Niels Augustin Jack Kerouac

Jack Kerouac

Een vreemde vogel ja (zo stond het in de krant) -

Zelf noemde hij zich graag een dualist. Telkens weer in de ban van vrouwen, zonder relaties echt uit te diepen. Boordevol ideeën en toch nooit klaar.
In aanleuning aan Marcel Proust had hij, net als zijn moeder, voortdurend het gevoel om ‘verloren tijd’ te moeten ‘inhalen’.

De eerste grote cineast Sergei Eisenstein had hierop in terugblik voor zichzelf het volgende commentaar:
“ Ik heb me eigenlijk over niets duidelijkheid kunnen verschaffen.
Niet over het leven. Niet over mezelf.
Over niets, behalve hierover:
Dat het een leven in galop was
Zonder om te kijken,
Voortdurend overstappend,
Zoals men van de ene trein afspringt en de andere achterna rent.
En plotseling het verschikkelijke besef !
Dat me zoveel is ontglipt.
Dat niets is vastgehouden.
Er alleen aan geproefd werd
Niets tot op de bodem leeggedronken
En zelden, zelden iets doorgeslikt
Zonder ook maar de smaak te pakken te krijgen.
Ogenblikken die nooit iets anders kenden dan dat men bij hen bleef, zich aan hen herinnerde en ze beleefde in ongeduldige rusteloosheid….”

Niels was vijf toen de familie – zijn ouders Elisabeth en Felix, en z’n zus Karen – uit Duitsland naar Nederland emigreerden. Ze maakten hier de hypocriete moffenhaat en de jodenvervolging mee. Vanuit een literair milieu - duits-nederlands, en via parijs de vijftigers - sloeg hij zich na de oorlog met allemogelijke baantjes door tot hij het in de jaren zestig tot mediadirector schopte bij één van de grote reclameburo’s. De afgelopen dertig jaar verdiende hij z’n brood met z’n hobby, als zelfstandig antiekhandelaar.

Twee huwelijken, zes kinderen – je zou bijna zeggen : en passant.

En toch, zes kinderen, dat is hier tegenwoordig natuurlijk niet mis. Monique en ik, later Lars, Inga, Arvinn – en René als de spil tussen deze twee generaties, degene die ons allen toch op de één of andere manier steeds weer bij elkaar heeft weten te houden.

Het is moeilijk aan te geven wat Niels voor ons heeft achtergelaten - wat wij, de kinderen, van hem hebben kunnen leren. Misschien is het wel, de oudgediende voorbeelden los te laten, niet te proberen ons aan anderen te spiegelen, en – gewoon onszelf te zijn.
Misschien kunnen we daarmee de weg voortzetten die Niels ooit begonnen is.

Ik ben zeker dat je daarmee vrede kunt hebben, Niels.

je zoon Ron Augustin