserland. Voorts www.lucistrust.org . Juist deze week gewerd mij van de Lucis Trust enig papierwerk: onder meer de aankondiging van een Wereld Goede Wil Forum, een dag van bespiegeling over het thema: De Scheppende Macht van Desillusie, op zaterdag 18 november 2006 te houden op de begane grond van de 1, rue Varembé in Genève. Het sprekerspanel die dag: Dorothea F. Zimmer - Integrale psychologie, Gestalttherapie en samenwerking met dr. Leland Johnson, stichter van het Ken Wilber Instituut. Zij werkt nauw samen met dr Don Beck, die de basis legde achter Integrale dynamiek van de Spiraal. Verder: John Bunzl, stichter en voorzitter van SIPOL - Simultaneous Policy - www.simpol.org 'dat als doel heeft om de hindernissen open te breken om tot oplossingen te komen voor de problemen van de wereld volgens een soepele, dynamische en democratische politiek.' En als derde Paul Bequart, neuro-psychiater en psychoanalyticus, recente uitgave: Science et Croyance: l'avenir d'une convergence (ed. L'Harmattan).
Het panel heeft als onderwerp: Van desillusie naar Inspiratie. Over het verdrijven van wereldillusie, begoocheling en maya.
'Iedereen is welkom. Lucis Trust wordt in stand gehouden door uw giften. Iedere donatie is wel gekomen.' De Alice Bailey-boeken worden in Nederland verspreid door uitgeverij Mirananda in Den Haag, 070 358 59 43.

Ontroerende zin aan het einde van een Volkskrant-artikel vandaag over de Nobelprijswinnaar van de Vrede, de Microkredietbankier uit Bangladesh, Muhammad Yunus: Dat is ook mijn droom. Dat op een dag onze kinderen naar het museum moeten om erachter te komen wat armoede was.
The Wisdom of Poverty -
een Marokkaans Soefi-geschrift, klassiek, dat ik ooit in handen had. Ik was het er mee eens. Met de meeste ketters ben ik het eens; ook de Islam kende zijn Inquisitie - heeft het tegenwoordig uit handen gegeven, nog zo'n wereldreligie die zijn fanatici kent, ontkent, negeert, geen weet heeft van , of ze met de kluitjes van een Boeman God in het riet stuurt. (Zie onder Geschiedenis een bijdrage over de Islam). Ik sta trouwens open voor teksten van anderen; via het Guesthouse bereiken mij goede wensen en complimenten, waarvoor ik dankbaar ben: maar ik wacht op baanbrekende ideeën. Sieger M. Geertsma over Joseph Campbell bijvoorbeeld, begrijp ik uit Awater.
Een weblog van Marco Bakker in de Volkskrant: "Terug op dat grote toneel." Hij speelt de oude, wijze kater Deuteromium in de musical Cats. Een zeer enthousiast publiek, een waanzinnig enthousiast publiek en een geweldig enthousiast publiek de afgelopen week. Proficiat. "En raadt eens: We hadden onze eerste druiven. (Willeke had wat struiken geplant), ze waren klein, talrijk en heerlijk. Ze heeft er sap van gemaakt, dus deze week veel vitamientjes tot me genomen."
Ik las de uitdrukking 'lucide nachtmerries' - lijkt me niet zo leuk. Maar het dromen, dat mij zo bezig houdt, brengt mij altijd weer terug bij de droom van de Afrikaanse schrijver Ben Okri, uitgesproken tijdens Poetry International 2000.
Het is de laatste bijdrage aan mijn Goede raad is vuur (uitgeverij Passage, 2004) waarin ik zo'n veertig favoriete gedichten heb opgenomen en luidt - met alle litteraire verwijzingen naar het verleden, die ik niet ga ontraadselen - in de vertaling van Robert Dorsman:

Ben Okri: Toekomstbeeld

"Want na de evangeliën
na de menselijke en goddelijke comedie
na de duizend-en-één nachten
na schuld en boete, oorlog en vrede
trots en vooroordeel
het geraas en gebral
tussen goed en kwaad, het zijn en het niet,
na de storm, het proces,
en het braakland
nadat de wereld uiteen is gevallen
na honderd jaar eenzaamheid
en het zoeken naar de verloren tijd
in het koninkrijk van deze wereld
kunnen wij de goden nog steeds verbazen in menselijkkheid
en de stof van toekomstige legenden vormen.
Als we maar durven echt te zijn
en de moed hebben in te zien:
Dat dit de tijd is om de beste droom te dromen
van alle dromen die er zijn
Dat dit de tijd is om de beste droom te dromen
van alle dromen die er zijn."

Gegroet... dreaming dreams no mortals ever dared to dream before... Simon Vinkenoog


Schone neemt een bad, rolschildering op zijde uit de 18de eeuw, 155x87 cm.
Uit Liefde en lentebloesems - Chinese erotische schilderkunst
Door collectionneur Ferdinand M. Bertholet, Flevodruk Harderwijk

 



Vrijdag 13 oktober 2006

The Day of The Tough Cookie

Rustig herfstweer; de tuin blijft lokken. Ook vandaag weer & terecht! Van elf tot zes hebben we er een dag doorgebracht. Winterklaar maken heet het, en het heeft zijn kostelijke mogelijkheden. "O, wat ben ik lekker met die brandnetels bezig geweest.", hoor ik op dit moment Edith zeggen. "Dat ga ik morgen afmaken!"
Terwijl ik Awater las, een aantal boeken van een hoge plank op het bed uitspreidde, en kaas in stukjes sneed voor de vogels, kwam zij soms binnenstruinen, iets te pakken en te te roepen : "Jongejonge, wat vind ik het hier heerlijk!", wat ik alleen maar kon beamen.
Even later hoorde ik haar fluiten, mijn vogelvrouw . Ik voelde de behoefte haar met de camera te vereeuwigen; eerst alleen ("afschuwelijke foto!", vindt ze zelf), dan wat padpraat met Wietske en ik zag even verder de lieve dames Simone en Ans op het pad staan, flits - ook die on the happy road to happiness, en ik draaide me weer om en zag de laatste dagen van de Oostindische kers hoog in de Berberis, en beschouwde hoe hovenier Willem het rozebottel-kamperfoeliestruikgewas, dat over het pad hing had teruggebracht, zodat je huis 23 weer kon zien, dan het uitzicht in de tuin 23 naar het zonneterras, waarbij ik nog even wijs op die denneboom, die halverwege een ander soort denneboom omhoog groeit - rara, hoe kan dat?








Het is en blijft een WAAR paradijs; de vers geplukte, schoongewassen en gezeefde druivensap is een ware godendrank. Energie! Wij blijken ervan over te lopen; Abundantia, heil! De hoorn des overvloeds alomme...Elke dag die we onszelf gunnen, willen we in deze speeltuin doorbrengen. Er is nog van alles te doen - als ik niet lees, babbel of scrabblespeel, een boek inkijk of zomaar wat rondslenter. Plus af en toe de handen uit de mouwen : stenen sjouwen, vegen, afval opruimen en naar een geheime plek brengen, een boompje kortwieken dat je uit zijn krachten gegroeid vindt (het begon in een bloempot en reikt nu tot schouderhoogte). Plannen maken: bloembollen voor het voorjaar, waar?
"Wat is het weer geweldig scheppend bezig te zijn !"roept Edith vol overtuiging, en: "Zo heerlijk lichamelijk!"
Dat wordt maandag Amstelveld. Genoeg padpraat.
Love's Body van Norman Brown (paperback Vintage Books 1966, 276 pagina's) had ik mee naar de tuin genomen, om weer in te kijken - lang niet in handen gehad, de gebonden uitgave die ik had is uitgeleend en nooit teruggekomen - deze vond ik via Pieter van Veen en ik was/ben op zoek naar zijn uitspraak: FIRE IS FREEDOM.
"At least in the life of the mind, ventures shouid be carried through to the end." Zo begint de inleiding van een halve pagina, die eindigt met de woorden: "It records a shaking of the foundations; and faintly foreshadows, like false dawn, the end."
De meeste teksten in dit boek beslaan minder dan een pagina, soms zijn het er drie of meer op één pagina, telkens verwijzend naar een der geschriften vermeld in de 10 pagina's tellende bibliografie. Er zijn zestien hoofdstukken:Liberty, Nature, Trinity, Unity, Person, Representative, Head, Boundary, Food, Fire, Fraction, Resurrection, Fulfillment, Judgment, Freedom, & Nothing.
Jazeker, en het is een vervolg op zijn eerdere boek Life against Death - The Psychoanalytical Meaning of History. (Vintage, 1959)
Ik heb hier nog staan Hermes the Thief - The Evolution of a Myth (Vintage, 1969) en Closing Time (Random House 1973), in welk boek Joyce's Finnegans Wake wordt afgezet tegen de Nieuwe Wetenschap van Giambattista Vico (1668-1744).
Wat een omweg, maar dat is de bedoeling, ik maak je nieuwsgierig, google de naam Norman O.Brown; ik vond in Love's Body HET citaat waarmee ik vandaag mijn bijdrage aan de wereldcultuur wil besluiten - toevallig opengeslagen, altijd goed: bibliomantie.
Nature,
p.49:
To make a world out of himself the dreamer must not only split with the world, but also split himself into both self and world, self and environment, mother and child. But inside the womb self and environment is penis in vagina. Out of the body of the dreamer is made both a phallus and a womb; and the basic dream is of phallic movement in a female environment (space).
Cf. Roheim, Gates of the Dream.
En toen werd ik weer nieuwsgierig naar de laatste pagina, 266, waar ik lees:
The antinomy between mind and body, word and deed, speech and silence, overcome. Everything is only a metaphor; there is only poetry.

Op naar de Canon! Simon Vinkenoog. chroniqueur.


 

Donderdag 12 oktober 2006

The Day of The Grand Gesture



Zo, de toon is gezet! De eerste beschouwing over mijn bundel Zonneklaar, in het drie keer per jaar verschijnende tijdschrift van de Stichting Poëzieclub, Awater, najaar 2006.Een handenwrijvend IK, uiteraard; aan vorige uitgaven van mij bij de moedig strijdende kleine boomlange uitgever Anton Scheepstra is nooit in de poëzie-wereld een woord gewijd geweest: Goede raad is vuur (2004), De ware Adam (2000) of Vreugdevuur (1998).
Was dat uit piëteit tegenover mijn MOnuMENTaliteit, Simon V ("de onvermijdelijke"), "Simon V, met zijn eeuwige postbodetas"(Jan Blokker), Simon V ("altijd een jointje in de mond").
De karavaan trekt verder en de honden blijven blaffend achter. Tsjok güzell!, Orham Pamuk, van harte gelukgewenst met deze bekroning. De Zweedse Mandarijnen hebben zich achter het vrije woord geschaard; een duidelijk teken van universele betekenis op deze zo verscheurde planeet.
Wij hopen die prachtige stad Istanboel, waarover jij (of U, of you) zo intens weet te schrijven, weer eens te bezoeken. Tot onze gelukkige momenten en herinneringen rekenen wij zeker de kennismaking met Byzantium, Constantinopel en de eeuwenoude brug over de Bosporus, die ons Europeanen met het Aziatische Buur-Continent verbindt.
En wat was de hasj goed toen wij (Simon, Reineke, Peter B. en lady X) in 1965 belandden in Fetya, ten zuiden van Smyrna. Wij hadden Ephesus bezocht, minstens zo interessant als Pompeï, en wilden een filmscript schrijven dat zich aldaar zou afspelen. Wij beoogden alle 22 grote arcanen van de Tarot een rol te laten spelen. De pipedream werd te gek en ging up in smoke.
Wel bleef een boeiend boek achter, ("voltrokken zich de contouren van een boekuitgave"), dat blijft rondzwerven op www.boekwinkeltjes.nl en dergelijke sites (die De Slegte in slecht weer doen belanden): Weergaloos, 490 pagina's met mooie foto's van Wim van der Linden voor- en achterop.
A la mode
van die dagen, zeer kleurrijk. Open het boek en er staat 'Het getijdenboek 1967-'68 van voorproever Simon Vinkenoog heet...', dan staan er op de volgnde linkerpagina een opsomming van titels, die het boek ook hadden kunnen sieren, en rechts staat dan uiteindelijk: WEERGALOOS - ontdekkingsreizen naar de waarheid 1968 Hilversum Uitgeverij Paul Brand.
De goede man, die pas na de dood van zijn ouders op middelbare leeftijd uit de closet durfde komen (How I loved him) stond Peter Renard, de typograaf toe elke pagina een ander aanzien te geven: geen twee pagina's zien er hetzelfde uit. Daarbij wordt voorondersteld bij de lezer, dat alle gegeven citaten en fragmenten van teksten uit tijdschriften en boeken over twee kolommen op de pagina staan, gescheiden door een verticale lijn. Het register telt 6 bladzijden, 12 kolommen met namen - er is een pagina met namen voorin (ter nagedachtenis aan) en een kortere lijst & terwille van, met de namen van kinderen rondom mij, die ik zag opgroeien, en toen ik geen naam meer wist en alle andere kinderen ter wereld.
Hoe ver reiken je verlangens? Ik weet wel dat er heel wat ongebruikte energie ligt opgeslagen, teveel energie ook die geen uitweg meer vindt (en omslaat in agressie), omdat de weg naar binnen toe ("the only way out is IN")versperd is, of gehinderd wordt door allerlei omstandigheden rondom.
De weg terug te vinden, de weg naar jezelf, soms is het niet zozeer een weg als wel een cyclische Werdegang (zeven incarnaties in één leven!), het ruimere inzicht over een tijdspanne, het eerder leven in het Hier en Nu, het plukken van de dag in al zijn eigen momenten en tegelijkertijd het kunnen denken over de decennia, die iets voor je te betekenen hebben, zoals elke geschiedenis zijn eigen les meebrengt. Zei de niet-renegaat; geen zout op mijn staart.
Ik mag hier best verklaren dat ik mij niet druk maak rond de dood, of liever nog wat dat nou is, en hoe het dan moet; ik ga met de flow - kijk, welke goede geest begeleidt mij verder deze dag, met Weergaloos opengeslagen op pagina 446, uit een interview met Playboy, april 1967?
Het is de historicus Arnold Toynbee, sprekend over de solidaire mens:
"Ik geloof dat de essentie van de religieuze ervaring het gevoel is van de eenheid van het heelal. Een ander element van de religieuze ervaring is dat men voelt hoe het heelal als centrum heeft: - wat kunnen we het noemen? Ik moet het woord God niet gebruiken, want dat voldoet niet voor Hindoeïme of Boeddhisme, dus zal ik zeggen - de een of andere spirituele aanwezigheid of kracht. Maar dat kan men niet voelen tenzij men eerst de eenheid van het heelal voelt, tenzij men de onderlinge verbanden voelt tussen menselijke gebeurtenissen in alle tijden en plaatsen."

Dat ik 'volksleider' zou worden is wel voorspeld, ja, en dat ik in een vorig leven zelfmoord zou hebben gepleegd en in het leven daarvoor vermoord zou zijn ja, en dat mijn oudere broeder van Gene Zijde Osiris heette, en een tijdlang kreeg ik via een liefdesrelatie ene Xanas door - en verder: alles is energie. Gedichten zijn energie-overdrachten; ene Van Hoorne zou er van terugschrikken als hij het wist.
Ik wens alle schrijvers over poëticale aangelenheden het boek van Ruth Finnegan in handen Oral Poetry - Its nature, significance and social context (Cambridge University Press, 1969 paperback edition). Ik heb er al spelevarend in het leven, soms tegen weer en wind & de bierkaai tegelijkertijd de strijd aanbindend, enige ervaring mee opgedaan, and I love it - en het is van zoveel meer belang, dat ik mij aan een eenvoudige spelregel kan houden: be entertained by the social game you play. En waarom zou ik niet; ik behoor tot de gelukkigste mensen van de wereld. Hear me, hear me, see me.
Wat een vreemde voorbeeldfunctie; en nog blijven pleiten voor marihuanagebruik ook? Waar moet het heen met de ouderdom van tegenwoordig? Al te goed is buurmans gek; men vroeg mij lijstduwer te worden van Groen Vrij!, een Internet Partij (www.groenvrij.nl), met als motto Coffeeshops moeten blijven! Cannabis voor Vrede... Hennep voor Toekomst..
Ik kon oprichter Wernard moeilijk weigeren. Ik ken hem als eerste coffeeshophouder in Amsterdam, Mellow Yellow aan de Weesperzijde begin jaren 70), naderhand als growshopper met Positronix, en uitgever (met vrouw Jolanda als hoofdredactrice) van Soft Secrets, dat zou doorgaan als Essensie - waaraan ik nu ook al enkele jaren een maandelijkse column bijdraag. In het oktobernr. komt hij ruimschoots aan het woord. Een flyer meldt: "Er zijn slechts 60.000 stemmen nodig voor een zetel in de Tweede Kamer en wij zijn met 1 Miljoen!"
Alsof het zo eenvoudig lag... Zelf ben ik altijd meer van het LSD (Laat de Staat Desintegreren) geweest, maar was al eens eerder lijstduwer van De Groenen Anders, voor die andere kabouter Roel, de solidaire mens - ik hou het even voor gezien, hier.
Ik voegde deze week een tekst toe aan de Engelstalige notities Madmaster Calling; via de link op SPOT. Achter de godin van de Abondantie op de homepage verschuilt zich een kosmische knipoog. Er komt meer aan, surf voor je leven! Simon Vinkenoog.


 

Woensdag 11 oktober 2006

The Day of Gracious Ease

Ik ben nooit lid van een Herenclub geweest, nee, maar ik voel me wel zitten aan een onzichtbare ronde tafel die steeds groter wordt, waaraan mensen ieder voor zich en collectief in beweging zijn en onderling meer contacten leggen en samen denken en werken dan ooit eerder.
Interdisciplinair heet dat op het academisch niveau, waar het zich al eeuwenlang gesplitst heeft in dogmatische eigen jargons, de geestes- en de natuurwetenschappen, de menskunde en waarin je jezelf al niet M.A., B.A. , drs, dr of prof etc. noemen mag.
Wat je ziet gebeuren, als je iets ziet gebeuren (de ervaring van de verandering van de ervaring ) speelt zich buiten de gebaande/begaande paden af, heet underground, wordt genegeerd of geignoreerd door massa-media, van welk niveau dan ook. En dat manifesteert zich al vroeg. Het heet 'het eigen pad'.
Sommigen worden pas later in het leven ontvankelijk voor de manier waarop zij als een olifant door de porseleinkast liepen, heet dat niet zo? Ik was een hunner. Voor je geestesoog zag je de rekeningen die je te vereffenen had als je naging wanneer je voor je geweten over de schreef ging, de manieren waarop je anderen gekwetst had.
Na mijn eerste LSD-ervaringen, 1959, 196l, 1962 en verder- word je zoiets steeds meer gewaar en alle misverstanden heb je uit de weg te ruimen die je in je leven hebt veroorzaakt.
Chemisch reinigen, steeds dieper graven. ("What's your mission, Simon?" Gregory Corso) en het ontdekken en onschadelijk maken van je blinde vlekken, het ontwijken van de ego gratification, in staat zijnde - zoals Krishnamurti eens opmerkte - even onbewogen te reageren op beledigingen als op complimenten. Maar reken maar dat het je goed doet als je welkom wordt geheten, als er naar je wordt geluisterd... Wel, hier mag ik hardop zeggen wat ik maar wil, en dankzij het stopcontact en de free flow of information mocht ik in mijn eigen web gaan zitten. Holy, holy smoke!
Norman Mailer sprak in zijn essay The White Negro (opgenomen in de zeer aan te raden pocket Advertisements for Myself) over het fenomeen van de hipster:

"If the fate of twentieth-century man is to live with death from adolescence to premature senescence, why then the only life-giving answer is to accept the terms of death, to live with death as immediate danger, to divorce oneself from society, to exist without roots, to set out on that uncharted journey into the rebellious imperatives of the Self."
Mijn cursivering; geïnteresseerden lezen zelf verder, pagina 271 in mijn Panther-uitgave.

En daar was ik gebleven, en kwam ik vandaan. Persoonlijke ascese, niks Afzien, maar wel getrouw aan de muze en jarenlang de vertolker van de vijf gedichten tellende cyclus Vincent van Gogh, in october 1917 geschreven door Paul van Ostaijen.
Twee fragmenten:

Het arme leed wanneer het wordt ontzaggelijk
in het dragen aller leed,
wordt scheppend leven weer.
Wie al de noodbaren in zich stort,
tot een fontein van helder water wordt hij weer.
Wie leed als landen torst
draagt in zijn flank de vruchtbaarheid
van honderdduizend zielen.

&

Weet dit, mijn zoon: wanneer leed leven wordt,
houdt op het leven leed te zijn.

Dit was mijn wereldnieuws, op een zeer zeer lange golf, breng je dronk uit in kristal en hoor het wegebben - nog even een greep uit de actualiteit: gisteren kreeg Kiran Desai de Booker Prize in Engeland voor haar roman The Inheritence of Loss (De erfenis van het verlies).
M - het maandblad van NRC Handelsblad besteedt in het oktobernummer uitgebreid aandacht aan haar. In de rubriek Wereldbeelden spreekt zij met Juurd Eijsvogel, en zegt onder meer:
"Ik had een paar maanden geleden een interessante ervaring. In New York sprak ik Ayan Hirisi Ali op een conferentie van de schrijversorganisatie PEN en ik ben naar haar gaan luisteren. Het viel me op hoe fundamentalisch Hirsi Ali was in de manier waarop zij zich tegen het fundamentalisme afzet. Ze sprak steeds over de verlichting, dat was haar refrein, de verlichting die het niet-religieuze Westen met een soort zendingsmentaliteit aan de rest van de wereld zou moeten overbrengen. Naar mijn idee kijkt ze met oogkleppen, de problemen zij veel groter dan alleen de islam. Dat misken je als je alleen maar zegt: we moeten de islam hervormen en die hoofddoek mag niet.
De ongelijkheid in de wereld is zo enorm groot, en de kloof wordt alleen maar groter. Een land als India presenteert zich als de nieuwe Aziatische reus, samen met China. Maar dat de armoe ondertussen nog steeds groeit, dat boeren zelfmoord plegen omdat ze niets te eten hebben, dat wil niemand onder ogen zien."

Genoeg, genoeg. Love Special Delivery. Simon Vinkenoog


Dinsdag 10 oktober 2006

The Day of Prudent Economy

Voortdurend hoor ik of zie ik gedragingen en uitspraken, waar ik het niet mee eens ben. Dat je geluk afhankelijk is van anderen die ongelukkig zijn, bijvoorbeeld - in mijn geval veronderstel ik niet. Hoor ik zojuist weer, Bas Haring in de RVU-herhaling - even zappen, op weg hierheen.
Aan meningenstrijd doe ik niet, ik werk in geen enkele argumentenfabriek en stuur ook al sinds jaren geen ingezonden brieven meer naar de dagbladen waarop ik geabonneerd ben (Volkskrant, Het Parool, NRC/Handelsblad - ook al uitzonderlijk, geloof ik).
Ik schrik uiteraard telkens wanneer ik, maar al te vaak, in een van deze kwaliteitskranten taal- of spelfouten zie, krimp ineen als ik mensen zie of hoor acteren, huichelen of tegen beter weten in meningen verkondigen die apert onjuist zijn.
Niet dat ik er mijn schouders over ophaal, je kunt slechts beamen dat vaak onwil, domheid en de macht der gewoonte regeren. Hoeveel tijd en energievretende muizenissen, waarbij bijna niemand oog heeft voor de critische status quo waarin wij, mensen in de eenentwintigste eeuw van de christelijke jaartelling op de Planeet Aarde (13 miljard jaar oud) verkeren.
Het vechten tegen de bierkaai leer je in de loop der jaren wel af, je kunt slechts blijven hameren op wat je zelf ontdekt, ervaren en meegemaakt hebt - en welke lessen JIJ (in casu dus ik, S.V.) aan het leven hebt ontleend, en wat dat wil zeggen, en of je er alsjeblieft je voordeel mee wil doen: communicatie behelst Verwerven, Verwerken, Verstrekken. Dat is zowel een onderhuids als bewust besef: je kunt er je hersenen op trainen.
Je kunt slechts hopen dat de waarheid, eenvouds verlichte wateren diegenen nog eens deelachtig zal worden, die op dit moment gebukt gaan onder allerlei negatieve gevoelens, al dan niet endogeen of exogeen, aangeboren of onderweg opgedaan.
Halverwege de jaren zestig kwam ik tot de persoonlijke ontdekking, dat angst de grootste vijand van de mens is, speciaal van de mensen in het Westen die nog zo bang zijn voor de dood - een angst die aan de grondslag lijkt te liggen van alle andere angsten. Ik trof een andere belangrijke levenslijn aan, die ik LIEFDE noemde, een categorische imperatief (Ik vroeg Edith: wat is liefde - zij kaatste mij Kant terug! - een houding en uitgangspunt, die in de loop der jaren een groeiende grondslag van verstandhouding zou worden. Love is all you need, roep het de dakloze toe, de lokettist, de politieman, de marktkoopman, de bankier, de boeren, burgers buitenlui waar je zelf toe behoort. Ja, het zijn revolutionaire tijden - nog altijd de constatering van Lucebert uit 1950:
ik draai een kleine mooie revolutie af
en ik val en ik ruis en ik zing,

alsmede de imperatief van D.H.Lawrence's gedicht A Sane Revolution:
Let's abolish labour, let's have done with labouring!
Work can be fun, and men can enjoy it: then it's not labour.
Let's have it so! Let's make a revolution for fun!

Ik werd zojuist geïnterviewd door een 18-jarige VWO-scholiere met een opdracht voor haar eindexamen aan een Haags gymnasium.
'Vind u het goed dat ik u film?' Geen bezwaar; eenmaal gezeten met druivensap stelt zij intelligente vragen over het onderwerp 'creativiteit'en 'inspiratie', en het probleemoplossend vermogen ervan.
In een van haar vragen stelt zij beide apart van elkaar; voor mij zijn de begrippen eender, drukken zij beide hetzelfde uit. Overigens blijkt weer eens hoe machteloos zomaar loslopende definities tegenover de werkelijkheid staan. Mijn zegje benadrukt het kunnen openstaan; in principe is elk moment met creativiteit geladen en hangt het er maar van af of je iets voelt, ondergaat, meemaakt, gewaarwordt dat je op nieuwe en waardevolle ideeën brengt. Uit het gisteren opengemaakte pakket kwam een A4-geschrift van 160 pagina's te voorschijn, dat mij terzake leek, zodat ik het Flow kon tonen: Een ontdekkingsreis naar creativiteit - creativiteit in psychologisch perspectief, Thesis ingediend tot het verkrijgen van de graad van Master of Arts in Pschylogy door: Mr H.H.J. Buijs, Begeleid door Prof. Dr. C.C. de Keyser, Antwerpen/Eindhoven 1996 Stichting BeNeLux - Universitair Centrum.
Kandinsky, Kupka, Mondriaan en Bram van Velde worden aan vragen onderworpen; de Jungiaanse dieptepsychologie biedt uitzicht. Onderscheiden worden hier ergens diverse niveaus: de expressieve creativiteit, de productiviteit, de inventiviteit, de vernieuwende creativiteit en de hervormende creativiteit: "Dit is tevens de hervormende probleemoplossing, die leidt tot een geheel nieuwe aanpak van dingen.
I k laat het hierbij, enige uren later; webmaster Robbie is met bijna 4 maanden oude dochter Jasminka op bezoek; wij spreken over uitbreidingen op deze webstek: het nieuwe seizoen: het is blijkbaar altijd Hier & Nu. Genoeg om van alles mee te doen. Enjoy, Simon Vinkenoog.


Toren van de moskee van al-Mutawakkili, Samara, gebouwd 842-852
Uit: Aardse schoonheid, hemelse kunst, Kunst van de islam
Verschenen ter gelegenheid van de gelijknamige tentoonstelling
in De Nieuwe Kerk te Amsterdam, december 1999/april 2000


Maandag 9 oktober 2006

The Day of the Penetrating Gaze

Gisteren een uitspraak van Mahatma Gandhi gelezen en geboekstaafd: "Wij moeten de veranderingen zijn die we in de wereld willen zien."
Verfrissende uren op de tuin; Edith fungeert als executeur testamentair: wij zijn een pitrieten bank wijzer, met dank aan Lana en in memoriam Jan Strijbos, die een maand na zijn pensionering door een ongeneeslijke ziekte getroffen werd en zes maanden later, vijf jaren geleden op de tuin overleed. Een verweesde weduwe, na 32 jaar samenzijn, achterlatend, Thais van origine, nauwelijks een woord Nederlands en op de terugreis naar Thailand.
De tuin. Bij buurman Bill een hoog opschietende bananeboom, daaromheen twaalf jonkies, en als-ie eenmaal bloeit, volgend jaar, of het jaar daarna, sterft-ie af.
Een voerbak-op-paal vol rottende appels biedt toevlucht aan een Atalanta en een gehakkelde Aurelia.
Ik maakte druivensap; op een stoel rondom met een snoeischaar en voor je het weet heb je een vergiet vol trossen. Van steeltjes ritsen, schoonmaken en wassen, alle ongerechtigheden weg laten spoelen, door zeef in kom of schaal drukken, zo het sap drinken, vers van de moederborst - de stem van Dionysus zelf.
Op Bill zijn pad van houtsnippers, eigenhandig door de hakselaar gehaald, verscheen een familie paddestoelen. Psilocybine? opperde een voorbij komende tuinierster. Nee, daarvoor zijn ze veel te groot, dachten wij, minstens drie keer zo groot als de kaalkopjes. Wie determineert even?


Bij het verlaten van Lana's tuin viel mijn oog op een blad, dat ik mee naar hier wilde nemen om te laten voelen hoe de dag er uit ziet. Het zal hier straks als laatste
komen te vallen, aan het einde van mijn dagelijks latijn - ik wil blijven boeien en niet vermoeien, niet mijzelf en niet de anderen wier oog even een seconde mijn pad kruist - in elk geval had ik hier nog even een druivenrecept, voor diegenen die niet over een distillatie-apparaat beschikken om er zelf wijn of sterke drank van te maken.
Zo verkregen wij jaren lang Marc du Nord, 40+, na drie glaasjes viel je om - maar degeen die het vrijwilligerswerk voor ons deed is er mee opgehouden (nog hééél veel dank, Boebie en Micky!) en nu doen we het zelf, met hulp van vogels, merels en mezen die er evenzeer pap van lusten. Als boven; na wassen en drogen in eigen vocht laten koken, geleisuiker toevoegend al roerend (ongeveer de helft van het gewicht aan druiven), blijven roeren en vier minuten laten doorkoken. Omdraaien, in met heet water schoongemaakte flessen en of potjes gieten, omdraaien - laten afkoelen, koud bewaren - en afwachten houdbaarheid. Aan te lengen; substantie tussen siroop en marmelade in, kostelijk: Dionysos danst weer!

Bij het tamelijk abrupte afscheid van BRES in 2003 (het redactieadres aan de Amsterdamse Bloemgracht moest met onmiddelijke ingang ontruimd worden, toen het tijdschrift in andere handen overging en sindsdien vanuit Den Haag wordt uitgegeven en geredigeerd door uitgeverij Synthese) pakte ik in allerijl een aantal papieren in pakken met vezeltouw rondom, ieder op draagbaar gewicht - na ettelijke verhuizingen overtuigd van deze methode - die in Buitenzorg verdwenen, weggestopt onder de werktafel van het Bondshotel op nr. 23.
Vandaag ontdeed ik zorgvuldig een van die pakketjes van de touwtjes en spreidde de inhoud uit: scientology, conspirationalisten, psychedelica, MAPS, Consciousness Research, new age, whole earth maar bovenal - ik ben maar niet gaan googlen, noteer direct:
Cultivating the Songlines of the Noosphere
Contributions to the first Members Meeting of the Club of Budapest
May 1996 - Anthony J N Judge From presentations by representatives to embodying presence in transformation.
De gecopieerde pagina's in mijn bezit (hoe ooit?) vormen de pagina's 1 t/m 18 met de hierboven gecursiveerde titel. Wat daarna komt maakt deel uit van de Encyclopedia of World Problems and Human Potential, München, Saur Verlag, 1994, vol 2, edited by the Union of International Associations, 40 rue Washington, B-1050 Brussel.
Ten eerste de pagina's 572/588 , zijnde de Dialogue 8.l Transformative conferencing 8.2 Levels of dialogue 8.3 Learnings for the future of dialogue 8.4 Conceptual weaknesses of conferencing 8.5 Metaphors of transformation in conferences 8.6 Structure of concluding declarations 8.7 Policy forums as metaphors 8.8 Meeting particpant contract.
De pagina's 587/593 omvatten Envisioning conferencing 9.1 Aesthetics of governance 9.2 Insights from music 9.3 Insights from poetry and painting 9.4 Insights from drama and dance 9.5 Insights from architeccture 9.6 Current possibilities of implementation.
Al doorbladerend lees ik hiervan de slotparagraaf:
We need to disillusion ourselves that the task just involves bringing appropriately skilled people together - as in so many delightful gatherings and task forces of little consequence. It calls for longterm commitment by many - perhaps equivalent to the Apollo programme - in order to escape from the conceptual gravity well in which we are stuck.
Poetry-making and Policy-making, pp. 606/630 12.1 Prospects for an arranged marriage 12.2 Overtures of the Beast 12.3 Overtures of Beauty 12.4 Voice of the Matchmaker 12.5 Poetic configuration of policy guidelines 12.6 Enhancement of policy through key poetic insights 12.7 Vision of a poetic policy project 12.8 Envisioning the policy-making experience of the future 12.9 Policy discourse through metaphor 12.10 Cultivating new conceptual languages 12.11 Inventing reality through configured imagery 12.12 Magic, miracles and image-building 12.13 Future role of computer audio-visual technology.

De laatste pagina vraagt aandacht voor de Encyclopedia of World Problems and Human Potential, 4th edition, 1994-95, 3 vols., ca. 3000 pages, hardcover, ca DM 1.200- ISBN 3-598-11165-7. In wiens handen komen deze boeken in 's hemelsnaam terecht, vraag ik me af? In enkele bevoorrechte bibliotheken, neem ik aan, en hoeveel mensen krijgen deze teksten onder ogen? Ik ga niet geringschattend doen over zulke overweldigende referentiewerken. Ik ga me er in verdiepen, as much as I can, en sta open voor antwoorden op vragen.
Een Shadowy "roundtable" hidden within every meeting, te groot om hier te reproduceren, is via oog&oor - zie Guesthouse - aan te vragen. Postadres.
Cultivating the Songlines of the Noosphere, de eerste tekst van deze batch papers, getekend Anthony Judge, Union of International Associations, 40 rue Washington, B-1050 Brussel, email: judge@uia.be.wordt genoemd een Report on the First Members Meeting of the Club of Budapest, May 1996 (as recalled in 2006) heeft als beginzin de volgende veelbelovende dag&nachtdroom:
The gathering of people in Budapest was effectivley the first attempt to give form and relevance to the archetypal "policy-making"encounter explored in Hermannn Hesse's Magister Ludi (Das Glasperlenspiel/Het Kralenspel) and other less known works (cf Alan Dean Foster: Game Players of Zen). The concern was to build an alliance of art, literature and spirituality in response to the challenge of both human surivival, whether individual or collective. Diepe ademhaling: ik herinner me deze pagina's te hebben doorgekeken om te zien of er een artikel voor BRES in stak. Het is er nooit van gekomen. Hier heb ik het even mogen openen; aum aprendo.
Het is later geworden dan ik dacht; al bezig hier heb ik me vermeid in de aanblik van Edith en dochter Anna hier in de kamer, en mij soms - ik kan het niet helpen - mede in het gesprek gestort. Een mooi begin van de eenenveertigste week. Wishing you well, Simon Vinkenoog


 

Zondag 8 oktober 2006

The Day of High Romance

Het begon met het aanvegen van het terras: dat betekende knikkeren met honderden druiven die door het slechte weer van de afgelopen dagen op de grond terecht waren gekomen, en het bijeenbrengen van afgevallen bladeren: alles humus (net als wij). Na een week afwezigheid lag de tuin er nog evenr welkom bij, al eisten andere tuinderds onze aandacht, wat gebeuren mag; er zijn altijd vriendendiensten te bewijzen. En ik bracht hier weer een tas vol papieren terug; waar laat ik het?

De NK Poetry Slam 2006, verkiezing van de beste podiumdichter van Nederland en Vlaanderen, slam my poetry, gisteravond in Tivoli aan de Oudegracht in Utrecht werd, mede door de audience-participation een geslaagde avond. De line-up der deelnemers heb ik hier deze week gegeven: elf dichters, genomineerd door acht regionale slams streden om de eer van de titel, plus 500 euro en de wisseltrofee: De gouden Albatros, inderdaad in een Gouden Kooi, maar wel in zijn eentje en niet temidden van anderen die je in het oog van de kijker weg willen pesten; leve de vunze ideeën in de brein van ene John de Mol.
En passant, maar niet heus.
Niets is en passant, onderweg, voorbijgaand; belangrijke vragen blijven aan dezelfde deuren kloppen en als er niet wordt geopend, wordt die wel ingetrapt. Soms heb je de indruk dat de natuur reageert op wat de mens haar aandoet; waarom plotselinge uitbarstingen, giftige bronnen - hoe kwetsbaar ons ecologisch evenwicht, dat zo gyroscopisch is afgesteld op de vervulling van ons aller behoeften: en hoe gevaarlijk ons misbruik ervan. Wij roepen, roepen, roepen.
Na de eerste ronde waarin elk der dichters drie minuten zijn zegje mocht doen, waarna de jury - Maria Barnas, Ingmar Heytze en Rob Schouten - met een waarderingscijfer voor de dag kwam en het publieksapplaus werd gemeten, bleven over voor de tweede ronde: Pom Wolff, Bernard Wesseling, Bernhard Christiansen, Krijn Peter Hesselink en Xavier Roelens.
Voorafgaande aan de avond was Frenk der Nederlanden voor zijn Parool-rubriek Amsterdam langsgegaan bij de oudste der deelnemers (1953), Pom Wolff, die als laatbloeier vijf jaar geleden het licht zag en gedichten ging schrijven; op het internet publicerend ontmoette hij gelijkgezinde zielen met wie hij als De Residentie optrad (zie de eerste dagen van deze Kersverspagina's, juni 2004).
Dat doet hij nog steeds, met graagte - zijn (uitverkochte) debuutbundel Je bent erg mens verscheen bij de Windroos, een tweede staat op stapel: Toen je stilte stuurde. "Gevestigde dichters slammen niet, die lezen voor, en meestal voor weinig publiek." vertelt hij. "Slammen is popmuziek, de performance is net zo belangrijk als het gedicht zelf. Johnny the Selfkicker was een slammer avant la lettre, Simon Vinkenoog ook - het is niet aan leeftijd gebonden."
In de tweede ronde, waarin de dichters nogmaals een staaltje van hun kunnen ten beste gaven, was de reactie van het publiek uitzinnig; de applausmeter - die tevoren hilarisch twee keer moest worden geijkt - noteerde het aantal decibellen daarvan, alle even boven de 100. . Tot de finale bleken te zijn doorgedrongen Krijn Peter Hesselink en Bernhard Christiansen, die elkaar lik op stuk mochten geven door afwisselend een gedicht te brengen, wat onvermoede associaties opleverde.

                                                                                  Krijn Peter Hesselink


Krijn Peter zou de Kampioen worden; ik mocht hem (met instemming!) de gouden enveloppe uitreiken, en hem herinneren aan zijn uitspraak : "Ik ben de knokploeg, zijnde de KP van Krijn Peter. "Ons dichters krijgen ze niet klein", parafraseerde ik jubelend een mijner jaren tachtig gedichten: Wij dichters zijn een knokploeg!"
Met een Vredesverklaring uit 1971, destijds voorgelezen tijdens een Kunstenaars voor Vietnam-actie in Nijmegen (in: Wonder boven wonder, de Bezige Bij, 1972) als openingstekst had ik de avond geopend - een helaas nog altijd actuele oproep. Ik roep & roep.
Voor de winnaar van het Slampionschip 2006 telt niet wat Wolff in het Parool-gesprek stelt: "Slammers zijn de schreeuwers van de poëzie, de punkers onder de dichters."
Ik vond KP eerder teder, lyrisch, en in elk geval zeer authentiek, onbevangen, volslagen zichzelf.
Elke stem is, ook binnen de slam-scene anders en uniek, de een neigt naar stand up comedy of cabaret, de volgende rapt over misstanden, een ander scheurt zijn eenzame ziel open, de klankpoëzie komt langs, en telkens is er weer de blijvende verwondering over het menselijk vermogen met taal & betekenissen, zin & onzin, het absurde en paradoxale om te gaan. Oor in, oor uit, voor uitgebreide info www.poeziecircus.nl.

In het oktobernummer van Theosofia tref ik in een verslag over een lezing van Hans Gerding, s.s.t.t., betreffende het Global Consciousness Project, een onderzoeksproject van de Princeton Universiteit een interessante website vermeld; noosphere.princeton.edu.
"Het project onderzoekt de theorie dat het menselijke bewustzijn een extern veld kan creëren dat niet detecteerbaar is met behulp van conventionele middelen.
Het idee is dat het gecombineerde bewustzijnsveld van een groot aantal mensen met vergelijkbare gedachten of gevoelens samen, in tegenstelling tot het veld van een individu, meetbaar is."
Oliver Reiser - yes, it is him again - opperde de mogelijkheid van een World Sensorium - it seems te be in the making. "Letterlijk staat de mens halfweg tussen de supra-universa en de infra-universa; hij staat in zekere zin op een kruispunt in het heelal. Berekeningen tonen aan dat een menselijk lichaam 10 tot de 27e atomen telt, en dat 10 tot de 28e (een 10 met achtentwintig nullen) menselijke lichamen genoeg materiaal bevatten voor het bouwen van een ster. De mens leeft zijn leven in een heelal van de middenschaal, opgehangen tussen twee oneindigheden, en hij schijnt te beschikken over eigenschappen uit beide domeinen." (The Integration of Human Knowledge).
Hoeveel urgentie, in een en ander? Leve de onderstroom, de weg van het meekloppend hart, verdraagzaam en open: er bestaan geen grenzen. There are no rules.
Gegroet, slam-pampers! Simon Vinkenoog


 

Zaterdag 7 oktober 2006

The Day of Defiance

Hoe doe je dat, de Volkskrant lezen, die je 's morgens op bed krijgt, samen met koffie en een gekookt eitje? Op zaterdag ligt het bed vol katernen - vanmiddag komen nog NRC en Het Parool, gebruikelijke weekeindelectuur 'om bij te blijven'. Waarbij?
Op de voorpagina een grote foto van de voormalige Amerikaanse vice-president Al Gore, waaronder Al Gore op onheilstournee. Hij bezocht vrijdag een bijeenkomst over klimaatverandering en was daarna als eregast aanwezig bij de première van de film An Inconvenient Truth in de Amsterdamse bioscoop Tuschinski, een film die Davis Guggenheim maakte op basis van de lezingen en diashows waarmee Gore de wereld bereist. Hij is up to date, en verwijst naar het gifschip Probo Koala, dat eenmaal geloosd in Ivoorkust een aantal doden en zieken veroorzaakte. "Het is een goede metafoor voor wat wij allemaal doen. Wij nemen onze verantwoordelijkheid niet. Wij denken: na ons de zondvloed. Maar dan laten we onze kinderen een verschrikkelijke erfenis na."
Wel heeft hij er vertrouwen in (hij moet wel: een dure plicht) dat vaste patronen doorbroken kunnen worden. Verslaggever Jan Pieter Ekker noteert: "Ik ben optimistischer dan veel wetenschappers. Zij hebben meer kennis over het ecosysteem dan ik ooit zal vergaren, maar ik weet één ding over politiek dat zij misschien niet weten: dat het politieke systeem in een belangrijk opzicht op het klimaat lijkt. Processen lijken zich allemaal tergend langzaam te voltrekken, maar als eenmaal een bepaald punt bereikt is, gaat het razendsnel. Ik denk dat we dat punt bijna bereikt hebben. Mensen krijgen in de gaten dat ze een morele verplichting hebben voor de toekomst."
In het Betoog gaan Ronald Ockhuysen, als interviewer ("Leiden komt onder water") en Jan Tromp met een analyse "Verrassende come-back-kid" over ruim een pagina nader op Gore's standpunten in, terwijl in de rubriek Het debat ("Het broeikaseffect is geen bangmakerij meer") Wim Bossema vaststelt dat broeikas-sceptici het tij tegen hebben, naar aanleiding van het 9 september-nummer van The Economist (op de omslag: The heat is on), waarover - als al jaren gebruikelijk - een welles-nietes discussie is ontstaan.
Actualiteiten verorber ik, belangrijke, tijd en aandacht vergende artikelen scheur ik uit voor later:
Aan de polen trekt alles zich nu terug, door Tseard Zoethout, Kennispagina 3.
Het pisbakkenplan van Lorentz, met een foto van fysicus Hendrik Antoon Lorentz in zijn werkkamer, over 's lands geleerden die rond 1900 dachten dat oorlog en werkloosheid wetenschappelijk op te lossen zouden zijn. Pieter Giesen, Kennispagina 7.
Wat valt er te onderzoeken? In het Vervolg een pagina grote reportage door Bert Lanting vanuit Armenië, waar hij in Jerevan het Genocide-museum bezoekt.
Ook in het Vervolg: in de portrettenreeks over lijsttrekkers interviewen Sanne ten Hoove en Raoul du Pré Geert Wilders: De Paus heeft volkomen gelijk.
Vraag:
Gelooft u in een gematigde islam?
Wilders: Ik geloof helemaal niet in de islam. Wat krijgen we nou?
Wim Bossema (het Betoog) interviewt de Syrische dissident, winnaar van de Erasmusprijs in 2004 en doctor honoris causa aan de universiteit van Hamburg, Sadik al-Azm (1934) 'Arrogantie van moslims is grootspraak.'
"De emoties lopen hoog op bij controverses tussen de Arabische wereld en het Westen, maar dat is niet erg, meent hij. Uiteindelijk is de vrijheid van meningsuiting ermee gediend."
De Sport-pagina Barsten in het bastion over Marco van Basten leg ik op de trap voor zoon Arthur, die de verdieping hierboven bewoont.
De Verleiding gaat bij ander reeds-oud papier opzij en weg; nog in te kijken het Volkskrant magazine met een onverschillig uitgezakte acteur Frank Lammers voorop en zijn uitspraak: "Ik denk heel vaak dat ik gelijk heb."
Waarbij ik even Marshall McLuhan naar voren haal, ook met mijn instemming (waarom niet?): "I'm the only one who knows what the hell is going on."
Van dit Statement vond ik een goed voorbeeld (bij eerdere lezing al aangestreept) op pagina 102 van William Irwin Thompson's boek At the Edge of History uit 1971, waarover ik hier nader kom te spreken.
Niet nu, andere dingen te doen (douchen, scheren, muesli), en een gedicht uitzoeken om vanavond voor te lezen op de SLAM-party in Tivoli. Ik zal door MTV-t.v. worden geïnterviewd - voor het eerst dat deze kabaalzender mij airplay gunt.
Gegroet en een prettig weekeinde toegewenst, lezers en leessterretjes: uw wereldburger Simon Vinkenoog.

In De Encyclopedie van de Domheid, Deskundologie, Domheid als levenskunst, Matthijs van Boxsel, régent du collège de 'Pataphysique (Chaire de Morosophie) Em. Querido's Uitgeverij BV, 2006


 

Vrijdag 6 oktober 2006

The Day of the Good Life

en enkele opgespaarde uitspraken:

"Vroeger maakte ik mij overal druk om. Onrecht, dierenbeulen, de bio-industrie, milieuverpesters, dieven, oorlog, honger, wereldleed, foute politici, salarisverdeling, de muziekwereld, mensen die voordringen bij de bakker, het openbaar vervoer, noem maar op! (... ) Ik weet het allemaal niet meer. Wat is wijsheid? Ik weet wel dat ik aan de meeste ellende simpelweg niets kan doen. Hooguit 'het niet erger maken'. En dat doe ik dan graag. Als je je overal verantwoordelijk voor gaat voelen, heb je zelf geen leven meer. Dus ik beperk me in het druk maken tot een aantal gerichte en weloverwogen acties. Ik had ooit als levensmotto bedacht: "Doe wat je leuk vindt, maar val daar anderen niet mee lastig." Als iedereen daar toch eens voor zou kunnen gaan, wat zou de wereld dan mooi zijn! Dus ik leef maar zo veel mogelijk mijn motto. Ik heb lol en val zo min mogelijk mensen lastig. Of anderen zich daar nou druk om maken of niet."
Rapper DEF P. in zijn maandelijkse column voor Essensie, geestverruimend lifestyle magazine, oktober 2006 (jaargang 10, nummer 112), postbus 4946, 2003 EX Haarlem, www.essensie.nl ).

"Mijn ervaring met Nederland is dat je bij alles wat je wilt veranderen, aanloopt tegen een berg van behoudzucht. Zo van: op die manier hebben we het altijd gedaan. Als we het nu anders gaan doen, zouden de mensen wel eens kunnen denken dat we het al die tijd verkeerd hebben gedaan. Je ziet het overal, de behoudzucht van de gevestigde orde. De grote politieke partijen vinden het eng om macht aan de kiezers te geven. Burgemeestersverkiezingen? Niet aan beginnen! Kunnen de grote partijen in de achterkamertjes blijven beslissen wie van hen welke baan krijgt. Ik vond het een voorrecht om daar in de Tweede Kamer tegen aan te mogen schoppen. (...) Ik zal het voorzichtig formuleren, maar ik wil het toch stevig zeggen: de gebrekkige ondersteuning van Kamerleden ondermijnt de parlementaire democratie."
Lousewies van der Laan (D66) in de serie De vertrekkers in gesprek met Gerard van Westerloo, Vrij Nederland van 7 oktober 2006.

"De nieuwe ethiek moet voortkomen uit een nieuwe visie die onderkent dat de mensheid deel uitmaakt van een immens universum dat zich ontwikkelt. De aarde, ons thuis, is een unieke, levende gemeenschap; de aarde verschaft de omstandigheden die essentieel zijn voor de evolutie van het leven; ieder van ons deelt in de verantwoordelijkheid voor het heden en de toekomst, voor het welzijn van de menselijke familie en alle levende wezens. De geest van menselijke solidariteit en verwantschap met al het leven wordt versterkt wanneer we leven met eerbied voor het mysterie van het bestaan, met dankbaarheid voor het geschenk van het leven en met nederigheid ten aanzien van de positie van de mens in de natuur.
De aarde, het leven en de mensheid zijn uitdrukkingen van één enkel immens proces van evolutie dat 13 miljard jaar geleden begon en zij vormen een enkelvoudige, complexe en diverse werkelijkheid. De missie van de mens, als drager van bewustzijn, intelligentie, wil en liefde, is om zorg te dragen voor de aarde, om de hovenier te zijn voor deze schitterende Hof van Eden."
Leonardo Boff, Ecologisch alarm - we zijn gedoemd tenzij we van koers veranderen, in het maandblad Share Nederland, oktober 2006, postbus 41877, 1009 DB Amsterdam, www.sharenl.org.
Leonardo Boff is Braziliaans theoloog en schrijver, en lid van de Internationale Commissie voor het Handvest van de Aarde, meer info: www.earthcharter.org


Theo Bennes, zonder titel, gemengde techniek, collectie Simon Vinkenoog

 

De Apocalypso, de dans - op de vulkaan - die leidt van DOEMdenken tot MOED-denken; het leven heeft behoefte aan moedige mensen en niet aan lafaards, hypocrieten en zelfgenoegzame leugenaars; het is al eerder in alle toonaarden gezegd.
Ik voel me absoluut geen roepende in de woestijn, temeer daar ik voortdurend nieuwe positieve bewegingen bespeur en ontwaar in de gelederen van onze samenleving, die a-politiek en buitenparlementair bezig zijn.
Zo ook gisteren, als uitgenodigd spreker tijdens een congres - zo 'n driehonderd deelnemers - ter gelegenheid van de verschijning van het boek Schitterend Oragniseren, Creëren van vonken in mensen en organisaties, samengesteld door Brigitte Hoogendoorn, Marijne Vos en Eline Crijns, een uitgave van Academic Service (imprint van Sdu Uitgevers), ISBN 90 5261 566 7
Het congres Schitterend Organiseren (www.pentascope.nl) vond plaats in de Rijtuigenloods Herik Rail aan de noordzijde van het NS-station Amersfoort; workshops vonden plaats in de daar tentoongestelde (en daartoe ingerichte) oude treinwagons in een immense hal, waar ook ruimte was voor plenaire bijeenkomsten.
Het programmaboek verschaft in duidelijker termen dan een weergave van mij zou zijn, de opzet van het congres:
"Wij staan aan het begin van een grote verandering. Hoewel de economische groei lijkt in te zetten, begint de westerse wereld andere keuzes te maken. Er zijn steeds meer artikelen en boeken te lezen die de visie dat organisaties als primaire doel winstoptimalisatie hebben, ter discussie stellen.
John Kenneth Galbraith met The affluent society, Avner Offer met The challenge of affluence, maar ook Nederlandse denkers als Matthieu Weggeman met zijn Rijnlands model, zien de top van de piramide van Maslov bereikt. Zingeving en geluk zijn nu de hoogste doelen geworden. En die bereik je niet met steeds meer geld verdienen. Want hoewel de afgelopen dertig jaar de welvaart flink is gegroeid, blijft het gelukscijfer (de score die mensen zichzelf geven op de vraag "Hoe gelukkig bent u?") gelijk. Tijd dus voor een nieuwe kijk op de functie van organisaties.
De kern is de omslag in het denken van shareholders value naar stakeholders value. Een organisatie is een groep mensen die, buiten dat hij zichzelf in stand houdt, een maatschappelijke taak heeft. De organisatie bedient tegelijkertijd verschilende 'meesters', behartigt meerdere belangen. Die zijn:
* De eigen mensen. Zingeving, persoonlijke groei, inkomen, sociale context.
* De wereld. Armoede bestrijding, technische vooruitgang, zinvolle producten en diensten,    verbetering van welzijn, duurzaamheid.
* De eigenaren. Winst voor voortgang en eventuele groei. Investeerders dienen rendement    op hun investeringen te maken.
Kortom: People Planet Profit.
Bedrijven die deze meesters allemaal tegelijk kunnen bedienen noemen wij Schitterende Organisaties. In Nederland proberen organisaties als Pentascope, Vitae en de Baak die visie in de praktijk vorm te geven. Zij willen de voorhoede vormen van deze stroming. Doel is Nederland, en later de wereld, duidelijk te maken dat een andere manier van ondernemen niet alleen de beste, maar ook de meest succesvolle is.
Samen richten wij ons op de early adaptors van deze visie. Mensen die menen dat winst een middel is, geen doel. Die signaleren dat in een krimpende arbeidsmarkt medewerkers steeds vaker voor zinvolle organisaties en werk kiezen. Die zien dat duurzaamheid beter gediend is met visie, eerlijkheid en nuchterheid dan met kwartaalcijfers, fraude en korte termijn denken."


Alleen maar om te beamen, nietwaar early adaptors die deze plek gevonden hebben? Mij komen termen van bijna een halve eeuw geleden in de herinnering, alles omvattende en insluitende begrippen: het holisme, de synthese, de energie (primair) en de synergie, het human resources management, de impliciete orde, de cybernetica, de tijdsversnellingen, de noösfeer, de X-factor en alles wat riekt naar de alomvattende paradigmawisselingen, die ons gewerden en geworden. Van ik naar wij, van New Age naar de Age of Aquarius.
Kortom: Utopia leeft! Homo Ludens heeft vele gezichten; ik keek om me heen en was gelukkig. Kon ik niet beamen, voor mijn partner Edith en mijzelf, dat in ons leven de verbeelding aan de macht is gebleven?
Konden wij niet Ja!Ja!Ja! roepen als antwoord op de blurbtekst van het boek Schitterend Organiseren:
"Stel je eens voor dat je dagelijks met plezier naar je werk gaat omdat je de dingen doet waar je goed in bent en die je graag doet. Stel je eens voor dat je door eenvoudigweg jezelf te zijn een nuttige, zinnige bijdrage kunt leveren. Stel je eens voor dat je hier ook nog naar tevredenheid voor wordt beloond Stel je eens voor dat je op elk moment van je leven kunt stellen dat jouw aanwezigheid er toe doet en dat je de wereld een stukje beter maakt. Is dit teveel gevraagd? Klinkt dit te utopisch of zouden wij dit eigenlijk heel gewoon moeten vinden? Schitterend Organiseren is alles wat dit ideaal naderbij brengt."

Uit de door mij met dank mee naar huis genomen documentatie een aantal uitgaven van de Baak, Management Center VNO-NCW, met uitgebreide uitwaaierende programma's, info www.debaak.nl- verder Celebrate Work, van Vitae, het netwerk voor de nieuwe professional, www.vitae.nl - The Hunger Project - Ondernemen voor het einde van de honger, www.thehungerproject.nl - www.bewegendebeelden.nl - een positief realistische kijk op de toekomst van Nederland - www.eternity4all.com - Tell your Story and live Forever
- www.spelendhart.nl (geïnitieerd door Personalyser, zie www.personalyser.nl en een 16 pagina's tellende kleurige krant, gewijd aan HOMO LUDENS van Great Place to Live, waarin elke medewerker een e-mailadres en/of een website heeft. 'Wil jij Great Place to Live voortaan in je brievenbus ontvangen ? Stuur dan een email met je gegevens naar welcome@greatplacetolive.nl"
To end this story of positive growth, een tekst die ik aantrof in de Baak-uitgave Inside Insight (juli 2006)
"astronaut - goeie reis je hebt nu geen gewicht astronaut ga sneller dan het licht de planeten zingen zacht van het wonder dat je wacht kijk niet om ga steeds vooruit goeie reis en hou je haaks en kijk goed uit astronaut astraal verzilverd kind astronaut door duisternis omringd en als je soms verdwaalt ga rechtdoor en wees niet bang geef de liefde wat ze vraagt eet de vruchten die ze draagt kijk niet om ga steeds vooruit goeie reis en hou je haaks en kijk goed uit astronaut"
Was getekend, wordt gezongen: Spinvis, www.spinvis.nl

Mijn slotwoord op de zeer inspirerende dag was à l'improviste - mijn eigen verhaal, het enige dat ik niet van horen zeggen heb, gevolgd door de Koraalzang in de WIJ-vorm, voor het eerst gepubliceerd in Louter Genieten uit 1993 en daarna op de pagina's 193-195 van de bloemlezing uit mijn poëzie, in 1994 bij het PoëzieCentrum in Gent verschenen, die eindigt met de oproep:

"Wij kunnen wonderen verrichten
                    kleuren en verlichten
             te water en door het vuur gaan

Wij kunnen in al wat wij doen
                          voorop en vooruitgaan.

Zo zij het."

Een schitterende groet van uw onvergetelijke, onvermijdelijke Simon Vinkenoog.


Donderdag 5 oktober 2006 (Volle Maan)

The Day of the Just Cause

In het teken van de VRIJHEID heeft mijn leven gestaan; terugkijkend - en er is heel wat terug te kijken!
Tijdens de collectieve onderdrukking van het vrije woord tijdens de bezettingsjaren 1940-1945 was de puberende aspirant-dichter op zoek naar gedichten, dichtbundels, bloemlezingen - wat is, wat was poëzie? De boekhandels raakten leeg, soms bleef poëzie, het enige kind van de literatuur, over - ik zie ze nog voor me, de Heliconreeks van A.A.M.Stols, de bloemlezing WERK van Kees Lekkerkerker, Drie op éen perron (Hoornik, Aafjes, Van Hattum), Gerard den Brabander, Marsman en soms een vleugje Van Ostaijen, Slauerhoff of Gerrit Achterberg die mij het diepst trof.
Poëzie was vrijheid, in elk geval de mogelijkheid de werkelijkheid anders te zien, vanuit de individuele expressie, eigen woorden gerangschikt in de moedertaal met rijmen, alliteraties en alles wat daar nog meer bij komt kijken: de inzet, de afstand, het overzicht, het inzicht: de vervoering en ontroering - die mij, het leven zij dank, altijd zijn bijgebleven.
De Bevrijding, lang verwacht, eindelijk de deuren naar de vrijheid open... maar welke desillusies - bevrijding bleek geen bevrijding maar een herstel van achterhaalde vormen en gedachten.
De propaganda voor het Algemeen Nederlands Jeugd Verbond (ANJV) trof de 17-jarige die ik was (ik zou er mijn eerste vrouw ontmoeten), ik participeerde in demonstraties en manifestaties: als langste persoon mocht ik soms de vlag doen wapperen, een grote witte 1 op een blauw fond, in mijn herinnering.
Ook het blad van het ANJV heette EEN, en in elk geval bleef dat levenslang mijn uitgangspunt, eenheid, ook toen ik het ANJV verliet na te hebben gemerkt dat het een front- of mantelorganisatie was van de Communistische Partij Nederland, en de leden gedrukte lessen kregen van het Karl Marx Instituut.
Ik was ondertussen tot 'kernleider' benoemd en leidde wekelijkse bijeenkomsten - ik zie ons nog altijd zitten in mijn kamertje aan de Govert Flinckstraat. Ik stapte uit, zei vaarwel tegen Hans en Frits Behrend, Jules Weiss, Wim Zwart - en wie al niet. Ik had Ik verkoos de vrijheid gelezen, van een Roemeens auteur, en De God die faalde, teksten van André Gide, Arthur Koestler, Ignazio Silone en anderen die het communisme hadden doorleefd en afgezworen.
Niet te vergeten, dat in die tijd een kwart van de Franse bevolking communistisch stemde en het dagblad De Waarheid meer dan 100.000 lezers telde. Latere vijftigers als Jan Elburg en Gerrit Kouwenaar waren aan de redactie daarvan verbonden; de eerste bleef m.i. stalinistisch, rechtlijnig denken - of doe ik hem tekort?
Ondertussen hadden mijn letterkundige ambities vorm gekregen in de vriendschap met Niels Augustin en Karel Grazell; het Leidseplein (al in de oorlogsjaren het melancholieke lied: 'Als op het Leidseplein de lichtjes weer eens branden gaan, dan gaan wij kijken naar dat sprookje, lieve schat, en bij het Lido zijn de luiken van het raam vandaan, etc.'- wie zou het nog kunnen meezingen: Jacques Klõters misschien?!) met cafés als Reynders en Eylders bleek een brandpunt van ontmoetingen, zoals café Scheltema dat naderhand zou zijn.
September 1948 vestige ik mij met mijn tweede vrouw, Judic Cohen, in Parijs: ik zou er acht jaar blijven wonen , waarvan ruim zeven werkzaam voor de UNESCO.
Parijs bood de beoogde vrijheid; bevriend raakte ik met Arie Bergmans, een van de honderden deserteurs die niet in Indië wilden vechten, zoals ook ik mij ongeschikt had laten verklaren - S 5 - voor de militaire dienst. In mijn eerste prozaverhaal Zolang te water uit 1954 doe ik een en ander uit de doeken; in het jaar 1949 schreef ik voor Ad Interim twee Parijse artikelen, over de pantomimespeler Marcel Marceau en het toneelstuk Les mamelles de Tirésias van Guillaume Apollinaire. Een bespreking van Jean Genêt's Journal du Voleur verscheen in De Gids en het gedicht Afrekening (sic) in Podium betekende mijn dichterlijk debuut.
Zo ver terug? Ja. Vrijheid stond voorop. Twee keer verliet ik een betrekking, omdat ik er de buik vol van had; in 1956 afscheid van Unesco en Parijs, in Amsterdam daarna vier jaar later afscheid van de Haagse Post, zodat ik op mijn 32e jaar op eigen schrijversbenen kon staan.
Leve de vrijheid. Over de vraag hoe vrijheid beleefd kan worden, en in hoeverre een individueel streven door anderen kan worden gedeeld; ik ben er nooit dieper op in gegaan. Ik weet te hebben gesnakt, gehunkderd naar vrijheid, je eigen mening te kunnen ventileren, je eigen gedrag te bepalen, zonder angst voor mores, fatsoen, conventie of wat dan ook, los van conditioneringen, programmeringen, de macht der gewoonte en de routine: het blijft het voorrecht van de vrije beroepen, ook al betekent het voor een schrijver-journalist-vertaler-performer dat soms de buikriem wat strakker aangehaald moest worden.
Vanuit die vrijheid, en het plezier je eigen opvattingen steeds weer naar buiten te kunnen brengen, die volgens jou van algemeen, ja universeel belang zijn, leef en beweeg ik me.
Ik had het allemaal willen vertellen, in de mij gegunde vijf minuten op het congres Schitterend Organiseren, dat vandaag in Amersfoort gehouden wordt.
Zojuist, voordat ik begon deze tekst op te schrijven, werd me gevraagd of ik als Uitsmijter wilde fungeren, een uur of wat later, dus. Allez, jawel, waarom niet?
Ik kan de deelnemers altijd naar deze webstek verwijzen - vrijheid blijheid! En voor een zinderende welkoms- of afscheidstekst ben ik inderdaad op de markt, en ik roep en ik roep en ik roep.
Zeker dacht ik aan het voorlezen van de Navaho-tekst, die ik in Goede raad is vuur (uitgeverij Passage, 2004) heb opgenomen - een boekje waarin meer dan vijftig van mijn lievelingsgedichten staan die ik in den lande, en daarbuiten, vaak heb voorgedragen in de loop der jaren. En hier komt die tekst dus; ik sta er achter, zo te zeggen! Gegroet, Simon Vinkenoog.

NAVAHO Traditional

Trust your vision
make it whole
      hold it like the Navaho
      his solemn desert oracle
      in quest of shaman passage
      gaining his healing chant
      guiding him through life.
Hold the vision
      constantly rising
      it is the way nature works
      through you
      it is the only self
      an everchanging underdream
      a vision (if you see it) 
      up to you
      to make real.
Act on your vision
      and pray that you are blessed.


Uit het tijdschrift VOGELS, lente 02/2006 de grauwe kiekendief


Woensdag 4 oktober 2006

The Day of the Incorrigibles

Hoe ik weer kan meevoelen met de namen voor de dagen, zoals ontsproten aan de heldere geest van Gary Goldschneider!
Lucid in the sky with diamonds. Daarbij moet ik altijd aan twee uitspraken denken, die van Ganesh Baba, Katmandu-vriend van Ira Cohen, die als een van zijn 'rantings' had: A non-psychedelic can never enlighten a psychedelic, en de uitspraak van Timothy Leary: The psychedelic experience is the best preparation for the coming information explosion.
En daarbinnen zijn nu mensen bezig hun houding te bepalen, vruchten plukkende van de opgedane kennis en ervaring, sommigen zich bevindende in het oog van de cycloon, anderen mee spiralerend met de eigen keuze, omhoog, omlaag, bewust, onbewust, gezocht, genegeerd..
Nog niet ten volle bekeken, uitgezocht: Spiral Dynamics - A New Model for Understanding the Values that Shape Our World door Bill Harris, een 25 pagina's tellende ringbandtekst, uitgave (2005) van het Centerpointe Research Institute, whereabouts niet gegeven, met een registered trademark Holosync®, terwijl Spiral Dynamics® dat is van The National Values Center.
Sprake is hier van ''values levels', ontleend aan de terminologie van the National Values Center. Ik heb ze hier zeer gecondenseerd weergegeven, ervan uitgaande dat mijn lezers er van bewust zijn dat "complex systems evolve to higher levels of functioning in response to environmental input that the old system is incapable of handling."
Level One is Beige. 100.000 jaar geleden: de Clan, pure survival through sensory activity. Level Two is Purple. The Tribe, a sacrificial system: to please the spirits and honor the ancestors. We live for the tribe.
Level Three is Red
. Power Gods, street gangs. Life 's a bitch... All I want from people is respect.
Level Four is Blue.
The Truth, ontstond 5.000 jaar geleden. This is the level of monotheism, purpose, and right and wrong, in which truth brings order to a chaotic world.
Level Five is Orange. Strive Drive: to express self now in a calculated way to obtain benefit now. Orange first appeared about 1.000 years ago, and there are many people and societies, or parts of societies, opertating at this values level.
Level Six is Green
. Circle Bond: Green first appeared about 150 years ago, and over the last several decades has become an increasingly prominent part of western culture.
Level Seven is Yellow
, Flex Flow - an expressive, individualistic system. In Yellow, a holistic and existential awareness of systems and their interactions is important. The basic theme is to express self, but not at the expense of others or the Earth.
At this point the second turn of the spiral begins, with Yellow revisiting Beige survival needs, but at a planetary, rather than individual, level. For Yellow, complexity, competency, chaos theory, systemic interconnections, and information are of primary importance. Yellow first appeared about 50 years ago. The number of individuals operating at this level is small at this point.
Level Eight is Turquoise. Globalism, eco-consciousness, and the ability to deal with the complex patterns of human and ecological interaction, are important issues for Turquoise, which first appeared about 30 years ago. There are very few individuals operating at this level.
Twee hunner worden bij name genoemd: "Clare W.Graves postulated that other levels would emerge as conditions warranted. Ken Wilber has offered the suggestion that the ninth, tenth, and eleventh levels might correspond to what Eastern philosophy calls Cosmic Consciousness, God Consciousness, and Unity Consciousness. At this point, we'll have to wait to find out if he is right about this."

Ik neem afscheid van deze kosmische spiraal. Centerpointe publiceert een maandelijkse nieuwsbrief MindChatter, meer info is te vinden op http://www.spiraldynamics.com en Dr Don Beck van het National Values Center is te bereiken voor comments and questions at donbeck01@pop.charter.net.
Verwezen wordt naar Clare Graves' Levels of Human Existence, en het boek The Never Ending Quest, beide bij ECLET Publishing, P.O. Box 42212 Santa Barbara CA 93140, email orders or queries: orders@clarewgraves.com

Even vooruit zien: deze zaterdag 7 oktober 20.00 - 23.30 u (aansluitend Dig This met dj Maestro) in TIVOLI, Oudegracht 245, Utrecht - powered by www.poeziecircus.nl - SLAM MY POETRY, het N(ationale) K(ampioenschap) Poetry Slam 2006. Deelnemers zijn de volgende afgevaardigden van de diverse slam-podia: SLAMersfoort: Pom Wolff en David Troch; Helmers Amsterdam: Bernard Wesseling; Festina Lente Amsterdam: Jerome Gommers, Marlies Somers en Sander Meij; Gent, België: Bernhard Christiansen; de Poëzieslag Leiden: Gijs ter Haar; Slam Zeist: Pauline Pisa; ZinderZlam! Utrecht: Krijn Peter Hesselink en Xavier Roelens.
Mij werd gevraagd als senior poet om een ex aequo bijdrage: ik zal zienzoeken of er nog wat van mijn Gesproken Woord-poëzie uit het jaar 1963 te slammen is. Ik voel aan van wel.Zegt het voort. Het woord leeft onder, in en met ons!
Meer over liefde en aanverwante onderwerpen in de volgende KERSVERS. Kijk ernaar uit!
Simon Vinkenoog.


 

Dinsdag 3 oktober 2006

The Day of the Trendsetters

Ontegenzeggelijk herfst; groene bomen achteruitzicht op de Stadstimmertuinen en bomen voor: uitzicht over het Prof. Tulpplein.Waar wij soms op de tuin nauwelijks voorbijgangers op het pad aantroffen, is het hier beneden vanuit ons raam van de tweede verdieping éen fietsroute, voetgangers van Weesperplein richting Frederiksplein en constante bezoekers in taxis en limousines bij het Amstelhotel.
Bed heerlijk beslapen en maritaal ingewijd; ik sta voor de zoveelste opruiming. Geen orde in je hoofd zonder orde in de jou omringende papieren. Wat gaat naar de hier al overvolle boeken- en archiefkasten, de vliering, het Instituut IISG, de Vondelstraat, of de antiquaar? Wat kan ik kwijt, en wil ik het kwijt - vroeg de verstokte verzamelaar die alle verzamelteugels moet laten vieren zich af.
Wat wil ik nog als meer dan wetenswaardigs, absoluut noodzakelijk op deze computer onderbrengen, dat ik de moeite van het overdragen waard vind? Uit welke boeken de diagrammen, voorstellen, proposities, mogelijkheden? is het uit Buckminster Fuller's Utopia or Oblivion, of diens Intuition? Is het bij Oliver L.Reiser, van wie twee boeken mij naar de tuin vergezelden, en hier nu weer wachten op veel bekijks... Cosmic Humanism - A Theory of the Eight-Dimensional Cosmos Based on Integrative Principles From Science, Religion, and Art [Cambridge, Mass., 1966) en The Integration of Human Knowledge, A Study of the Formal Foundations and the Social Implications of Unified Science (Boston, 1958). Of zal ik eindelijk eens spreken over William Irwin Thompson's At The Edge Of History (Harper & Row, 1971)?
En zou ik niet eens een nieuwe uitgever moeten vinden voor het lang uitverkochte Nikos Kazantzakis' Ascese - Salvatores Dei, vertaald door Olivier Boelen en in 1973 verschenen in de onvolprezen Kwintessens-reeks van de Bezige Bij, waarvan ik mede aan de wieg stond? Ik zou er het essay aan toevoegen dat Olivier schreef voor Randstad: de oorspronkelijke versie van dit sleutelwerk van zo'n 100 pagina's verscheen in 1927 in het Atheense maandblad Renaissance als 'de eerste schreeuw van een post-kommunistisch Credo'. Kazantzakis diende het werk aan als: "een mystiek boek, waarin beschreven wordt hoe de ziel van niveau tot niveau kan klimmen totdat zij het hoogste niveau bereikt. Er zijn er vijf: Ego, Mensheid, Aarde, Heelal, God."
Pagina 69: "Het Gevecht .
Verhouding van de mens tot God. De uiterste, de heiligste vorm van de theorie is de daad. Het gaat er niet om te zien hoe de vonk overspringt van generatie tot generatie, maar om met haar te springen en te branden.
De daad is de wijdste deur naar het heil. Slechts zij kan antwoord geven op de vragen van het hart. Langs de kronkelige verwikkelingen van het brein vindt zij de kortste weg. Nee, zij vindt niet, zij schept de weg, zij baant de weg door links en rechts de zich verwerende obstakels van de logika en de materie te vellen."

Waar het jammer is dat het UNESCO Centrum Nederland in Amsterdam afgelopen seizoen gesloten moest worden - te weinig interesse, te weinig geld? - organiseerde het UNESCO Centrum Vlaanderen en Kunstencentrum Vooruit in Gent van 27-30/09 een conferentie rond 'de invloed van wetenschap en technologie op mens en maatschappij van de toekomst 'Homo Futuris - Hoe zal de mens er in de toekomst uitzien?
Een 24 pagina's tellende brochure geeft bescheid; overigens www.homofuturis.be of www.vooruit.be.

- en ik ben verder nog niet aan de prikbordfunctie toe. Ons gratis nieuws is (D.V.) dagelijks te lezen - en er is genoeg te grasduinen & surfen alhier. Relax & look around, bent u tevreden zegt het anderen - hebt u klachten, zeg het ons!
Namens de Universele Bevrijdingsbeweging Anno Hier & Nu, en de Walt Whitman Quantum Study Society, vanuit het nog immer Magische Centrum van Amsterdam, Simon Vinkenoog, chroniqueur.


Foto Nader Ardalan, genomen in de Shaykh Lutfullah Moskee, Isfahan, Iran 17e eeuw.
Uit Laleh Bakhtiar SUFI - Expressions of the Mystic Quest (Thames and Hudson, Londen, 1976)


 

Maandag 2 oktober 2006

The Day of Verbal Acuity

Ik had het mijzelf beloofd: zojuist 53 minuten doorgebracht met Elie Wiesel, onlangs in Amerika bezocht door Chris Krijne en terug te vinden op www.hollanddoc.nl - bij deze oprechte dank.
Een ontroerend uur - het eerste dat ik op het scherm meemaak sinds onze terugkeer naar de stad Amsterdam (vanuit het volkstuindorp Buitenzorg, aan de Toverkant van het IJ); moge vele volgen!
Discursieve logica, van een echte Mensch, Getuige in de oudtestamentische betekenis van het woord. Blijvend getuige, vluchteling-voor-het-leven, die Compassion (medeleven) als belangrijkst ziet. Vragen blijven stellen, zelfs als hij daarbij de laatste woorden van Gertrud Stein moet aanhalen: 'What is the answer', en dat meerdere malen, verflauwend 'There is no answer' en tenslotte, uiteindelijke 'Maybe that is the answer.' (Apocrief? Tell me.)
Mensen niet kunnen helpen, dan direct: zodat zij zich niet alleen voelen, de prisoners of conscience, de hongerigen. En dat het mogelijk is op ruïnes te bouwen, en dat er niemand vijand is maar fellow human being....
Het zal gezegd moeten blijven worden: geen mens is illegaal.
En de Iraanse leider, de grote Holocaust-ontkenner, die kernwapens wil ontwikkelen om Israël van de aarde te doen verdwijnen) wordt als president overal ontvangen, en men luistert naar hem: "The man is moraly sick, and mentally ill!'
In Petra, Jordanië ('a magic place') vond een maand of wat geleden een Conferentie met Nobelprijswinnaars plaats, georganiseerd door My Foundation (Wiesel) en His Foundation (King Abdullah). Tot de uitgenodigde gasten behoorden Abbas en Olmert, die beiden kwamen maar elkaar in publiek niet de hand drukten. Ook wezen zij een gesprek tussen Wiesel en hen beiden in het openbaar af; met ieder van hen afzonderlijk had hij een goed gesprek. Aan het ontbijt dat de Koning de volgende dag had gegeven voor een klein gezelschap, kwamen zij elkaar weer tegen, begroetten eerst Wiesel en omhelsden toen elkaar. A Bear Hug!
Daar zouden zij het niet bij laten Sjalom, salam.
Een paar weken later sloeg Hezbollah toe. Opnieuw apocrief. Van horen zeggen. Van moeten kijken. Van willen getuigen. Leven als overlevering. Per aflevering. Per dag; nieuwe woorden voor oude. Woorden zijn geen obstakels meer, maar stenen in de nieuwbouw van getuigenissen, levende verhalen van levenden en overlevenden. In het Theater van de Wreedheid, dat werkelijkheid genoemd wordt, omdat zoveel mensen blijkbaar nog geloven in geweld, onbehagen, misnoegen, angst en onvrede - soms gefnuikt door de omstandigheden maar vaak ook uit eigen desinteresse, onverschilligheid of doodgewoon onvermogen. Of is het een gebrek aan creativiteit, vitaliteit, enthousiasme, inzet, energie of vertrouwen? Maar ook daarvan zie ik genoeg levende en verheugende voorbeelden -


Ja, ik ben er weer, op mijn praatstoel, terug uit het honderd percelen tellende tuinpark, vijf maanden op de eigen 400 m2 natuurgebied, met de daarbij behorende gemeenschapsgevoelens. Afgelopen zaterdag, eergisteren de traditionele jaarlijkse lichtjesavond met 90 inschrijvingen (onder wie 28 kinderen) voor soep en broodjes, video en poppenkast, zang, accordeon en trekharmonica, en de tocht langs een aantal verlichte tuinen.
Wij deden maar al te graag mee, de pergola met zo'n honderd waxinelichtjes, lantarens en rode kaarsen stond uitnodigend open, snoepjes voor de kinderen en eigengemaakte druivensap voor iedereen - hemels genot voor dorstige kelen - en zoals soms, vaker, een afsluitend gesprek waarin vijf mensen elkaar beter leerden kennen.
Gisteren kwam het plan op, bij Edith als eerste, naar de stad terug te gaan. Zo gezegd, zo vandaag gedaan. Geen tijd voor heimwee. In twee shifts, de eerste met voornamelijk papieren, boeken en toiletartikelen, en qua huishouden al wat nodig is, een tweede shift maakte Edith alleen, terwijl ik hier naar Eli Wiesel keek, en daarvan diep onder de indruk was.
Zoals ik nog lang onder de indruk hoop te kunnen blijven van wat mensen werkelijk vermogen. Ik zal er gaarne van verhalen. "Kom vanavond met verhalen/ hoe de oorlog is verdwenen,/ en herhaal ze honderd malen: /alle malen zal ik wenen.' (Leo Vroman).
Ciao, tot gauw. Simon.


Uit het fotoboek Weird Nature van Cornelie Tollens
www.cornelietollens.com


 

SEPTEMBER 2006